عضو کمیته مرکزی حزب کارگران کوردستان (پکک)، هلین امید در تلویزیون مدیا هابر تیوی (MEDIYA HABER TV) شرکت کرد و بیانیه و برخوردهای کمیته منع شکنجه اروپا (سیپیتی) در ارتباط با امرالی را ابراز داشت.
هلین امید در ابتدای سخنان خود به رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان درود فرستاد که در امرالی دارای ایستاری بیهمتا و مقاومتی تاریخی است. هلین امید گفت: «فهم و درک سیستم شکنجه در امرالی برای فهم سیستم جهانی، واقعیتی بسیار مهم است. در میان ۱۵-۲۰ روز گذشته در ارتباط با امرالی گفتگوهایی به موضوع روز مبدل شد. سیپیتی بیانیه داد، پس از آن هم وزارت دادگستری بدان تکیه کرد و بیانیهای صادر کرد. در ارتباط با رهبر آپو و ۳ رفیق همراه او وضعیتی شکل گرفت. مدت محکومیت رفیق ویسی آکتاش به پایان رسیده است، بی دلیل به اون گفتهاند که آزادیاش یکسال دیگر به تعویق افتاده است. در این باره بیانیههایی داده شدند. هدف آنان مشخص است در چارچوب یک برنامهریزی انجام میشوند.
در سیستم قتلعام امرالی حتی دولت ترکیه نیز به اسارت درآمده است
ما همیشه این مهم را بیان داشتیم؛ سیاستهای امرالی نه تنها سیاستهای مرتبط با امرالی هستند، بلکه عرصهای از مبارزه است که سیاستهای مرتبط با خلق کورد و منطقه در آن تعیین میشود. باید توجه خود را به این معطوف داریم که هدف نیروهای بینالمللی از بنا کردن سیستم امرالی چیست؟ بدلیل اینکه هرکس بر این امر واقف است که دولت ترکیه دارای چنین نیرویی نبود که در سال ۱۹۹۹ آن توطئه بینالمللی را عملی سازد. برای تبلیغات اینچنین گفته و نشان دادند اما هر فرد آگاهی بخوبی این را میداند که چنین نبوده است. اگر پشتیبانی نیروهای بینالمللی وجود نداشت، اینچنین عملیاتی بینالمللی صورت نمیگرفت و ممکن نبود که امروزه رهبر آپو در امرالی به اسارت گرفته شود. مبارزه به سطحی بسیار جداگانه دست مییافت، سمت و سوی پیشرفتها بسیار متفاوت ایجاد میشد. برای جلوگیری از تمام این موارد، توطئهای بدین شکل از سوی نیروهای بینالمللی انجام شد و امرالی بدست این نیروها بنا نهاده شد. نقش ترکیه در این میان بجز یک نگهبان چیز دیگری نبوده و نیست. دولت ترکیه از این سیستم قتلعام، نگهبانی میکند که از سوی نیروی بینالمللی بنا شده است.»
هلین امید اعلام کرد، که با سیستم قتلعام امرالی دولت ترکیه نیز به اسارت گرفته شده است و گفت: «اسارت ممکن است یک سخن زمخت و خشک باشد، اما نیروهای بینالمللی براساس سیستم قتلعام امرالی، دولت ملت ترکیه را نیز تحت کنترل خود نگه میدارد. دقت کنید، میخواهند نبرد موجودیت و آزادی خلق کورد را بدین شکل به پایان برسانند. یعنی میخواهند مبارزه در امرالی را به نتیجه برسانند. همیشه چراغ سبز برای ترکیه روشن میکنند، همیشه بدان امید میبخشند. میگویند، شما جنگ و حمله را ادامه دهید. چیزی که این سیستم را سرپا نگه داشته و مانع از فروپاشیاش میشود، چنین واقعیتی است.»
رهبری دروغهای سیستم بینالمللی امرالی را کشف میکند
هلین امید بیان داشت که نهادهایی به مثابه سیپیتی و دادگاه حقوق بشری اروپا (DMME) تنها نهادهای پنهانسازی این واقعیت نیستند و اینچنین ادامه داد: «برای مثال، مانیفستهای رهبر ما وجود دارد. رهبر ما در سال ۱۹۹۹ پس از اینکه به اسارت درآمد در ابتدا مانیفست جمهوری دمکراتیک به همراه مانیفست آتن و سپس مانیفست دفاع از یک خلق، پس از آن هم مانیفست پنج جلدی تغییر پارادایم را ایجاد ساخت و افقی نوین به سوسیالیسم دمکراتیک بخشید. درست اینست که با این دفاعیات یا همان مانیفستها توطئه را خنثی ساخت. در ابتدای همان مانیفستها نیز نامههایی برای DMME وجود دارد. نهادهای DMME و این نهاد و سیپیتی را مخاطب قرار داده است.
