جنگ علیه کوبانی چگونه و از چه زمانی آغاز شد؟ قبل از حمله شدید سپتامبر چه حملاتی صورت گرفت؟ جنگ در شهر کوبانی در ماه سپتامبر به چه سطحی رسید؟ چه نیروهایی پشت صحنه این حملات بودند؟

بیشتر نبرد کوبانی را با حملات ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۴ می‌شناسند. با این حال، روند پیش از این تاریخ نیز حائز اهمیت است؛ جایی که رویدادهای بسیار مهمی رخ داد. کسانی که به منطقه حمله کردند چه کسانی بودند؟ نام این تبهکاران و سازمان‌های تروریستی چه بود و چه کسانی از آنها حمایت کردند؟ چرا به کوبانی حمله کردند؟ نمی‌توان آغاز جنگ کوبانی را با تاریخ سپتامبر ۲۰۱۴ مترادف دانست. حتی اولین حملات به کوبانی توسط تبهکاران داعش انجام نشد. در واقع حملات به کوبانی با حمله مزدوران جبهة‌ النصره علیه منطقه در سال ۲۰۱۲ با حمایت مستقیم دولت فاشیست و نسل کش ترکیه آغاز شد.

در ۱۸ جولای ۲۰۱۲، سازمان اطلاعات ترکیه (میت) چهار  خودروی پر از مهمات را از گذرگاه مرزی آکچاکاله بین کوبانی و پرسوس برای مزدوران جبهه النصره ارسال کرد. تبهکاران نیز با همین مهمات به گری سپی حمله کردند و افراد زیادی در آن حمله شهید شدند؛ تبهکاران وحشیانه‌ترین قتل عام را انجام دادند. دولت فاشیست و نسل کش ترکیه مستقیماً در کشتار گری‌سپی دست داشت.

در ۸ نوامبر ۲۰۱۲، تبهکاران جبهه النصره و غربا الشام از مرز ترکیه رسما به شهر سری‌کانی حمله کردند. مبارزان آزادی ی‌پ‌گ-ی‌پ‌ژ در برابر این حملات مقاومت بی سابقه‌ای از خود نشان دادند و اجازه ندادند سری‌کانی به دست تبهکاران بیافتد اما شهرک‌های بین تل‌تمر، کوبانی و سری‌کانی به دست تبهکاران افتاد. ترکیه به طور رسمی هزاران مزدور جبهه النصره را که در دانشکده‌های نظامی در مناطق نزدیک مرز روژاوا و سوریه مشغول آموزش بودند از دروازه‌های مرزی به منطقه اعزام کرد. برخی از آن تبهکاران نیز به شهر رقه اعزام شدند.

در ۲۰ ژوئن، تبهکاران از گری‌سپی  به سمت شرق شهر کوبانی حرکت کردند و کوبانی هم محاصره شد. در ۴ اوت ۲۰۱۲، شیخلر در غرب کوبانی، مورد حمله قرار گرفت.

درگیری و جنگ در شیخلر و حومه کوبانی بیش از یک سال ادامه داشت. در جبهه‌های جنگ، تبهکاران بر قدرت خود افزودند و با سلاح‌های سنگین سعی در شکستن مقاومت کوبانی داشتند. گاهی اوقات درگیری‌ها بسیار جدی بود. مزدوران با سلاح‌های سنگین و نیروی زیاد حمله می‌کردند. اما مردم کوبانی نیز با تمام قوا مقاومت می‌کردند. آنهایی که می‌توانستند بجنگند به خط مقدم رفتند و دیگران در پشت جبهه از مبارزان حمایت کردند. مردان، زنان و مردان جوان با سلاح و تفنگ در سنگرها بدون توقف در کنار هم نگهبانی می‌دادند.

