این گروه ۷۸ نفری متشکل از سیاستمداران، روزنامه‌نگاران، هنرمندان و روشنفکران بودند که برای حل مسئله‌ی کورد به صورت دمکراتیک و مسالمت‌آمیز، تشکیل جلسه‌ دادند. این ۷۸ شخصیت تحت عنوان «نقشه‌ی راه فراخوان صلح» در یکی از هتل‌های تقسیم استانبول کنفرانسی مطبوعاتی را برگزار کردند و این نقشه‌ی راه را اعلام کردند.

در سالن کنفرانس پلاکارد ‘فراخوان صلح’ آویزان شده بود. تعداد زیادی روزنامه‌نگار داخلی و بین‌المللی این کنفرانس را پوشش می‌دادند.

سیاستمدار کورد، احمد ترک، تعداد زیادی از نمایندگان سازمان‌های مدنی و سیاستمداران دیگر که در این کنفرانس شرکت داشتند، حمایت خود را از نقشه‌ی را ابراز داشتند.

رییس افتخاری انجمن حقوق بشر (IHD) آکین بیردال که یکی از کسانی بود که این نقشه‌ی راه را امضا کرده بود، در آغاز کنفرانس مطبوعاتی سخنرانی کرد و در مورد راه و شیوه‌های تحکیم صلح صحبت کرد.

متن این نقشه‌ی راه از سوی فعال حقوق بشر نعمت تانریکولو که یکی از اعضای این گروه است، قرائت گردید.

اطلاعیه تحت عنوان ‘در ترکیه و خاورمیانه بیش از هرچیز به صلح نیاز است’ و ‘به جای سیاست جنگ و انزوا، سیاست صلح و آزادی’ به شرح زیر می‌باشد:

«ترکیه برای راه‌حل‌ مسئله‌ی کورد از طریق مسالمت‌آمیز و دمکراتیک در سال ۱۹۹۳ تلاش‌هایش را برای صلح به کار گرفت که بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ انجام شد. اما متأسفانه، این آخرین تلاش به نتیجه نرسید. بسیاری از تحولات مهم در این "پروسه‌ی راه‌حل" رخ داد. در این پروسه برای اولین بار جنگ در ترکیه پایان یافت و فضای جدی صلح و صلح اجتماعی ایجاد شد.

در جزیره‌ی امرالی با اطلاع و اجازه‌ی حکومت این جلسات برگزار شد. این فضا به یکی از عوامل حیاتی مهم تبدیل شد. به منظور تعیین آینده‌ی جامعه، قانون ویژه‌ای در مورد پروسه‌ی گفتگو به تصویب رسید. همچنین حکومت هیئتی از افراد هوشمند را تشکیل داد. کل پروسه‌ی راه‌حل مورد بحث قرار گرفت. گزارش‌ مهمی تهیه شد. هیئت هوشمندها در ۷ منطقه‌ی ترکیه فعالیت کردند و گزارشی از چگونگی حل مسئله‌ی کورد تهیه نمودند. در این گزارش، هیئت تاکید کردند که راه‌حل ممکن است و خلق از راه‌حل‌ حمایت می‌کنند. در آن دوره‌ی تاریخی اتفاقات مهمی رخ دادند. یکی از ویژگی‌های این پروسه این بود که حکومت و دولت با عبدالله اوجالان به عنوان نماینده‌ی کوردها وارد گفتگو شدند.

سال ۲۰۱۵ پروسه‌ی صلح و راه‌حل‌ با مشکل مواجه شد. ترکیه بلافاصله به جنگ متوسل شد، بحران اقتصادی و بسیاری از مشکلات و بحران‌های دیگر طاهر شدند. پس از ۲۴ جولای ۲۰۱۵، جنگی بی‌امان در خاک ترکیه و عراق و سوریه در جریان است. این جنگ و پروسه کشور را به مرحله‌ای پر از بحران‌های سیاسی ‌و قانونی و اقتصادی و فرهنگی و اخلاقی و بسیاری دیگر رساند.

