ثروت باجاناک در محله الکتریک شهر هاتای یک چادر برای خودش برپا کرده و در آن زندگی می‌کند.

باجاناک با خبرگزاری فرات (ANF)  صحبت نمود و اعلام کرد: همسرم پس از اینکه از زمین‌لرزه نجات یافت، نزد پدر و مادرش برگشت. اما دو نفر هم زیر آوار ماندند. باجاناک گفت در ۴ روز اول کسی به این خیابان نیامد و کسی به دادمان نرسید. او افزود: من زیر آوار فریاد می‌زدم، اما کسی جواب نمی‌داد. مادر و پدرم جانشان را از دست دادند. پس از ٨ روز توانستیم جنازه‌هایشان را بیرون بیاوریم. من اینجا ماندم. بعضی اوقات همسایەها می‌آیند. نمی‌خواهم از اینجا بروم، چون هیچ جایی نیست که بروم.

باجاناک افزود: همسر و بچەهایم سه روز پیش به کمپ زلزلەزدگان رفتند اما من اینجا ماندم. کسی اینجا نمانده و من نگهبان محله هستم، به حیوانات اهلی رسیدگی می‌کنم. وقتی بیایند منازل را خاکبرداری کنند شاید بتوانم عکس پدر و مادرم را پیدا کنم، بهمین دلیل منتظرم.

باجاناک گفت بەدلیل مریضی، از دستگاه مخصوص استفاده می‌کند و از پلیس خواسته که فقط برای خیابانشان برق بیاورند. او گفت: نمی‌توانم بخوابم، یک ماه است نمیتوانم از دستگاهم استفاده کنم. می‌گویم حداقل یک سیم برق به اینجا برسانید، اگر برق نباشد و نتوانم از این دستگاه استفاده کنم؛ می‌میرم. می‌گویند با مدیر حرف بزن. می‌گویم کجا مدیر را ببینم؟ می‌گویند مدیر در آنکاراست!

باجاناک همچنین اعلام کرد؛ فقط امدادگران دواطلب بعضاً نزد من می‌آیند و گفت: خیلی سخت است انسان تنها بماند، نمی‌توانم بیرون از این محله زندگی کنم، همسایگانی که صبح زود به هم سلام می‌دادیم، دیگر اینجا نیستند، یا رفتەاند یا جایی به خاک سپرده شدەاند. این شرایط خیلی سختی است، اما اگر هم بمیرم، نمی‌توانم از اینجا بروم.