دوران کالکان تصمیم کمیته وزیران شورای اروپا را ارزیابی و تاکید کرد که مشاهده می‌شود در صورتی که ایده‌های رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در سراسر جهان گسترش یابد و مقاومت اشاعه پیدا کند، می‌توان به نتایجی دست یافت.

کالکان با تاکید بر اینکه مقاومت گریلا به اشغالگری اجازه نداد، از مردم باشور خواست موضع روشنی اتخاذ کنند.

کالکان با جلب توجه به جنگ جهانی سوم و حملات اسرائیل به لبنان، تاکید کرد که ترکیه مرکز جنگ خواهد بود و راه رهایی نیز پارادایم رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان است.

دوران کالکان عضو کمیته اجرایی حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) به سوالات تلویزیون مدیا هابر پاسخ داد.

تصمیم شورای اروپا

*دستور کار اولیه کوردها و دوستانشان انزوا و مبارزه با انزوا است. کارزار آزادی جهانی یک سال خود را تمام کرد. ابتدا بیایید هم به این روند یک ساله و هم به آخرین تصمیم اتخاذ شده توسط کمیته وزرای شورای اروپا بپردازیم.

ابتدا به مقاومت امرالی و رهبر آپو درود می‌فرستم. من به همه کسانی که برای آزادی جسمانی رهبر آپو مبارزه می‌کنند درود می‌فرستم و برایشان آرزوی موفقیت دارم. نظام شکنجه، انزوا و نسل‌کشی امرالی ادامه دارد. رهبر آپو ۲۵ سال و ۷ ماه و ۱۵ روز تحت این سیستم انزوا و نسل‌کشی نگه داشته شده است. مبارزه با این امر ادامه دارد. البته مبارزه بزرگی در هر زمینه‌ای وجود دارد. به خصوص در یک سال اخیر، تمام بشریت کارزاری را با هدف آزادی جسمانی رهبر آپو و حل مسئله کورد انجام داده است. مردم، زنان و جوانان ما این کار را انجام می‌دهند. نیروهای انقلابی، دموکراتیک، آکادمیسین‌ها، دارندگان حقوق بشر در سراسر جهان؛ همه کسانی که از آزادی و دموکراسی حمایت می‌کنند، آن را اجرا می‌کنند. این مبارزه نیز به مرحله مهمی رسیده است.

رویداد مهم ۱-۲ هفته گذشته، البته تصمیم کمیته وزیران شورای اروپا و تحولاتی بود که بر این اساس اتفاق افتاد. مدیریت ما موضع جنبش ما در برابر این تصمیم را توضیح داد. مردم ما، دوستان ما، موضع خود را در فرانکفورت در ۲۱ سپتامبر آشکار کردند. با سی و دومین جشنواره فرهنگ کوردی اعلام اراده کردند. این هم پاسخی بود به سالگرد توطئه و هم نگرشی برای افزایش کنش‌ها در سالگرد کارزار آزادی جهانی ما که اولین سال خود را به پایان رساند. اما به طور مشخص، موضع مردم کورد و دوستانش، نیروهای سوسیالیست دموکراتیک، نسبت به تصمیم کمیته وزیران چیست؛ اینها آشکار شد. بر این اساس بحث‌ها در بسیاری از زمینه‌ها شکل گرفته است. پیش از این، ۶۹ برنده جایزه نوبل مواضع خود را اتخاذ کرده بودند و به مکان‌های مختلف نامه فرستاده بودند. اعتراض کردند و وارد عمل شدند. ابتکارات مختلف برای آزادی رهبر آپو موضع‌گیری کردند. این نگرش مورد بحث قرار گرفت. کمیته وزرای شورای اروپا پس از ۱۰ سال تصمیم دادگاه اروپایی حقوق بشر را مورد بحث قرار داد. در نتیجه یک سال دیگر به ترکیه فرصت دادند تا در قانون تغییراتی ایجاد کند و راه حلی برای حق امید پیدا کند. بصورت برحق از این موضوع انتقاد کرد. مدیریت ما هم انتقاد کرد. تمام کنش‌هایی که اشاره کردم در واقع انتقاد و موضع‌گیری به این موضوع بود. بنابراین نیازی به تکرار آنها نیست.