پس از این، ترکیه به یک رژیم کاملاً خودکامه تبدیل شد. از سوی دیگر، اپوزیسیون سیاسی و اجتماعی در ترکیه هیچ تغییری برای حل مشکل کورد ایجاد نکردند. قدرت قضائیه تحت کنترل سیاست درآمد. سیاست، قدرت قضائیه را به ابزار تهدید تبدیل کرد. این رژیم به جایی رسیده است که قوانین جاری را زیر پا می‌گذارد و همان‌طور که در قانون زندان جزیره‌ی امرالی نشان داده شده است، تمام قوانین و حقوق را زیر پا گذاشته است و در مورد قوانین بین‌المللی و ملی عقب‌گرد جدی داشته است.

در برابر تمامی این مشکلات، برای برقراری صلح اجتماعی، قبل از هر چیز، باید شالوده‌ی یک سیستم دمکراتیک را ایجاد کرد. در مورد مسئله‌ی صلح مسئولیت بر عهده‌ی احزاب سیاسی در پارلمان و جنبش‌های اجتماعی قرار می‌گیرد. اپوزیسیون اجتماعی و پارلمان می‌توانند علیه سیاست‌های جنگی بیاستند و یک بار دیگر پروسه‌ی راه‌حل دمکراتیک را پیش ببرند و این زمینه را به شکل قوی‌تری ایجاد کنند.

زمانی که به واقعیت خاورمیانه به میدان جنگ تغییر یافته است، ایده‌ی ساختن یک پروسه‌ی صلح، فوری‌ترین وظیفه‌ی بشریت است. طرفدار صلح و ضد جنگ یک امر پرنسیپی است. ما با تمامی نقض حقوق بشر در فلسطین، شمال و شرق سوریه، عراق، قره‌باغ ث و اوکراین مخالف هستیم و آن را محکوم می‌کنیم. سکوت در برابر این سیاست‌ها که منجر به مرگ و میر و مهاجرت اجباری می‌شود، به دلیل نبود سیاست‌های صلح است. لازم است پرنسیپ «صلح در کشور و صلح در جهان» در قالب «صلح در ترکیه و صلح در خاورمیانه» حفظ شود.

مسائل اجتماعی، با فرهنگ گفتگو و سازش؛ با اشاره به ارزش‌های برابری و عدالت و آزادی، باید حل شوند. راه انجام این کار حفظ همزیستی خلق‌ها بر مبنای برابری، در داخل و خارج است. تلاش ما جستجوی صلح است و به شجاعت سفر صلح بستگی دارد. این وضعیت صلح‌آمیز که در پایان این مسیر دشوار اما شرافتمندانه به دست

می‌آید، سلامتی جامعه‌ی ما را نیز بنیان می‌نهد‌. ایجاد سلامت اجتماعی، نه تنها به عنوان فرد و جامعه، بلکه در کل سیستم را قوی‌تر و سالم‌تر می‌کند. بنابراین باز هم می‌گوییم ‘هیچ‌کس با جنگ پیروز نمی‌شود و هیچ‌کس نیز با صلح نمی‌بازد’.

مانند ابتکار عمل‌های سال‌های ۱۹۹۳-۲۰۱۵ در حفظ و ایجاد صلح شکل می‌گیرد، عبدالله اوجالان مخاطب اصلی است که می‌تواند ابتکار عمل و راه‌حل را ارائه نماید. اوجالان که نقش مهمی در حل دمکراتیک و مسالمت‌آمیز مسئله‌ی کورد داشت، مدت ۳۲ ماه است که از تمامی حقوق قانون اساسی و قانونی خود محروم بوده و خانواده و وکلایش از وی بی‌اطلاع هستند. تاکید می‌کنیم، لازم است این بی‌عدالتی فورا رفع شود و حقوق اوجالان رعایت گردد. معتقد هستیم، اوجالان مشارکت بسیار مهمی در برقراری صلح خواهد کرد، ما معتقدیم که برقراری این صلح برای ترکیه اهمیت تاریخی دارد. بر این اساس، ما از دولت می‌خواهیم که به اشکال ناعادلانه‌ی انزوا پایان دهد. ما از اپوزیسیون سیاسی و اجتماعی می‌خواهیم که سیاست صلح را تقویت کنند. مانند تحولات این روزها نشان می‌دهند، ‘بدترین صلح بهتر از عادلانه‌ترین جنگ است’.»

پس از اعلام این نقشه‌ی راه، سیاستمدار کورد، احمد ترک، در مورد راه‌ و روش‌های صلح صحبت کرد و به پروسه‌های‌ پیشین صلح اشاره کرد.