در منطقه قلقلی وان سال‌ها است که ریاضت اقتصادی تحمیل شده است. قلقلی زمانی محله ای معروف در وان بود و منطقه‌ای که در آن دامداری و کشاورزی می‌شد و تجارت قوی بود. اما در سال‌های اخیر به دلیل سیاست‌های دولت حزب عدالت و توسعه مهاجرت اجباری صورت گرفته است. در سال ۲۰۱۹، جمعیت این منطقه ۸۰ هزار نفر بوده که در ۵ سال گذشته به ۶۸ هزار نفر کاهش یافته است. این منطقه مدتی در مرز تجارت می‌کرد، رابطه تجاری قوی با ایران داشت، اما این منبع منطقه به بهانه «قاچاق» قطع شد. در سال ۲۰۰۰، ۸۲ جوان به بهانه قاچاق کشته شدند. دروازه مرزی کاپیکو در سرای نیز قبل از انتخابات توسط حکومت باز شد، اما حکومت حزب عدالت و توسعه یک بار دیگر دروازه مرزی را برای تنبیه مردم این منطقه بست زیرا نتوانست در انتخابات به نتیجه دلخواه خود برسد. در انتخابات عمومی و محلی سال‌های اخیر، حزب دموکراتیک خلق‌ها ۹۰درصد و ۸۰ درصد آرا را در قلقلی به دست آورد. این منطقه همراه با لیجه مناطقی بودند که حزب دموکراتیک خلق‌ها بالاترین رای را در کوردستان به دست آورد. شهردار مشترک یعقوب آلماچ که به جای وی قیم جایگزین شده است، وضعیت اقتصادی این منطقه را ارزیابی کرد و گفت که انزوای سیاسی بر این منطقه تحمیل شده است. آلماچ گفت: «منطقه ما هویت خاص خود را دارد و این در انتخابات مشهود بود. این موضوع باعث آزار مسئولان نیز می‌شود. تخریب اقتصادی و سیاسی تحمیل می‌شود. سیاستی از زمان کشتار ۳۳ گلوله به بعد اجرا شده است. مثلاً گذرگاه مرزی می‌تواند به نفع مردم قلقلی و سرای باشد اما مجوز این کار داده نمی‌شود. در همه جای دنیا این تجارت رایج است اما در کشور ما ممنوع است. تجارت مرزی توسط دیوارها مسدود شده است. وقتی صحبت از تجارت می‌شود، از قاچاق جلوگیری می‌شود. با این حال، برخی از گروه‌های سرمایه‌دار و قدرتمند به دلخواه خود سوخت را از مرز قاچاق می‌کنند. هنوز گاز طبیعی به منطقه ما نداده‌اند. زمستان بسیار سرد است و مردم منطقه را ترک می‌کنند، زیرا نمی‌توانند هزینه‌های بالای سوخت را تامین کنند. مهاجرت جدی از منطقه وجود دارد. جمعیت ما از ۸۰ هزار نفر به کمتر از ۷۰ هزار نفر کاهش یافت. دلیل این امر رویه‌های اقتصادی و سیاسی است. حق اداره محلی مردم از آن‌ها گرفته شده است. به مردم می‌گویند ما شما را اداره می‌کنیم. آنها با فقیر کردن مردم ما سعی در تغییر دیدگاه سیاسی مردم دارند. مردم می‌توانند بگویند که منطقه ما منزوی شده است.»

می‌خواهند آن‌ها را به تسلیم شدن وادار کنند

اجویت جیلانجی، عضو شورای شهرداری هَدَپ نیز با بیان اینکه مردم این منطقه به دلیل موقعیت سیاسی‌شان هدف فشار سیاسی و اقتصادی حزب عدالت و توسعه قرار دارند، گفت: «مهمترین چیز این است که انزوای اقتصادی بر آن‌ها تحمیل می‌شود. مردم ما مجبور به مهاجرت اجباری می‌شوند. اجازه کار در مرز به آن‌ها داده نمی‌شود. هر روز مردم ما مجبور به مهاجرت به شهرهای غربی هستند. مردم منطقه ما می‌خواهند تحریم اقتصادی شکسته شود و برای آن مبارزه می‌کنند. حکومت فکر می‌کند از این طریق می‌تواند مردم ما را مجبور به تسلیم شدن کند، اما خودشان را گول می‌زنند. مردم منطقه ما صد سال است که این سیاست را شکست دادند و از این پس هم شکست خواهند داد.»

مهاجرت اجباری

سکینه کوتپینار، رئیس مشترک هَدَپ این منطقه نیز از مجازات مردم با تحریم اقتصادی خبر داد و گفت: «حقیقت این است که منطقه ما به دلیل اینکه هویت سیاسی خود را دارد، متأسفانه هدف ظلم دولت و مهاجرت اجباری قرار می‌گیرد. اینجا هیچکس نمی‌تواند امرار معاش کند. ۲۵۰ خانواده از نوشار که بزرگترین محله ما در این منطقه است کوچ کرده‌اند. این وضعیت بسیار دردناکی است. شهرداری قیم‌ ها علاقه‌ای به مشکلات روستاها ندارد. مردم ما در حال مهاجرت به شهرهای غربی هستند. دروازه مرزی ما نیز قبل از هر انتخابات به عنوان ابزار انتخاباتی استفاده می‌شود. آنها «دروازه را باز می‌کنند»، اما وقتی نتایج دلخواه را در انتخابات دریافت نمی‌کنند، این تصمیم را لغو می‌کنند. این هم نشان می‌دهد که منطقه ما را تحریم اقتصادی می‌کنند».