تونجر باکرهان، رئیس مشترک کل حزب برابری و دموکراسی خلق‌ها (دم پارتی)، در نشست فراکسیون حزب خود در مجلس، تحولات جاری را ارزیابی کرد. باکرهان با اشاره به ۸ آوریل، روز جهانی رومی‌ها، گفت که از مبارزه رومی‌ها برای عدالت و آزادی حمایت می‌کنند.

باکرهان همچنین به خشونت پلیس در تظاهرات اعتراضی علیه عملیات شهرداری کلانشهر استانبول واکنش نشان داد و به بازرسی بدنی اجباری زنان اشاره کرد: «این شکنجه است. همچنین آزار و اذیت است. این شکنجه و آزار و اذیت را متوقف کنید. ما این موضوع را پیگیری خواهیم کرد.» باکرهان به دستگیری و بازداشت اعضای حزب ستمدیدگان سوسیالیست (ESP) نیز واکنش نشان داد و گفت: «ما در کنار ESP هستیم. هر روز صبح شهروندان به بهانه‌های بی‌اساس بازداشت می‌شوند. این اقدامات را متوقف کنید. اعتراض حق است، تحریم حق است. باید به این حق احترام گذاشته شود.»

باکرهان سخنان پیشین طیب اردوغان را یادآوری کرد و گفت: «او گفته بود که سیاسی کردن قانون و استفاده از قوه قضائیه به عنوان ابزاری توسط سیاست به دموکراسی آسیب خواهد زد. او گفته بود که دموکراسی بدون قانون وجود ندارد. او گفته بود که دموکراسی باید تقویت شود و آزادی‌ها افزایش یابد. گفتن این سخنان ۲۷ سال پیش خوب است، اما چرا اکنون زندان‌ها پر شده‌اند؟ آیا می‌دانید که اکنون در زندان‌ها جای خالی باقی نمانده است؟ ۱۳۹ درصد پر شده‌اند.»

۴۰ روز گذشت

باکرهان سخنان خود را اینگونه ادامه داد: «ما می‌گوییم که سخنان ۲۷ سال پیش خود را امروز عملی کنید. امروز مسائل فوری ترکیه وجود دارد. مسائل دموکراسی، عدالت، حقوق دموکراتیک و صلح نباید به تعویق بیفتند.

آقای اوجالان در ۲۷ فوریه فراخوانی داد. ۴۰ روز از آن زمان گذشته است. اساسا اکنون ۴۰ روز است که ما در مورد صلح صحبت می‌کنیم. ما در جلسات گفتیم که این یک شروع جدید است. ما به شما امید دادیم. مردم کورد و ترک حول صلح گرد آمده‌اند. این در میدان‌های نوروز نشان داده شد. کارگران و مردم در آن میدان‌ها از فراخوان آقای اوجالان حمایت کردند. چشم جهانیان به گام‌های دولت و حکومت است.

نه تنش بلکه توافق دموکراتیک و صلح

اما در مورد برداشتن گام‌ها بسیار کُند عمل می‌کنند. اکنون متوقف شده‌اند. مهم‌ترین مسئله ترکیه مورد بحث قرار می‌گیرد اما آنها متوقف شده‌اند. آیا صلح با توقف در هیچ جای دنیا آمده است؟ ما می‌خواهیم چیزهای جدیدی بشنویم. این فقط خواسته دم پارتی نیست، بلکه خواسته کل جامعه است. نباید از دموکراسی ترسید، باید از آن محافظت کرد. ما گفتیم که ما طرفدار تنش نیستیم، بلکه طرفدار توافق دموکراتیک و صلح هستیم.

