کردستان در سال ٢٠١٧ روزهای غم و شادی خود را در حالی سپری کرد که جدال تاریخی با حکومت مرکزی ایران برای دستیابی به آزادی و حقوق انسانی ادامه داشت.

 

زنان و مردان کرد با روشن کردن آتش نوروزی و برگزاری جشن‌های دسته جمعی، ضمن به نمایش کشیدن اتحاد و فرهنگ هزاران سالە، بار دیگر خواست خود برای زندگی مسالمت‌آمیز با خلق‌های دیگر در صلح و آزادی را بیان کردند. اما احضار مادران آشتی و بازداشت برگزارکنندگان این مراسم حاکی از آن بود که سیاست مقامات تهران همچنان نشان دادن چنگ و دندان است.

 

رژیم ایران ضمن تداوم انکار حقوق سیاسی و فرهنگی کردها، بودجەای که باید خرج آبادانی کردستان می‌شد را صرف مخارج نهادهای امنیتی و نظامی کرد. نهادهایی که حاصل کار آنها فقط کشتار کولبران و ایجاد خفقان و حبس و شکنجەی فعالین اجتماعی و سیاسی بود.

 

نیروهای سپاه و مرزبانی ایران پاسخ هزاران شهروند که برای ادامه حیات خانواده خویش مجبور به کولبری بودند را با گلوله دادند و این اوج درندگی نظام در قبال کردها را نشان می‌داد.

 

 برخوردهای بی‌رحمانه با کولبران تا جایی بود که به قیام مردمی منجر شد. قیامی که از شهر بانه آغاز و به شهرهای دیگر کشیده شد. مردم بانه با شکستن درب فرمانداری از مسئولان خواستند که عاملان جنایت علیه کولبران معرفی شوند. با هجوم نیروهای ضد شورش، راهپیمایی اعتراضی به خشونت کشیده شد. جوانان خشمگین شماری از مأموران نیروی انتظامی را خلع سلاح کردند و اوضاع به اندازەای حاد شد که مقامات مسئول ناچار به عذرخواهی شدند. البته کشتار کولبران هرگز متوقف نشد.

 

پس از این وقایع، تابستان امسال بود که کردها با استفاده از فرصت برگزاری همه‌پرسی در اقلیم کردستان به خیابان‌ها آمدند و خواست خود برای آزادی و استقلال را بیان کردند.  نیروهای انتظامی با گاز اشک‌آور و باتوم به خواستەهای دمکراتیك مردم پاسخ دادند و دهها نفر را بازداشت کردند.

 

جنگدەهای ارتش ایران با هدف ایجاد رعب و وحشت، بر فراز مناطق مرزی شهرهای مریوان، بانه، سردشت و پیرانشهر گشت زنی کردند.

 

حضور متحدانه مردمی در جشن‌های نوروزی و اعتراضات به کشتار کولبران و دفاع از حق تعیین سرنوشت، سه ضربه به حکومتی بود که از همان ابتدا، ماهیت اشغالگر خود را با اتکای به سرکوب و نیروهای مسلح نشان داده است.

 

 

در این سال، هرچند استراتژی جنبش آزادیخواه کردستان نبرد مسلحانه با حکومت ایران نبود اما درگیری‌های متعددی در مناطق مرزی روی داد. شمار زیادی از نیروهای سپاه در این درگیری‌ها کشته شدند. همچنین شماری از گریلاهای مدافع روژهَلات کردستان وابسته به کودار و پیشمرگان احزاب دیگر جان خود را از دست دادند.

 

امسال در روزهای شانزدهم و هفدهم سپتامبر، نمایندگان بیشتر احزاب روژهَلات کردستان با دعوت کنگره ملی در یک نشست مشورتی در استکهلم شرکت کردند و با صدور قطعنامەای خواستار بنیان‌گذاری یک سیستم دمکراتیک، سکولار و انسانی در ایران شدند که حقوق همەی تنوعات هویتی آنرا تضمین کند. شرکت‌کنندگان در این نشست همچنین حمایت خود از کمپین آزادی برای اوجالان و سایر زندانیان سیاسی را اعلام کردند. در سال ٢٠١٧ پژاک و کودار از جمله نیروهایی بودند که با انجام سلسه دیدارهایی با احزاب دیگر، اقدام عملی برای همبستگی انجام دادند.

 

توپخانەهای سپاه اما در طول سال بارها ارتفاعات مرزی کردستان را توپباران کردند و در عرصه سیاسی هم، حکومت در پی تجدید هم‌پیمانی با ترکیه، عراق و سوریه برای سرکوب خلق کرد بود. استقبال از دیوار کشی ترکیه در نوار مرزی و بمباران ارتفاعات آسوس، مخالفت با همه‌پرسی اقلیم کردستان و همدستی با رژیم سوریه علیه نیروهای روژاوا، ابعاد کردستیزی حکومت ایران در خارج از مرزها بود.

 

در کنار همەی این‌ها، زلزله مهیب ٣/٧ ریشتری در ایالت کرماشان از جمله حوادث تلخ ٢٠١٧ بود. زلزلەای که جان صدها نفر را گرفت و هزاران نفر را بی‌خانمان کرد. بی‌کفایتی و بی‌تدبیری حکومت ایران در قبال آسیب‌دیدگان و عدم مسئولیت پذیری مسئولان در قبال جان مردم که فرو ریختن ساختمان‌های پروژەی دولتی مسکن مهر بر سر شهروندان نماد آن بود از جمله نکات برجسته پس از وقوع زلزله بودند. تنها نکتەی امیدبخش در آن روزهای سخت، بسیج عمومی و رسیدن همەی خلق‌های ایران به فریاد آسیب‌دیدگان بود که یک حماسه انسانی را رقم زد.