در منطقه شهید مونزور در منطقه زاپ، مقاومتی تاریخی در تونل‌های جنگ در جریان است. این مقاومت سه سال را پشت سر گذاشته و وارد سال چهارم شده است. ارتش اشغالگر ترکیه با وجود انواع حملات و استفاده از سلاح‌های ممنوعه نیز نتوانسته مقاومت گریلا را بشکند و درمانده است. زیرا این گریلاهای قهرمان، فداکار و شجاع که مدافعان کوه‌های کوردستان هستند، جان خود را در راه پیروزی فدا کردند. آن‌ها قهرمانانی همچون گابار بوتان، خبات تیرژ، شروان گریلا، چیاگر دجله، اردال رشو و مونزور سرحد هستند. به همین دلیل سنگرهای مقاومت در کوه‌های کوردستان هرگز سقوط نخواهند کرد، روحیه مقاومت هرگز از بین نخواهد رفت. کتاب‌های تاریخ کورد و کوردستان با حماسه‌های مقاومت نوشته شده‌اند؛ زیرا مردم کورد همواره با مقاومت بی‌نظیر و بزرگ خود موجودیت، فرهنگ و هویت خود را حفظ کرده‌اند. بنابراین این مردم دارای میراثی اساسی از مقاومت هستند.

این میراث از پیران به جوانان و از پدران و مادران به کودکان می‌رسد. امروز نیز این میراث مقاومت در قلب مردم و کودکان رشد می‌کند. اگر کوردها مقاومت نکرده بودند، با بسیاری از پیمان‌ها و نقشه‌هایی همچون قصر شیرین، سایکس-پیکو و لوزان تکه تکه می‌شدند. نه زبان، نه هویت و نه موجودیتشان باقی می‌ماند. اگر مقاومت نکرده بودند، نظام‌هایی همچون رژیم بعث، سیاست نابودی ایران، ذهنیت ظالم، نژادپرست و فاشیست دولت ترکیه حتی نام کوردها را نیز از بین می‌برد. این نظام‌های هژمون برای منافع خود کوردها را قربانی می‌کردند و آن‌ها را به ابزاری برای منافع خود تبدیل می‌کردند. اما کوردها همواره مقاومت کرده‌اند و هنوز هم مقاومت می‌کنند. با فلسفه رهبر آپو، این فرهنگ مقاومت، درک میهن‌دوستی را از احساسات نیز فراتر برد؛ به سطح آگاهانه، سازمان‌یافته و مصمم رسید. در کوردستان، مقاومت اکنون به صدا و رنگ زندگی تبدیل شده است. امروز در کوه‌های کوردستان این صدا در قلب گریلا طنین می‌اندازد. این طنین دیوارهای فاشیسم و اشغالگری را فرو می‌ریزد.

فرمانده دوران گابار بوتان، شروان گریلا از حلب، خبات تیرژ از دِهه، چیاگر دجله از کوبانی، اَردال رشو از نسِبین، فرمانده شجاع از وان و مونزور سرحد با جان خود به رشد این مقاومت پاسخ دادند. این شش قهرمان در زمان‌های مختلف به کاروان جاودانگان پیوستند و با حماسه‌های باشکوه نام خود را در تاریخ مقاومت کوردستان ثبت کردند. آن‌ها قهرمانان جاودانه‌ای بودند که در تونل‌های جنگ در منطقه شهید مونزور مقاومت کردند.

برای بزرگ کردن امید آزادی مردم کوردستان مقاومت کردند

تپه شهید مونزور در غرب زاپ یکی از آن جبهه‌هایی بود که در سال ۲۰۲۲ اولین پاسخ را به حملات دولت اشغالگر ترکیه داد. در سال ۲۰۲۱، قبل از آغاز عملیات اشغالگری بر مناطق آواشین و زاپ، قهرمانان تپه شهید مونزور برای مقابله با اشغالگری وارد روند دشوار و سخت آماده‌سازی شدند. آن‌ها فداییانی بودند که اراده مصمم مردم کوردستان را نمایندگی می‌کردند؛ دشمن را به خوبی می‌شناختند و می‌دانستند که چگونه به دشمن پاسخ دهند. بنابراین قبل از شروع جنگ، نقشه پیروزی خود را آماده کرده بودند. به همین دلیل بسیار هوشیار بودند، هر یک از آن‌ها سلاح خود را آماده کرده و منتظر اشتباه سربازان اشغالگر بودند. وقتی آن لحظه فرا رسید، گریلاهای آپویی شروع به نوشتن حماسه قهرمانی و مقاومت کردند. از لحظه اول ورود دشمن تا استقرار کامل آن‌ها در منطقه، گریلاها با همان ادعا، باور و اراده جنگیدند؛ برای بزرگ کردن امید آزادی مردم کوردستان مقاومت کردند.

