"رهبر ملت کرد عبدالله اوجالان پیامی برای سومین کنفرانس صلح و دمکراسی در بروکسل ارسال کرده است که دیروز در روز نخست کنفرانس از سوی گونول کایا نماینده جنبش زنان برای حاضرین خوانده شد ."

 اوجالان در ابتدای پیام خود ضمن فرستادن درود به شرکت کنندگان در کنفرانس تأکید می کند که کنفرانس آشتی و دمکراسی منطبق با روح روند و در برهه ای تاریخی در حال انجام است .

 اوجالان خاطرنشان می کند خلقهای کهن ساکن بر خاک کردستان و آناتولی و در مجموع پراکنده در سراسر مزوپوتامیا صدها سال است که در جستجوی آشتی و عدالت هستند.

 اوجالان می گوید ما در برابر اشغالگری تحمیلی و سیاستهای نسل کشی و غارت ، مبارزه و مقاومتی بی نظیر انجام دادیم و با مشکلاتی که کماکان لاینحل مانده اند وارد قرن بیست و یکم شدیم . این در حالی بود که در ترکیه ، نظام حاکم از همان آغاز در عرصه های اقتصادی ، ایدئولوژیک ، سیاسی و نظامی و فرهنگی خود را بر مردم تحمیل کرد .

 رهبر ملت کرد در ادامه پیام خود می گوید در طول این مدت سخت ترین قوانین نوشته و نانوشته را بر علیه کرد و کردستان به اجرا گذاشتند و با مجازات جسمی و برنامه های گسترده ذوب و همگون سازی هر آنچه که بود را پاکسازی کردند. کردها را با اعمال ممنوعیت ها در ایدئولوژی رسمی خود ذوب کردند و هدف نهایی حذف کامل کرد و کردستان بود .

 اوجالان همچنین به مقاومتهای مردمی و آیینی در برابر فشارها اشاره ای داشته و می گوید مردمانی که بیش از همه در ترکیه مورد حمله قرار گرفتند و به پا خاستند علویان بودند که این پیشینه بر ضرورت درک درست کردها از مسئله علوی ها می افزاید .

 تروری که در برابر خلقهای مسیحی ، ارمنی ، آسوری ، سریانی ، کلدانی ، پونتوس- روم ، گرجی و لاز انجام گرفته و همچنین تلاشهای که برای نسل کشی پیروان برخی از مذاهب اسلامی روی داده اند را نیز می توان در همان چارچوب تعریف کرد. البته که نمی توان با عینک طبقه مرفه و یا فئودالهای ترک این سیاستها و وقایع نسل کشی را مورد ارزیابی قرار داد. در اعماق این سیاستها تضادهای اجتماعی که ریشه تاریخی دارند نیز نقش داشتند . به ویژه در فتوحات جنگی دویست سال گذشته مداخلات دولت - ملتهای اروپایی و سرمایه داری غرب نیز از علل اصلی رویدادهای ناگوار هستند.

 " رهبر ملت کرد در پیام کتبی خود علاوه بر پروسه چاره یابی مسئله کرد از روابط میان کردها و ترکها و دیگر خلقهای منطقه نوشته و اعلام کرده که پیشنهادات خود در ارتباط با مرحله دوم فرایند صلح را تقدیم دولتمردان ترکیه کرده است . "

 اوجالان در پیام خود به کنفرانس بروکسل نوشته است در روابط میان کردها و ترکها باید صلحی مبتنی بر سرمشقهای جدید برقرار شود که از قدرت تأثیرگذاری بر کل خاورمیانه برخوردار باشد . از آنجا که ما به عنوان جنبش آزادیخواه کرد به این ایده باور داریم همه نیروهای حزب کارگران کردستان را از مرزهای ترکیه خارج کردیم و بدین ترتیب آفریننده فرصتی دیگر برای چاره یابی مسائل بودیم . در شرایط کنونی و بدنبال آنکه پ.ک.ک بصورتی جدی آنچه که بر عهده داشت را انجام داد ما شاهدیم که امروزه دیگر خونریزی متوقف شده و بدون آنکه فرصتی برای اقدامات خرابکارانه مهیا شود مرحله عقب نشینی کاملا پایان یافته است . حالا دیگر مسئولیت بر عهده دولت است و ما وارد مرحله دوم فرایند چاره یابی شده ایم .

 اوجالان با بیان آنکه پیشنهادهای خود در ارتباط با مرحله دوم فرایند را به صورت کتبی به دولت تحویل داده است می گوید نخست وزیر اردوغان پیشتر گفته بود سلاحها خاموش شوند و ایده ها صحبت کنند . حالا زمان آنست که ملزومات توقف جنگ فراهم شوند ، دولت باید اصلاحات قانونی انجام دهد و یک نظام مدافع همه حقوق سیاسی بنیان گذاری شود. می باید طرفین از گفتار و کرداری که روند را دچار بی اعتمادی می کند بپرهیزند و در این جریان گامهای عملی و عینی بردارند.

 اوجالان خاطرنشان می کند اگر دولت مجاری سیاست دمکراتیک را نگشاید و از سیاست دمکراتیک گریزان باشد این موضعی بر خلاف روند چاره یابی دمکراتیک مسئله است .

 اوجالان می افزاید : البته ما با شکیبایی و لجاجت ، کانالهای سیاست دمکراتیک را باز نگه داشته و برای آن تلاش می کنیم . ارزشهایی که با فداکاری و نثار هزاران شهید به وجود آمده اند همه جهان را در تنگنا قرار داده تا موجودیت ملت کرد و همه مردمانی که تحت ستم ، سرکوب و مضمحل گشته اند را به رسمیت بشناسند .

 رهبر ملت کرد در ادامه این پیام به مبارزات کردها در کشورهای خارجی اشاره کرده و می گوید مردم ما که از روی جبر به اروپا کوچ کرده اند سالهاست رنجی بزرگ را متحمل شده که حاصل کوشش آنها در دستاورهای امروز ما مشخص است.

 اوجالان در انتهای پیام خود ضمن بیان آنکه اطمینان دارد کردهای خارج از کشور کماکان به کوشش اراده مند خود ادامه می دهند می گوید برای داشتن کشوری دمکراتیک که در آن حقوق برابر ملل و فرهنگها رعایت شود مسئولیتهای بزرگی نیز بر دوش زنان است که انتظار دارد زنان به شیوه ای فعال در طول روند مشارکت نمایند.