سی و پنجمین جشنواره رقص و پایکوبی کوردستان با راهپیمایی سنتی جشنواره در اسلینگن آلمان، صبح روز شنبه ۱۸ می آغاز شد. پس از راهپیمایی، همه رقاص‌ها، مربی‌ها و دوستداران رقص و پایکوبی به نمایشگاه نکار رفتند، جایی که مسابقات جشنواره برگزار می‌شد.

نمایشگاه نکار دارای یک سالن بسیار بزرگ و وسیع است. ۱۲۰۰ نفر می‌توانند در آن بنشینند و صحنه را تماشا کنند. ساعت ۱۴:۰۰ تمام صندلی ها پر شد و مسابقات جشنواره با یک دقیقه سکوت برای گرامیداشت یاد شهیدان آغاز شد.

روز شنبه ۱۸ گروه یکی یکی روی صحنه رفتند و به اجرای رقص محلی کوردی پرداختند. گروه‌هایی که اجرا کردند عبارت بودند از:

گروه لالَش، گروه رقص شهید سیپان آمارا، گروه رقص آشِ ایوه، گروه هَبوون، گروه چشمه‌ی سفید، گروه رقص نرگس کوهستان، رقص باران، گروه شهید زولکوف، گروه آگره ولات، گروه رقص گَلاویژ، گروه رقص رومانی، گروه رقص باران دو، گروه آزادی، گروه شیار ژن، گروه رقص بین‌النهرین، گروه دلچَم، گروه رقص استریا، گروه ژیان.

زن بودن همه اعضای گروه لالَش، گروه ژیان، گروه رقص استریا، گروه شیار ژن، گروه آزادی، گروه رقص گلاویژ، گروه هَبون و گروه رقص آشه ایوه توجه همگان را به خود جلب کرد. بیشتر اعضای گروه‌های دیگر نیز زن بودند. مثلاً گروه شهید سیپان آمارا ۱۳ عضو داشت که ۱۰ نفر از آنها زن بودند.

مصطفی شاهین، عضو کمیته سازماندهی جشنواره، اطلاعات جالب زیر را در مورد این موضوع به اشتراک گذاشت: «در گذشته زنان خجالت می‌کشیدند و به گروه‌ها نمی‌توانستند بپیوندند. خانواده‌ها هم چنین فکر می‌کردند. ولی اکنون مردان خجالت می‌کشند و به گروه‌ها نمی‌پیوندند.»

فیراز باران نویسنده که از تماشاگر جشنواره بود نیز در این باره گفت: «این وضعیت مبارزات زن کورد را اثبات می‌کند. زن کورد در سال‌های اخیر مبارزات ملی را در عرصه‌های قهرمانی، جنگ و سیاست در داخل جامعه کوردی و همچنین در نهادهای مدنی و کنش‌های توده‌ای رهبری می‌کند. امروز شاهدیم که «زنان کورد در فرهنگ و هنر نیز پیشگام هستند. این نیز گواه تلاش شهداست. زنان کورد در مسیر قهرمانان جاودانه سکینه جانسیز و آرین میرکان طی مسیر می‌کنند و از ارزش‌های میهنمان صیانت بعمل می‌آورند.»

گروه رقص مزوپوتامیا (بین‌النهرین)، شرکت‌کننده از زاربروکن آلمان، در زنده نگه داشتن این فرهنگ قاطعانه عمل می‌کند. مربی گروه، گُله اِلحی، که نمایش‌هایی به نام‌های Memyanê، Yawşirme، Zipkiro، Siviki، Girani،  Serdestaو Yar Kuşte از منطقه گمگم را اجرا می‌کرد، صبح شنبه به همراه پسرش دیوان در جشنواره حضور یافت. مربی گُوله بیان کرد:

«من از سال ۱۹۹۷ در گروه رقص شروع کردم. در کمپ رقص شرکت کردم و به مدت چهار سال آموزش دیدم. در نتیجه با مناطق گمگم، آمد، وان، رحا، جولمرگ، بدلیس، آگری و کوچگیری آشنا شدم. سپس ازدواج کردم و پسرم دیوان به دنیا آمد و اکنون ۱۶ سال دارد و او عضو گروه ما است. من بسیار خوشحالم که با پسرم به جشنواره می‌پیوندم. برای خانواده‌ها و کودکان بسیار مهم است که از فرهنگ خود صیانت کنند. اگر کسی بر پایه‌ی فرهنگ خودش زندگی نکند، بی‌ریشه می‌شود و فرهنگ خودش را از دست می‌دهد. والدین ما به ما یاد دادند، حالا نوبت ماست.»