زندانیان پرونده حزب کارگران کوردستان (پکک) و حزب زنان آزاد کوردستان (پاژک) در زندان کایسری بونیا بیانیه دادند.
این بیانیه به شرح زیر میباشد:
«قبل از هرچیز ما به همگان درود میفرستیم. ما به مادرانی که در خارج از زندان به صدای ما مبدل شدند درود میفرستیم. کنشهای ما در زندانها از روز ۲۷ نوامبر تا کنون ادامه دارد. پس از ۴ آوریل ما کنشهای خود را به مرحلهای دیگر ارتقا دادیم. تا زمانیکه مطالبات ما مورد قبول واقع شوند این کنشها ادامه خواهند داشت. سالهاست که از وضعیت رهبر خود اطلاعی نداریم، این امری معمولی نیست. انزوایی که در امرالی تحمیل میکردند امروز در تمام زندانها تحمیل میشود. ارتباط ما نیز با خارج از زندان قطع شده است. نامههایی را که مینویسیم به بهانههای مختلف با مانع روبر میشوند. به شیوهای میخواهند انزوای تحمیلی ادامه یابد. هیچ نمونه دیگری به مثابه انزوای امرالی و دیگر زندانها، درجهان وجود ندارد. تمام زندانیان این حق را دارند که با خانواده و وکلای خود دیدار کنند. اما رهبری و رفقای او توسط اعمال مجازات انظباطی از این حقوق بیبهره میمانند.
وزارت دادگستری در مقابل چشمان تمام جهان دروغ میگوید و به شیوهای بیشرمانه میگوید «انزوا تحمیلی وجود ندارد». این سخنی نیست که پذیرفته شود. هر روز ما از وضعیت رهبرمان احساس نگرانی میکنیم. باید خانواده، خلقما، وکلای دمکرات و تمام آحاد جامعه این ناحقوقی و انزوای تحمیلی علیه رهبری را قبول نکنند. به مثابه زندانیان پرونده پکک و پاژک، تا زمانیکه از رهبر خود مطلع نشویم، کنشهای ما ادامه خواهند داشت. باید خلق میهندوست ما هرچه زودتر نه تنها به وسیله بیانیهها بلکه با کنشهای نوین و قوی به صدای ما مبدل شده، خود را به همه جا برسانند، پیرامون رهبری متحد شوند و انزوای تحمیلی را شکست دهند.»