اما آیا می‌توان مواردی را به آن افزود؟ بله.

یکی از آنها این است؛ در برخی بحث‌ها گفته شد که کمیته وزیران تصمیم سیاسی گرفته است. در واقع یک نهاد سیاسی است. تصمیم کمیته وزیران شورای اروپا را نباید از منظر حقوقی ارزیابی کرد. آنها نهادهای قانونی نیستند، از نظر قانونی تصمیم نمی‌گیرند. آنها تصمیمات سیاسی می‌گیرند، یک نهاد سیاسی هستند. دادگاه حقوق بشر اروپا قبلاً این تصمیم قانونی را صادر کرده بود. آنها نهاد سیاسی مسئول اجرای آن تصمیم و نظارت بر اجرای آن بودند. ارزیابی کردند. بر این اساس تصمیمات سیاسی گرفتند. دادن مهلت یک ساله در واقع یک تصمیم سیاسی برای دولت ترکیه بود. ما باید این را از منظر سیاسی ارزیابی کنیم. این خیلی جالب است. در ۱۸ مارس ۲۰۱۴، دادگاه اروپایی حقوق بشر حکم داد؛ او از سیاست خبر ندارد، معلوم نیست تحولات چه خواهد بود. اما می‌دانیم که در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۴، طرحی برای نابودی و انحلال جنبش آزادی کورد به نام طرح فروپاشی ایجاد شد. حکومت ترکیه و دولت آک‌پ-م‌ه‌پ تصمیم گرفتند و اجرا کردند. این طور دیده می‌شد، اما همه چیز درباره کوردها بود. بی‌شک به رهبر آپو هم مربوط می‌شد. در واقع از آن زمان تا بحال به تعویق می‌اندازد. یعنی ۱۰ سال به تعویق انداخت. کمیته وزیران چه چیزی را به تعویق انداخت؟ وی انتظار نابودی و انحلال پ‌ک‌ک را بر اساس طرح اقدام فروپاشی داشت. در واقع، در این فرآیند، پ‌ک‌ک از بین می‌رود، منحل می‌شود و بسیار ضعیف می‌شود. مبارزه برای آزادی در کوردستان دیگر ممکن نخواهد بود. گریلا له می شد. رابطه بین مردم با رهبری و آزادی قطع می‌شد. نسل‌کشی توسعه می‌یابد، همگون‌سازی گسترش می‌یابد. این امید آنها بود. غیر از این بحث در مورد تصمیم دادگاه اروپایی حقوق بشر فایده‌ای ندارد. چه آنها ملاقات کنند یا نه، سازمان، مردم و جوامعی که ایده‌های رهبر آپو را اجرا می‌کردند نابود می‌شدند. این امید و انتظار آنها بود. چرا ۱۰ سال صبر کرد؟ شورای اروپا چه کاری انجام داد؟ ما باید این را بدانیم. شورای اروپا منتظر موفقیت‌آمیز بودن حملات بر اساس طرح فروپاشی بود و سپس وارد عمل شد. اما هر کاری کردند نتوانستند نتیجه بگیرند.

«بسیار روشن است که اگر ما مبارزه را گسترش دهیم، آنها مجبور خواهند شد!»

