جودی ویلیامز، برنده جایزه صلح نوبل و رئیس جنبش زنان نوبل، به سوالات ارم کانسوی مجری رسانه هابر تی‌وی در مورد کارزار برای آزادی جسمانی رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان و انزوای امرالی پاسخ داد.

 شما برای آزادی عبدالله اوجالان و حل مسئله کوردها کمپین نامه‌نگاری راه‌اندازی کردید، می‌توانید دلیل شروع این گام را بگویید؟ هر دو نامه نشان می‌دهد که این دو موضوع ارتباطی نمادین دارند. می‌توانید بگویید چرا این موضوعات از هم جدا نیستند؟

من از زمان جنگ ویتنام یک فعال برای صلح، عدالت و حقوق بشر بوده‌ام. این مدت زمان زیادی است. البته در طول کارم به موارد نقض حقوق بشر، مسائل خلاف قوانین جنگ توجه داشتم. مسئله کوردها مشکل بزرگی است که باید در سطح بین‌المللی حل شود. باید بر رئیس جمهور ترکیه و سازمان‌ها فشار وارد شود. در سال ۲۰۱۹، در جریان اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در ترکیه، نامه‌ای را امضا کردم و همزمان خواستار پایان دادن به انزوای اوجالان شدم. این امر مرا هوشیارتر کرد. بعد از من خواستند در کنفرانسی در رابطه با وضعیت اوجالان و مردم کورد در اروپا شرکت کنم، خیلی دلم می‌خواست اما نشد. این مسئله بسیار توجه مرا جلب کرد که اوجالان بیش از ۲۵ سال است که در زندان است و در معرض اعمال وحشتناک و انزوا قرار گرفته است. من فکر می‌کنم چنین چیزهایی دیوانه کننده هستند. من به خشونتی که در حال حاضر در جهان در جریان است نگاه می‌کنم و می‌بینم هر روز بدتر می‌شود.

من از طریق تحقیقاتم متوجه شدم که حتی اردوغان هم تلاش کرد با اوجالان راه حلی بیابد. روند اسلو و ملاقات مستقیم با اوجالان وجود داشت. بعدها دیدم که این فرآیندها شکسته شده است. من متوجه شدم که اوجالان توسط اکثریت مردم کورد به عنوان یک رهبر سیاسی، معنوی و عاطفی پذیرفته شده است. بدون کمک به این فرآیند، یافتن راه حلی معنادار برای این مسئله دیرینه دشوار است. از این رو، برای جلب توجه آژانس‌های بین‌المللی، پیشنهاد کردم که کمپین جدیدی از نامه‌نگاری در رابطه با غیرقانونی بودن انزوا و شکنجه را آغاز کنند. به کمپین بین‌المللی اوجالان گفتم که می‌توانم در این زمینه کمک کنم. اینگونه آغاز شد.

برای نامه‌نگاری بیشتر مطالعه کردم. این اقدام توسط کوردها پذیرفته و انجام شد. سپس همراه با همکار برنده نوبلم برای همه برندگان جایزه نوبل نامه فرستادم. چه جوایز صلح نوبل باشد، چه پزشکی و چه ادبیات. مهم نبود ما ۶۹ برنده جایزه نوبل داریم. امیدوارم اقداماتی برای مردم کورد انجام شود. من آماده ادامه کمک هستم.

مسئله عبدالله اوجالان و کوردها چگونه با سیاست داخلی و بین‌المللی مرتبط است و اهمیت آن در سطح عمیق چیست؟

مردم کورد همیشه مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند، سعی می‌شد آنها را به عنوان یک مسئله نابود کنند. شاید مذاکرات با اوجالان و ترکیه در نقطه اوج بود، اما پس از حمله ترکیه به مردم کورد در سوریه و عراق، این به یک مسئله‌ی منطقه‌ای در منطقه‌ای تبدیل شد که در آن خشونت و جنگ زیادی وجود دارد. نقض حقوق بشر است. من می‌خواستم این وضعیت را تغییر دهم.

