امیره خدر یک زن اهل شهر سریکانی می‌باشد که بعد از لشکرکشی دولت ترک در تاریخ ۹ اکتبر به شمال و شرق سوریه همراه با دو کودک خود مجبور به ترک سریکانی شده و به شهر قامشلو پناه برد. سال ۲۰۱۲ زمانیکه جبهه النصره و داعش دو گروه تبهکار وابسته به رژیم ترک به شهر سریکانی هجوم اوردند امیره خدر ناچار به ترک دیار خود شد. اما پس از یک ماه به شهر خود بازگشت. امیره خدر با وجود تهدیدات اردوغان و تبهکارانش فرزندان خود را با عشق به میهن و بشریت بزرگ کرد. دختر او سال ۲۰۱۳ به صفوف گریلاهای آزادی کوردستان پیوست و در سال ۲۰۱۸ در گابار شهید شد و پسرش عبدالله محمد (با کد سازمانی اوجالان) که ۲۰ سال سن داشت در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۹ در جریان مقاومت شرف سریکانی به کاروان شهدای حقیقت پیوست.

امیره خدر گفت:"به داشتن پسرم اوجالان سربلندم، او یک فرمانده بود. و در حالی که سعی می‌کرد رفقای خودش را نجات دهد به شهادت رسید. [دولت ترک] با بمب‌های شیمیایی فرزندان ما را سوزاند."

امیره خدر یادآور شد که در سال ۲۰۱۲ دولت ترک به واسطه‌ی جبهه النصره و داعش به سریکانی حمله کرده و تروریستهای النصره از طریق مرزهای ترکیه وارد سریکانی شدند. "ابتدا میان تروریست‌ها و رژیم سوریه جنگ و درگیری روی داد. هواپیماهای جنگی رژیم مناطق اشغال شده تبهکاران را بمباران کردند، یعنی در واقع خانه‌های ما را بمباران کرد. در ان زمان اردوغان زیاده‌خواهی کرده بود. از یک سو تروریست‌هایش را برای حمله به مناطق گسیل کرد و از سوی دیگر از ما خواست به ترکیه پناهنده شویم. ما در آن شرایط مجبور شدیم به باکور کوردستان برویم. پسر من اوجالان در آن سال سن کمی داشت. بهد از یک ماه ما به خانه‌های خود بازگشتیم اما تروریستها خانه‌های ما را اشغال کرده بودند. اما در زمان کوتاهی ی.پ.گ توانست با حمله به تروریستها آنها را از شهر بیرون کند. کورد، عرب، ارمنی همه با هم در موطن خود ماندیم."

خاکمان را ترک نخواهیم کرد

امیره خدر یادآوری کرد که بعد از پاکسازی کامل شهر سریکانی در سال ٢٠١٣ از وجود تروریستهای النصره همیشه این منطقه مورد تهدید [تروریست‌ها] بوده است و افزود:"همیشه ما را به حمله تهدید می‌کردند. ما متوجه شدیم که این فتنه کار اردوغان است. می‌خواست با زورگویی و فتنه بر سرزمینمان حاکم شود. ما ظلم اردوغان را نپذیرفتیم. به رغم زورگویی اردوغان در سرزمین خویش ماندیم و آنرا ترک نکردیم. تا ٩ اکتبر ما از خاک خویش خارج نشدیم. ما نمی‌خواستیم از خاکمان از سریکانی خارج شویم. گفتیم مبارزان این منطقه فرزندان ما هستند. ما آنان را تنها نمی‌گذاریم. ما پشت آنها را خالی نمی‌کنیم. در ٩ اکتبر هواپیماهای جنگنده ترکیه خانه‌های ما را بمباران کردند. کودکان خردسال در کنار ما بودند. ما مجبور شدیم از خانه خارج شویم و از مناطق بمباران شده دور شدیم."

وقتی مبارزان همرزمش را نجات می‌داد شهید شد

امیره خد در مورد پسرش «اوجالان» مبارز یگانهای مدافع خلق (ی.پ.گ) که در ١٣ اکتبر در سریکانی به شهادت رسیده بود چنین می‌گوید،"پس از حمله هوایی و بمباران روستای بلاتی (روستای مرزی سریکانی) از سوی هواپیماهای جنگنده ما کمی دور شدیم. ما نخواستیم از سریکانی خارج شویم. می‌خواستم نزدیک پسرم اوجالان باشم. چهارمین روز جنگ بود، به او تلفن زده و گفتم مشتاق دیدارت هستم. اوجالان گفت، مادر الان نمی‌توانم بیایم. باید کنار مبارزان همرزمم باشم. من هم به او گفتم، قربانت شوم یک دقیقه هم ببینمت کافیست. پس از آن آمد. با اسلحه و رختش آمده بود. خود را به آغوشم انداخت. گردو خاک روی لباسهایش بود زیرا هواپیماهای جنگنده آنان را بمباران کرده بودند. نیم ساعت ماند، صدای انفجار آمد. اوجالان فرمانده گروهان بود. متوجه شد که هواپیماها همرزمان او را بمباران کردند. به او گفتم از مادرت خداحافظی نمی‌کنی؟ من را بوسید و رفت. پس از ٢ -٣ ساعت وقتی تلاش می‌کرد رفقای زخمی‌اش را نجات دهد یکبار دیگر از سوی هواپیماهای دشمن آنان را هدف قرار دادند. بمباران شیمیایی بود."

با اسلحه‌های شیمیایی فرزندان ما را سوزاندند

امیر خدر با دردی عمیق می‌گوید که فرزندانشان را با اسلحه‌های شیمیایی سوزانده‌اند و افزود:"هواپیماهای جنگنده جگرگوشه‌های ما را با بمب‌های شیمیایی هدف قرار دادند. آنها را سوزاندند. ما بخاطر اینکه در کنار اوجالان باشیم از شهر خارج نشدیم. ما با چشم خود شاهد بمباران شیمیایی بودیم. آتش به هر چیزی که می‌افتاد آنرا به تلی از خاکستر مبدل می‌کرد. فرزندان ما را سوزاندند. پس از بمباران شیمیایی تعداد زیادی از غیرنظامیان ناپدید شده‌اند. نه تنها به مبارزان بلکه شهروندان را هم بمباران کردند. پس از یک روز به ما خبر شهادت اوجالان را دادند. من به اوجالانم سربلندم. راه او راه شرف و ناموس است."

به فرزندانم افتخار می‌کنم

مادورا دختر امیره خدر سال ٢٠١٣ در سریکانی به صفوف نیروهای گریلا پیوست و سال ٢٠١٨ در گابار در حمله هوایی رژیم تبهکار ترک به شهادت رسید. امیره خدر یاد دخترش را گرامیداشت و گفت:"پس از شهادت دخترم به زیارت مزارش رفتم. مرگی شرافتمند را برگزیده بود. به داشتن فرزندانم مفتخرم. اردوغان ما را از خانه‌هایمان بیرون کرد. فرزندانمان را به قتل رساند. ما را به خاک نشاند. هنوز برخی از بستگانم زیر آوار خانه‌ها هستند. از کوردها دعوت می‌کنم در هر جایی که زندگی می‌کنند باید متحد گردند. از همدیگر فاصله نگیرند. باید هر کسی از هویت خود دفاع کند. نگذارید اردوغان بگوید که به کوردها پایان دادم. اوجالان تنها یک نفر نیست. هزاران اوجالان وجود دارند. اردوغان نباید فراموش کند که توان نابودی ما را ندارد. اردوغان باید حساب اعمالش را پس دهد."