دیگر نمی‌توانستند صبر کنند. دستور کار جلسات ۱۷-۱۸-۱۹ سپتامبر بر همین اساس صورت گرفت. در واقع امیدها، محاسبات و برنامه‌های آنها از مدت‌ها قبل این بود که این طرح نابودی و انحلال موفقیت‌آمیز باشد. اگر اینطور می‌شد، آنها در واقع دستور کار بحث را زودتر اتخاذ می‌کردند. حالا مجبور شدند، اتخاذ کردند. این تمدید یک ساله زمان دادن به ترکیه چه معنایی دارد؟ ظاهراً دولت آک‌پ-م‌ه‌پ درخواست مهلت داده بود و کمیته وزیران این زمان را به دولت داد. چه زمانی این اتفاق می‌افتد؟ زمان نابودی و انحلال پ‌ک‌ک فرا رسیده است... محافل مربوطه - از جمله کمیته وزیران - امیدوارند و محاسبه می‌کنند که در این یک سال پ‌ک‌ک را نابود و منحل کنیم، تضعیفش کنیم و بعد از آن حق امید برای رهبر آپو چه مورد بحث قرار گیرد یا نگیرد، معنای زیادی نخواهد داشت. اینکه نیروهایی برای اجرای ایده‌های رهبر آپو وجود نداشته باشند، رهبر آپو به تنهایی چه کند؟ بنابراین هیچ معنایی نخواهد داشت. این محاسبه است. همه ما باید این را به خوبی ببینیم و درک کنیم. آنها می‌خواهند تا یک سال دیگر حملات تخریبی خود را بر اساس طرح فروپاشی ادامه دهند. آنها همچنین اجرای تصمیم دادگاه حقوق بشر اروپا را نیز به این امر نسبت دادند. وضعیت اینگونه است. ما باید این را بفهمیم. از اینجا چه نتیجه‌ای می‌گیریم؟ توجه کنیم، ۱۰ سال است که توقعات را شکسته‌ایم و برنامه‌ها را به هم زده‌ایم. بنابراین ما حملات را شکستیم. این مورد اول است. این خیلی مهم است.

دوما؛ آنها دیگر نمی‌توانند دوره را تمدید کنند. آنها باید ظرف یک سال وضعیت را ارزیابی کنند. پس امیدها و انتظارات آنها چیست؟ انحلال پ‌ک‌ک، سرکوب گریلاها، دلسرد کردن مردم از مبارزه‌شان برای آزادی. پس در اینجا چه نتیجه‌ای می‌توانیم بگیریم؟ اگر این حقایق را درک کنیم، کارزار خود را برای آزادی جسمانی رهبر آپو به طور مؤثرتر توسعه دهیم، و مبارزه آزادی را قویتر و مؤثرتر در هر زمینه‌ای انجام دهیم، یک سال و شاید کمتر از یک سال کمیته وزیران و سایر نهادهای مربوطه را مجبور خواهیم کرد که بدون انتظار با مشکل برخورد کنند. بنابراین ما امید آنها را می‌شکنیم. ما انتظاراتشان را ناکام می‌کنیم. یک سال دیگر چه خواهند کرد؟ اگر سازمان، مبارزه، مواضع مردمی، موضع دوستان، بسیار قوی‌تر باشد، اگر اندیشه‌های رهبر آپو را در سراسر جهان گسترش دهیم، اگر آموزش، تشکیلات، کار و مبارزه آزادی بر این مبنا بیشتر شود، دیگر چیزی باقی نمی‌ماند که انجام دهند. آن وقت چه خواهند کرد؟ بدیهی است که آنها باید به دنبال راه حل‌هایی باشند. حداقل آنها باید به دنبال سازش خواهند بود. بگذارید اینطور ببینیم: کار را به مرحله نهایی رساندیم. امسال در واقع دوره پایانی این مبارزه است. هر چه قوی‌تر بجنگیم، موفق‌تر خواهیم بود، نتیجه می‌گیریم، پیروز می‌شویم. این حقیقت ماجراست. بر این اساس باید مبارزه کنیم.

