جمیل بایک, عضو شورای رهبری «کنفدرالیسم جوامع کردستان, ک.ج.ک» علیه کسانی که بر ضد «اعتصاب غذای زندانیان اظهارنظر کرده‌اند» نارضایتی شدید نشان داد و گفت:«آنها در واقع با شیوه مقاومت کردها نه بلکه با مقاومت کردها ضدیت می‌کنند». بایک ضمن اشاره به تبلیغات سوء حزب اردوغان و دولتش مبنی بر «ترویج زبان کردی» گفت که حزب آ.ک.پ باردیگر جامعه را فریب می‌دهد.

جمیل بایک عضو شورای رهبری کنفدرالیسم جوامع کردستان در مقاله خود در روزنامه «آزادیا ولات» با عنوان «نه با شیوه مقاومت, بلکه با مقاومت کردها ضدیت می‌کنند» به اظهارات اخیر مقامات دولت ترکیه درخصوص اعتصاب غذای زندانیان, پاسخ داد. متن مقاله بایک به صورت ذیل است:

«دولت و حکومت ترکیه و نیروهای ضدکرد, همانطور که تاکنون با هرگونه شیوه‌های مبارزاتی کردها دشمنی می‌کنند و به بهانه‌تراشی می‌پرازند, هم‌اکنون هم در ضدیت با زندانیان اعتصاب‌کننده و ملت‌کرد به حمله‌ای برای سیاه‌نمایی کردها دست زده‌اند. اگر فلسطینی‌ها علیه اسرائیل به چنین فعالیتی دست می‌زدند, با مبالغه به تحسین آن می‌پرداختند. بویژه اسلام‌گرایان سیاسی چنان فعالیتی را هم بسیار مقدس جلوه می‌دادند چراکه به نفع آنها می‌بود. اما هم‌اکنون جهت سیاه‌نمایی مقاومت زندانیان سیاسی کرد به هر بهانه و راهکاری پلید متوسل می‌شوند. حقیقتا تاکنون هیچ جناحی همچو جناح اسلامیون سیاسی و همکارانشان بسیار بوقلمون صفت هستند, دیده نشده. آنچه برای خود می پسندند, برای دیگران نمی‌پسندند.

هرگاه کردها علیه دولت استثمارگر ترکیه دست به مقاومت زده‌اند, به سیاه‌نمایی آن همت گماشته‌اند. اگر بخوبی تاریخ ترکیه را مرور کنیم, مشاهده می‌کنیم که هر یک از مقاومت‌های کردها را بشیوه‌ای پست جلوه داده‌اند. حتی یک قیام و مقاومت کردها یافت نمی‌شود که مورد قبول آنها واقع شده باشد. آن مقاومت‌ها را یا به ارتباط با قدرت‌های بیگانه مرتبط ساخته و یا آن را اخلالگری نامیده. حتی گاهی شیوه‌های مبارزاتی کردها را هم رد کرده. ترکیه می‌خواهد که کردها مقابل آنها به زانو درآیند, و آنچه را آنها می‌پسندند, طلب کنند.

در سراسر جهان هر مبارزه‌ای مسلحانه صورت گرفته باشد, بسیاری از جناح‌های ترکیه آن را پسندیده‌اند. از فلسطین گرفته تا فیلیپین , بوسنی و چچن بسیاری از مبارزات مسلحانه‌شان توسط ترکیه مورد حمایت قرار گرفته است. حال بگذریم از حمایت‌های ترکیه از نیروهای مخالف رژیم سوریه.

از طرف دیگر مقاومت‌های مسلحانه ملت کرد که با بزرگترین ستم‌های جهانی و خطر نسل‌کشی روبرو شده, نفرین می‌شود. تاکنون در هیچ جای جهان به این اندازه تلاش برای نابودی موجودیت یک ملت صورت نگرفته است. هنوز هم درصدد نابودی کردها هستند؛ اراده سیاسی آنها را نابود می‌کنند؛ آموزش به زبان مادری کردها را رد می‌نمایند؛ در عین حال هم از بدترین صفات برای مبارزات آزادیخواهانه و مسلحانه کردها استفاده می‌کنند. هرگاه که کردها بدون اسلحه‌ هم در خیابان‌ها حضور می‌یابند, بازهم آن را تلاش برای آشوب و کائوس عنوان می‌کنند. مبارزات دموکراتیک کردها یا ممنوع می‌شود و یا با توسل به هر ابزار خشونت‌طلبانه‌ای سرکوب می‌گردد. فعالیت‌های دموکراتیک کردها به کناری, حتی سازماندهی دموکراتیک آنها را هم جرم تلقی می‌کنند. امروزه زندانی کردن 10 هزار سیاستمدار دموکرات کرد اثبات‌گر آن مدعاست. بطور خلاصه نه تنها مبارزات مسلحانه و اعتصاب غذا, بلکه عادی‌ترین شیوه‌های سازماندهی دموکراتیک کردها را هم رد کرده و ضمن سیاه‌نمایی آن را جرم اعلام می‌نمایند. هرچند مطابق مراحل زمانی شیوه‌های فعالیتی و راهکارهای مقاومت‌گرانه کردها تغییر می‌یابد, اما بازهم از مجرم‌بودن و ستم رهایی نمی‌یابند.

