سَودا کاراجا، نماینده پارلمان از حزب کار (EMEP) در دیلوک، سؤالاتی را در مورد سیاست‌های «سال خانواده» و برنامه‌های دولت در خصوص سلامت زنان به مجلس برد. سودا کاراجا با بیان اینکه دولت حزب عدالت و توسعه (آک‌پ) با سیاست‌های خود تحت عنوان «سال خانواده»، مدل «خانواده تک‌نوع» را به جامعه تحمیل می‌کند، و این مدل در خدمات بهداشتی نیز بازتاب یافته است، اطلاعات موجود در بیانیه‌های شاخه طب زنان و سلامت زنان انجمن پزشکان ترکیه را از کمال مَمیش‌اوغلو، وزیر بهداشت، جویا شد.

زنان به قرص‌های کنترل بارداری دسترسی ندارند

سودا کاراجا با اشاره به اینکه سیاست‌های «سال خانواده» به ابعادی رسیده که سلامت زنان را تهدید می‌کند، به سؤالات ما پاسخ داد. سودا کاراجا، نماینده پارلمان از حزب کار، خاطرنشان کرد که زنان به وسایل کنترل بارداری دسترسی ندارند و این موضوع با ترجیحات سیاسی و اقتصادی دولت مرتبط است، گفت: «عدم دسترسی زنان به وسایل کنترل بارداری یک مسئله چندبعدی است. این به معنای گروگان گرفتن حق حیات، حق سلامت، و حق تصمیم‌گیری زنان بر بدنشان است. سلامت باروری زنان یک مسئله غیرسیاسی نیست، بلکه مستقیما توسط ترجیحات سیاسی و اقتصادی دولت شکل می‌گیرد. سیاست 'سه فرزند' جان زنان را تهدید می‌کند.

امروز در ترکیه زنان نمی‌توانند به قرص‌های کنترل بارداری دسترسی پیدا کنند. در مراکز بهداشت خانواده، آی‌یودی، کاندوم، آمپول، و قرص‌های کنترل بارداری وجود ندارد... واکسن اچ‌پی‌وی (HPV) نیز تقریبا در هیچ کجا یافت نمی‌شود. سازمان تامین اجتماعی ترکیه خدمات پیشگیرانه اساسی مانند قرص‌های کنترل بارداری و واکسن اچ‌پی‌وی را پوشش نمی‌دهد. این امر زنان فقیر را به بارداری‌های ناخواسته و عدم امنیت سلامت می‌کشاند.»

این به معنای محرومیت از خدمات بهداشتی است

سودا کاراجا همچنین تاکید کرد که این سیاست‌ها به زنان حق تصمیم‌گیری بر بدنشان را نمی‌دهد و وضعیت موجود در حوزه سلامت به معنای محرومیت از خدمات بهداشتی است. سودا کاراجا همچنین اظهار داشت که این سیاست موجود به خودی خود خشونت علیه زنان است و افزود: «با برنامه تحول در سلامت، مراکز تنظیم خانواده رو به زوال رفته‌اند و خدمات با صندوق چرخشی و بخش خصوصی هم‌معنا شده‌اند. دسترسی عمومی ضعیف است و فقرا بزرگترین قربانیان این وضعیت هستند. کسانی که به زنان می‌گویند 'زایمان کنند'، از زنانی که نمی‌خواهند زایمان کنند حمایت نمی‌کنند. در واقع، آنها حتی از زنانی که زایمان می‌کنند نیز حمایت نمی‌کنند. خب زن چه باید بکند؟ یا باید به بیمارستان خصوصی برود، اگر پول داشته باشد، که اکثر ما نداریم، یا ناامید بماند. این تحمیل یک بی‌انتخابی است. این به وضوح اجبار زنان به مادری یا محروم کردن آنها از خدمات بهداشتی است.

دولت 'دهه خانواده و جمعیت' را بر این اجبار بنا می‌کند، این سیاست 'خانواده'، حق تصمیم‌گیری بر بدن زن را به رسمیت نمی‌شناسد. بودجه‌ای برای سلامت زنان اختصاص نمی‌دهد. اما پول را به بنیادهای سلامت سرازیر می‌کند. برای قرص کنترل بارداری پول نیست، اما برای پوسترهای تبلیغاتی میلیون‌ها لیره وجود دارد.

دولت می‌خواهد زنان را مجبور به مادر شدن کند. زیرا بدون حبس کردن زن در خانه، بدون تبدیل او به نیروی کار ارزان، بدون مطیع کردن او، نمی‌توانند این نظم را حفظ کنند. بدون اجبار زنان به زایمان، نمی‌توانند ذخیره نیروی کار ارزان را تضمین کنند. با وجود این اجبارها، اگر زنان نخواهند باردار شوند، به هر طریقی راهی پیدا می‌کنند و متاسفانه اینها می‌تواند روش‌های ابتدایی باشد و در واقع جان زنان را تهدید می‌کند. خدماتی مانند سقط جنین و سزارین نیز به طور سیستماتیک محدود می‌شوند: انجمن پزشکان ترکیه این سیاست‌ها را 'اعمال تحت فشار روش‌های پزشکی' تعریف می‌کند؛ زنان یا به بیمارستان‌های خصوصی رانده می‌شوند یا به روش‌های زیرزمینی سوق داده می‌شوند. از بین بردن حق سلامت به این شکل، خود به خود خشونت علیه زنان است. بارداری‌های ناخواسته به عنوان شکلی از خشونت برای زنان تجربه می‌شود.»

خصومت با زنان در سراسر جهان در حال افزایش است

سودا کاراجا با بیان اینکه آنچه در زمینه سلامت زنان رخ می‌دهد تصادفی نیست، بلکه بخشی از یک حمله سیستماتیک است، گفت: «این مسئله یک بعد طبقاتی نیز دارد: امروز خرید قرص کنترل بارداری به قیمت ۴۳۰ لیر، و گذاشتن آی‌یودی به قیمت ۲ هزار لیر، در صورتی امکان‌پذیر است که پول داشته باشید. اما در شرایط این کشور که مجبوریم هر قروش را حساب کنیم، برای زنان غیرممکن است. یعنی حتی باروری زنان نیز بر اساس طبقه برنامه‌ریزی می‌شود. بدون مخالفت با خصومت این سیستم سلامت با زنان و ماهیت بازارمحور این سیستم، نمی‌توان از آزادی زنان دفاع کرد.

ببینید، فقط در ترکیه نیست... در آمریکا سقط جنین ممنوع می‌شود، در لهستان کنترل بارداری محدود می‌شود. خصومت با زنان در سراسر جهان در حال افزایش است. زنان در همه جا یک چیز را می‌گویند: 'بدن ما از آنِ ماست، تصمیم از آنِ ماست! '

آنچه در زمینه سلامت زنان رخ می‌دهد تصادفی نیست، بلکه بخشی از یک حمله سیستماتیک است. حق سلامت زنان، مسئله‌ای است که به کار زنان مربوط می‌شود. هر چقدر این حق غصب شود، فقر فردی و اجتماعی افزایش می‌یابد. سوق دادن به بیمارستان‌های خصوصی، ارائه خدمات بهداشتی از طریق صندوق چرخشی، تحمیل‌های ایدئولوژیک... همه اینها با هم، هدفشان اسیر کردن زنان است. ما این را رد می‌کنیم. حق سلامت زنان را نمی‌توان غصب کرد. ما برای یک سیستم بهداشتی عمومی، رایگان و برابر به مبارزه ادامه خواهیم داد.»