اعتصابات گسترده و هماهنگ اخیر در روژهلات کوردستان، تنها نتیجه خشم انباشته شده علیه ستم ملی نیست. این پیروزی، ثمره اتحاد استراتژیک احزاب و جنبشهای کورد زیر چتر کنگره ملی کوردستان (ک‌ن‌ک) است؛ اتحادی که با الهام از اصول کنفدرالیسم دموکراتیکِ عبدالله اوجالان، مبارزات پراکنده را به جنبشی هماهنگ و فرامرزی تبدیل کرده است. 

کنگره ملی کوردستان (ک‌ن‌ک)، به عنوان نهادی فراگیر و غیرمتمرکز، تجسم عملی آرمان. آقای اوجالان برای "وحدت در عین کثرت" است. این نهاد با گرد هم آوردن احزاب کورد از چهار بخش کوردستان (باکور، روژاوا، باشور، و روژهلات)، چارچوبی برای همکاری مبتنی بر احترام به خودمدیریتی محلی فراهم می‌کند. برخلاف ساختارهای سلسله مراتبی سنتی، ک‌ن‌ک با تکیه بر اصول دموکراسی مشارکتی، همگرایی را بدون نفی تفاوتها ممکن ساخته است. 

رهبر اوجالان در این زمینه تاکید دارد: «اتحاد واقعی، نه در همسان‌سازی، بلکه در همزیستی آزادانه هویت‌هاست.» اعتصابات روژهلات نیز با تکیه بر همین اصل، از همکاری احزابی با رویکردهای متفاوت شکل گرفت. 

در دهه‌های گذشته، سرکوب حکومت مرکزی ایران با بهره‌گیری از اختلافات داخلی جنبش کورد، مانع شکل‌گیری اعتراضات یکپارچه می‌شد. اما این بار، ک‌ن‌ک با ایجاد شبکه ارتباطی بین احزاب روژهلات و دیگر بخش‌های کوردستان، فضایی برای تقسیم تجارب و منابع فراهم کرد. برای مثال، هماهنگی بین کومله، حزب دمکرات کوردستان ایران، پژاک و گروه‌های مدنی محلی، با تاثیر از فراخوان ک‌ن‌ک، امکان عمل سریع و فراگیر را در پاسخ به جنایت‌های رژیم ایران ایجاد کرد. 

این اتحاد، تنها سیاسی نبود، بلکه اقتصادی و فرهنگی بود: اعتصاب مشترک بازاریان، معلمان، و دانشجویان حکومت را با چالشی چند بعدی روبرو ساخت. ما در گذشته هم شاهد فراخوان‌های هر کدام از احزاب بودیم اما این بار به وضوح اعتصابات هم گستردگی و هم عمق بیشتری داشت.

یکی از دستاوردهای کلیدی ک‌ن‌ک، تبدیل اعتراضات محلی به صدایی جهانی است. با استفاده از شبکه دیپلماتیک و رسانه‌ای ک‌ن‌ک، اخبار اعتصابات روژهلات به سرعت به نهادهای حقوق بشری و پارلمان‌های اروپا رسید. این امر نه تنها مشروعیت حکومت ایران را زیر سوال برد، بلکه نشان داد که اتحاد کوردها -از قندیل تا قاسملو- می‌تواند دیوارهای سکوت را فرو بریزد. 

موفقیت ک‌ن‌ک در هماهنگی اعتصابات، بدون اتکا به ایدئولوژی کنفدرالیسم دموکراتیک ممکن نبود. این نظریه -که خواهان جایگزینی دولت متمرکز با شوراهای خودمدیریتی است- به ک‌ن‌ک اجازه داده تا بدون تمرکز قدرت، همچنان نقش هماهنگ‌کننده را ایفا کند.

اعتصابات روژهلات ثابت کرد که تنها با عبور از انزوای تاریخی و از طریق ایده‌ی کنفدرالیسم دموکراتیک می‌توان در برابر ماشین سرکوب دولت‌ها ایستادگی کرد. در این مسیر کوردها اولا باید در میان خودشان کامل منسجم و واحد باشند و با رسانه‌ها و سازمان‌های بین‌المللی تعامل فعالانه‌تری داشته باشند که مورد دوم وابسته به مورد اول است. واقعیت این است که جامعه‌ی بین‌المللی مادامی که چندین صدای مختلف از یک جنبش بشنود آن را جدی نمی‌گیرد و ترجیح می‌دهد مداخله‌ی حمایتی انجام ندهد. این موفقیت باید درسی برای چگونگی و جهت فعالیت سیاسی برای آینده در کوردستان باشد.