اعتصاب غذا که به عنوان بخشی از کمپین جهانی برای آزادی جسمانی رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان آغاز شده است، از ۲۷ نوامبر در زندان‌ها ادامه دارد. در این مدت موارد نقض حقوق بشر علیه زندانیانی که اعتصاب غذا کرده‌اند روز به روز افزایش یافته است. از جمله این موارد مربوط به یکی از بستگان زندانیان، فینجه آکمان است که در ۱۴ مارس با پسرش یعقوب آکمان در زندان مرمره ملاقات کرد. آکمان گفت: «لباس و پولی که برای پسرش فرستاده بود به او داده نشده و به دلایل نامشخص و خودسرانه وی را به سلول انفرادی فرستاده‌اند.»

آکمان با بیان اینکه پسرش برای آزادی رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان دست به اعتصاب غذا زده و به همین دلیل متحمل موارد نقض حقوق زیادی شده است، گفت: «اقلام و پولی که برای آنها می‌فرستیم ماه‌هاست که به آنها داده نشده است. هنگامی که به ملاقات او می‌روم، اداره زندان من را مجبور می‌کند که به ترکی صحبت کنم. این جنایت است. ۳ سال است که از عبدالله اوجالان خبری نیست. نه وکیل و نه خانواده او به هیچ وجه نمی‌توانند او را ببینند و یا با او ارتباط بگیرند. فرزندان ما می‌گویند «عبدالله اوجالان اراده ماست و تا زمانی که پیامی از رهبرمان دریافت نکنیم دست از اعتصاب غذا بر نخواهیم داشت.» در اینجا یک بار دیگر درخواست خود را تکرار می‌کنیم. زندانیان تا زمانی که رهبری آزاد نشود دست از اعتصاب غذا بر نخواهند داشت.»

آکمان از سیاست‌های دولت آ‌ک‌پ-م‌ه‌پ علیه خلق کورد انتقاد کرده و ادامه داد: «عبدالله اوجالان در انزوا قرار گرفته چراکه خواستار به رسمیت شناختن جایگاه و هویت خلق کورد است. عبدالله اوجالان می‌گوید ما اسیر و برده هیچکس نیستیم و هرگز زیردست بودن را نمی‌پذیریم. ما ۵۰-۶۰ میلیون انسان هستیم. دولت باید این را ببیند. میلیون‌ها نفر در میدان‌های نوروزی در شهرهای کوردستان و سراسر ترکیه خواستار آزادی عبدالله اوجالان شدند و بار دیگر وفاداری خود به او را اعلام کردند. ما به خوبی می‌دانیم که حتی اگر تنها یک کورد در جهان باقی بماند، این آرمان برحق و مشروع را خواهد داشت.»

آکمان با بیان اینکه تا زمانی که مطالبات زندانیان در حال اعتصاب غذا پذیرفته نشود آنها در میدان خواهند بود، اینگونه سخنان خود را ادامه داد: «از بسیاری از ما به دلیل شرکت در تحصن های عدالت شکایت شده است. ما نمی‌خواهیم کسی بمیرد و به اموال کسی آسیب نمی‌رسانیم. ما می‌خواهیم همچون یک انسان با کرامت زندگی کنیم، می،خواهیم انزوای آقای اوجالان و فرزندانمان پایان یابد. جهان و سازمان‌های بین‌المللی در برابر این وضعیت سکوت کرده‌اند. اگر فردا بچه‌های ما در این زندان‌ها بمیرند، چه کسی حساب پس خواهد داد؟ ما هرگز این وضعیت را نمی‌پذیریم. بنابراین هر آنچه از دست ما برآید را انجام داده و تمام تلاش خود را برای این امر خواهیم کرد. اگر لازم باشد جلوی زندان‌ها و به خیابان می‌رویم و دست از این مبارزه برنمی‌داریم.»