جانسو اوزدمیر، نماینده پارلمان فدرال حزب چپ (Die Linke) گفت: «من قانونی را نمی‌شناسم که بگوید سازمانی که خود را منحل کرده است، همچنان در آلمان ممنوع باشد و به دلیل این ممنوعیت، افراد، فعالان و سیاستمداران دستگیر شوند.»
حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) در دوازدهمین کنگره خود که در تاریخ ۵-۷ می برگزار شد، با اتخاذ تصمیمی به فعالیت‌هایش تحت نام خود پایان داد. اما با وجود این تصمیم پ‌ک‌ک، هفته گذشته یوکسل کوچ، رئیس مشترک سابق کنگره جوامع دموکراتیک کوردستان در اروپا (ک‌ج‌دک-اروپا) به اتهام «عضویت در پ‌ک‌ک» در آلمان دستگیر شد.
در مورد سیاست‌هایی که دولت آلمان پس از تصمیم پ‌ک‌ک در پیش خواهد گرفت، با جانسو اوزدمیر، نماینده پارلمان فدرال حزب چپ (Die Linke) درباره سیاست‌های آلمان و رویکرد آن به روند صلح آغاز شده در ترکیه گفتگو کردیم.
*آلمان باید چه گام‌هایی در این روند بردارد؟ شما به عنوان حزب چپ، چگونه قصد دارید این موضوع را در دستور کار پارلمان قرار دهید؟ یا آیا قصد دارید آن را مطرح کنید؟
روز دوشنبه دو سوال کتبی مطرح کردم. اولی این بود که با توجه به آغاز روند صلح در ترکیه، به ویژه با گام تاریخی پ‌ک‌ک در اعلام پایان دادن به فعالیت‌ها تحت نام خود، موضع دولت آلمان در این زمینه چگونه خواهد بود. و اینکه گام‌های سیاسی بعدی در مورد ممنوعیت پ‌ک‌ک چگونه برداشته خواهد شد.
به ویژه با دستگیری یوکسل کوچ در برمن، دولت جدید آلمان در واقع نشان داد که چه مسیری را می‌خواهد در پیش بگیرد. من این رویکرد را صراحتا معنادار می‌دانم. زیرا در نهایت یک گام تاریخی برداشته شده و یک فرصت تاریخی وجود دارد. یک روند صلح آغاز شده است؛ دولت آلمان در واقع می‌تواند نقش بسیار مهم و مثبتی ایفا کند. ما از ۲ میلیون نفر کوردستانی در آلمان صحبت می‌کنیم، یعنی دومین گروه بزرگ مهاجر.
دولت آلمان باید بر ترکیه فشار بیاورد
*سوال دوم شما چه بود؟
سوال دوم ما این بود که دولت آلمان و دولت فدرال چگونه در این روند مشارکت خواهند کرد. ما انتظار داریم ظرف هفت روز پاسخ داده شود. اما در بیانیه صادر شده، صراحتا برنامه دولت آلمان را چندان ندیدم.
ما به عنوان حزب چپ، به ویژه از دولت جدید آلمان می‌خواهیم که رویکردی مثبت به این روند داشته باشد و از آن حمایت کند. روندی آغاز شده است، اما در یک روند صلح هر دو طرف باید از حقوق برابر برخوردار باشند. هر دو طرف باید از حقوق تضمین شده برخوردار باشند.
ما این را در مورد آقای عبدالله اوجالان نمی‌بینیم. در نهایت، او همچنان در جزیره امرالی در انزوا قرار دارد؛ او نمی‌تواند آزادانه در این روند دخالت کند، حرکت کند یا صحبت کند. از این رو، به نظر من اولین وظیفه دولت آلمان این است که بر ترکیه، بر دولت ترکیه فشار بیاورد و آقای عبدالله اوجالان را آزاد کند. زیرا در نهایت آقای عبدالله اوجالان سخنگوی مستقیم این روند و کلید آن است و این روند با آزادی او با گام‌های مثبت‌تری پیش خواهد رفت. به همین دلیل خواسته ما نیز همین است.
