مقاومتهای اعتصاب غذا علیه حصر رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان ادامه دارند. در زندان‌های ترکیه و کردستان ۳۰ زندانی در روزه‌ی مرگ بسر می‌برند. زندانیان زن زندان گبزه درباره‌ی اعتصاب‌های غذا، روزه‌ی مرگ و مقاومت مادران نامه‌ای نوشتند.

  زندانیان در اعتراض به حمله نیروهای پلیس به مادران اعلام کردند؛"شاید ما صدای شما را نشنویم، اما مادرانمان در محلی در  ۱۰۰ متری ما بر روی زمین کشیده می‌شوند و هدف حمله‌ی دشمن قرار می‌گیرند. هر روز در مقابل زندان گبزه ننگی بر بشریت تحمیل می‌شود. این ننگ در صفحات تاریخ جای خواهد گرفت. آیا این کافی نیست تا به سکوت پایان داده و انسان‌ها را به جنبش وادارد.

تنها مطالبه‌ی رفقای ما پایان دادن به انزوای تحمیلیست

  ما اکنون شاهدان روزه‌ی مرگ تاریخی هستیم. زیرا همواره با اصرار مطالبات ما را نادیده می‌گیرند. رفیق فرهاد کورتای ۳۷ سال قبل گفت؛' آنچه اکنون روی داده و گفته می‌شود به تاریخ مبدل می‌گردد'. ما هم اکنون شاهد تاریخی بدین گونه هستیم. ما شاهد هستیم که هر روزه جسم رفقایمان تحلیل می‌روند. به همین دلیل ما می‌خواهیم که یک بار دیگر صدای ما را گوش کنید. ۲۲مارس/ ۲ فروردین رفیق آیتن بچت در راه مظلوم و سما به نوروز مبدل شد.

  تنها درخواست رفقای ما پایان یافتن انزوای تحمیلیست. اقدام رفقای ما فریادی بلند و ایستاری تاریخی بود. درخواست کردند که در مقابل خلق و بشریت به صدای مقاومت‌گران تبدیل شده و با نیروی ذاتی خویش عمل نمایید. اما این برای پایان دادن به سکوت و به تحرک واداشتن وجدان‌های کور و کر، کافی نبود.

  برای رفیق لیلا، ناصر و مقاومتگران روز و حتی ساعت بسیار مهم است. آن‌هایی که مصمم به نادیده گرفتن این واقعیت‌ها هستند، چگونه بر روی زمین کشیدن مادران را برمی‌تابند؟ به نمایندگی از زنان زندانی در گبزه می‌پرسیم؛ آیا جان ۷ انسان برای هشیاری وجدان شما کافی نیست؟ فریاد مادران برای صیانت شما از مقاومت ما کافی نیست؟ برای صیانت از آزادی خلقمان و آزادی رهبر آپو که ۲۱ سال در انزوا بسر می برد، آیا کافی نیست؟ دیگر بس است، مدتی قبل ما ۷ جان خود را فدا کردیم. امروز روز همبستگی با اعتصابگران و پایان دادن به حصر است ."