سربازان ارتش غاصب ترک و تبهکارانشان چهار روستاهای برجقاسی، کلوتی، گوندی مزن و باشمری از توابع شراوا در عفرین را از سه طرف محاصره کرده‌اند، تنها راه آمد و رفت به این روستاها در کنترل سربازان ارتش سوریه است.
روستاهای برجقاسی، کلوتی، گوندی مزن و باشمری در غرب بخش شراوای عفرین از سوی دولت اشغالگر ترک و تبهکارانش اشغال شده‌اند. سربازان رژیم ترک از سه طرف روستاهای یادشده را محاصره کرده‌اند. ساکنان این روستاها مجبورند از تنها مسیر باقیمانده که تحت کنترل ارتش سوریه است استفاده کنند.
ساکنان منطقه در گفتوگو با خبرگزاری فرات از شرایط زندگی خویش سخن گفتند. محمود محمد عضو شورای اداری بخش شراوا و کمیته مشترک این چهار روستا با یادآوری قدمت تاریخی روستای برجقاسی گفت:"بخشی از ساکنان با کشاورزی و بخشی دیگر هم با کارگری امرار معیشت می‌کنند. بیشتر برای کارگری به لبنان می‌روند. روستا اکنون محاصره شده است. از شمال به جنوب روستاهای کماری، برادی، برج حیدر، برجکی سلیمان، کفر نبو، باسوفانی، ففنی و کبشینی در همسایگی این روستا قرار دارند. تمام این روستاهای توسط ارتش ترک و تبهکارانش اشغال شده‌اند. تقریبا ١۵٠ خانواده عفرینی در روستای برجقاسی اسکان یافته‌اند. در روستای کلوتی هم ۵ تا ٧ خانواده، در روستای گوندی مزن ٣٠ و در روستای باشمری هم ١٠ تا ١۵ خانواده آواره عفرینی زندگی می‌کنند. این چهار روستا در مرز واقع شده‌اند. در نوبل زهرا هم نیروهای دولت سوریه مستقر شده‌اند. در مجموع ما در محاصره قرار گرفته‌ایم. مسافت مابین ما و سربازان ترک در یک تا دو کیلومتر است. البته در برخی مناطق فاصله کمتر است. هر چند روز یک خمپاره را به روستا شلیک می‌کنند. دولت سوریه مانع آمد و رفت ما می‌شود. اینگونه ما به تمامی در محاصره قرار گرفته‌ایم. سربازان ارتش سوریه هر وقت بخواهند راه را می‌بندند و یا آنرا باز می‌گذارند. ما در این منطقه مقاومت می‌کنیم و البته به مقاومت خویش ادامه خواهیم داد."
رژیم سوریه بیش از همه به ما ظلم می‌کند
محمد علی محمد پس از اشغال عفرین ناچار به ترک منطقه شد و اکنون در روستای برجقاسی زندگی می‌کند. وی خاطرنشان کرد که بستن راه نوبل زهرا از سوی رژیم سوریه مایه نارضایتی مردم شده است. محمد علی احمد می‌افزاید:"بالغ بر ٢٢۵ آواره عفرین در این چهار روستا اسکان یافته‌اند. ساکنان روستای برجقاسی هم ٢٢٠ خانوار هستند. ما در این منطقه محاصره شده‌ایم. سه طرف در اشغال سربازان دولت ترکیه و تبهکارانش قرار دارد. آنان هر روز به روستاهای ما خمپاره شلیک می‌کنند. تنها راه رفت و آمد به این منطقه در کنترل ارتش سوریه است. آنان هم ما را تحت فشار قرار داد‌ه‌اند، خودروهای ما را متوقف می‌کنند. باج می‌خواهند. از انتقال زخمیها و بیماران به بیمارستان جلوگیری می‌کنند. مسدود کردن تنها راه رفت و آمد به این منطقه از سوی رژیم سوریه مشکلات فراوانی را در پی دارد."
سوریه به روستاهای ما برق نداد
حسین علی رییس مشترک کمون روستای کلوتی با اشاره به اینکه تنها پنج کیلومتر با تبهکاران رژیم ترکیه فاصله دارند گفت که هر شب این روستا هدف آتش توپ و خمپاره تروریست‌های ترکیه قرار می‌گیرد. وی افزود:"در روستا ٧٠ خانواده با جمعیت ٣١٠ نفر زندگی می‌کنند. از این تعداد ١٠ خانواده از آوارگان عفرین هستند. از سه سو محاصره شده‌ایم. تنها راه باقیمانده جاده نوبل زهرا است، ولی رژیم سوریه تنها در قبال پرداخت وجه نقد اجازه می‌دهد از آن استفاده کنیم. رژیم به منطقه نوبل زهرا برق کشید اما روستاهای ما را محروم نگه داشت. اطراف روستاها مین‌گذاری شده است. از اینرو نمی‌توانیم از مزارع و اراضی استفاده کنیم. از سوی دیگر تبهکاران ترکیه با خمپاره و توپ به روستاهای ما حمله می‌کنند. تنها هدف آنان تخلیه این منطقه از سوی ماست. آنها نیک بدانند که در هیچ شرایطی زادگاهمان را ترک نمی‌کنیم.
فاطمه ابراهیم از روستای کلوتی گفت که تبهکاران رژیم ترک مزارع زیتون و اراضی ساکنان را به آتش كشیده‌اند و تنها منبع درآمد آنان از بین رفته است. همچنین خاطرنشان کرد که ماههاست در روستاهای یادشده تحت محاصره هستند اما به هیچ عنوانی سرزمین خود را به بیگانگان نخواهند داد.
امینه حسن برحو رییس مشترک کمون گوندی مزن هم می‌گوید: در روستای ما ٣۵٠ خانوار با جمعیت ۵٠٠ نفر زندگی می‌کنند. ۶٠ خانوار عفرینی در این روستا هستند، تبهکاران پیاپی روستا را هدف خمپاره قرار می‌دهند، از سوی دیگر رژیم سوریه هم منطقه ما را تحت تحریم قرار داده است. دو ماه است نتوانسته‌ایم از شراوا خارج شویم. وی می‌افزاید:"رژیم مانع استفاده از جاده نوبل زهرا می‌شود، از ما پول نقد می‌خواهند. رژیم سوریه از رفت و آمد ما ممانعت به عمل می‌آورد."
زکریا محمد خیروان رییس مشترک کمون باشرمی هم می‌گوید:"از غرب روستای ما تا روستای خفتان زفش تا کفر بسنه و اندانی در اشغال تبهکاران رژیم ترک قرار دارد. نقطه تبهکاران در ۵٠٠ متری ماست. هر روز با توپ و تانک اراضی ما را هدف قرار می‌دهند. دولت سوریه هم اجازه انتقال زخمیها و بیماران را به ما نمی‌دهد. تنها راه ما نوبل زهراست. در بسیاری از مواقع ماهها در محاصره کامل سربازان ترکیه، تبهکارانشان و نیروهای رژیم سوریه قرار می‌گیریم."
