یک صبح پاییزی کودکی ۶ ساله از روستایش آمارا برای کلاس درس به روستای مجاورشان می‌رود، وضعیت آموزش موجود در مدرسه‌ی دولت فاشیستی ترکیه، دید این کودک به زندگی و دید خلقش را دستخشو تغییر می‌کند. رهبر آپو در این باره می‌گوید: «از اولین روز مدرسه‌ام، در کلاسی که به‌جای زبان مادری با زبانی دیگر با ما صحبت کردند، با بیگانگی از اصالت خلقم روبرو شدم. هرچند بچه هم بودم اما درک می‌کردم که ناچارساختن من به دست‌کشیدن از زبان مادریم، به‌معنی مجبورساختن من قبول به شخصیت دیگری غیر از خودم بود.» از اینجا به بعد این فرد به یک جستجوگر حقیقت زندگی مبدل شده و یک مبارزه‌ی بزرگ اجتماعی در برابر همه دگماهای ذهنیت پدرسالاری و جامعه سنتی به‌راه می‌اندازد و دست به همراه‌ساختن همکلاسی‌هایش با خود می‌کند. تداوم دوستی رهبر آپو با حسن بیندال، خلاف ارزش‌های رایج در جامعه، سبب اختلاف رهبر آپو با اعضای خانواده‌اش می‌شود. اختلافات رهبر آپو با مادرش موجب می‌شود تا او به فرهنگ روستایی و آداب و رسوم رایج پشت کند. با کنده‌شدن از روستا و آمیختگی با زندگی در شهرهای بزرگ، متوجه می‌شود که زندگی شهری نه تنها فضیلت و ارزش نیست، بلکه نوعی سقوط و اضمحلال است.

در دوران دانشجویی با چند جریان سیاسی ترکیه آشنا می‌شود، دستگیری و اعدام ماهر چایان رفقایش، کینه‌ی عمیقی در وی ایجاد می‌کند. در پی اقدامات سیاسی‌اش دو بار به زندان می‌افتد، بار اول چند روز و بار دوم ۷ ماه را در زندان به‌سر می‌برد. در سال ۱۹۷۲ با چند نفر از رفقایش گروه آپوچی‌ها را تاسیس می‌کند. رفیق علی حیدر قیتان درباره اولین دیدارش با رهبر آپو می‌گوید: «فردی آرمانگرا، منظم، دقیق و هوشیار بود. او می‌گوید: شبی که به این نتیجه رسید که خلق کورد صاحب میهن و سرزمین خاص خودش است و توسط دولت-ملت‌های ترک، فارس و عرب سرزمینش اشغال شده، سه بار از هوش رفته بود.» از اینجا مسئله رهایی کورد به درد اصلی وی مبدل شد. با تحولات و کودتاهای پی در پی در ترکیه، تحقیقات و جلسات و دیدارهای رهبر آپو افزایش می‌یافت تا اینکه یکی از رفقای بسیار نزدیکش به‌نام حقی قرار در سال ۱۹۷۷ توسط دولت فاشیست ترکیه به‌شهادت می‌رسد و از آنجا به بعد برای ادای احترام به یاد رفیق حقی قرار، در یک جلسه با حضور ۲۳ نفر از اعضا، در ۲۷-۱۱-۱۹۷۸ تاسیس حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) را اعلام می‌کنند. از اینجا مژده‌ی تولد دوباره خلق کورد را به همه جهان اعلام می‌دارند. مسئله کورد که صحبت از آن جرمی بزرگ محسوب می‌شد و کسی جرات نداشت آن را زیر لب هم زمزمه کند، با پیشاهنگی پ‌ک‌ک و رهبر آپو به یک مسئله جهانی تبدیل شد و به همه جهان اعلام گردید که خلق کورد صاحب فرهنگ و زبان و تاریخ و اصالتی عمیق است و پس از این کسی نمی‌تواند روزش را تاریک کند. در این باره می‌گوید: «وقتی عمیقا به بررسی مسئله کورد می‌پردازیم، آنگاه می‌بینیم که خود تحلیلاتی که تحت عنوان مسئله و راه حل ارائه شده‌اند، خودشان مشکل‌سازند. من حالا هم با روحیه و رؤیاهای کودکیم برای آزادی و همزیستی خلق‌ها مبارزه می‌کنم. من هرگز به رؤیاهای کودکیم خیانت نکرده‌ام.»

در راه پایان‌دادن به احساس ازخودبیگانگی دست به مبارزه زدیم. با درکی که به‌دست آورده بودیم به نواختن صمفونی انقلاب پرداختیم و شعار "مبارزه زندگیست" را سر داده و بر سر زبان‌ها انداختیم. هنگامی که ما گروه آپوچی‌ها دست به این انقلاب زدیم، آنچه می دانستیم این بود که ما کوردها دارای خاک و میهن و فرهنگی غنی هستیم که تاریخ آن به آغاز دوران نوسنگی باز می‌گردد و حالا این فرهنگ ما توسط خدایگان ماسک بر صورت سیستم، قطعه‌قطعه شده و اشغال گردیده است. از اینجا معتقد شدیم که این چراغ آگاهیمان نباید بیش از این خاموش بماند و باید دست به بازنویسی تاریخ واقعیمان و مبارزه برای زندگی آزاد بزنیم. امروز و پس از مبارزاتی درخشان و تقدیم هزاران شهید در راه زندگی آزاد، به این باور رسیده‌ایم که بدون ایجاد زندگی آزاد و رهبریت آزاد، زندگی نه تنها معنی ندارد بلکه مشابه دوزخی خواهد بود که صدها سال است برایمان روشن شده است. پ‌ک‌ک فرهنگی است که ریشه آن به ۱۵ تا ۲۰ هزار سال پیش بازمی‌گردد و اخیرا وارد یک سال دیگر از مبارزات پ‌ک‌ک با افکار رهبر آپو و شهدایمان شدیم و این سالیاد را گرامی می‌داریم. انقلاب پ‌ک‌ک شکستن ذهنیت اقتدارگرایی و نابودی ویروس سرمایه‌داری است. پ‌ک‌ک در برابر ابزارهای دولت که خشونت و فریبکاری و اشغالگری است؛ فرهنگ همزیستی خلق‌ها و آزادی زن و دموکراسی را ترویج می‌کند. پ‌ک‌ک شبیه شمعی است که می‌سوزد تا زندگی بشریت را نجات دهد و در نهایت چنان که رهبرمان می‌گوید: «انقلاب ما انقلاب ترویج محبت و دوستی است.»