عفرینی‌هایی که در حملات قاتل و غاصبگر ترک مجبور به کوچ از خانه و کاشانه خود شدند خواهان بازگشت به عفرین با نظارت سازمان ملل و نیروهای بین‌المللی هستند.

ساکنان عفرین که پس از دو ماه از آغاز حملات وحشیانه دولت ترروریستی ترکیه و سکوت جامعه جهانی مجبور به ترک خانه و دیار خود شده‌اند اکنون خواهان بازگشت به شهر خود با نظارت سازمان ملل و نیروهای بین‌المللی هستند. این شهروندان متذکر شدند که عفرین در مقابل دیدگان جهانیان اشغال و غارت شد. آنان می‌گویند روسیه، برخی نیروهای بین‌المللی و سازمان ملل در اشغال عفرین با دولت ترکیه شریک شده‌اند.

ساکنان آواره عفرین و روستاهای حومه آن تأکید می‌کنند که به هیچ وجهی اشغالگری رژیم ترک را نمی‌پذیرند. ساکنان عفرین که در حملات وحشیانه رژیم ترکیه مجبور به کوچ از سرزمین خود شده‌اند اکنون از سوی رژیم سوریه تحت فشار قرار گرفته‌اند. آنها خواهان بازگشت به شهرها و روستاهای خود هستند.

ابومحمد پس از حملات هوایی و زمینی رژیم ترکیه مجبور شد از خانه خود در بخش بلبله حومه عفرین به سوی کانتون شهبا کوچ کند. وی می‌گوید که تازمانی که تبهکاران تحت فرمان اردوغان در عفرین باشند امنیت جانی و مالی ندارند و بنابراین باید سازمان ملل و نیروهای بین‌المللی وارد میدان شوند. ابومحمد افزود:'ما خواهان بازگشت به خانه‌های خود هستیم. تبهکاران اموال ما را غارت کردند. اگر سازمان ملل مسئولیت خود را به انجام رساند ما خواهان بازگشت به مناطق خود هستیم. مناطق ما اکنون در اشغال تبهکاران داعش است. ما به زندگی خود مشغول بودیم و به کسی هم زیان نمی‌رساندیم. آنان علیه ما اعلان جنگ کردند. جامعه بین‌المللی باید چنین ستمی را نپذیرد."

یک میلیون نفر آواره شدند

منیاد محمد از یکی از روستاهای بخش بلبله به شهبا کوچ کرده است. او خطاب به سازمان ملل گفت:"مگر سازمان ملل ما را نمی‌بیند؟ یک میلیون انسان از عفرین مجبور به کوچ از خاک خود شدند. حتی نان هم برای رفع گرسنگی بچه‌ها وجود ندارد. نه آب نه سرپناه. ما این وضعیت را نمی‌پذیریم. بازگشت به خانه و کاشانه گزینه اول و آخر ماست. سازمان ملل وظیفه دارد راههای بازگشت ما را فراهم کند. مجبورند که به وظیفه خود عمل کنند. زیرا یک میلیون نفر ناچار به کوچ از سرزمین خود گردید."

فرید حمو یکی دیگر از ساکنان عفرین که پس از دوماه از حمله رژیم ترکیه و سکوت نیروهای بین‌المللی حامی داعش مجبور به کوچ شده است می‌گوید:" ما تنها توانستیم جان خود را نجات دهیم. فرصت نداشتیم تا چیزی دیگر را با خود بیاوریم. تنها لباسهایی روی تنمان برایمان ماند. اینجا نه نان، نه آب و نه کاری هست. سرپناهی هم نیست."

جلال رشید یکی دیگر از آواره‌های عفرین با زبان ترکی به خلق تُرک گفت:"ما به زندگی عادی خود ادامه میدادیم اما علیه ما اعلام جنگ شد. توطئه‌ای علیه ما شکل دادند. ما را به این وضعیت دچار کردند. ما خواستار بازگشت به خانه‌ها و مزارع خود هستیم. تا سربازان و تبهکاران وابسته به رژیم ترکیه در منطقه باشند بازگشت ما خطر مرگ را بدنبال دارد. سازمان ملل تبهکاران و دولت ترکیه را وادار کند از سرزمین‌های اشغالی خارج شوند. به خلق تُرک می‌گویم؛ تاکنون چه زیانی از ما دیده‌اید؟ دوستی ما همین‌قدر بود؟ آیا این جنایتکارانی را که در سرزمین ما اسکان می‌دهند برای شما دوستانی بهترند؟ شما مدعی دوستی بودید."

دولت ترکیه وحشی و بربر است

فاطمه یکی از مادرانی است که مجبور شد به کانتون شهبا کوچ کند. فاطمه گفت:"من از جندرس به اینجا کوچ کردم. ۵٠ روز مقاومت کردیم. اما مناطق ما مداوما از سوی جنگنده‌ها بمباران می‌شد. کوچه‌ها و خانه‌ها را بمباران کردند. خانه‌های ما را تخریب کردند. جنازه‌های فراوانی زیر آوار خانه‌ها ماند. به دلیل حملات وحشیانه ناچار به ترک خانه و کاشانه خود شدیم. فرصت فروش دامهایمان را هم به ما ندادند و آنها دزیدند. وحشی‌اند. بربرند. غضب خدا آنان را گرفتار کند. همه بدانند که دست از میهن‌ خود نمی‌کشیم."