سال اول کارزار در ۱۰ اکتبر به پایان می‌رسد و سال دوم آغاز می‌شود. ما باید هم این دوره سالگرد و هم سال دوم را به سال مبارزه بسیار قوی‌تر و مؤثرتر در هر زمینه تبدیل کنیم. همه باید قوی‌تر بجنگند. ما باید این مبارزه را بسیار مؤثرتر و گسترده‌تر در چهار بخش کوردستان و در سراسر جهان انجام دهیم. ما واقعا باید بسیج شویم. چون نور دیده شده است. با مبارزه به نتیجه خواهیم رسید. این را همه باید بدانند. پس در نهایت هرکدام از ما باید برای آزادی جسمانی رهبر آپو بجنگیم، انگار که در حال مسابقه دادن هستیم تا بتوانم سهمی داشته باشم و از آن سود زیادی ببریم. ما باید هر جا که هستیم تجمعات برگزار کنیم و تظاهرات را توسعه دهیم. در اینجا برخی از کنش‌های برنامه‌ریزی شده وجود دارد. تبلیغات در حال انجام است. کسانی که این کار را می‌کنند می‌گویند ما اراده خود را اعلام می‌کنیم. در واقع، بیایید اراده خود را با مردم، زنان، جوانان، کارگران و دوستان کورد در همه جا اعلام کنیم. بیایید بزرگترین تجمع‌ها را منطقه به منطقه، قاره به قاره، شهر به شهر، فرد به فرد برگزار کنیم. بیایید قوی‌ترین کنش‌ها را توسعه دهیم. از رهبر آپو صیانت کنیم. بیشتر از همیشه صیانت بعمل آوریم. بیایید مبارزات گسترده‌تر را با روش‌های غنی‌تر برای آزادی رهبر آپو توسعه دهیم. با این کار نتیجه می‌گیریم.

از این نظر، مبارزه واقعاً تشدید می‌شود. همه جا کنش‌هایی انجام می‌شوند. در طول هفته و این آخر هفته... کنفرانسی در ژنو برگزار شد، جوانان در هامبورگ راهپیمایی می‌کردند و شعار «زنده باد رهبر آپو» سر می‌دادند. من به همه آنها درود می‌فرستم. آنها را تحسین می‌کنم. در واقع، موضع آنها بسیار مهم است. تا جایی که می‌دانیم هامبورگ شهر انقلابی آلمان است. همانطور که شایسته تاریخ خود است، از حقیقت رهبر آپو صیانت می‌کند. روژاوا در حال قیام است. در باکور کوردستان جلسات و تجمعات زیادی برگزار می‌شود. در واقع کارزار شروع شده است. مقدمات در حال انجام است. همه جا اینگونه است. هدف آن این است که مبارزه سال دوم را با بزرگترین توده در شهر آمد در ۱۳ اکتبر آغاز کند. ما باید به قوی‌ترین شکل ممکن در این امر شرکت کنیم. همه باید شرکت کنند. فراخوان‌هایی از ترکیه و کوردستان وجود دارد. ما با همه آن فراخوان‌ها موافقیم. ما واقعا باید موضع‌گیری کنیم. ما به فاشیسم، استعمار و نسل‌کشی اجازه نخواهیم داد. ما باید بیشتر حول رهبر آپو متحد شویم و قویا از آن صیانت کنیم. آنقدر که باید این را به همه نشان دهیم: زندگی با رهبر آپو خواهد بود. اگر قرار است زندگی آزاد و دموکراتیک باشد، با رهبر آپو خواهد بود. غیر از این نمی‌تواند باشد. همه خواهند دانست که بدون رهبر آپو زندگی آزاد و دموکراتیک وجود ندارد. ما باید این را همه جا فریاد بزنیم. ما باید به همه بگوییم. همه باید این واقعیت را بدانند. اروپا در حال برنامه‌ریزی برای راهپیمایی‌های زیادی است. آنها می‌خواهند مبارزه سال جدید را از ۱۶ نوامبر آغاز کنند. همه باید شرکت کنند. ما باید گسترده‌ترین مشارکت را تضمین کنیم. در سالگرد، در ۱۰ اکتبر، همه باید بتوانند در هر کجا که هستند مبارزه مشخصی را انجام دهند. در همه جا باید بتوان کنش‌هایی انجام داد. اینها مهم هستند.

