جنبش آزادیخواهی کردستان که با نام پ.ک.ک عجین شده است از همان ابتدا با موارد متعددی از دسیسه‌گری روبرو بوده و حتی موجودیت خود را در پاسخ به توطئه قتل یکی از کادرهای پیشگام خود بنام " حقی قرار " اعلام کرده است.

 

حکومت ترکیه در سالهای دهه نود میلادی پس از آنکه با بکار گرفتن تمامی ظرفیت‌های خود قادر به غلبه بر انقلابیون کرد نشد به قدرتهای جهانی و بویژه امریکا و اسرائیل پناه برد تا حمایت آنها در نبرد با حزب کارگران کردستان را جلب کند.

 

هرچند در سالهای دهه هشتاد میلادی نیز امریکا به طور مستمر و بر اساس ماده پنج پیمان آتلانتیک شمالی موسوم به ناتو حامی ترکیه بود اما اینبار آنکارا در پی آن بود که ایالات متحده امریکا مستقیما رهبر حزب کارگران کردستان عبدالله اوجالان را هدف قرار دهد.

 

ترکیه دیگر در خلال سالهای ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۸ مستقیما رهبری جنبش را هدف گرفته بود و مقامات ترک صراحتا می‌گفتند تا زمان بقای اوجالان امکان نابودی جنبش کردی وجود ندارد چرا که وی از شخصیتی برخوردار است که در هر شرایطی کادرهای جدید آموزش می‌دهد و ساختار جنبش را استحکام می‌بخشد.

 

ترکیه در روز ششم ماه مه سال ۱۹۹۶/ ١٧ اردیبهشت ١٣٧۵ محل سکونت رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان در دمشق را هدف یک حمله انفجاری قرار داد، اما این انفجار تنها منجر به خسارات مالی شد. این حمله زنگ خطری برای اوجالان بود که دیگر هدف حملات مستقیم است.

 

در سال ۱۹۹۷ نیز یک پیمان استراتژیک نظامی امنیتی میان ترکیه و اسرائیل منعقد شد که بخشی از آن شامل دشمنی با آزادیخواهان کرد بود. در این چارچوب فشارها بر سوریه که در آنزمان میزبان اوجالان بود بالا گرفت.

 

در روز شانزدهم سپتامبر سال ۱۹۹۸ آتیلا آتش فرمانده کل وقت ارتش ترکیه طی سخنانی در شهرستان ریحانلی آشکارا سوریه را تهدید کرد و گفت اگر سوریه اوجالان را از کشورش اخراج نکند ارتش به سوریه حمله می‌کند.

 

چنین تهدیدی در حالی بود که حزب کارگران کردستان در روز یکم سپتامبر همان سال برای ایجاد فرصتی در راستای حل مسالمت آمیز مسئله کرد برای سومین بار بصورت یکجانبه اعلام آتش‌بس کرده بود.

 

در اواخر فصل تابستان سال ۱۹۹۸ نیروهای دریایی امریکا و انگلیس با همکاری ترکیه یک مانور نظامی گسترده در دریای سفید انجام دادند که ناظران سیاسی در آنزمان این مانور را تهدیدی آشکار علیه سوریه قلمداد کردند.

 

در این مدت همچنین روابط دیپلماتیک برای کاهش تنش‌ها میان ترکیه و سوریه در جریان بود که بعدها مشخص شد بخشی از این تماس‌ها برای اعمال فشار بیشتر بر سوریه بود تا به میزبانی از اوجالان پایان دهد.

 

درست در برهه‌ای که یک جنگ منطقه‌ای گسترده در شرف وقوع بود رهبر خلق کرد برای جلوگیری از آتش جنگ تصمیم گرفت سوریه را ترک کند و راه کشورهای اروپایی را در پیش بگیرد.

 

اوجالان که پیش از ترک سوریه به گزینەهای ممکن در منطقه فکر کرده بود می‌گوید اگر در ايران می‌بودم شايد می‌توانستم اتفاقی استراتژيک را رقم زنم. البته در اين رابطه به ايران هم چندان اعتمادی نداشتم. موضع‌گيريهای سنتی‌شان نظیر جنايات عليه سمکو، قاسملو و توطئه‌هایی از اين قبيل، خيانت هارپاگوس به پادشاه ماد آستياگ، مرا از اين کار بازمی‌داشت.

 

اوجالان در روز نهم اکتبر سال ۱۹۹۸ سوریه را به مقصد یونان ترک نمود. از آنروز به بعد توطئه بین‌الدولی علیه کردها که رهبری آنرا را نشانه رفته بود وارد دور تازه‌ای شد.

 

سفر رهبر خلق کرد به اروپا همراه با افزایش تلاش ها برای چاره‌یابی سیاسی مسئله کرد بود اما پس از آنکه یونان به وعده‌هایی که داده بود پشت کرد اوجالان ناچار شد پس از سفر به روسیه راه ایتالیا را در پیش بگیرد و وارد رم پایتخت این کشور شد.