همچنین نامه‌هایی به کمیته وزرای شورای اروپا، دادگاه حقوق بشر اروپا، کمیته اروپایی پیشگیری از شکنجه و کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد نوشته شد. می‌توانید بگویید چرا این طیف‌ها انتخاب شده‌اند و چرا به وظایف خود عمل نمی‌کنند؟

ترکیه باید در روند عضویت در اتحادیه اروپا به تصمیمات آژانس‌هایی که ما به آنها نامه نوشته‌ایم، پاسخ دهد. در واقع ارگان‌ها یا سازمان‌ها به ترکیه فشار نمی‌آورند، آنها فقط پیشنهادهایی می‌دهند. شکنجه و انزوا ادامه دارد. من فکر می‌کنم دلیلش این است که می‌ترسند اگر زیاد فشار بیاورند پاسخی در مورد او نگیرند. اما انجام ندادن هیچ کاری به او کمکی نمی‌کند. به مردم کورد کمکی نمی‌کند.

 اردوغان دروغ می‌گوید

 بیایید در مورد نامه صحبت کنیم. مهم این است که شما در نامه اشاره کرده‌اید که برندگان جایزه نوبل نگران حقوق بشر عبدالله اوجالان هستند. آیا انتظار پاسخ مثبت در آینده نزدیک دارید؟ اگر نه، قدم بعدی شما چیست؟

نامه‌ای توسط ۵۰ برنده جایزه نوبل در سال ۲۰1۹ برای حمایت از زندانیان سیاسی در اعتصاب غذا و پایان دادن به انزوای اوجالان امضا شد. اما هیچ اتفاقی نیفتاد. بنابراین، وقتی با کمپین بین‌المللی آزادی اوجالان صحبت کردیم، فکر کردیم که خوب است این کار را تکرار کنیم. بنابراین گفتم کمک می‌کنم و نامه را می‌نویسم. ​​اکنون ۶۹ برنده جایزه نوبل داریم. اگر صادقانه بگویم منتظر جواب نیستم. امیدوارم پاسخ دهد. اما من از اردوغان انتظار خاصی ندارم. او همه را نادیده می‌گیرد. حتی وقتی در نامه‌ای گفتیم سازمان‌های مختلف در مورد غیرقانونی بودن انزوا و شکنجه فشار می‌آورند یا نظراتی را منتشر می‌کنند، پاسخی نداد. او هرگز جواب نمی‌دهد یا با دروغ جواب می‌دهد. نمی‌دانم بعدش چه خواهد شد. نامه‌ها به زودی ارسال خواهند شد. هنوز ارسال نشده‌اند. نمی‌دانم بعداً چه خواهیم کرد. برنامه‌ریزی در آن نقطه دشوار است، زیرا باید ببینیم که آیا پاسخ می‌دهد یا نه. اگر پاسخ دهد غیر از دروغ چه می‌گوید؟ بنابراین، باید مراقب باشید و مراحل بعد از آن را در نظر بگیرید.

بر این اساس چرا این سازمان‌ها به وظایف خود عمل نمی‌کنند؟ هم سی‌پی‌تی و هم سازمان ملل متحد موافق هستند که انزوای طولانی مدت شکنجه است. با این حال، آنها هنوز از ترکیه خواستار اجرای توافقات قانونی خود نیستند. چرا ترکیه از مسئولیت پاسخگویی معاف است؟ و در این شرایط عبدالله اوجالان را می‌توان گروگان دید تا محکوم؟

 ترکیه کم و بیش با سایر کشورهایی که حقوق بشر را نقض می‌کنند تفاوتی ندارد. به نسل‌کشی اسرائیل نگاه کنید. دیوان بین‌المللی دادگستری خواستار تغییر شد و آنها به آن توجه نکردند و نسل‌کشی را ادامه دادند. من معتقدم که نظام بین‌الملل در وضعیت وحشتناکی قرار دارد. این به کشورهایی مانند ترکیه اجازه می‌دهد تا آنچه را که باید انجام دهند، پشت گوش بیندازند. این کار تا پایان مصونیت، ادامه خواهد داشت. فکر می‌کنم گروگان است یا محکوم ؟ من فکر می‌کنم محکوم-گروگان است. فکر نمی‌کنم بین وضعیت محکوم و گروگانی او تفاوت چندانی وجود داشته باشد. سازمان‌ها به ترکیه فشار نمی‌آورند زیرا می‌ترسند دسترسی آنها کاهش یابد. به نظر من این امر بی‌معنی است. این یک گذر بیهوده است. چون بعد از ۲۵ سال هنوز در زندان است.

