در طول چند سال اخیر شاهد اوج‌گیری جدی مبارزات آزادی‌خواهی ‌زنان بوده‌ایم. گرچه می‌توان از تاثیر مشخص و برجسته‌ی این مبارزات در مقیاسی جهانی نیز بحث نمود اما تاثیرات آن در سطح خاورمیانه فوق‌العاده تعیین‌كننده بوده است. زنان كورد كه در ایجاد ارزش‌های انسانی نقشی تعیین‌كننده ایفا كرده‌اند امروز نیز اساسی‌ترین نیروی پیشاهنگ و پویای آزادی و صلح دموكراتیك در گستره‌ی خاورمیانه می‌باشند. مبارزات آزادی‌خواهانه و دموكراتیك كه به پیشاهنگی زنان كورد پیشبرد داده می‌شوند، به‌ شكلی ژرف جوامع منطقه را متاثر نموده و تغییر و تحول را ناگزیر نموده‌ است. از طرف دیگر همین مبارزه دولت‌های منطقه‌یی را وارد یك مرحله‌ی فروپاشی نموده است. دولت‌های حاكم منطقه‌یی كه ترس و وحشت فروپاشی و اضمحلال چهره‌ی ظالم و متجاوز آنان را هرچه بیشتر آشكار كرده، بر دامنه‌ی‌ سیاست‌های جنگ‌ ویژه‌ی خویش در قبال زنان بیش‌ از پیش افزوده‌اند. بی‌گمان یكی از اساسی‌ترین روش‌های سیاست جنگ ویژه پس از ظهور تمدن دولت‌گرا به‌كارگیری تجاوز همچون سلاحی جهت ایجاد حاكمیت می‌باشد. نقطه‌ی آغاز تاریخ جنگ ویژه و تاریخ تجاوز، تا ظهور نظام دولت ـ قدرت امتداد می‌یابد. تحكم و تجاوز در طول تمامی تاریخ مردسالاری همدیگر را تغذیه كرده،‌ گسترش یافته و ژرف شده‌اند. تجاوز به‌منزله‌ی اساسی‌ترین سلاح جنگ ویژه برای اولین بار در به‌بردگی‌كشانیدن زن به‌كار گرفته شده و در مراحل مختلف تاریخ با اشاعه‌ی آن در تمامی جامعه تداوم یافته است.

تحكم و تجاوز را می‌توان همچون دو همزاد درنظر گرفت. این دو مقوله از چنان تشابهی برخوردارند كه موجودیتشان به یكدیگر پیوند خورده و نبود یكی به‌معنای نبود دیگری است. اما این تشابه فراتر از تشابهی شكلی و ظاهری،‌ چنان ویژه است كه هستی یكی را به دیگری گره می‌زند. می‌توان گفت این دو مقوله ساخته و پرداخته‌ی جامعه‌یی جنسیت‌گرایند و آنچنان درهم‌تندیده شده‌اند كه نمی‌توان تجاوز را بدون تحكم و تحكم را بدون تجاوز در نظر گرفت. در طول تمامی تاریخ تمدن نیروهای حاكم جهت به‌بردگی كشانیدن و برقرای حاكمیتشان تجاوز را به قانون اساسی‌شان مبدل كرده‌اند. این قانون با عباراتی همچون "جهت ضعیفه‌سازی می‌بایست تجاوز كنی،‌ جهت برده‌سازی می‌بایست تجاوز كنی، جهت استثمار می‌بایست تجاوز كنی" كه از سوی حاكمان بیان می‌گردد،‌ به‌عنوان یك سیاست و استراتژی‌ نظامند همواره عملی شده است. نیروهای حاكم ضعیفه‌سازی را برای اولین بار بر روی زنان آزموده و در این آزمون موفق شده‌اند. با تجاوز به زنان آزادی را از آنان سلب كرده‌اند، آنها را فرومایه‌ ساخته و به ضعیفگی كشانیده‌اند. عین همان آزمون پس از زنان در مورد مردان نیز به اجرا درآمده و نیروهای حاكم در این آزمون نیز به موفقیت دست یافته‌اند. با توسل به اقدامات گوناگون متجاوزانه‌ و در راس آنها بچه‌بازی،‌ غلام‌بارگی، زن به مزدی، فاحشگی و شوهری مردان جامعه‌ی طبیعی را فرومایه ساخته و ضعیفه كرده‌اند. اساساً خود شوهری شكل نمودیافته‌ی ضعیفگی از طریق نقابی جداگانه می‌باشد. همچنانكه كسی كه مورد تجاوز قرار می‌گیرد،‌ با فرومایگی بزرگی مواجه می‌گردد، عكس آن نیز یك واقعیت تاریخی است یعنی فرد متجاوز نیز دچار همان فرومایگی و پستی می‌گردد و حتی به‌عنوان كسی یا نیرویی كه این حمله و تجاوز را طرح‌ریزی می‌كند انحطاطش شكلی مضاعف به‌ خویش می‌گیرد.