 

کردهای ساکن کشورهای اروپایی به محض اطلاع از ورود اوجالان به ایتالیا به سوی رم سرازیر شدند و حضوری تاریخی در رم به نمایش گذاشتند.

 

ماسیمو دالما نخست وزیر وقت ایتالیا تلاش می‌کرد برای بحرانی که پس از ورود اوجالان به اروپا بالا گرفته بود راه چاره‌ای بیابد اما نهایتا در نتیجه فشارهای امریکا، انگلیس و ترکیه، رهبر خلق کرد به اجبار شهر رم را نیز ترک کرد و مجددا به روسیه و از آنجا به یونان بازگشت‌.

 

دولتمداران وقت یونان به اوجالان قول داده بودند که برای انتقال وی به افریقای جنوبی یاری رسان باشند اما به مانند بار اول که تعهدشان را زیر پا گذاشته بودند اینبار نیز طبق مسئولیتی که در طرح توطئه داشتند از اوجالان پشتیبانی نکردند و نتیجه این شد که در روز پانزدهم فوریه سال ۱۹۹۹/ ٢۶ بهمن ١٣٧٧ نیروهای دستگاه اطلاعاتی امریکا و اسرائیل، اوجالان را در کشور کنیا ربودند و وی را به تیم اطلاتی ترکیه موسوم به سازمان میت تحویل دادند.

 

با پخش خبر عملیات ربودن و تحویل اوجالان به ترکیه، کردها در تمامی بخش های کردستان و جای جای جهان دست به اعتراضات خیابانی زدند. سطح اعتراضات مردمی چنان وسیع بود که مادلین آلبرایت وزیر خارجه وقت امریکا در یک کنفرانس خبری اعلام کرد آنها از میزان پایگاه اجتماعی گسترده اوجالان مطلع نبوده‌اند.

 

همچنین در مدت میان نهم اکتبر ۱۹۹۸ تا پانزدهم فوریه ۱۹۹۹ که مرحله آغاز خروج اوجالان از سوریه تا ربودن و تحویل وی به ترکیه را در بر می‌گرفت دهها شهروند کرد در مجموعه اعتراضاتی بدن خود را به آتش کشیدند و جانشان را از دست دادند. کردها از این طریق به حلقه‌ای از آتش دورادور رهبری شان مبدل شدند. این شیوه اعتراض تا زمانی ادامه داشت که اوجالان با ارسال پیامی از زندان جزیره امرالی از حامیان خود خواست از این نوع اقدامات پرهیز کنند.

 

اوجالان در دوران امرالی بر خلاف پیشبینی‌ها، موضعی بزرگ منشانه از خود نشان داد و ضمن دفاع از مواضع آزادیخواهانه خویش، مردمش را دعوت به بردباری کرد تا از جنگی خونین میان کردها و ترک‌ها جلوگیری کند، اوجالان می‌دانست اگر اراده کند پ.ک.ک و کردها ترکیه را در بحرانی سخت فرو می‌برند.

 

اوجالان در دو جلد از مجموعه دفاعیات خود تحت نام " از دولت کاهنی سومر بسوی تمدن دمکراتیک" تمامی جوانب پنهان توطئه‌گری انجام گرفته و نیروهای سهیم در آن را آشکار نمود و اعلام کرد برای بی‌ثمر‌کردن طرح توطئه‌ای که هدفش افروختن جنگی پایان ناپذیر میان خلق‌های کرد و ترک است باید بر میزان تلاش ها برای اعمال دمکراسی در جمهوری ترکیه و حل مسئله کرد بصورت صلح‌جویانه اضافه کرد.

 

در همین راستا و به پیشنهاد رهبر خلق کرد، جنبش آزادیخواه کردستان چندین بار آتش بس اعلام کرد. اوجالان همچنین پس از اتمام نگارش مجموعه دفاعیاتش که در چندین جلد کتاب منتشر شدند، نقشه راهی برای حل مسئله کرد به ترکیه ارائه داد و زمینه‌ساز فرایندی شد که 'فرایند صلح'  نام گرفته و از سال ۲۰۱۳ تا ٢٠١۵ علیرغم مانع‌تراشی رژیم ترک ادامه داشت, اما دولت آ.ک.پ و اردوغان از ۵ آوریل ۲۰۱۵ دیدار اوجالان با خانواده, و هیأت ه.د.پ را کاملا ممنوع و وی را با انزوای سنگین روبرو ساختند که همچنان ادامه دارد. دولت آ.ک.پ پس از انتخابات یکم نوامبر ترکیه, از ۲۴ ژوئیه جنگی تمام عیار علیه ملت کرد آغاز کرده که به محاصره شهرهای جزیر, سلوپی, سور, نصیبین, فارقین, شرناخ و چندین شهر دیگر شمال کردستان انجامید. ارتش ترکیه در شهرستان جزیر ۱۱۵ شهروند مجروح را که در زیرزمین یک ساختمان محاصره شده بودند, مقابل دیدگان جهانیان زنده‌زنده در آتش سوزاند.

