با توجه به حملاتی که دولت فاشیست ترکیه و مزدورانش در ۲۹ نوامبر به شهبا و تل رفعت انجام دادند، مردم مجبور شدند در ۲ دسامبر به سمت مناطق امن حرکت کنند. ساکنان آواره در مناطق امن اداره خودمدیریتی دموکراتیک شمال و شرق سوریه اسکان داده شدند. لیلا محمد و زینل نظمی از عفرین با توجه به حملات مزدوران دولتی ترکیه عزم و اراده خود را برای مقاومت ابراز کردند.

زینل نظمی در این باره گفت:

«در عفرین کار و زندگی ما بدون مشکل پیش می‌رفت. ما یک زندگی معمولی داشتیم و شرایط زندگی ما به اندازه کافی خوب بود. هیچکس به کسی آسیبی نمی‌رساند و در کار کسی دخالت نمی‌کرد. از خانه به محل کار می‌رفتیم، از محل کار به خانه. اما یک روز مثل یک کابوس، هواپیماهای دولت ترکیه آمدند و عفرین ما را غارت کردند، ویران کردند و هجوم آوردند. با تانک و توپ و هواپیما حمله کردند. با وجود همه سختی‌ها و کمبودها ۵۸ روز مقاومت کردیم. در نهایت مجبور شدیم آنجا را ترک کنیم و به سمت شهبا حرکت کردیم. پس از عبور از شهبا در اردوگاه احداس مستقر شدیم. ما نزدیک به ۶ سال در این کمپ زندگی کردیم. در پایان ۶ سال، تبهکاران دوباره حمله کردند. به دلیل حملات به تل‌رفعت و حلب، مجبور شدیم مکان خود را مجددا تغییر دهیم. با سختی به اردوگاه سَردَم رفتیم و ۲ روز در آنجا ماندیم. سپس من و فرزندانم راه افتادیم و به مکان‌های امن‌تر رسیدیم. بعد با ماشین آمدیم اینجا. من و همسر و بچه‌هایم ۱۰ نفر بودیم. وقتی به اینجا آمدیم، رفقا از ما استقبال کردند و به ما کمک کردند.

«سالمندان و کودکان به دلیل سرما جان خود را از دست دادند»

در تمام مدتی که در شهبا بودیم روزهای سختی را تجربه کردیم. مجبور شدیم روی زمین بخوابیم. ۳ کودک بر اثر سرما جان باختند. بیشتر افراد مسن مریض بودند و ما بسیاری از بیماران را از دست دادیم. چون هوا بسیار سرد بود روزهای بسیار سختی را پشت سر گذاشتیم و دردهای زیادی را تجربه کردیم. فقط زمانی که در شهبا بودیم، ۳ فرزندمان جلوی چشمان ما مردند، افراد مسن و مریض بر اثر سرما جان خود را از دست دادند. نمی‌توان سختی‌ها و دردهایی را که برایمان پیش آمده با کلمات بیان کرد.»

مردم با مقاومت آزاد خواهند شد

لیلا محمد نیز در این باره گفت:

«شرایط زندگی ما در عفرین بسیار خوب بود. در آرامش، مشغول کارهای روزمره خود بودیم. اما یک روز ناگهان هواپیماهای ترکیه شروع به حمله کردند و این وضعیت باعث شد از عفرین حرکت کنیم. ۵۸ روز هواپیماهای جنگی بر فراز ما پرواز کردند و سعی کردیم زیر انفجار بمب‌ها زندگی کنیم. سپس به شهبا حرکت کردیم. در ۶ سالی که در شهبا گذراندیم، نتوانستیم به راحتی به زندگی خود ادامه دهیم. هواپیماها و بمب‌های دشمن بخشی از زندگی ما شده‌ بودند. ما در آنجا نیز با حملات تبهکاران روبرو شدیم. سرانجام در ۲ دسامبر با اشغال شهبا به سمت مناطق امن حرکت کردیم. ما و بچه‌هایمان دوباره هدف قرار گرفتیم. در ابتدا به اردوگاه‌ها رفتیم. اما وقتی به اردوگاه‌ها هم حمله شد، ما شروع به حرکت کردیم. هیچ ماشینی دور و بر ما نبود، مدت زیادی پیاده‌روی کردیم.

ما کم و بیش نظم داشتیم. از ما استقبال شد و آنها به رفع نیازهای ما کمک کردند. کمک‌های غذایی و سوختی می‌آمد. با این حال، برای از بین بردن این پشتیبانی، تبهکاران همه جا را محاصره کردند. ما به سختی توانستیم خود را نجات دهیم. ما از فرزندان خود محافظت کردیم، اما برخی از کودکان ماندند، برخی گم شدند و بسیاری نمی‌دانستند به کجا می‌روند. همه در بیابان و کوه پراکنده بودند. حدود ۱۵ الی ۲۰ خانواده به اینجا آمدند. تقریباً ۳ روز در جاده‌ها ماندیم و در طبقا توقف کردیم. سپس به قامشلو آمدیم. مردم ما درهای خانه خود را به روی ما باز کردند. مردم با مقاومت آزاد خواهند شد. قطعا ما یک روز به عفرین برمی‌گردیم.»