تبهکاران داعش چگونه به منطقه آمدند؟

وقتی دولت فاشیست و نسل کش ترکیه و متحدانش دیدند که جبهه النصره در نیروی تهاجمی خود ضعیف شده است و توان پیشروی و تصرف کوبانی را ندارد، شروع به سازماندهی تبهکاران داعش کردند. این گروه تروریستی که ادامه سازمان تروریستی القاعده است، تاکتیک‌های جنگی خود را بر اساس تبلیغات ترسناک و حملات با تعداد و سرعت زیاد استوار کرده بود. داعش با حمایت دولت فاشیست ترکیه، قلمرو جبهه النصره را تصرف کرد. آنها در مارس ۲۰۱۴ منبج را اشغال کردند. از آنجا به مناطق سرین و شیخلر در غرب کوبانی رفتند. در ماه‌های جولای و اوت ۲۰۱۴، تبهکاران داعش موصل و شنگال را اشغال کردند و بخشی از مرز سوریه با عراق به دست تبهکاران افتاد. از آنجا نیروی خود را به سوریه منتقل کردند. در مدت کوتاهی شهرهایی مانند رقه، طبقا، دیرالزور و گری‌سپی توسط تبهکاران اشغال شد. به عبارت دیگر ۵۰ درصد خاک سوریه در اشغال این تروریست‌ها بود.

داعش در ژوئن و جولای حملات شدید را آغاز کرد

داعش از سه جبهه به حومه کوبانی حمله کرده بود. آنها در ژوئن ۲۰۱۴ با حملات سنگین مجدداً تلاش کردند تا شهر را اشغال کنند اما آن حمله ناموفق بود. زیرا مردم ومبارزان ی‌پ‌گ-ی‌پ‌ژ با قهرمانی و فداکاری بزرگ نقشه‌های تبهکاران را یکی پس از دیگری شکست دادند. یک ماه بعد، در ماه جولای، داعش موج دیگری از حملات را آغاز کرد. این تروریست‌ها قبلاً روستاهای زُرمخار، زبیدیه و دبلیه  که در غرب شهر کوبانی هستند را اشغال کرده بودند. در همان زمان به روستاهای اودکو، ابوسرا و کنافتر حمله کردند. به طور کلی روستاهای شرق و شمال کوبانی مورد حمله قرار گرفتند. در این حملات، دولت قاتل و فاشیست ترکیه کمک قابل توجهی به تبهکاران کرد. تسلیحات و تدارکات تبهکاران از دروازه‌های مرزی به آنها منتقل و مزدوران زخمی برای مداوا به بیمارستان‌های ترکیه منتقل شدند. اعضای مافیا، قاتلان، متجاوزین و دزدانی که از همه جا آمده بودند و می‌خواستند به داعش بپیوندند، از دروازه‌های ترکیه وارد شدند.

آنها از سلاح‌های شیمیایی استفاده کردند

تمامی حملات تبهکاران تا آن روز با مقاومت مردم و آزادیخواهان در کوبانی شکست خورد. داعش که با روش‌هایی معمول جنگ توفیقی کسب نکرده بود، این بار با روشی غیرانسانی حمله کرده و در ۱۲ سپتامبر با سلاح شیمیایی به روستای اودکو حمله کرد و در آن حمله ۳ تن از مبارزان ی‌پ‌گ به شهادت رسیدند. بدون شک دولت قاتل و فاشیست ترکیه در این حمله نقش بسزایی داشت. او با هواپیماهای بدون سرنشین تحرکات مبارزان را دنبال می‌کرد و به تبهکاران اطلاعات می‌داد.

شب ۱۲ تا ۱۴ سپتامبر

داعش پس از حمله ماه جولای که ضربات سنگینی از مبارزان ی‌پ‌گ-ی‌پ‌ژ دریافت کرد، حملات خود را متوقف کرد. نیروهای خودش را آماده کرد و آماده حمله مجدد شد. با حمایتی که از دولت فاشیست ترکیه دریافت کرد، در ۱۲ سپتامبر، موج وسیعی از حملات را به راه انداخت. در آن حمله با سلاح‌های سنگین و تانک‌هایی که در موصل از رژیم عراق به غنیمت گرفته شده بود به روستای سَرزُری حمله کردند. آنها همزمان به روستاهای نَبو، قزالی و بیرکتکا حمله کردند. این حملات بی‌وقفه و از طرف‌های مختلف به روستاهای کوبانی انجام شد. روستاهای خرسوس، کُنفتار، آشمی، زِرک، تالیک و جاید اشغال شد. مرکز شهر کوبانی هم اکنون در محاصره تبهکاران قرار داشت. مبارزان ی‌پ‌گ-ی‌پ‌ژ و مردم کوبانی برای جلوگیری از ورود مزدوران به داخل شهر با تمام وجود می‌جنگیدند. زمانی که تبهکاران داعش رقه را اشغال کردند، قصد داشتند از آنجا به حلب و دمشق بروند، اما دولت فاشیست و نسل کش ترکیه برنامه‌های متفاوتی داشت. هدف فاشیسم ترکیه محاصره مناطق آزاد شده توسط کوردها و پایان دادن به انقلاب روژاوا بود. هدف اصلی کوبانی بود. کوبانی مهد انقلاب شده بود.

