۴۰ سال است که عمر خود را وقف هنر تئاتر کرده تا آینه‌ای برای جامعه‌اش باشد. یونس عبدالمجید احمد، بازیگر و کارگردان تئاتر، در سال ۱۹۶۰ در روستای قژله از توابع منطقه عاموده به دنیا آمد. اما زمانی که یونس ۴ ساله بود، او و خانواده‌اش از روستا کوچ کردند و به شهر حسکه رفتند. یونس به هنر تئاتر بسیار علاقه‌مند بود. همیشه در کودکی آرزو داشت که یک بازیگر بزرگ تئاتر شود و شاگردانی نیز داشته باشد. اما به دلیل وضعیت فقر خانواده یونس، قدرت پیشرفت نیز برای آن‌ها کم بود.

یونس احمد در گفتگو با خبرگزاری فرات(ANF)، سفر خود به سوی تئاتر را اینگونه شرح داد:

«انقلاب باکور مانند یک آتشفشان فوران کرد»

یونس اظهار داشت که زندگی سخت است و هر روز سخت‌تر می‌شود، اما انسان می‌تواند زندگی خوبی نیز بسازد و سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: «من کوچک بودم، برای من هنر تئاتر عشق بود اما کسی به من توجه نمی‌کرد. خانواده‌ام علاقه من به تئاتر را می‌دانستند اما به دلیل وضعیت مالیمان و رژیم بعث نمی‌توانستند به من روحیه بدهند. در سال‌های ۱۹۸۱-۱۹۸۲ بوی خوش انقلاب از باکور کوردستان آمد، ما بسیار خوشحال شدیم. در سال ۱۹۸۴ این انقلاب مانند یک آتشفشان فوران کرد و ما نیز خود را در برابر گرمای این آتشفشان گرم کردیم.

در سال‌های ۱۹۸۶-۱۹۸۷ دوباره شروع به پیوستن به تئاتر کردیم، من در آن زمان بسیار خوشحال بودم زیرا به گروه‌های تئاتر پیوسته بودم. با ظهور جنبش آزادی کوردستان، ما بسیار قوی شدیم. در آن زمان، رفیق جاودان ما، باوه طیار، رفیق ما بود، او به ما تئاتر یاد می‌داد. می‌توانم بگویم که تلاش‌های جاودان باوه طیار برای هنرمندان تئاتر بسیار بزرگ است، در واقع تئاتر کوردی با نام باوه طیار پیشرفت کرد.

همیشه می‌گویم که تئاتر آینه جامعه است، انسان می‌تواند به روش‌های مختلف مقاومت کند و واقعیت جامعه خود را آشکار کند. من می‌خواستم از طریق صحنه تئاتر این واقعیت را آشکار کنم و بگذارم همه اراده مردم کورد را بشناسند. با وجود سختی‌های آن زمان، ما دست از کار نمی‌کشیدیم و نمایش‌های خود را ارائه می‌دادیم. رژیم بعث ظلم و شکنجه زیادی به ویژه بر مردم کورد اعمال می‌کرد. هر بار در جشن‌های نوروز به صورت مخفیانه تمرین می‌کردیم. رژیم بعث ما را سرکوب می‌کرد. درست است که ما در آن زمان سختی‌های زیادی کشیدیم اما این همه سختی که کشیدیم برای ما نیرو شد تا به زندگی خود ادامه دهیم و در آینده خود را توسعه دهیم. صحنه‌ای که اکنون من بر روی آن تئاتر برای مردم ارائه می‌دهم، در زمان رژیم از آن محروم بودم. برای من حسرت بود که بر روی آن صحنه نمایشی ارائه دهم. اما اکنون با افتخار و شجاعت زیاد تئاتر خود را بر روی این صحنه برای هزاران نفر ارائه می‌دهم.»

«ما قالب ترس را شکستیم»

یونس احمد خاطرنشان کرد که پس از آغاز انقلاب روژاوا، بزرگترین فرصت به دست آن‌ها افتاد و آن‌ها دیگر قالب ترس را شکستند و گفت: «بله، من بیشتر به بخش سینما وابسته‌ام. وقتی کسی از سینما برای من صحبت می‌کند، بسیار خوشحال می‌شوم و هیجانی مرا فرا می‌گیرد. ما به عنوان بازیگر تئاتر هر آنچه از ما خواسته شود انجام می‌دهیم و تا جایی که بتوانیم وظیفه خود را انجام می‌دهیم. همیشه می‌خواهیم در کوردستان خود را بسازیم زیرا رهبر آپو می‌گوید میهنی که ساخته شده باشد، کسی نمی‌تواند آن میهن را در هم بشکند. بگذار همه بدانند که بدون سختی و درد، انسان به خوشی نمی‌رسد.»

یونس اظهار داشت که انواع مختلف تئاتر را ارائه می‌دهد، گاهی سیاسی و گاهی کمدی، اما این نیز بستگی به وضعیت جامعه دارد و گفت: «هر کسی نمی‌تواند تئاتر ارائه دهد، فقط کسی که جامعه خود را به خوبی می‌شناسد و بتواند احساس جامعه خود را به نمایش بگذارد، می‌تواند تئاتر ارائه دهد.

۴۰ سال است که کار تئاتر می‌کنم اما هنوز بازیگر نشده‌ام، باید بیشتر برای جامعه خود تلاش کنم. باید در برابر مردم خود آینه جامعه باشم. امید من این است که تئاتر کوردی بیشتر پیشرفت کند و برای تمام هنر جهان الگو شود.»