 

رژیم حاکم بر ترکیە شهرهای کردستان را ویران کرد، آنچە کە بر شهروندان شهرهای سور، جزیر، نصیبین، فارقین، شرنخ و وان از سوی عناصر طیب اردوغان رییس جمهوری رژیم ترکیە تحمیل شد شدیدتر از رفتار نازیهای هیتلری با شهروندان یهودی در آلمان بود. رژیم ترکیە سپس دست بە اعمال مورد تازەای از جنایت علیە خلق زد. آنچە کە در افکار عمومی از آن با نام کودتای پانزدە ژوئیە علیە دولت نام بردە شد در واقعیت امر کودتای رژیم حاکم با استفادە از مهرەهای ارتش برعلیە افکار آزادیخوانە بود کە جنبش آزادیخواهی پیشاهنگی آنرا بردوش گرفتە بود. بازداشت ١٢ نمایندە حزب دمکراتیک خلق‌ها در مجلس ترکیە، بازداشت بیش از ٧٠ شهردار منتخب خلق در شهرهای کردستان، زندانی نمودن دهها هزار تن از هواداران احزاب سیاسی کردستان در باکور، تجاوز بە خاک روژاوا، لشکرکشی بە بعشیقە در شمال عراق همگی هویت دستهای پشت‌پردە کودتای ۱۵ ژوئیە ٢٠١٦ ترکیە را نشان می‌دهد. دولت ترک در ٢٠ ژانویه ٢٠١٨ با همکاری القاعده سوریه و فراری‌های داعش منطقه عفرین را در توطئه‌ای مشترک با روسیه، ایران و سکوت جامعه جهانی و سازمان ملل اشغال کرد.

 

با پیشاهنگی لیلا گووَن رییس مشترک ک.ج.د زندانیان سیاسی کردستان و سیاستمداران خارج از میهن برای پایان دادن به حصر اوجالان مرحله‌ تازه مقاومت را از ۶ نوامبر ٢٠١٨ آغاز کرده‌اند. اعتصاب غذای گسترده زندانیان و آزادیخواهان کردستانی در ترکیه و اروپا هر چه بیشتر بر افکار عمومی جهان تأثیر بیشتری بر جای می‌گذارد و بر تعداد دوستان کرد می‌افزاید. این مقاومت بر دولت‌های شریک رژیم ترکیه در نسل‌کشی کردها هم فشار وارد آورده است. ١۵ فوریه ٢٠١٩ مصادف با ١٠٠مین روز اعتصاب غذای لیلا گوون، ٨٧مین روز اعتصاب غذای ناصر یاغز در هولیر، ۶٢مین روز اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در زندانهای رژیم ترک و ۶١مین روز اعتصاب پانزده سیاستمدار و فعال کردستانی در فرانسه و انگلستان است.

 

رژیم مستأصل و درماندە ترکیە در مقابلە بە جنبش آزادیخواهی خلق کرد مجبور بە عقب‌نشینی بزرگی است. وضعیت جاری در ترکیە و سیاستهای این رژیم در قبال رهبر خلق کرد، عبداللە اوجالان، نە تنها کردها را بە تدوام و گسترش مبارزە وادار می‌کند بلکە ایدەهای فلسفی اوجالان برای زندگی آزاد را در تمام جهان اشاعە می‌دهد و ترکیە تحت زمامدارای ١٠٠ سالە نژادپرستان ترک را بە قهقهرا سوق می‌دهد. افکار اوجالان و مبارزە ایشان در راە حیات آزاد شیوە نوینی از معنادهی بە انسان‌بودن انسان در سدە ٢١ است.

 

پر واضح و آشکار است که هدف توطئه گری پانزدهم فوریه سال ۹۹ در هم شکستن اراده ملت کرد بود اما در سایه مقاومتی که انجام گرفت نه تنها این توطئه سر نگرفت بلکه حالا کردها و جنبش آزادیخواهی و رهبری‌شان بیش از هر زمانی در موقعیتی توانمند قرار دارند و این حقیقت را برای مخاطبان خود قطعی کرده‌اند که حل مسئله کرد امری گریز‌ناپذیر است .

 

توطئه ١۵ فوریه ١٩٩٩ در حالی ٢٠مین سال را پشت‌ سر گذاشت که دولت ترکیه بشدت تحت فشار کردها و آزادیخواهان و دوستان واقعی خلق کرد قرار گرفته است. مشارکت دول غربی، روسیه و برخی از دولت‌های خاورمیانه در این توطئه و اصرار آنان بر تداوم آن چهره کریه دولت-ملت و رژیم سرمایه‌داری را بیش از پیش برای کردها و دیگر خلق‌های تحت ستم نمایان ساخت.

 

بیستمین سالگرد توطئه گری پانزدهم فوریه در حالیست که کردها صراحتا اعلام کرده‌اند بدون آزادی رهبرشان و حل مسئله کرد از طرق دمکراتیک راضی نمی‌شوند و تنها راه برقراری آرامش و استقرار در ترکیه، برقراری خودمدیریتی دمکراتیک در شمال کردستان است.