این گریلاهای قهرمان در تپه شهید مونزور برای ساختن زندگی شرافتمندانه، پیروز و آزاد، دارای روحیه‌ای بودند که خود را فدا کنند. زیرا آن‌ها این سنگر را با چنان باوری حفظ کردند که دومین ارتش بزرگ ناتو با تمام امکانات، فناوری و انواع سلاح‌های ممنوعه نتوانست بر این گریلاها غلبه کند. هنگامی که سربازان اشغالگر سعی کردند وارد منطقه شوند، زمانی که با تلاش‌های فراوان خواستند آنجا را تصرف کنند، فرمانده دوران گابار بوتان و رفقایش به خوبی می‌دانستند که چگونه به دشمن پاسخ دهند. با تاکتیک‌هایی متناسب با شرایط جنگ آن زمان، از تونل‌ها بیرون آمدند و مانند شاهین ضربه زدند و به تونل‌ها بازگشتند. در سنگرهای خود با هر روشی علیه دشمن برنامه‌ریزی کردند و با روحیه‌ای فدایی این برنامه‌ها را به اجرا درآوردند.

سه سال با شور رفاقت در برابر انواع سختی‌ها مقاومت کردند. در سخت‌ترین سنگرها نیز با امید و عشق، اراده یکدیگر را تقویت کردند و باور داشتند که می‌توانند پیروز شوند. ارتش اشغالگر سه سال تمام تلاش کرد تا امید آن‌ها را بشکند و سپس آن‌ها را نابود کند، اما نتوانست موفق شود. سلاح‌های شیمیایی، بمب‌های فسفری و بمب‌های تاکتیکی هسته‌ای، روزانه صدها بار تانک و توپ به کار برد، هواپیماهای جنگی و پهپاد را به کار گرفت. وضعیت طبیعی تپه شهید مونزور تغییر کرد، اما روحیه‌ای که با روحیه گابار، اردال، چیاگر، خبات، شروان و مونزور بنا شده بود، هرگز تغییر نکرد. برعکس، رابطه بین آن‌ها قوی‌تر شد.

ارزش زمان و مکان را می‌دانستند

در روزهای سرد زمستان، گریلاها ساعت‌ها در سنگرها نگهبانی می‌دادند، با نظم نظامی در هر لحظه هوشیار بودند. با وجود امکانات کم، هر یک از آن‌ها به رفیق خود فکر می‌کرد و سهم خود را با آنها به اشتراک می‌گذاشت. وقتی زخمی می‌شدند، با گرمای رفاقت پ‌ک‌ک زخم‌های یکدیگر را می‌بستند. در سخت‌ترین لحظات نیز آهنگ‌های روحیه‌بخش می‌خواندند و با شور و معنویت به یکدیگر نیرو می‌دادند. بیش از ۱۰۹۵ روز، هر روز قوی‌تر مقاومت کردند و در قلب خود جایی برای تردید باقی نگذاشتند. بی‌خوابی، نبود آب و غذا، سرمای زمستان، گرمای تابستان هیچ کدام برای آن‌ها مانع نبود. در هر شرایطی با نیروی ایدئولوژی آپویی مقاومت کردند و در برابر هر نوع حمله عقل و نیروی خود را یکی کرده و از خود دفاع کردند. با هنر خود در عرصه نظامی، تونل‌ها را به قرارگاه‌های عملیاتی تبدیل کردند.

در جنگ گریلایی از نظر تاکتیک‌های سابوتاژ و فداکاری در میان دشمن متخصص بودند. سربازان اشغالگر را به کمین می‌انداختند و درس‌هایی به دشمن می‌دادند، که می‌خواستند وارد تونل‌ها شوند، که هرگز فراموش نکنند. در تونل‌ها به هر نحوی یک زندگی با معنا را تجربه کردند. به خوبی می‌دانستند که این مقاومت اراده مردم را نمایندگی می‌کند. آگاه بودند که برای مردم تحت ستم می‌جنگند. بنابراین ارزش زمان و مکان را می‌دانستند، به نقش و وظیفه تاریخی خود عمل کردند و با این درک مبارزه کردند. اردال که از منطقه جزیر بوتان گرفته تا منطقه گابار با روش پیروزی فرماندهی کرد، خبات که به رفقای خود نیرو و حمایت می‌داد، چیاگر از کوبانی که خط انقلاب آپویی را گسترش داد، شروان با شور جوانی و مونزور از سرحد که باور به پیروزی را در قلب رفقای خود حک کرد، هر یک از آن‌ها مانند اقیانوسی بودند. با صبر، باور و فداکاری خود، مبارزان واقعی خط آپویی بودند.

سه سال بی‌وقفه مقاومت کردند. هر روز از فاصله ۱۰-۲۰ متری با دشمنی می‌جنگیدند، دشمنی که معیارهای اخلاقی جنگ را به رسمیت نمی‌شناخت. با وجود حملات دشمن که ارزش‌های اخلاقی را نمی‌شناخت، رفقای آن‌ها اکنون در پی راه آن‌ها هستند. سه سال دومین ارتش بزرگ ناتو را در مقابل دهانه تونل‌ها ناکارآمد کردند و درمانده ساختند. زیرا آن‌ها در تاریخ مقاومت کوردها کتاب دیگری نوشتند. قهرمانی آن‌ها در تپه شهید مونزور در تاریخ ثبت شد. امروز در پی راه این قهرمانان جاودانه، روحیه مقاومت در شهید مونزور به همان شکل در عرصه شهید دلیل زاگرس گسترش می‌یابد. رفقای آن‌ها با همان اراده، خاک مقدس کوردستان را با خون و فداکاری خود محافظت می‌کنند.