خانواده روزنامه‌نگار گلستان تارا که توسط حمله پهپادی دولت اشغالگر ترکیه با همکاری اطلاعاتی حزب دمکرات کوردستان در ۲۳ اوت در شهر سلیمانیه در اقلیم فدرال کوردستان به قتل رسید، از انجمن روزنامه‌نگاران زن مزوپوتامیا (م‌ک‌گ) بازدید کردند. روزنامه‌نگارانی از م‌ک‌گ، انجمن روزنامه‌نگاران دجله فرات (د‌ف‌گ) و دیسک باسین-ایش از این خانواده استقبال کردند. در این بازدید فعالان جنبش زنان آزاد (ت‌ژ‌ا) و اعضای حزب برابری و دموکراسی خلق‌ها (دم پارتی) اِلح نیز حضور داشتند. خانواده گلستان تارا در ایوانی که بنر «نمی‌توانید مطبوعات آزاد را ساکت کنید» در آن آویزان بود مورد استقبال قرار گرفتند و روزنامه‌نگاران زن را یکی یکی در آغوش گرفتند.

مصطفی مسعود تکیک برادر گلستان تارا در این بازدید سخنرانی کرد و خاطرنشان کرد که گلستان تارا روزنامه‌نگار از سوی خلق کورد و دوستانشان صیانت شده است. تکیک با بیان اینکه صیانت دیگر روزنامه‌نگاران از خواهرشان، برای آنها بسیار مهم است گفت: «ما به خلق خود قول می‌دهیم تا زمانی که مبارزات آنها در راه آزادی به نتیجه برسد، هر کاری از دستمان بر بیاید انجام خواهیم داد.»

بعداً خواهر تارا، دجله تکیک صحبت کرد و اظهار داشت که قلم گلستان بر زمین نخواهد ماند و مبارزه شرافتمندانه گلستان ادامه خواهد داشت. دجله از کارکنان مطبوعات آزاد تشکر کرد که آنها را تنها نگذاشتند.

رزا متینا رئیس م‌ک‌گ هم در این بازدید سخنرانی کرد و توجه‌ها را به فشارها علیه مطبوعات آزاد جلب کرد و گفت: «م‌ک‌گ برای صیانت از میراث روزنامه‌نگاران زن تاسیس شده است. نه دوربین و نه قلم شهدای رسانه هرگز روی زمین نمی‌ماند. ما به عنوان روزنامه‌نگاران زن، میراث آنها را ادامه خواهیم داد. زیرا این مبارزه برای خلق کورد است نه صرفا برای روزنامه‌نگاران. سال‌هاست که به زبان و همچنین سازماندهی و مبارزات خلق کورد حمله می‌شود. ما با هم به مبارزه خود علیه این حملات ادامه خواهیم داد. در برابر این حمله به گلستان تارا و هیرو بهاالدین موضع قاطع خود را اعلام خواهیم کرد. ما هرگز این موضع را از دست نخواهیم داد. نقش و رسالت روزنامه‌نگاران و زنان مطبوعات آزاد بسیار مهم است. ما هرگز تسلیم این حملات نخواهیم شد.

حکومت با نادیده گرفتن خلق کورد سیاست‌ورزی می‌کند. زیرا موجودیت خود را در نابودی ما می‌بیند. خلق کورد از ۱ سپتامبر روز جهانی صلح در زیر حملات شدید و انزوای تحمیلی استقبال کردند. ما اول سپتامبر را در کوردستان و ترکیه، در جنگ شدید و انزوا گذراندیم. همچنین رفقای ما در زندان هم ۱ سپتامبر را در انزوا و فشار شدید گرامی داشتند.»