به مثابه خلقی ایدئولوژیک، نیرویی مبارز، حزب و سازمانی ایدئولوژیک ما نمیتوانیم خود را فریب دهیم. از دمکراسی اروپا انتظاری نداریم. ما میدانیم آن سیستمی است که برای کنترل کردن مبارزه صدها ساله خلقهای اروپایی بنا شدهاند. رهبر ما نیز بخوبی بر این واقف است، رهبر ما زمانیکه به DMME مراجعه میکند و یا سیپیتی را مخاطب قرار میدهد، برای کشف دروغهای نظام بینالمللی مبارزه میکند. وقتیکه این دروغها کشف نشود چه اتفاقی میافتد؟ مانند اینکه هر چیز طبق معیار آزادی، عدالت و برابری به اجرا درآمده است، تظاهر میشود. چرا؟ بدلیل اینکه در معیارهای جهانی برخی قوانین وجود دارند که خلقها، جوامع قبول نمودهاند. در ابتدای آن نیز همان نهادها وجود دارند. DMME به اصطلاح یک نهادی است که در سراسر جهان تاثیرگذار است. سیپیتی نهادی است که ادعا میکند وضعیت زندانها را فراتر از دولتها و ملل کنترل میکند. در واقعیت امرالی این هر دو نهاد بر اساس جرمی که به اجرا در آمده است قفل شدهاند.
بیانیههای آنان، اکنون به مثابه اعتراف کردن است. در وضعیت موجود مسئولیت و تقصیرها را به گردن یکدیگر میاندازند. بدلیل اینکه در واقعیت نیز وضعیتی بسیار سنگین به وقوع پیوسته که پذیرفته نمیشود. در امرالی هم قولهای مسئولان سیپیتی که در سال ۱۹۹۹ داده بودند و هم مواردی که در پیمان حقوق بشر اروپا آمده است، نقض میشود.»
DMME و سیپیتی برای ایجاد بهرهمندی سرمایهداری بنا شدهاند
هلین امید ابراز نمود که این نهادهای اروپا نقششان پنهان کردن عیبها است و گفت: «درست اینست که برای محافظت از منافع سرمایهداری سیستم استعمارگر کاپیتالیست ایجاد شدهاند. اکنون نیز نقشی فراتر از آن هم اجرا میکنند، ما از این مورد چه در مییابیم؟
دقیقا پس از گفتگوها چه روی داد؟ وزارت دادگستری ترکیه بیانیه داد. گفت، در امرالی حقوق نقض نمیشوند، وضعیت کامل قطع ارتباط وجود ندارد. هم برای امرالی و هم برای سه رفیقی که در امرالی به همراه رهبر آپو هستند گفتند که از تمام حقوق خود بهرهمند هستند.
انسان نمیداند چه بر زبان آورد. انصاف! حداقل سیپیتی همراه با شرمساری این وضعیت را نشان میدهد. گفت، وضعیتی ویژه وجود دارد، محلی ویژه در امرالی. یعنی مثل یک زندان دیگر نیست، به مانند دیگر مناطق نیست. در رواقع اولینبار است که در این سطح این مهم را قبول میکنند. به علت اینکه در عرصه حقوق، قوانین برابری وجود دارند. زمانیکه در این چارچوب بیان شود، وضعیتی اینچنین پذیرفته نمیشود و قابل قبول نیست. پروندههای بسیاری برای دیگر پروندهها به نمونه مبدل میشوند. اما وقتی صحبت از رهبر آپو، امرالی، مبارزه برای هستی و آزادی خلق کورد میشود، مبارزه آنها به یک وضعیت خاص تبدیل میشود، قوانین خاصی اجرا میشود. وضعیت اینچنینی نیست که ما از آن خبر نداشته باشیم. با این حال، آنچه در اینجا مهم است این است که مردم اروپا این را میبینند. این بسیار مهم است. بدین علت که این وضعیتی نیست که با آن فریب داده شویم. این بسیار مهم است. ما با این کارها فریب نمیخوریم. ما بر این وضعیت واقف هستیم، در تلاشیم که بیشتر هم آن را کشف کنیم. خلق کورد برای کشف این امر مبارزه میکند. شبانه روز در خیابانهای اروپا، در تحصن است، کنشها صورت میدهند. به چه دلیل؟ این کارها نه برای دولتهای اروپایی است اما برای خلق اروپا در تلاش است که برخی موارد را بازگو کند.
خلقهای اروپا، نیروهای دمکراسی باید این واقعیت را ببیند و مبارزه را گسترش دهند. بدین دلیل که برای انسانیت این یک شرم است، اما بخصوص برای دمکراسی اروپا، برای تمدن اروپا، برای جغرافیایی که به اصطلاح به انسانیت امید میبخشد و برای حقوق بشر معیار تعیین میکند، این یک شرم است. بدین ترتیب باید مبارزه در این عرصه نیرومندتر گردد.
اگر امروز سیپیتی به این نقطه رسیده باشد که DMME را مقصر نشان میدهد، در اینجا تاثیر مبارزه چند ساله اخیر دوستان اروپایی، رفقای انترناسیونال، رفقا، افراد دارای احساس مسئولیت، نیروهای دمکراسی، فمنیستها، آنارشیستها، یعنی هر کسی که در خارج از سیستم کاپیتالیست به دنبال جهانی دیگر هستند، میخواهند یک جهان دیگر را به آفرینند، که کم هم نیستند، بدست آمده است. همچنین خلق ما، خلق کورد، دوستان خلق کورد بیوقفه و به طور مصمم مقاومت میکنند. این امر سیپیتی را به این حد رسانده است. بدین صورت باید این مهم در این عرصه تداوم یابد.»