کارزار آزادی جهانی... در یک سال چه اتفاقی افتاد؟ به سطح قابل توجهی رسید. رفقا هم ارزیابی و بحث می‌کنند. ما با آنها موافقیم. چیز زیادی برای اضافه کردن نداریم اما ما باید این را ببینیم. او چه چیزی خلق کرد؟ اولا، دستور کار ما را مشخص کرد. در چه دستور کاری قرار بگیریم؟ چرا باید مبارزه کنیم؟ این را برای همه معتبر ساخت. دستور کار آزادی جمسانی رهبر آپو است. حل سیاسی مسئله کورد، نابودی فاشیسم، آزادی کوردستان و دمکراتیک شدن ترکیه نیز به این بستگی دارد. تضعیف ذهنیت و سیاست مردانه نیز به این بستگی دارد. توسعه آزادی زنان، همه چیز به آن بستگی دارد. اینجاست که تمام این حملات ویژه شکسته می‌شود. در این رابطه، ما کلید را پیدا کردیم. که آزادی جسمانی رهبر آپو است. پس باید همه مبارزات خود را با آزادی جسمانی رهبر آپو پیوند بزنیم. باید بخشی از آن باشد. باید آن را در اولویت قرار دهیم. چون این حقیقت است. ما هیچ شانسی نمی‌شناسیم. ما کار درست را انجام می‌دهیم. ما کار واقعی را انجام می‌دهیم، پس واقعیت نیز همین است. زیرا بدون رهبر آپو زندگی آزاد وجود ندارد. مبارزه همه، مبارزه برای آزادی جسمانی رهبر آپو، برای تضمین زندگی آزاد خود، برای به دست آوردن آزادی است. ما باید این را بدانیم.

دوما؛ ما متحد شدیم. در این سال کنش‌های مشترک در همه سطوح توسعه یافت. کنش‌های قوی صورت گرفت. ما تبدیل به یک نیروی مبارز شده‌ایم که از سه چهار بخش کوردستان به سراسر جهان گسترش یافته است. علاوه بر این، ما روش‌های بسیار غنی و متفاوت مبارزه را به کار گرفته‌ایم. کنفرانس‌ها برگزار می‌شوند. روزهای کتابخوانی ترتیب داده شده است. انواع مختلفی از کنش‌ها انجام می‌شود. ما در اشکال عمل و کنشگری بسیار غنی شده‌ایم. ما خیلی چیزها را به دست آوردیم. این مبارزه یک ساله تحولات مهمی ایجاد کرد. نتیجه داد. این بسیار معنادار و مهم است. بنابراین، اگر در سال دوم این اشکال کنش را به شیوه‌ای بسیار گسترده‌تر، غنی‌تر و مؤثرتر اجرا کنیم، در واقع مبارزه سال دوم نسبت به سال اول چندین برابر خواهد شد. همانطور که قبلاً بیان کردیم، واقعاً مانند سال فینال است.

همچنین جالب است؛ آنها همیشه تاریخ سپتامبر ۲۰۲۵ نشان می‌دهند. ما به طور کامل نمی‌دانیم که در سپتامبر ۲۰۲۵ چه اتفاقی خواهد افتاد! در واقع ما فرآیندهای بسیار حساسی در پیش داریم. رویدادهایی وجود خواهد داشت که نشان‌دهنده تحولات مهم تاریخی جهانی است. بدیهی است که چنین تحولاتی رخ خواهد داد. پس در چنین روندی، مبارزه برای آزادی جسمانی رهبر آپو نه تنها برای مطالبه و تضمین آزادی رهبر آپو به عنوان یک شخص خواهد بود، بلکه در واقع مانند گشودن راه برای همه آزادی‌ها و دموکراسی‌سازی خواهد بود. پس بیایید از این سالگرد در هر زمینه‌ای به خوبی ارزیابی کنیم. بیایید کنش‌های متفاوتی انجام دهیم. کنش‌های ما باید از نظر شکل و روش غنی‌تر باشد، تعداد آنها بیشتر باشد و البته بسیار گسترده‌تر باشد. بیایید ما به عنوان یک مردم در برابر همه جهان اعلام اراده کنیم و بگوییم؛ من واقعاً آزادی جسمانی رهبر آپو را می‌خواهم، من زندگی بدون رهبر نمی‌خواهم، این زندگی آزاد و دموکراتیک نیست.

