سیاستهای رژیم جمهوری اسلامی در استحاله‌ زبان خلقها و نابودی فرهنگ ملتهای ساکن در ایران هر روز ابعاد تازه‌تری به‌ خود می‌گیرد. آموزش و پرورش ایران بر خلاف آنچه‌ که‌ در اصل 15 قانون اساسی آمده در تلاش است حتی سخن گفتن به‌ زبان کردی را نیز در مدارس ممنوع کند.

اصل 15 قانون اساسی ایران بر تدریس زبان مادری از جمله‌ زبان کردی تصریح دارد. به‌ رغم آنکه‌ این اصل به‌ معنای آموزش به‌ زبان مادری نبوده‌ و تأمین کننده خواسته‌ ملتهای غیر فارس در ایران نیست ، اما به‌ عنوان بندی از قانون اساسی ایران، دولت را ملزم به‌ اجرای طرح آموزش زبان مادری می‌کند . با این وجود از بیش از 30 سال قبل تاکنون این اصل به‌ فراموشی سپرده‌ شده‌ و هیچیک از دولتها در جمهوری اسلامی گامی در راستای اجرای آن برنداشته‌اند.

همه‌ اینها درحالیست که‌ در تمامی انتخابات ریاست جمهوری در ایران ، بدون استثنا همه‌ نامزدها در سفر به‌ مناطق غیر فارس، از حقوق پایمال شده‌ خلقها از جمله‌ به‌ دیده‌ آنها حق آموزش زبان مادری سخنها گفته‌اند و وعده‌هایی داده‌اند.

در انتخابات یازدهمین دور ریاست جمهوری ایران که‌ اخیرا برگزار شد ، حسن روحانی نامزد پیروز این انتخابات نیز بارها در باره‌ مسائل و مشکلات به‌ قول وی «قومهای ایرانی» سخنرانی کرد و وعده‌ داد که‌ پیگیر حقوق پایمال شده‌ آنان خواهد بود. اما او نیز در اولین سخنرانی پس از انتخابات با بیان اینکه‌ ایران کثیر الملله‌ نیست و تنها خرده‌ فرهنگهایی در این جغرافیا وجود دارند، نشان داد که‌ نباید امیدی به‌ اجرایی کردن وعده‌هایش داشت .

با اینحال در مناطق مختلف شرق کردستان سیاستهای رژیم در این رابطه‌ بیش از پیش مشهود و شکل تازه‌ای به‌ خود گرفته‌اند.

در نامه‌ای که‌ آموزش و پرورش مریوان به‌ اداره‌ کل استان فرستاده‌ میزان نگرانی رژیم از زبان کردی و نیز دشمنی آنها با خلقها و زبانها بخوبی مشاهده‌ می‌شود.

در این نامه‌ از طرحی صحبت شده‌ تحت عنوان " تدریس به‌ زبان محلی ، مانع اصلی توسعه‌ آموزشی" . در عنوان این طرح زبان محلی را مانعی بر مسیر آموزش می‌خوانند.

در این نامه‌ آمده که‌ علیرغم اقدامات انجام گرفته‌ از سوی معآونت آموزشی برای جلوگیری از تدریس به‌ زبان محلی و اقدامات گسترده‌ در سطح مدارس ، اما هنوز شاهد موفقیت این طرح نبوده‌اند. نگارندگان نامه‌ همچنین اسامی 29 تن از معلمانی را که‌ به‌ زعم آنها از موانع اصلی موفقیت این طرح هستند ذکر کرده‌اند.

این درحالیست که‌ در اصل تدریس به‌ زبان محلی در هیچ نقطه‌ای از شرق کردستان وجود ندارد، چرا که‌ نه‌ کتاب و نه‌ امکانات آن فراهم است. اما مقصود نگارندگان نامه‌ در اصل صحبت کردن به‌ زبان کردی در کلاس و محیط مدرسه‌ است و آن را مانع توسعه‌ آموزشی می‌دانند.