جهان باید بر ترکیه فشار بیاورد

ظلم و ستم در ۲۵ سال حبس در شرایط عبدالله اوجالان چه نقشی داشت؟ از اقدامات قبلی مشخص است که سیاست دولتی ترکیه با نفرت و دشمنی اداره می‌شود، زیرا ترکیه به آرامی درختی را که عبدالله اوجالان در مورد آن صحبت می‌کرد و از پنجره به آن نگاه می‌کرد را قطع کرد. این را چگونه می‌بینید؟

 به نظر من این تحلیل درستی است. کینه و دشمنی بر آن حاکم است و آنها فقط می‌خواهند مسئله کوردها را از بین ببرند. این حذف خواهد شد. این اتفاق نخواهد افتاد. نادیده گرفتن شرایط راه حل نیست. دنیا باید ترکیه را تحت فشار بگذارد. وضعیت جهان، حمله روسیه به اوکراین، نسل‌کشی غزه، آنچه چندین دهه است برای کوردها اتفاق می‌افتد و دستگیری اوجالان همه و همه نشان می‌دهد که جهان واقعاً در وضعیت وحشتناکی قرار دارد. یکی از این مشکلات عدم دسترسی است. این مداخله به ترکیه اجازه می‌دهد تا آن‌طور که صلاح می‌داند به اوجالان نزدیک شود. چون هیچ اتفاقی نمی‌افتد. به همین دلیل نامه نوشتیم و امیدواریم که کمپین بین‌المللی موفقیت‌آمیز باشد.

آیا می‌توان گفت که انفعال در موضوع عبدالله اوجالان ژئوپلیتیکی است یا به سیاست‌های داخلی اتحادیه اروپا مرتبط است؟ یادتان هست، ما دیدیم که شورای اروپا چقدر سریع عضویت روسیه را پیگیری کرد. اما ترکیه همیشه نقض‌های خود را یک حق می‌داند. به عنوان یکی از اعضای ناتو و یک کشور، مسئول توقف جریان مهاجران به اروپا است. اکنون ترکیه هر روز به عراق، کوردستان و روژاوا حمله می‌کند. این منطقه هر روز بمباران می‌شود. اما به نظر نمی‌رسد هیچ کشور اروپایی نگران این موضوع باشد. این را به چه نسبت می‌دهید؟

به نظر من ترکیه همیشه برای اتحادیه اروپا و ناتو مهم است. زیرا آنها آن را پلی بین اروپا و جهان اسلام می‌دانند. این تحلیل من است. آنها نمی‌خواهند این وضعیت را خراب کنند. شاید آنها نمی‌خواهند به جنگ دیگری بپیوندند. آنها ترسیده‌اند. این چیز خوبی نیست.

من همه را به شرکت در کارزار برای آزادی عبدالله اوجالان دعوت می‌کنم

برای اینکه قوانین بین‌المللی در جزیره امرالی اجرا شود، ترکیه مورد بررسی، نظارت و فشار قرار گیرد، این نهادها باید چه فشاری وارد کنند؟ چگونه می‌توانند صدای خود را به گوش دیگران برسانند یا به این امر کمک کنند؟

آنها می‌توانند به کمپین‌های بین‌المللی برای آزادی عبدالله اوجالان بپیوندند. اولین پیشنهاد من این خواهد بود. وقتی به یک جنبش ملحق می‌شوید، حرکت بسیار آسان است، زیرا افرادی در اطراف شما هستند که همین دیدگاه را دارند و به جنبش می‌پیوندند. اگر گاهی اوقات احساس انزوا کنید کمکی نمی‌کند. بنابراین، من پیشنهاد می‌کنم که به کمپین بپیوندید و می‌توانید به صورت انفرادی نیز برای اردوغان نامه بنویسید. آنها همچنین می‌توانند به سازمان‌هایی که ما به آنها نامه می‌نویسیم به عنوان افراد مجزا نامه بفرستند. به نظر من، این یک راه باز برای شروع است.

آخرین پیام شما چیست؟

من می‌خواهم با سایر برندگان جایزه نوبل او را در زندان ملاقات کنیم. من می‌خواهم او بداند که ما با هم هستیم. می‌دانیم که کوردها او را به عنوان یک رهبر می‌بینند. من فکر می‌کنم اگر ترکیه به ما اجازه دهد که برویم و با او ملاقات کنیم بسیار خوب خواهد بود. این اولین قدم برای من خواهد بود و سپس از آنجا ادامه خواهیم داد.