دولت فاشیست و نسل کش ترکیه به هر نحو ممکن به مزدوران وحشی داعش کمک می‌کرد. تصاویر و عکس‌های ملاقات سربازان ترک با تبهکاران در گذرگاه‌های مرزی پیش از این منتشر و همکاری آنها به اثبات رسیده بود. دولت فاشیست ترکیه تبهکاران را از مرز عبور می‌داد و به آنها اسلحه و مهمات می‌رساند.

تبهکاران داعش از سه طرف به سمت مرکز شهر کوبانی پیشروی می‌کردند و می‌خواستند شهر را به طور کامل تصرف کنند. اما مبارزان ی‌پ‌گ-ی‌پ‌ژ و مردم کوبانی فقط با سلاح‌های انفرادی، با مهمات محدود و کمبود غذا و دارو برای مجروحان، با تمام قدرت و باور خود در برابر نماد وحشیگری دوران معاصر که با بهترین سلاح‌ها تجهیز شده بود، مقاومت می‌کردند. مدرنیته سرمایه‌داری جنگی بی‌رحمانه به راه انداخته بود.

ورود گریلاها، نفسی دوباره در کالبد کوبانی بود

جنگ کوبانی دیگر تنها بین تبهکاران داعش و مردم کوبانی محدود نمی‌شد. ترکیه قبلا کوبانی را به تروریست‌های داعش تعارف کرده بود و کوبانی اکنون به مرکز یک جنگ تاریخی تبدیل شده بود. نبرد بین آزادی و ظلم. نبرد بین ارزش‌های انسانی و بی رحمی دوران، نبرد بین نور و تاریکی. همه دنیا با توجه و نگرانی این جنگ را تماشا می‌کردند. زمان متوقف شده بود و لحظه‌ها فقط با کوبانی جریان داشت. با ندای رهبر آپو، گریلاهای آزادی کوردستان ه‌پ‌گ و یژا استار از کوهستان‌های باشور و باکور وطن به سمت کوبانی حرکت کردند. همچنین صدها جوان از سراسر جهان از اتنیک‌های مختلف با روحیه سوسیالیستی و انترناسیونالیستی در نبرد کوبانی شرکت کردند. ورود گریلاها به نفسی جدید برای کوبانی تبدیل شد. خلق کورد مرز روژاوا در باکور کوردستان را بستند و اجازه ندادند تبهکاران داعش از آنجا به داخل کوبانی عبور کنند و یا دولت فاشیست ترکیه مهمات این تروریست‌ها را تامین کند. با شدت گرفتن جنگ، آنهایی که در مرز بودند، خود را به نرده‌های آهنی و زمین‌های باقی مانده کوبانی رساندند و به جنگ بود و نبود پیوستند. اردوغان فاشیست در نطق خود گفت: «اگر کوبانی سقوط کرد، بگذارید سقوط کند.» این بیانیه نارضایتی و خشم شدید خلق کورد را به وجود آورد. اردوغان و مزدورانش در خواب می‌دیدند که کوبانی سقوط خواهد کرد و انقلاب روژاوا با کوبانی شکست خواهد خورد.