خواندن برخی مقالات در رابطه با سیاست‌های داخلی ایران در این اواخر مجدداً وسیله‌یی شد برای غور و تعمقم در مورد پدیده‌ی تجاوز. ایران در طول چند سال اخیر و به‌ویژه یك سال اخیر بر سطح حملاتش كه در مركز آنها تجاوز قرار دارد، افزوده است. تجاوز یكی از اساسی‌ترین سیاست‌های جنگ‌ویژه‌ی ایران در رابطه با جامعه و زنان شرق كوردستان می‌باشد. آمار تجاوز به دختران كورد،‌ ضعیفه‌سازی و متعاقب آن مزدورسازی آنان روز به روز در حال افزایش می‌باشد.

... رژیم ایران جهت ایجاد گسست مابین دختران كورد و مبارزه‌ی آزادی‌خواهی به‌ شكلی تاثیرگذار از اسلحه‌ی تجاوز استفاده می‌كند. با این كار از سویی زنان را به ضعیفگی می‌كشاند و از سوی دیگر نیز در شخص این زنان جامعه را مبدل یك ضعیفه می‌كند. نتیجتاً فرهنگ تجاوز را كه محصول خود اوست همه روزه بازتولید كرده و بر دامنه‌ی آن می‌افزاید. بدون شك تجاوز خصیصه‌ی تمامی نظام‌های مبتنی بر قدرت ـ تحكم می‌باشد، اما نظام ایران از چنان ساختاری برخوردار است كه بازنمود بدون نقصان این خصیصه می‌باشد. به دلیل آنكه ایران به‌شكلی بسیار ژرف تمامی توطئه‌گری‌ها،‌ فریب‌كاری‌ها،‌ دروغ‌ها و رندانگی‌های تمدن دولت‌گرا را كاراكتریزه نموده است،‌ سیاست تجاوز را بسیار ماهرانه و در عین حال پست‌فطرتانه به كار می‌گیرد. رژیم ایران با این خصیصه‌ی متجاوزش جاسوسی و مزدوری را در تمامی جامعه اشاعه داده است. با این سیاست جامعه را ملیتاریزه كرده است. جامعه را به ارتش طبیعی رژیم مبدل كرده است. كسانی را هم كه به مخالفت با این سیاست برمی‌خیزند با هزار و یك پرونده‌سازی به اعدام محكوم كرده،‌ با سنگسار آنها را از میان برداشته،‌ بدون دادگاهی در زندان‌ها آنها را فرسوده ساخته و به كام مرگ سپرده. كسانی را هم كه مقاومت نكرده‌اند ضعیفه ساخته است.

خلق و زنان كورد، خلقی شرافتمند می‌باشند كه همیشه به ارزش‌های خویش‌ پایبند بوده‌اند. این خلق از چنان تاریخ اصیلی برخوردار است كه همیشه و هر زمانی با مقاومت در برابر سیاست‌های پلید و ظلم ظالمان ایستادگی كرده و تا به امروز به موجودیتش ادامه داده است. كوردها و زنان كورد خلقی با عزت و شرافت‌اند. ناموس؛‌ ترس و هراس از باج‌گیری نظام متجاوزگر و خیانت به ارزش‌های اصیل خویش نیست. ناموس؛‌ تن و جنسیت یك دختر و یك جوان نیست. ناموس؛ ارزش‌های اصیل و تاریخی یك خلق و زنان آن خلق می‌باشد. ناموس یعنی هویت، شخصیت،‌ وطن،‌ زبان،‌ فرهنگ،‌ حقوق، اراده و آزادی آن خلق. اگر این ارزش‌ها از یك زن و یا یك خلق ستانده شوند آن هنگام است كه می‌توان از عدم شرافت و بی‌ناموسی آن خلق بحث به‌میان آورد. در آن صورت است كه می‌توان گفت به آن خلق تجاوز شده است. حمله به هویت، زبان ـ فرهنگ،‌ خاك و طبیعی‌ترین حقوق انسانی همه و همه عبارت از تجاوز می‌باشند. این ارزش‌هایند كه معیار شرافت انسانند و او را به‌منزله‌ی یك انسان می‌سازند. در جایی كه این ارزش‌ها مورد حمله واقع شده باشند نمی‌توان از ناموس و شرافت بحث به‌میان آورد. اگر تمامی این حملات نادیده انگاشته شوند و كسی زندگی موجود را شرافتمندانه تلقی كند بایستی او را بی‌ناموس و بی‌‌شرف شمرد. بی‌شرافتی یعنی خیانت به ارزش‌های انسانی و ارزش‌های میهن خویش. بی‌ناموسی یعنی پیشكش تمامی این ارزش‌ها در ازای چند ریال. بی‌شرافتی یعنی عدم درك تجاوز واقعی و جاسوسی به‌خاطر شانتاژی چون " اگر جاسوسی نكنی تصاویرت را پخش خواهم كرد". واقعیت این است كه تمامی زنان و مردان جاسوس، بی‌شرف، بی‌ناموس و برده‌اند؛ هر جامعه‌یی كه به جاسوسی كشانیده شود جامعه‌یی برده و ضعیفه است.

تنها یك راه جهت جاسوس نشدن و متعاقب آن ضعیفه و بی‌ناموس نشدن وجود دارد؛ مقاومت،‌ مقاومت، مقاومت ... مبارزه، مبارزه،‌ مبارزه... سازماندهی و اراده‌مند شدن،‌ اراده‌مند شدن و مقاومت كردن، مقاومت كردن و آزاد شدن! و این است آنچه كه شایسته‌ی زنان و مردان شرافتمند است!