زندانیان سیاسی محبوس در زندان‌های باکور کوردستان و ترکیه در چارچوب کارزار «آزادی برای عبدالله اوجالان، راه‌حل سیاسی برای مسئله‌ی کورد» از ۲۷ نوامبر دست به اعتصاب غذا زده‌اند. زندانیان سیاسی زن در زندان گَبزه نیز اعلام کردند که به اعتصاب غذا پیوسته‌اند.

زندانیان زن برای افکار عمومی پیامی را منتشر کردند و اعلام نمودند: «جمهوری ترکیه که صدمین سالگرد خود را جشن می‌گیرد، به لطف مقاومت و فداکاری‌های خلق کهن آنادول و مزوپوتامیا تأسیس شده است. اما نیروهای خارجی و هژمون‌گرایان جمهوری را به یک ذهنیت وحدت‌گرایی-ملی‌گرایی وادار کردند و با این کار جمهوری را خفه کردند و سرزمین ما را به زندان خلق و حقوق تبدیل کردند. نیروهای سرمایه‌‌داری غربی برای قدرت خود در خاورمیانه، جمهوری را وابسته‌ی خود کردند. به همین سبب معاهده‌ی لوزان که معاهده‌ای برای تقسیم کورد و کوردستان است را تقدیم جمهوری کردند.

خلق، میهن‌دوست، انقلابی، طبیعت دوست، مسلمانان ضد سرمایه‌داری، ضد امپریالیست و واقعی، فرزندان روشنفکر کشور که در تأسیس جمهوری مشارکت کردند، برای این‌که جمهوری دمکراتیک باشد و به حقوق بشر احترام بگذارد، صد سال است که مقاومت می‌کنند و بهای بزرگی را می‌پردازند. یکی از فرزندان این سرزمین که بهای زیادی را برای رسیدن به این هدف داده است، رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان است.

آقای اوجالان ۲۵ سال است که در برابر انزوای شدید مقاومت بی‌نظیری انجام داده است. آقای عبدالله اوجالان به منظور پایان دادن به فجایع جنگ اسرائیل و فلسطین که تمام جهان را تحت تأثیر قرار داده است، برای ایجاد برادری و ‌‌خواهری خلق‌های خاورمیانه، پروژه ‘اتحاد خلق‌های خاورمیانه’ را توسعه داد، برنامه‌هایش را اعلام کرد و آن را به افکار عمومی ترکیه و جهان تقدیم کرد. برای صلح مبارزه‌ی بزرگی را انجام می‌دهد. نیروهای بین‌المللی که با توطئه‌ ۲۵ سال است آقای اوجالان را زندانی نموده‌اند و سیستم ‘انزوای امرالی’ را ساخته‌اند، می‌خواهند با این عمل ترکیه خاورمیانه را به میدان و عرصه‌ی جنگ تبدیل کنند و تأثیرات آقای اوجالان را در منطقه باقی نگذارند.

تا این انزوا ادامه داشته باشد هیچ قانون اساسی در کشور شکل نخواهد گرفت. برای دمکراتیزه کردن ترکیه و حل مسئله‌ی کورد از طریق مسالمت‌آمیز و دمکراتیک باید به انزوا پایان داد. از این رو ما از تمامی بشریت می‌خواهیم برای از بین بردن انزوا فورا به وظائف خود عمل نمایند. این وظیفه‌ی همه‌ی ماست.»