باکور کوردستان به اردوغان پاسخ داد

زمانی که دشمنی ترکیه هر روز بیشتر می‌شد، قیام‌های گسترده‌ای در سراسر باکور کوردستان به وقوع پیوست. تمام کوردستان به میدان آمد و سیل خشم علیه سیاست‌های فاشیستی ترکیه که به تبهکاران کمک می‌کرد به اوج خود رسید. اما فاشیسم ترکیه با تمام نیروی مسلح خود به مردم حمله کرد و در نتیجه حوادث موسوم به ۶ و ۷ اکتبر ده‌ها غیرنظامی شهید شدند. فاشیسم آ‌ک‌پ-م‌ه‌پ  برای اینکه مردم کرد را از آرمان واقعی خود دور نگه دارد و آنها را جنایتکار نشان دهد، به بهانه ناآرامی‌های این زمان، علیه سیاستمداران و احزاب سیاسی کوردها پرونده جنایی باز کرد‌ و می‌خواست انتقام شکست تبهکاران داعش را از مردم کورد بگیرد.

حمایت خلق کورد و خلق‌های جهان

همانطور که تبهکاران داعش و دولت قاتل ترکیه با دیدی استراتژیک به نبرد کوبانی می‌نگریستند و این گونه با آن برخورد می‌کردند، خلق کورد و تمامی آزادی خواهان جهان نیز از اهمیت و معنای این جنگ آگاه بودند. از این رو آنان که شراره آزادی در دل داشتند، آنان که درد ظلم و ستم را می‌دانستند و آنان که به دنبال روشنایی بودند به جبهه کوبانی رفتند. از مشهد در ایران، تا استرالیا، از کانادا تا ایتالیا، از کشورهای آسیای میانه تا آفریقا، صدها زن و جوان با خشم فراوان و باور عمیق در خط مقدم کوبانی جنگیدند. انقلابیون ترکیه نیز در این جنگ جای گرفتند. خلق کورد پیش از این در تمام شهرهای کوردستان و سراسر جهان با کمک‌های مالی و کنش‌های جمعی از کوبانی حمایت کرده بودند. علاوه بر این، مردم اول نوامبر را روز جهانی کوبانی اعلام کردند و در آن روز تمام جهان به کوبانی تبدیل شد. در افغانستان و شهرهای ایران، ژاپن و کشورهای اروپا و آمریکا پرچم‌های سبز و قرمز و زرد با شعار زنده باد مقاومت کوبانی در همه جا به اهتزاز درآمد. بیش از همه زنان و جوانان در این کنش‌های افتخارآمیز پیشقدم شدند و صدای خود را با صدای کوبانی پیوند دادند.

قهرمانان پیروزی تاریخی

اگر پیروزی کسب شود، غیرممکن است که افراد با قلب‌های بزرگ را شامل نشود. کوبانی در ۲۶ جولای ۲۰۱۵ در ساعت ۳:۵۰ صبح آزاد شد. خیلی‌ها بودند که آرزوی دیدن این لحظه را داشتند و خونشان بر خاک کوبانی ریخته شده بود. در آن جنگ بزرگ، افراد زیادی بودند که تاریخ ساز شدند و نام خود را در دل و ذهن همه ثبت کردند. شهدای جاودانه‌ای چون آرین میرکان و رِوانا روژاوا در حساس‌ترین لحظات جنگ که دشمن برای نابودی کامل کوبانی لحظه شماری می‌کرد با عملیات فدایی خود روح تازه‌ای به مقاومت تاریخی کوبانی بخشیدند. با عملیات این دو قهرمان، روحیه، امیدوار و باور کوبانی دوباره زنده شد و مقاومت قوت گرفت.

بسیاری از فرماندهان قهرمان نیز در این جنگ شرکت داشتند. فرمانده گولان، آرتِش گَور، گَلهات، ماسیرو و زهرا با سلاح در دست جنگ را رهبری می‌کردند و آن را به پیش می‌بردند. برای آنکه مبارز دیگری شهید نشود، برای آنکه تبهکاران خانه دیگری به پیش نیایند، برای رفع نیازهای جبهه‌های جنگ، لحظه‌ای از پای ننشستند و با دلی بزرگ، فکری باز و باوری عمیق، مبارزه آزادی کوبانی را از موضع دفاعی خارج کردند و آن را به نبرد آزادی منتج کردند. آنها مبارزان، مغز متفکر، فرمانده و قهرمان این جنگ بودند.