محمد دمیر، سیاستمدار کورد که تحقیقات گسترده‌ای در رابطه با کشورها و نیروهای اروپایی شریک در توطئه بین‌المللی ١۵ فوریه ١٩٩٩ را نموده است اظهار کرد، دولت‌های غربی بشدت از تأثیرهای افکار اوجالان ترسیدند و به همین دلیل با پذیرش وی مخالفت کردند.
محمد دمیر از سال ١٩٧٠ در آلمان بسر می‌برد. وی در مبارزه آزادیخواهی خلق کورد مسئولیت‌های بزرگی را به انجام رسانده است. در جریان توطئه بین‌المللی ٩ اکتبر ١٩٩٨ و خروج رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان از کشور سوریه، دمیر یکی از شاهدان این ستم بین‌المللی علیه ملت کورد در اروپا بوده است. محمد دمیر در گفتگو با خبرگزاری فرات به نقش و موضع کشورهای اروپایی علیه رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان می‌پردازد.
دمیر در آغاز یادآور شد که پس از کودتای نظامی ١٢ سپتامبر ١٩٨٠ بیش از یک میلیون نفر از ترکیه به اروپا مهاجرت کردند که نیمی از آنان را شهروندان شمال کوردستان تشکیل می‌دادند.
دمیر افزود:"دلیل پناهندگی کوردها هم هواداری و نزدیکی به جنبشی بود که آقای اوجالان رهبری آنرا برعهده داشت. صدها هزار انسان اینگونه موفق شدند حق پناهندگی دریافت کنند. نه تنها در اروپا، بلکه در ایالات متحده آمریکا، در کانادا و حتی استرالیا نیز به کوردها پناهندگی سیاسی داده می‌شد. اما جالب این است که این حق را به آقای اوجالان ندادند. همچنین موضوع قابل توجه دیگر هم این است که پس از اسارت و ربودن آقای اوجالان، کشور ایتالیا تازه درخواست پناهندگی وی را پذیرفت. به نظر من همین موضوع می‌تواند ماهیت توطئه بین‌المللی علیه کوردها را آشكار کند."
محمد دمیر در مورد مسدود کردن درهای کشورهای اروپایی به روی اوجالان در فاصله اکتبر ١٩٩٨ تا فوریه ١٩٩٩ می‌گوید:"آنان بشدت می‌ترسیدند که مبارزه انسانی و مشروع کوردها با پیشاهنگی آقای اوجالان بیش از پیش گسترش یابد. در این مورد همه اذعان داریم که ایده‌های آقای اوجالان در خصوص مدرنیته دمکراتیک در ضدیت با مدرنیته سرمایه‌داری و استقبال گسترده از آرای اوجالان در جهان چه نتایجی را به دنبال دارد. به عنوان مثال با نگاهی به اینترناسیونالیست‌ها در کشورهای دیگر می‌بینیم که به محض آشنایی با آقای اوجالان و جنبش آزادیخواهی کورد در همبستگی با این مبارزه فعالیت‌های خود را گسترده‌تر به پیش می‌برند. اروپا که به هر کسی حق پناهندگی اعطا می‌کند چرا درهای خود را به روی آقای اوجالان بست؟ زیرا جنبشی که آقای اوجالان آنرا رهبری می‌کند از لحاظ مادی و معنوی وابسته به هیچ نیرویی نیست و بر خود تکیه دارد."
محمد دمیر اظهار کرد که رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در مبارزه خویش صرفا به خلق تکیه کرد و آنرا به نیروی فعال خلق سپرد. دمیر افزود:"آنچه باید مد نظر قرار داده شود این است که هیچ جنبش و مبارزه‌ای به اندازه جنبش آزادیخواهی کوردستان از لحاظ اقتصادی و سیاسی مستقل نیست. همچنین باید این واقعیت را پذیرفت که بجز جنبش آقای اوجالان هیچ جنبش و نیرویی نمی‌تواند جامعه کورد را از افراط‌گرایان مسلمان و زنان کورد را از فشار فئودالیسم آزاد کند. اروپا از این موارد ترسید و به همین دلیل به وی حق پناهندگی ندادند."
محمد دمیر در این رابطه افزود:"دولت آلمان گریلاهای ارتش آزادیبخش کوزوو (UÇK) را آموزش داد، آنانرا تسلیح کرده و با قطار به کوزوو فرستاد. همان دولت [آلمان] از ترس مبارزه آزادیخواهی روژاوای کوردستان که می‌تواند به الگویی پیشرو برای خاورمیانه و تمامی بشریت مبدل شود با آن مخالفت می‌کند. آلمان سالهای متمادی است که تلاش می‌کند پرچم‌های ی.پ.گ/ی.پ.ژ و ی.ب.ش را ممنوع اعلام کند. نتیجه اینکه موضع دولت‌های اروپایی با سردستگی آلمان، انگلیس و فرانسه که نقشی فعال در ربودن رهبر خلق کورد ایفا کردند هیچگاه از سوی بشریت فراموش نمی‌شود."