«اگر توطئه‌ای علیه رهبر آپو صورت نمی‌گرفت، راه حلی در خاورمیانه ایجاد می‌شد»

وارد بیست و ششمین سالگرد مبارزه با توطئه و توطئه می‌شویم. ما در مورد آن بسیار بحث می‌کنیم، اما خود توطئه تا چه اندازه درک شده است؟ و در این زمینه مبارزه‌ای که ۲۶ سال در جریان است چه سطحی را آشکار کرد؟

توطئه بین‌المللی در ۹ اکتبر ۱۹۹۸ آغاز شد، زمانی که رهبر آپو مجبور به ترک سوریه شد. بیست و ششمین سالگرد توطئه در جریان است. کسانی که این توطئه را برنامه‌ریزی، تصمیم، سازماندهی و اجرا کردند، شناخته شده‌اند. هیچ ابهامی در این موضوع وجود ندارد. همه چیز به شدت روشن، واضح و برجسته است. در واقع، باید بر موقعیت و نگرش آنها تمرکز کرد. ۲۶ سال... از ربع قرن گذشته است. زمان بسیار مهمی است. ما باید به این ۲۶ سال نگاه کنیم. ما همچنین باید به روندی نگاه کنیم که توطئه را آماده کرد. اگر چنین است، باید به روند بیست و شش، سی و سی و پنج سال نگاه کرد. در این روند چه اتفاقی افتاد و چه گذشت؟ چه ارتباطی بین این وقایع و حمله با هدف نابودی رهبر آپو وجود دارد که ما آن را یک حمله توطئه بین‌المللی می‌نامیم؟ ما همچنین این فرآیند را به عنوان فرآیند جنگ جهانی سوم تعریف می‌کنیم. در واقع، جنگ جهانی سوم در اوایل دهه ۹۰ آغاز شد و زمینه‌ساز توطئه شد. پس از آن، قدرت‌هایی که جنگ جهانی سوم را به راه انداختند، برای موفقیت در اهداف خود و تسلط بر منافع خود، در حمله توطئه شرکت کردند. آنها بودند که این حمله را انجام دادند. آنها با وجود اینکه با هم تناقض داشتند این کار را کردند و حتی اگر متحد شدند نیز این کار را کردند. آنهایی که مخالف بودند این کار را کردند و آنهایی که همسو بودند این کار را کردند. همه آن را انجام دادند. وقتی اکنون به این روند نگاه می‌کنیم، چه می‌بینیم؟ حمله چی بود؟ علیه رهبر آپو بود. چه هدفی داشت؟ هدفش نابودی رهبر آپو بود. آنها شکست خوردند. آنها او را در امرالی، سیستم شکنجه، انزوا و نسل‌کشی قرار دادند. اگر از دست‌شان برمی‌آمد، می‌خواستند او را نابود کنند. چرا به رهبر آپو حمله کردند؟ چرا می‌خواستند رهبر آپو را نابود کنند؟ بیایید آن را اینگونه بیان کنیم. اگر حمله توطئه بین‌المللی نبود، اگر رهبر آپو در این ۲۰ سال آزادانه مبارزه می‌کرد، اگر مبارزات آزادی کوردستان را رهبری می‌کرد، اگر مبارزات آزادی خلق کورد را انجام می‌داد، نتیجه چه می‌شد؟ اگر او جوانان و زنان را آموزش می‌داد چه نتیجه‌ای به بار می‌آمد؟ بیایید از اینجا نگاهی بیندازیم. رهبر آپو چه می‌خواست؟ در اوایل دهه ۹۰ وارد فرآیند جدیدی شد. قیام‌ها در باکور شکوفا شدند. با جنگ خلیج فارس شکاف‌هایی در باشور ایجاد شد. او هم در باکور و هم در باشور وحدت می‌خواست. او خواستار توسعه آزادی کوردها بود. اگر آزادی کوردها توسعه می‌یافت و رهبر آپو فرصت اجرای این اهداف، تصمیمات و درک خود را بر این اساس پیدا می‌کرد، چه اتفاقی می‌افتاد؟ آزادی کوردها توسعه می‌یافت. بر این اساس، دموکراسی‌سازی در ترکیه توسعه می‌یافت، دموکراسی‌سازی در عراق توسعه می‌یافت، دموکراسی‌سازی در سوریه و ایران توسعه می‌یافت، دموکراسی‌سازی در خاورمیانه رخ می‌داد. کوردستان آزاد یک خاورمیانه دموکراتیک ایجاد خواهد کرد. خاورمیانه دموکراتیک چگونه خواهد بود؟ اتحاد، خواهری-برادری، همبستگی، اشتراک وجود خواهد داشت. چه چیزهایی که نمی‌شد!

