همزمان با صدوسیزدهمین نشست سالانه سازمان جهانی کار، عیسی ابراهیم‌زاده، فعال کارگری و زندانی سیاسی، پیامی را خطاب به نهادهای بین‌المللی کارگری و حقوق بشری منتشر کرد و بر سرکوب کارگران در ایران تأکید کرد.
در تاریخ ۶ خرداد ۱۴۰۴، همزمان با برگزاری صدوسیزدهمین نشست سالانه سازمان جهانی کار (ILO)، عیسی ابراهیم‌زاده، فعال کارگری و زندانی سیاسی محبوس در زندان نقده، پیامی را به نهادهای بین‌المللی کارگری و حقوق بشری ارسال کرد. او در این پیام، با اشاره به سرکوب و محرومیت‌های موجود در ایران گفت: «من، عیسی ابراهیم‌زاده، این پیام را از دل سرکوب و محرومیت به شما می‌رسانم.»
ابراهیم‌زاده با اشاره به وضعیت نابسامان کارگران، معلمان، بازنشستگان و رانندگان کامیون در ایران که برای ابتدایی‌ترین مطالبات خود دست به اعتصاب و اعتراض زده‌اند، اظهار داشت که آنها با شکنجه، دستگیری و سرکوب مواجه هستند.
پیام عیسی ابراهیم زاده به شرح زیر می‌باشد:
«من، عیسی ابراهیم‌زاده، فعال کارگری و زندانی سیاسی در زندان نقده، این پیام را از دل سرکوب و محرومیت به شما می‌رسانم.
در حالی‌که کارگران، معلمان، بازنشستگان ورانندگان کامیون در ایران برای ابتدایی‌ترین مطالبات خود دست به اعتصاب و اعتراض زده‌اند، با بازداشت، شکنجه و تهدید مواجه‌اند. در این شرایط، حکومت جمهوری اسلامی نمایندگانی به سازمان جهانی کار فرستاده که نه مشروعیت دارند و نه نماینده‌ی کارگران واقعی‌اند.
کارگران در ایران از حق ایجاد تشکل‌های مستقل، حق اعتصاب و حتی حق زندگی شرافتمندانه محروم‌اند. سرکوب سازمان‌یافته و فقر سیستماتیک، زندگی میلیون‌ها کارگر را به نابودی کشانده است.
ما از اتحادیه‌های کارگری، نهادهای بین‌المللی و مدافعان حقوق بشر می‌خواهیم:
صدای مستقل و سرکوب‌شده‌ی کارگران ایران را به رسمیت بشناسند.
با هرگونه به رسمیت شناختن نمایندگی حکومتی ایران در ILO مخالفت کنند.
و برای آزادی فوری فعالان کارگری زندانی و حق ایجاد تشکل‌های مستقل، فشار بین‌المللی اعمال کنند.
عیسی ابراهیم‌زاده
زندان نقده»