تلاش‌های دولت ترک برای سیاه‌نمایی , همانطور که در قبال مسئله اعتصاب‌غذا صورت می‌گیرد, اثبات می‌کند که تحلیلات آنها در مورد کودتای نظامی 12 سپتامبر 1980 در ترکیه هم صادقانه نیست. در زمان کودتای 12 سپتامبر در ترکیه بزرگترین مقاومت با توسل به راهکار اعتصاب غذا صورت گرفته بود. زندانیان با به خطرانداختن جانشان, علیه رژیم کودتاگر 12 سپتامبر ـ که به قتل‌عام ملت‌ها دست زد ـ ایستادند. رژیم 12 سپتامبر از همان اوان با چنین مقاومتی متوقف گردانده شد. چه کسی می‌تواند حقانیت آن مقاومت‌ها را انکار کند؟ غیر از کودتاگران و فاشیست‌ها جرأت سیاه‌نمایی را نداشت. اما هم اکنون دولت اردوغان و حزبش با همکاری مطبوعات وابسته‌شان درصددند که مقاومت زندانیان کرد را «اشتباه» جلوه دهند. درواقع این اعتصاب ایستادگی علیه کودتای 12 سپتامبر است. هرگاه چنان مقاومتی علیه قدرت‌طلبان ضد آنها صورت گیرد, آن را برحق می دانند, اما هرگاه علیه ظلمها و ستم‌های دولت وحزب اردوغان صورت می‌گیرد, آن را ناحق و اشتباه عنوان می‌کنند. دورویی و بی‌اخلاق بودنشان از همینجا آشکار می‌شود. دلیل اینهمه مخالفت‌شان این است که مقاومت زندان‌ها دولت آ.ک.پ را مسئول می‌داند. اگر اقدامی مشابه توسط عوامل آنها انجام می‌گرفت, نه تنها از آن انتقاد نمی‌کردند, بلکه حمایت هم می‌نمودند.

ترویج مبارزه علیه هرگونه ظلم و ستمی حق هر فردی است. هیچ قدرتی توان سلب این حق از انسان‌ها را ندارد. استقلال بینادین انسان آن است که به مقابله با ستم برخیزد و به بیان موجودیت خود دست زند. ممانعت از فرد در این راه به این معناست که به چشم یک برده به وی می‌نگرند. اگر سیاستمداران دموکرات و انقلابیون را بخاطر سد راه بودن اقدامات ستمکارانه‌شان به زندان انداخته‌اند, آنگاه انسان‌ها هم حق دارند که علیه آن سیستم فاشیستی به مبارزه برخیزند. زندانی شدن آنها بدان معنی نیست که حق مقاومت را از آنها سلب کنند. هزاران سیاستمدار هم‌اکنون در زندان‌ها اوضاع سیاسی کنونی ترکیه را برای ملت‌ها مضر و خطرناک می‌دانند و برای رفع این وضعیت خطرناک انجام مبارزه را ضروری دانسته‌اند. بخاطر اینکه در زندان‌ها هیچ راهی نداشته‌اند, ناچار شده‌اند دست به اعتصاب غذا بزنند. عدم درک این انسان‌ها به معنای چشم‌پوشی در قبال اوضاع وخیم ترکیه است. برخی‌ها که در قبال این حقیقت سکوت اختیار کرده و کور و کر شده‌اند, می‌خواهند زندانیان هم همانند آنها عمل کنند. این بزرگترین بی‌اخلاقی است. هیچ کسی حق ندارد نسبت به اعتصاب‌غذای زندانیان سیاسی که از خارج زندان‌هم مورد حمایت قرار گرفته‌اند, زبان‌درازی کند. آنانکه می‌گویند که راهکار اعتصاب‌غذا نادرست و غیراخلاقی است, تنها به منافع سیاسی خود فکر می‌کنند و نظریات خود را به مثابه یک اندیشه صحیح عرضه می‌نمایند.