بیایید به خون‌هایی که در این ۲۶-۳۰ سال ریخته شده است نگاه کنیم. بیایید به ظلم‌ها و قتل‌عام‌هایی که روی داد نگاه کنیم. خاورمیانه به دریای خون تبدیل شده است. کوردستان به دریای خون تبدیل شد. توطئه بین‌المللی یعنی دریای خون. این یعنی قتل‌عام. در واقع، اگر رهبر آپو آزادانه مبارزه می‌کرد، به معنای جلوگیری و حذف آنها و توسعه زندگی آزاد، مدیریت دموکراتیک، وحدت کنفدرال دموکراتیک و اتحاد مردم علیه آنها بود. این برای بشریت چقدر خوب می‌شد!

نه فقط برای کوردها، نه فقط برای مردم منطقه. در واقع، خاورمیانه‌ای که در حال دموکراتیک‌شدن است، کمک بزرگی به راهپیمایی آزادانه و دموکراتیک انسانیت خواهد کرد. از همه اینها جلوگیری شده است. بیایید توطئه را اینگونه درک کنیم. بله، توطئه حمله‌ای جدی برای انجام نسل‌کشی کوردها، جلوگیری از آزادی کوردها و از بین بردن و نابود کردن اراده آزادی مردم کورد بود. این حمله‌ای بود که از هیچ قانونی پیروی نمی‌کرد، ناعادلانه بود، بسیار ناعادلانه بود و ناعادلانه‌ترین حمله در تاریخ بشر بود. اما این فقط برای کوردها اتفاق نیفتاد. رهبر آپو بعد ترکیه‌ای این توطئه را ارزیابی کرد. بیایید آن را خوب درک کنیم. آیا ترکیه برد یا باخت؟ بله طیب اردوغان در این روند به قدرت رسید. دولت باغچلی دو بار به قدرت رسید. خزانه‌اش را پر کرد. دزدی کردند و ثروتمند شدند. در حالی که چیزی نداشتند، در این جریان از توطئه سوء استفاده کردند. اما ترکیه چه شد؟ آیا ترکیه توسعه یافت یا افول کرد؟ ترکیه چه چیزی را از دست داد؟ از سوی دیگر، بیایید به وضعیت خاورمیانه نگاه کنیم. همه اینها پیوندی ناگسستنی با توطئه دارند. پس توطئه فقط علیه آزادی کوردها نبود. همراه با آن علیه ترکیه دموکراتیک بود. علیه خاورمیانه دموکراتیک بود. علیه زندگی آزاد بشریت بود. علیه مبارزات آزادی زنان بود. ضد توسعه اراده زنان برای آزادی و انقلاب آزادی بود. به عنوان یک حمله علیه همه اینها ظهور و توسعه یافت. ایالات متحده آمریکا این کار را کرد، انگلیس آن را انجام داد، اسرائیل آن را انجام داد. همه کشورهای اروپایی در آن شرکت کردند. روسیه به آن پیوست. آنها هر کس را که نیاز داشتند شامل و آنها را شریک می‌کردند. برخی به زور، برخی در ازای سود. همه در این جنایت دست دارند. حالا با این چه چیزی ایجاد کردند؟ نتایجی که ایجاد می‌کنند آشکار است.