آیا صلح با توقف ممکن است؟

مقامات کشور به جامعه اعتماد نمی‌دهد. به همین دلیل ما می‌پرسیم، آیا انسان از صلح می‌ترسند؟ آیا انسان از صلح شرم می‌کنند؟ آیا صلح با توقف (عدم اقدام)، با به تعویق انداختن ممکن است؟ ما این سوالات را از حکومت می‌پرسیم. تا زمانی که صلح به تعویق بیفتد و اقدامات ضد دموکراتیک مانند آنچه در استانبول رخ می‌دهد وجود داشته باشد، چگونه اعتماد ایجاد خواهد شد؟ کوردها و کارگران چگونه به آن اعتماد خواهند کرد؟ آیا شهروندی برابر و آزاد اینگونه است؟ لطفا یکی از مقامات حکومت به این سوالات پاسخ دهد. آنها باید به این آسودگی و سکوت خود پایان دهند.

روند صلح و دموکراتیزاسیون، صداقت می‌خواهد. از یک طرف صحبت از صلح و راه حل می‌شود، از طرف دیگر طرفی طوری رفتار می‌کند که انگار روندی وجود ندارد و به تحمیل انزوا ادامه می‌دهد. این قابل قبول نیست. آقای اوجالان برای یک راه حل دائمی تلاش می‌کند و این تلاش‌های او ادامه دارد. اما در مقابل این تلاش‌ها بی‌تفاوتی وجود دارد که هم مردم کورد و هم همه کسانی که به راه حل باور دارند را نگران می‌کند. ما انتظار داریم که حکومت این حساسیت‌ها را به درستی درک کند، به درستی ارزیابی کند و بر اساس آن عمل کند. لازم است آزادی کار و رسانه آقای اوجالان تضمین شود. موانع پیش روی صلح اجتماعی نه با سخنان، بلکه با گام‌های ملموس، شجاعانه و قابل اعتماد می‌توانند برداشته شوند. ضرب المثلی کوردی وجود دارد که می‌گوید 'درخت با آرزو سبز نمی‌شود'. بزرگترین مشکل این دولت نیز همین است. چیزی می‌گوید اما الزامات آن را برآورده نمی‌کند. امیدوارم در روزهای آینده اینها را برآورده کند. ما در مرحله‌ای تاریخی قرار داریم و باید بر اساس آن گام برداریم.

مجلس باید فورا اقدام کند

مهم است که حق امید را در دستور کار خود قرار دهند. آقای اوجالان مسئولیتی را بر عهده گرفته است که در تاریخ بی‌سابقه است. شرایط کاری آقای اوجالان حیاتی است و باید اصلاح شود. دیدگاه‌های سیاسی باید از چارچوب جرم خارج شوند. موانع پیش روی آزادی تشکل باید برداشته شوند. 'قانون مبارزه با ترور' که بلای جان همه شده است باید تغییر کند. مجلس باید در این زمینه فورا اقدام کند. در سال‌های گذشته نیز پیشنهادات بسیار ملموسی ارائه دادیم و امروز نیز می‌توانیم این پیشنهادات ملموس را ارائه دهیم. کمیسیون‌های ما و حزب در این زمینه کارهای خوبی انجام می‌دهند. سیاست، حکومت و دستور کارهای مقطعی موقتی هستند. ما بسیاری را دیده‌ایم. آنچه باقی می‌ماند مردم، اراده مردم، مبارزه برای صلح شرافتمندانه است. تلاش برای یک صلح شرافتمندانه دائمی است.

ما می‌گوییم که بیایید این نظام را با هم بسازیم. ما دوباره می‌گوییم که برای این آماده‌ایم. چرا باید عجله کنیم؟ چرا مانند حکومت راحت نیستیم؟ چرا نگرانی داریم؟ من پاسخ این سوالات را به شما می‌دهم؛ برای اینکه مردم، کارگران و فرودستان ساکن ترکیه ۱۰۰ سال دیگر را از دست ندهند. بگذارید صلح برقرار شود. بگذارید مردم ۱۰۰ سال دیگر به خاطر این مشکلات با هم نجنگند. بگذارید دولت انرژی و اقتصاد خود را برای سرکوب حقوق دموکراتیک به کار نگیرد. زیرا ترکیه اکنون در مرحله تصمیم‌گیری است. به همین دلیل ما عجله می‌کنیم. ما می‌خواهیم ترکیه صلح، دموکراسی و آزادی‌ها را انتخاب کند. به همین دلیل ما نگرانیم و عجله می‌کنیم.»