نقض حقوق زندانیان در زندان‌ها به بالاترین حد خود رسیده است. زندانیان بیمار درمان نمی‌شوند و زندانیانی که دوران محکومیت‌شان به پایان رسیده نیز با بهانه‌های مختلف آزاد نمی‌شوند. مسئولین زندان‌ها زندانیانی را که بیش از ۳۰ سال در زندان بوده‌اند، مجبور به ابراز پشیمانی می‌کنند. در ترکیه، هیئت اداری و نظارتی که مانع آزادی صدها زندانی شده است، خود را قاضی و دادستان می‌داند و بار دیگر زندانیان را مجازات می‌کند. هیئت اداری و نظارتی تحت عنوان «وضعیت خوب»، ارزیابی‌های خودسرانه‌ای در مورد زندانیان انجام می‌دهد و زندانیانی را که باید آزاد شوند، آزاد نمی‌کند و آنها را به گروگان می‌گیرد.

در زندان‌های ترکیه یکی از این گروگان‌ها، علی حیدر الیاقوت است. الیاقوت که ۳۲ سال است در زندان به سر می‌برد، اکنون در زندان کارابوک نگهداری می‌شود و با وجود اینکه محکومیتش به پایان رسیده، تاکنون آزادی او ۳ بار به تعویق افتاده است.

حسن الیاقوت، برادر علی حیدر الیاقوت، با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد و گفت: «برادرم علی حیدر الیاقوت از سال ۱۹۹۳ در زندان است و تاکنون به بسیاری از زندان‌ها تبعید شده است. برادرم و دیگر زندانیان همراه او، با وجود اینکه دوران محکومیت‌شان به پایان رسیده، هر بار آزادی‌شان با هدف شکستن اراده‌شان به تعویق می‌افتد. مشکل اساسی برادرم و دوستانش این است که دادستان کل و مدیر زندان نوع T کارابوک، زندانیانی که بیش از ۳۰ سال است زندانی هستند را به 'ابراز پشیمانی' مجبور می‌کنند. با تحمیل 'پشیمانی'، زندانیان سیاسی تهدید می‌شوند. این وضعیت نه تنها در زندان کارابوک، بلکه در تمام زندان‌های ترکیه تجربه می‌شود.»

هیئت اداری و نظارتی مانند دادگاه‌ها تصمیم می‌گیرند

الیاقوت اظهار داشت که هیئت اداری و نظارتی مانند «دادگاه‌های موازی» عمل می‌کنند و ادامه داد: «این هیئت خود را در این چارچوب می‌بیند و زندانیان را بار دیگر مجازات می‌کند. هیئت اداری و نظارتی هم خود را جای دادستان می‌گذارد، هم جای قاضی و هم جای وزارت دادگستری و تصمیم می‌گیرد. در سیستم فاشیستی می‌خواهند زندانیان را بی‌اراده کنند و پشیمانی را بر آنها تحمیل کنند.»

بیشترین تاثیر بر خانواده‌هاست

الیاقوت بیان کرد که خانواده‌ها بیشترین تاثیر را از به تعویق افتادن آزادی زندانیان سیاسی می‌پذیرند و گفت: «به ویژه مادران و پدران بیشترین تاثیر را از این روند می‌پذیرند و این امر از نظر عاطفی شکست بزرگی در آنها ایجاد می‌کند. علاوه بر این غم، خشمی نیز به وجود می‌آید. به ویژه تبعید زندانیان که به زندان‌های خارج از کوردستان فرستاده می‌شوند، برای خانواده‌هایشان شکنجه بزرگی است. در واقع، زندان آینه یک کشور است. اگر می‌خواهیم تاثیر روندی را که رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان آغاز کرده است ببینیم، باید به زندان‌ها نگاه کنیم. در این روند، تبدیل زندانیان بیمار به موضوع چانه‌زنی، بزرگترین بی‌اخلاقی است. برای پیشرفت این روند، زندانیان بیمار باید بدون قید و شرط و فورا آزاد شوند. علاوه بر این، زندانیانی که دوران محکومیت‌شان به پایان رسیده باید آزاد شوند تا صدها خانواده زندانیان این روند را باور کنند و از آن حمایت کنند.»

اگر صلح خواسته شود، موارد ضروری وجود دارد

الیاقوت اظهار داشت که دولت در برابر موضع شفاف رهبر آپو هیچ گامی جز حرف زدن برنداشته است و گفت: «در برابر استدلال‌های اساسی اراده‌ای که این روند را آغاز کرد، هیچ گامی برداشته نشد. دولت با صداقت عمل نمی‌کند. از ۲۷ فوریه تاکنون، تحقیقات عمومی نشان می‌دهد که مردم سه خواسته اساسی دارند:

- بهبود شرایط کار رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان و تحقق آزادی جسمانی او.

- آزادی فوری زندانیان بیمار.

- آزادی فوری زندانیان سیاسی که ۳۰ سال است زندانی هستند.»