مادران شنبه در ۱۰۵۵مین هفته‌ی تجمع خود، در میدان گالاتاسرای، محل تجمع همیشگی خود، گرد هم آمدند تا سرنوشت بستگان به قتل رسیده و ناپدیدشده‌ی خود را بپرسند و خواسته‌ی عدالت خود را بیان کنند. در ۱۰۵۵مین هفته‌ی این تجمع، سرنوشت نورالدین چور، که ۳۰ سال پیش در شهرستان رزان از توابع شهر آمد ناپدید شد، پرسیده شد. در این تجمع که فعالان حقوق بشر نیز از آن حمایت می‌کردند، عکس‌های افراد ناپدیدشده در بازداشت، به همراه گل‌های میخک، در دست گرفته شد. آیا اَرسوی از «کنشگران شنبه» بیانیه‌ی مطبوعاتی را در این تجمع قرائت کرد.

«ما مصمم هستیم»

آیا ارسوی که اظهار داشت ناپدیدشدن‌های در بازداشت به دلیل سیاست‌های جنگی دولت رخ داده است، گفت: «ما مصمم هستیم؛ ما به خواسته‌ی خود برای حل جرایم علیه بشریت، به ویژه ناپدیدشدن‌ها در بازداشت که در این سرزمین‌ها رخ داده است، و برای افشای اینکه چه کسانی این جنایات را مرتکب شده‌اند و چرا، ادامه خواهیم داد. زیرا هر جامعه‌ای حق مهمی دارد که بداند چه کسانی چنین جنایات هولناکی را مرتکب شده‌اند. ما مصمم هستیم؛ ما توجه را به سنت تغییرناپذیر معافیت از مجازات جلب خواهیم کرد.»

آیا ارسوی داستان نورالدین چور را بازگو کرد.

«من ۳۰ سال است خانه‌ام را عوض نکرده‌ام»

سپس، جیهان کاپلان، عضو هیئت مدیره‌ی انجمن حقوق بشر (İHD)، نامه‌ی مادر نورالدین چور، مقبوله چور را خواند. در این نامه چنین آمده بود: «من به همه‌ی شما با درد و مبارزه‌ای که ما را زیر یک سقف گرد هم آورده و در دل‌هایمان یکی است، سلام می‌کنم. پسرم به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش همیشه تحت تعقیب بود و تهدید می‌شد. او نمی‌توانست به خانه‌اش برگردد، ما تنها پس از سه روز فهمیدیم که او ناپدید شده است. هیچ‌کس صدای ما را نشنید. جستجوی ما برای عدالت برای پسرم نورالدین ادامه دارد. من ۳۰ سال است خانه‌ام را عوض نکرده‌ام زیرا پسرم ممکن است برگردد.»

سپس، این تجمع با گذاشتن گل‌های میخک در میدان گالاتاسرای به پایان رسید.