به دلیل «فرمان» سال ۲۰۱۴، هزاران ایزدی شنگالی مجبور به مهاجرت به نقاط مختلف شدند. بخش بزرگی از ایزدی‌ها در اردوگاه‌های باشور کوردستان ساکن شدند و برخی از آنها به خارج از کشور مهاجرت کردند. در حال حاضر، بازگشت شهروندان ایزدی به شنگال در حال افزایش است و کمپ‌های محل اقامت آنها به تدریج خالی می‌شود. بیشتر مردمی که به سرزمین خود باز می‌گردند از ظلم و بیماری در اردوگاه‌ها صحبت می‌کنند.

وفا فیصل یکی از کسانی است که به وطن خود بازگشته است. وفا مدت زیادی نیست که اردوگاه باشور را رها کرده و به شنگال بازگشته است. وی درباره تجربه خود با خبرگزاری فرات صحبت کرد و گفت که بهترین حس، زندگی در جایی است که آدم در آن متولد شده است.

هیچ مکانی به اندازه سرزمین ما مقدس نیست

وفا فیصل در ابتدای سخنان خود از تجربیات خود از آوارگی در زمان «فرمان» و تصمیم به بازگشت به شنگال صحبت کرد و بیان داشت: «در طی فرمان، مجبور به حرکت به سمت باشور شدیم. ما ابتدا در خانه‌های مردم بودیم و بعد که کمپ‌ها ساخته شد به آنجا نقل مکان کردیم. اما اکنون به شنگال بازگشته‌ام. هیچ جایی زیباتر از وطن انسان نیست. هیچ جایی به زیبایی وطن ما نیست. آرزوی ما این است که همه خلق به سرزمین خود بازگردند. همچنین، ما می‌خواهیم به کسانی که می‌خواهند برگردند کمک کنیم. مهمترین اصل این است که سرزمین خود را به کسی واگذار نکنیم. آرزو و خواست من برای همه جامعه ایزدی این است که به سرزمین خود بازگردند و بتوانیم به کسانی که به دلیل کمبود امکانات نمی‌توانند برگردند کمک کنیم.»

من در وطن خودم خوشحالم

وفا فیصل به شرایط زندگی در اردوگاه‌های باشور کوردستان پرداخت و در ادامه سخنانش گفت: «زندگی در آنجا بسیار سخت بود، ما نمی‌توانستیم در آنجا راحت زندگی کنیم. مثلاً از ترس آتش گرفتن چادرها نمی‌توانستیم اجاق گاز یا چراغ گاز را روشن بگذاریم. در اثر آتش سوزی چادر، تعداد زیادی از کودکان، زنان و جوانان جان خود را از دست دادند. بسیاری از مردمی که در آنجا زندگی می‌کردند می‌خواستند به سرزمین خود بازگردند، اما به دلیل کمبود امکانات نتوانستند. من یکی از آن افراد بودم. اما پس از بازدید از شنگال از سازمان خود در اینجا کمک خواستیم و آنها به ما کمک کردند تا برگردیم. اگر کمک آنها نبود، نمی‌توانستیم برگردیم. در حال حاضر، من بسیار خوشحالم که در سرزمین خود زندگی می‌کنم.»

زندگی در اردوگاه‌ها وحشتناک است

وفا فیصل به زندگی سخت در اردوگاه‌ها پرداخت و از سختی زندگی در آنجا و وقوع حوادث دردناک بسیار خبر داد و گفت: «قبلاً زندگی در اردوگاه‌ها بسیار سخت بود اما اکنون سختی‌های آن بیشتر شده است. گفتیم که در چادرهایمان هستیم و کسی نمی‌تواند مزاحم ما شود اما اینطور نیست. سختی‌های آوارگی و زندگی در آنجا زیاد است. به عنوان مثال به یک حادثه بسیار دردناک اشاره می‌کنم: یک کودک ۶ ساله به نام آخین ربوده شد، مورد تعرض قرار گرفت و پدرش کشته شد. اگر آن کودک دختری از خانواده بارزانی بود، قاتل به اشد مجازات می‌رسید اما قاتل آخین کوچک هرگز پیدا نشد. این فقط یک مثال کوچک بود. اوضاع خیلی بدتر بود. شهروندان در کمپ‌ها از ترس صدای خود را بلند نمی‌کردند و نمی‌توانستند چیزی بگویند. آنها مدام نگران بچه‌هایشان بودند.»

زن و مرد همدیگر را کامل می‌کنند

وفا فیصل خبر داد که سیستم کنونی ایجاد شده در شنگال یک سیستم زندگی مسالمت آمیز و برابر است و این به زنان اجازه می‌دهد تا گام‌های بلندی بردارند. پیش از این، کلیشه‌های بسته‌ای در مورد زنان داشتیم. زنان نمی‌توانستند قدمی بردارند، می‌گفتند شرم آور است. اما اکنون ما یک سیستم داریم و زن و مرد می‌توانند با هم کار کنند. اگر کاری لازم باشد، زنان می‌توانند آن را انجام دهند، مردان نیز به همین شکل هستند. این باعث می‌شود زندگی آرام‌تر و آسان‌تر شود. یک زن از کسی توقع ندارد که کار او را انجام دهد، او خودش می‌تواند این کار را انجام دهد و این حس بسیار خوبی است.»

قدرت زنان مال آنهاست

وفا فیصل در پایان سخنان خود از همه زنان خواست برای پاسداری از فرهنگ و قدرت خود به شنگال بازگردند و سخنان خود را با این جملات به پایان برد: «زنان همیشه در اردوگاه‌ها با ظلم و ستم روبرو هستند. در آنجا زنان اعتماد به نفس و قدرت خود را پیدا نمی‌کنند. می‌گویند دولت پشت زنان است و به همین دلیل زنان خودشان قدمی بر نمی‌دارند. این اشتباه است و زنان باید خودشان قدم‌های آزادی را بردارند. قدرت زن مال خودشان است. آن روح اینجاست، در سرزمین شنگال. به همین دلیل است که همه زنان ایزدی باید به سرزمین خود بازگردند و قدرت خود را افزایش دهند.

در عین حال زنان از فرهنگ و باورهای ما محافظت کرده‌اند. همه زیارت‌‌گاه‌های ما اینجاست، می‌توانیم خواسته‌های مذهبی خود را در اینجا برآورده کنیم و راحت‌تر و آرام‌تر زندگی کنیم.»