برخی‌ها می‌گویند که مطالبات زندانیان پذیرفته نمی‌شود. اما به اجبار باید پذیرفته شود و هم‌اکنون مناسب‌ترین زمان برای آن است. چه‌بسا زندانیان چون می‌دانند که زمان, زمان آن است دست به اعتصاب زده‌اند. زمان پذیرش این مطالبات فرارسیده و حتی دیر هم شده. اما بخاطر اصرار مرتجعانه و شونیستی‌شان که در صدد نسل‌کشی فرهنگی کردها هستند, آن مطالبات را رد می‌کنند. برای پذیرش مطالبات کردها, اعتصاب‌غذایشان موضعی بسیار بجا است.

برخی‌ها هم ادعا می‌کنند که این مطالبات همان مطالباتی است که حزب عدالت و توسعه می‌خواهد بجای آورد. با این کار می‌خواهند جامعه را فریب دهند. این یک دروغ بزرگ است. خود دولت می‌گوید که آموزش به زبان مادری غیرممکن است چراکه ترکیه را تجزیه می‌کند. بگذریم از آزادکردن رهبر خلق کرد, حتی دیدار وکلا با وی را هم ممنوع کرده‌اند. کماکان آنهایی که می‌گویند مثل گذشته وکلا نمی‌توانند دیدار انجام دهند, خود مقامات حزب آ.ک.پ هستند. حتی برای ممانعت از دیدار‌ با رهبر خلق‌کرد و مشروع جلوه دادن انزوای رهبری, درصدد تغییر قانون اساسی هم برآمده‌اند.

رهبر خلق‌کرد, بدون شک دیدارهایی را که نتواند طی آن نظرات سیاسی خود را بیان و مواضعش را اعلام دارد, رد می‌کند. آشکار است که دولت نمی‌خواهند دیدار وکلا و خانواده رهبری که مرزی برای آن تعیین کرده‌اند, نوعی دیدار قابل قبول نباشد. نه رهبری, نه خلق‌کرد و نه جنبش آزادیخواهی کردستان تلاش‌های دولت برای بی‌احترامی به رهبری را نخواهند پذیرفت. ادعاهای مبنی بر دفاع از حق آموزش به زنان مادری توسط دولت هم یک دروغ محض است. شاید دولتی بصورت جزئی رفتاری نرم نشان دهد, اما درکل حق دفاع از زبان مادری را به رسمیت نمی‌شناسد. حتی حق آموزش و استفاده از زبان مادری در نهادهای دولتی را به رسمیت نمی‌شناسد. نباید در این زمینه کسی خود را فریب دهد.

برخی‌ها خواستند که شورای رهبری پ.ک.ک فراخوانی برای خاتمه دادن به اعتصاب غذا صادر کند. عواملی از قبیل آنها می‌گویند که این مطالبات, مطالباتی قابل پذیرش نیست. می‌گویند ما می‌دانیم که شورای رهبری پ.ک.ک این اعتصاب غذا را آغاز کرده است. این گفته‌ها کاملا نادرست و خلاف حقیقت است. شورای رهبری پ.ک.ک به زندانیان نمی‌گوید که دست به اعتصاب‌غذا بزنید. هیچگاه هم چنین خواستی را برزبان نرانده. رفقای ما همیشه با اراده مستقل خود, با مسئولیت کامل به این اعتصاب‌‌غذا‌ها دست زده‌اند. در تاریخ پ.ک.ک حتی موردی هم وجود ندارد که به زندانیان دستور داده شده باشد دست به اعتصاب غذا بزنند. لذا آنچه ادعا می‌شود همه دورغ و افترا است. زندانیان خود مستقلا تصمیمشان را گرفته‌اند. مطالبات آنها هم برحق و قابل‌پذیرش است.

آنهایی که ادعا می‌کنند که پ.ک.ک دستور این اعتصاب غذا را صادر کرده, باید از این پیش‌داوریشان دست بردارند. کماکان مشخص است که آنها هنوز حقیقت پ.ک.ک و کاراکتر دموکراتیک آن را درک نکرده‌اند. ما پیروی از ایدئولوژی رسمی را شایسته و برازنده روشنفکران و دموکرات‌ها نمی‌دانیم.