◼️ زیر گرفتن کودکان با خودروهای نظامی در عفرین اشغالی، پرتاب کشاورزان از هلی‌کوپتر و دستگیری مادران صلح کورد و انواع اقدامات ضد انسانی از قبیل کشتارهای جمعی، پاکسازی نژادی، قتل، تجاوز، شکنجه و آدم‌ربایی نشان می‌دهد که ما در ترکیه با حکومتی مواجهیم که می‌توان آنرا یک "قبیله وحشی" نامید.

گرچه اردوغان مدعی شده ترکیه یک حکومت قبیله‌ای نیست اما کردار کنونی آن نه تنها ما را به دنیای تاریک نسل‌کشی‌ها در ترکیەی عثمانی می‌برد، بلکه با جماعتی جهانی از طیف محبوب ترکیه برمی‌خوریم که هوادارانش در فرانسه حتی می‌توانند سر یک معلم را از تن جدا کنند.

گروه‌های مزدور خارجی ترکیه که در ازای پول دست‌کم در کوردستان، سوریه، عراق، لیبی و آذربایجان می‌جنگند، از جریانات تبهکار هم‌ردیف داعش و القاعده‌اند. آنها به کرات مرتکب جنایت علیت بشریت شده‌اند و در اسناد جهانی سازمان ملل، مدارک بسیاری از آن ثبت شده‌اند.

هجوم هوایی و زمینی اخیر در شمال شرقی سوریه که بلافاصله به دنبال تمدید مدت یکساله عملیات برون مرزی یا همان اشغالگری ارتش در پارلمان ترکیه بوده را نمی‌توان جدی نگرفت. هواپیماهای بدون سرنشین ترکیه نه تنها اجازه عملیات تجسسی در آسمان روژاوا پیدا کرده‌اند، بلکه عملا امکان بمباران داشته‌اند و حداقل دو غیرنظامی در حمله هوایی اخیر به یکی از روستاهای دیرک جان باخته‌اند.

نیروهای سوریه دمکراتیک از روز سه‌شنبه در حال دفاع از مناطق عین‌عیسی در پی هجوم نیروهای مزدور ترکیه بوده‌اند که می‌خواهند به منطقه نفوذ کنند.

گرچه ائتلاف جهانی مبارزه با داعش به رهبری امریکا و فدراسیون روسیه در قبال هرگونه عملیات هوایی در سوریه از قدرت نظامی برخوردار بوده و نظارت کامل بر آن دارند، اما عدم جلوگیری از هجوم هوایی ترکیه علیه کوردها سئوالاتی جدی در مورد آنها ایجاد می‌کند. این سئوال در مورد ادامه اجازه ترکیه برای استفاده از آسمان عراق برای بمباران کوردها نیز مطرح است.

این موضوع به شکست‌های پی در پی ترکیه در سیاست داخلی و خارجی نیز مستقیما مربوط بوده و طبق یک عادت سنتی، وقتی شکست می‌خورند به کوردها حمله ور می‌شوند تا آرام بگیرند. اما این بار اشتباه کرده‌اند چون سقف کوردها دیگر کوتاه نیست.

بیشترین نامی که در رسانه‌های ترکیه روزانه بر زبان آورده می‌شوند، پ.ک.ک، ه.د.پ، پ.ی.د، پژاک و اوجالان هستند و عدم توانایی محو آنها موجب نگرانی مضاعف ترکیه است گرچه سلیمان سویلو، وزیر کشور ترکیه پارسال در اظهارات ناشیانه‌ای گفته بود فقط ۶٠٠ عضو پ.ک.ک باقی مانده‌اند که تا زمستان تمام می‌شوند!

واقعیت اما چیز دیگری بوده و نه تنها در تهران، آنکارا، دمشق و بغداد کوردها موضوع اصلی هستند بلکه واشنگتن و بروکسل و مسکو و پکن هم نمی‌توانند دیگر واقعیت کوردها را نادیده بگیرند.

قدرت مانور سیاسی در منطقه، مقاومت باورنکردنی سالیان دراز در برابر فاشیسم و سرکوب گسترده اشغالگران کوردستان و اخیرا خودنمایی زنان و مردان دلاور آزادیخواهی که هیچ جنگی را به گروه‌های تبه‌کار داعش و النصره واگذار نکردند، باعث شد متحدین بین‌المللی با قبول واقعیت کوردها، موجب قهر ترکیه شوند. این رنجوری و رمیدن بود که ترکیه را به حملات بیشتر داخلی و برون مرزی علیه کوردها سوق داد.

نتیجه این حملات اشغالگرانه گرچه برای کوردها خونبار بوده و خانواده‌های بسیاری گرفتار کشتارهای جمعی و آوارگی و تراژدی شده‌اند اما باید نیمه پر لیوان را هم دید که در نتیجه این مبارزه بود که روسیاهی به دیگ ماند. به اذعان مقامات حکومت ترکیه دیگر کسی از سیاست‌هایشان حمایت نمی‌کند. کسی حرف‌های اردوغان در مورد قبول ترکیه به عنوان یک قدرت جهانی جدید که در شورای امنیت حق رأی داشته باشد را جدی نمی‌گیرد. توسل ترکیه به تهدید متحدین اروپایی و امریکایی و دم تکان دادن برای روسیه و پیش کشیدن بحث دلجویی و تحکیم روابط با همسایگان اشغالگر کوردستان، به دلیل همین انزواست.

ترکیه مهمترین قطعه پازلی است که ایران، سوریه و تا حدود زیادی عراق هم در آن وجود دارند. ادامه نسل‌کشی فرهنگی و ستمگری و کشتار کولبران توسط حکومت ایران و برخوردهای شوونیستی رژیم سوریه با روژاوا و بی‌اخلاقی عراق در مورد شنگال، ایزدی‌ها و کرکوک و دیگر مناطق مورد مناقشه نشان می‌دهد که کوردها هنوز باید برای حقوق انسانی خود بجنگند. البته از این لحاظ دغدغه‌ای ندارند چون بهتر از بقیه می‌جنگند. اما این جنگ بر آنها تحمیل شده و خواستار خاورمیانه دمکراتیك از طریق برپایی صلح و برابری خلق‌های منطقه بوده‌اند.

دعوت به صلح و دمکراسی اما در این حکومت‌های قبیله‌ای که اعتقادی به همزیستی مسالمت آمیز ندارند جایی ندارد و قوانین بین‌المللی هم شامل کوردها نمی‌شود، چون این ملت ده‌ها میلیونی با ریشه‌های کهن خود تاکنون نماینده‌ای در سازمان ملل که گویا یکی از دستاوردهای بشر متمدن (!) است جایی ندارد. ◻️