خانواده‌ی آسمین اهل آناطولی میانی هستند و اکنون در فرانسه زندگی می‌کنند.

نامه‌ی آسمین با عنوان "رهبر من، آپوی من" آغاز می‌شود. در نامە آسمین به اوجالان آمدە است:

"روز بخیر، من آسمین ۹ ساله هستم و از ۷ سالگی برای شما نامه نوشته‌ام. اما هرچقدر که به صندوق پست نگاه می‌کنم، می‌بینم که نامه‌ام به شما نرسیده و نامه‌ای برایم نیامده است.

مادرم می‌گوید، شما نمی‌توانید نامه بنویسید اما من همیشه منتظر می‌مانم رهبر من.

زمانی که دلم برایت تنگ می‌شود به نور آفتاب نگاه می‌کنم. مادرم می‌گوید، 'هر وقت دلت برای رهبرمان تنگ شد، دستت را روی قلبت بگذار و به آفتاب نگاه کن'. می‌گوید، آنگاه من تو را می‌بینم. ای کاش من یک چوب جادویی داشتم و می‌توانستم شما را از زندان آزاد کنم.

زمان که مادرم به عکس تو نگاه می‌کند و گریه می‌کند، من هم گریه می‌کنم.

به مادرم می‌گویم، زمانی که بزرگ شدم، رهبرم را نجات می‌دهم.

زمانی که می‌خوابم به تو شب به خیر می‌گویم، تو هم به من می‌گویی، وقتی دستم را روی دلم می‌گذارم آنرا احساس می‌کنم.

من تو را خیلی دوست دارم و خیلی دلم برایت تنگ می‌شود.

رهبر من، آپوی من".