از خبر شهادت باوه طیار (جمعه خلیل ابراهیم) بسیار اندوهگین شدیم، به همان اندازه که اندوهگین شدیم، خشم ما نیز در برابر دشمن وحشی که هیچ ارزشی برای انسانیت قائل نیست، در ما بیشتر شد. وقتی خبر شهادت او را شنیدیم، بلافاصله این جمله از زبان ما جاری شد: «باوه طیار، باوه کوردها بود». اما در واقع باوه (پدر) طیار هم باوه کوردهاست، هم باوه گریلاهاست و هم برادر شهیدان است. او همیشه خود را به عنوان باوه کوردها می‌دید و برای اینکه باوه کوردها باشد، تا آخرین لحظه با اصرار پرچم مبارزه و مقاومت میهن‌دوستانه را به اهتزاز درمی‌آود. باوه کوردها شدن، آرزوی او بود که تمام عمر خود را در راه آن صرف کرد و به چناری هزار ساله تبدیل شد که ریشه‌های خود را در خاک سرزمینش گستراند. حضور خود را در همه جا محسوس می‌کرد و ماندگار شد. می‌دانست که باوه کوردها شدن آسان نیست، بهای آن سنگین است، اما او این بها را با خوشحالی پذیرفت. همانطور که خودش می‌گوید: «دغدغه من آموزش چند میهن‌دوست بود». به این معنا، تمام لحظات خود را صرف آموزش میهن‌دوستان کرد و نه چند میهن‌دوست، بلکه هزاران میهن‌دوست را آموزش داد. بنابراین می‌توانیم با اطمینان بگوییم که باوه طیار تمام لحظات زندگی خود را با باور و اعتقاد به رویای یک سرزمین آزاد، یک زندگی مستقل و با هویتی شرافتمندانه سپری کرد.

در سال‌های ۱۹۹۰، با تئاترهای خود، میهن‌دوستی را در هر گوشه‌ای از کوردستان و خارج از میهن تقویت و شعله‌ور می‌کرد. صدها نفر در یک اتاق، تئاتر باوه طیار را با خنده‌های بلند و شادی تماشا می‌کردند. چشمانشان محو تئاتر می‌شد و قلب‌هایشان با آن می‌تپید. واقعیتی که در شخصیت خود تجربه می‌کردند، از جلوی چشمانشان می‌گذشت. به این ترتیب، در قلب همه کوردها، عشقی با معنا و والا جای گرفت. باوه طیار با تئاترهای خود همیشه به واقعیت ویژگی شخصیتی کورد که در زیر جنگ ویژه ساخته شده بود، توجه می‌کرد و به جای آن، پیام شخصیت کورد میهن‌دوست را از طریق تئاتر مطرح می‌کرد. به همین دلیل همه او را بسیار دوست داشتند، خنده و عشق، رنگ تئاتر باوه طیار بود. تئاتری که در آن خنده و عشق باشد، قدرت هنر اجتماعی را بیان می‌کند. این جوهر هنر باوه طیار بود. زیرا در تمام تئاترهای او، به واقعیت جامعه کورد و شخصیتی که دشمن ساخته بود، توجه می‌شد. با وجود همه سختی‌ها، از هنر میهن‌دوستانه خود دست نکشید. عشق به وطن را در قلب خود گویی به انرژی جهان تبدیل کرده بود و می‌خواست جامعه خود را با این انرژی به بستری سازماندهی شده بکشاند.

هر دوره‌ای، پیشگام و قهرمان خود را می‌سازد، هر وضعیت فوق‌العاده، شخصیت‌های فعال و موفق را خلق می‌کند و هر حمله، بنیان درک دفاع را جسورتر می‌سازد. باوه طیار آری بازیگر تئاتر بود، اما هرگز هنر تئاتر را جدا از هنر جنگ انقلابی خلق نمی‌دید. به این معنا، قهرمانی، موفقیت و جسارت در تمام لحظات زندگی هنرمند مشهور، باوه طیار، مشهود بوده است. باوه کوردها به تنهایی نشانه‌ای از کسانی بود که زندگی شخصی را پشت سر گذاشته و با وطن خود یکی شده‌اند.

در روژاوا در ساختن هنر انقلابی، نقشی اساسی ایفا کرد. مانند چراغی در تاریکی روشن شد، مانند ستاره‌ای در آسمان درخشید، او نیز در میان جامعه کورد، مانند درختی از میهن‌دوستی با عشق خود، با دلدادگی خود، با فداکاری برای وطن خود و مانند روشنایی ردپای حقیقت، نور افشاند. زیرا با شیوه تئاتر، رویای کوردستان آزاد را به همه القا کرد و همه را با تأثیر این القا به مسیر جستجوی حقیقت وطن روانه کرد. جامعه در احساسات جاری خود و خود را در واقعیت جامعه می‌آفرید. در اینجا، او به جامعه و جامعه به او تبدیل شد و آنها بخشی از حقیقت یکپارچگی بودند.

بله باوه طیار، همانطور که خودت در آخرین سخنانت بیان کردی: «نمی‌ترسیم، مقاومت خواهیم کرد»، موضع و درک اصول میهن‌دوستان مقاوم و مبارز را نشان دادی. در این جستجو، ارزشی والا در تاریخ هنر آزادی را در شخصیت خود تنید. تو به هویتی از هنرمند تبدیل شدی که در روند جنگ و دفاع، اثر خود را بر آن می‌گذارد. باوه طیار هنر تئاتر خود را همیشه در بنیان توسعه و پیشرفت مبارزه جامعه‌اش بنا می‌کرد. هنرمند میهن‌دوست و مشهور همیشه در زمان جنگ و دفاع نقش خود را ایفا می‌کرد. همیشه با تئاتر خود، حقیقت واقعی سرزمین از دست رفته را در مقابل چشمان قرار می‌داد. ویژگی میهن‌دوستی به خاک خود، به وطن خود، به کوه خود، به دشت‌های خود، به رود خود، به مردم خود و به حفاظت از جوهر خود وابسته بود. این نیز درک بینش شخصیت میهن‌دوست آگاه است. همیشه در مورد فرهنگ و هنر کوردی تأمل می‌کرد. نیروی اندیشیدن و جستجو را از ردپای تاریخ گرِ مُزا (تپه زنبورها) و تل‌خلف می‌گرفت. در واقع باوه طیار دانشمندی از تاریخ فرهنگ کوردی بود.

در این چارچوب، با بالا بردن و به اوج رساندن پیروزی، یاد باوه طیار را همیشه زنده نگه خواهیم داشت و زنده خواهیم کرد. دیگر هیچ کس روژاوا، قامشلو و محله هِلیلیه را بدون باوه طیار تصور نمی‌کند و تصور نخواهند کرد. تسلیت خود را به خانواده و مردم کورد ابراز می‌داریم و بار دیگر در شخصیت شهدای جاودان، هنرمند باوه طیار و همه شهدای مقاومت تشرین را گرامی می‌داریم.