آنها یک عذرخواهی به مردم کورد بدهکار هستند

در این راستا درک صحیح این سیاست‌ها ضروری است. باید خوب ارزیابی شود. همه ما باید آن را به خوبی درک کنیم، آن را ارزیابی کنیم و بدانیم که چگونه نگرش سیاسی درستی نسبت به آن اتخاذ کنیم. اما صاحبان این سیاست‌ها نیز باید به درستی درک کنند. البته اگر واقعاً طرفدار انسانیت، دموکراسی و حقوق بشر هستند. بی‌عدالتی و ظلم کردند. آنها مسئول این همه خونریزی و کشتار هستند. آنها باید بتوانند کمی آن را زیر سوال ببرند و از آن دست بکشند. وقتی این را می‌گوییم، وقتی چنین ارزیابی‌ها و انتقادهایی می‌کنیم، مسئولین می‌گویند نگویید توطئه است، به ما تحمیل نکنید. پس چه بگوییم؟ آیا آن را نادیده خواهیم گرفت؟ توطئه هنوز ادامه دارد. ۴۳ ماه است که هیچ اطلاعی از وضعیت رهبر آپو وجود ندارد. نه قانون، نه عدالت، نه انسانیت و نه هیچ چیز وجود دارد. هیچ کس شکایت نمی‌کند. هیچ کس یک کلمه نمی‌گوید. مسئول این کار و صاحبانش هستند. پس چه بگوییم؟ اسمش را توطئه نگذاریم، پس چه بگذاریم. اشتباه در اینجا صورت گرفته است. جنایت در اینجا انجام شد. بنابراین، اصلاح از اینجا خواهد بود. اشتباهات و جرایم رفع خواهد شد. در غیر این صورت نمی‌توانیم از آن گذار کنیم. اگر بر اساس اشتباهات و جنایات از آن گذار صورت دهیم، نمی‌توانیم چیز جدیدی بسازیم. ما نمی‌توانیم عدالت را برقرار کنیم. ما نمی‌توانیم موفقیت را بسازیم. موفقیت بر پایه اشتباه به دست نمی‌آید. صحیح بر اساس اشتباه ظاهر نمی‌شود. حل این امر ضروری است. مسئولین نیز باید تحلیلگر باشند. آنها باید کمی خود را زیر سوال ببرند. آنها باید بتوانند کمی از خود انتقاد کنند.

بزرگترین بی‌عدالتی تاریخ در حق مردم کورد صورت گرفته است. حمله به رهبر آپو، بله، بزرگترین ظلم به رهبر آپو، بزرگترین ظلم و شکنجه بود. اما این فقط برای رهبر آپو اتفاق نیفتاد، برای همه مردم کورد اتفاق افتاد. برای زنان و جوانان اتفاق افتاد. برای مردم خاورمیانه اتفاق افتاد. این برای مردم ترکیه و بشریت اتفاق افتاد. پس این بی‌عدالتی باید اصلاح شود. جوانان، کودکان و زنان کورد چنان تحت ستم، تحت فشار، شکنجه و شیوه‌های جنگ ویژه قرار گرفتند؛ آنقدر قتل‌عام را تجربه کردند. مسئولین این کار؛ دولت ایالات متحده آمریکا، که آنزمان دموکرات‌ها در قدرت بودند و اکنون نیز دولت‌ها هستند. این را قبلا نیز گفته‌ایم. حزب کارگر در انگلستان به قدرت رسید. این قوا می‌توانند و باید ظلمی را که مرتکب شده‌اند کمی بیشتر ببینند و سعی کنند آن را جبران کنند. آنها یک عذرخواهی به مردم کورد بدهکار هستند. این فشار و ظلم ۲۶ ساله بر مردم کورد، ظلم‌های قبلی را کنار بگذاریم، آنها وظیفه دارند ظلم را از بین ببرند. ما آنها را دعوت می‌کنیم که اینگونه برخورد کنند. بگذارید نگاهی به این گذشته بیندازند. بگذارید ببینند رهبر آپو چه می‌خواهد انجام دهد. آنها با مسدود کردن وی باعث چه چیزی شدند؟ آیا آنها کار خوبی کردند؟ آیا در کوردستان راه حلی تولید کردند؟ آیا آنها راه حلی در خاورمیانه تولید کردند؟ آنها لاینحلی را توسعه دادند. نیروی راه حل رهبر آپو بود. آنها قدرت حل را مسدود کردند. آنها صاحب و مسئول این همه خون و کشتار و شکنجه شدند. این را به مناسبت سالگرد به تمامی نیروهای ذیربط یادآوری کنیم. ما از آنها دعوت می‌کنیم که دست از کارهایی که کردند بردارند، جبران کنند و بخاطر ظلم و شکنجه‌ای که بر کوردها روا داشته‌اند عذرخواهی کنند.

ادامه دارد...