دوم، به ویژه لغو ممنوعیت پ‌ک‌ک. من قانونی نمی‌شناسم که سازمانی که خود را منحل کرده است، همچنان در آلمان ممنوع باشد و به دلیل این ممنوعیت، افراد، فعالان و سیاستمداران دستگیر شوند.
در مورد ممنوعیت پ‌ک‌ک، آنچه لازم است را انجام دهید
*آلمان برای حمایت از روند صلح در ترکیه، به ویژه در مورد افرادی که به آلمان آمده‌اند، مهاجرت کرده‌اند و با زندگی اینجا سازگار شده‌اند، اما برای مثال مانند شما، در گذشته به دلیل ممنوعیت پ‌ک‌ک آسیب دیده‌اند، چه روندی را باید دنبال کند؟ برای مثال، انجمن‌های کوردی که یکی از مهمترین بازیگران این روند صلح هستند، برای گسترش صلح در میان مردم. چگونه باید با انجمن‌های کوردی برخورد شود؟ چگونه باید ارتباطی با جامعه کورد توسعه یابد؟
قبل از هر چیز، دولت جدید آلمان باید از خود این سوال را بپرسد: ما از ۲ میلیون کورد صحبت می‌کنیم. از جمعیتی که در اینجا زندگی می‌کنند -تقریبا چهار و پنج نسل است که زندگی می‌کنند-، به ویژه گروه مهاجری که از نظر اقتصادی قدرت بزرگی را تشکیل می‌دهند و اقتصاد آلمان را، به ویژه از طریق شرکت‌های تجاری تاسیس شده و مالیات، به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار داده و از آن حمایت می‌کنند.
اما دولت آلمان تا به امروز تنها یک رویکرد را دنبال کرده است: جرم‌انگاری کوردستانی‌ها! فقط تحت عنوان ممنوعیت پ‌ک‌ک، تاثیر مثبت مردم کورد در آلمان، مشارکت آنها در جامعه، و دیدگاه‌های صلح‌آمیزی که ارائه داده‌اند را نادیده گرفته است. یا بهتر است بگوییم همیشه سعی در سرکوب آن داشته است.
به ویژه در سال‌های اخیر این را به وضوح دیدیم. فقط از یورش به انجمن‌ها صحبت نمی‌کنیم؛ با ممنوعیت جشن‌های نوروز، کتاب‌های کوردی نیز مصادره شدند. از این مصادره‌ها نیز صحبت می‌کنیم.
یعنی آلمان باید سیاست خود در قبال کوردها را تغییر دهد و در این زمینه یک مفهوم و کانسپت جدید ایجاد کند. بزرگترین گروه مهاجر از ترک‌ها تشکیل شده است و تا به امروز دولت‌های زیادی در این کشور وجود داشته‌اند که از مساجد ترک، نهادهای ترک -به ویژه انجمن‌های ترک- حمایت مالی کرده‌اند.
ما صراحتا شوکه شده‌ایم. زیرا در نهایت، در انجمن‌های کوردی به ویژه فعالیت‌های فرهنگی انجام می‌شود، آموزش‌های مهمی ارائه می‌شود، برای کودکانی که اینجا تحصیل می‌کنند مشاوره داده می‌شود. اینها فعالیت‌های مهمی هستند که به جامعه کمک می‌کنند.
از نظر سیاسی نیز می‌خواهم این را بیان کنم: پس از آغاز اعتراضات در ایران، به ویژه سوسیال دموکرات‌ها، سبزها، همه شروع به گفتن «ژن، ژیان، آزادی» کردند. اما هر کس سعی کرد «ژن، ژیان، آزادی» خود را ایجاد کند. در حالی که همه به خوبی می‌دانند که خالق «ژن، ژیان، آزادی» عبدالله اوجالان است.
به نظر من این یک نکته مهم است و آنها نیز باید این را بپذیرند. ما می‌دانیم که آنها این فلسفه را صحیح می‌دانند. اما اگر این فلسفه را صحیح می‌دانید، و به نوعی این مبارزه را نیز صحیح می‌دانید، باید آنچه لازم است را انجام دهید.
