اوزگول ساکی، نماینده‌ی پارلمانی حزب برابری و دموکراسی خلق‌ها (دم پارتی) که از نزدیک تجربیات اداره خودمدیریتی و مبارزات زنان در مناطق مختلف جهان را دنبال می‌کند، مشاهدات و مبارزات صلح در ترکیه را برای خبرگزاری فرات (ANF) ارزیابی کرد.

اوزگول ساکی از تجربیات جهانی مثال‌هایی آورد و در رابطه با دیدگاه‌ها و مشاهدات خود اینگونه گفت: «در سراسر جهان در زمینه‌ی حل منازعات و فرآیندهای خودمدیریتی، دانش و تجربیات زیادی وجود دارد. همه‌ی این تجربیات به ما نشان می‌دهند که هیچ نقشه‌ی راه واحدی برای سیاست‌های حل و فصل وجود ندارد و همیشه سازماندهی و روش‌های مبارزه‌ی متفاوتی وجود دارد.

انتشارات مجموعه‌ی تحقیقاتی دِموس (DEMOS Research Collective) که بر روی فعالیت‌های صلح تحقیق می‌کند و نمونه‌هایی از ترکیه و جهان را بررسی می‌کند، در این زمینه محتوای مفیدی ارائه می‌دهد.

همچنین، 'حل منازعات و ایجاد صلح: تجربیات جهانی' که توسط مؤسسه‌ی تحقیقات اجتماعی و سیاسی آمد (DÎSA) تهیه شده است، یکی از به‌روزترین آثار در این زمینه است.

بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰، نزدیک به یک سال و نیم در گواتمالا، چیاپاس و کلمبیا ماندم تا شاهد مبارزه‌ی آنجا باشم. این تجربه باعث شد که در زمینه‌ی حل منازعات و ایجاد صلح ایده‌های زیادی داشته باشم. مبارزه‌ی مسلحانه‌ی زاپاتیستا، که یک جنبش گریلایی است، در مقایسه با کلمبیا و ترکیه بسیار کمتر ادامه یافت. اما با شعار 'دنیایی دیگر ممکن است' (Otro Mundo es Posible) از دهه‌ی ۲۰۰۰ به بعد زندگی اجتماعی را در سرزمین خود بنا نهاده‌اند و این بسیار بر انسان تاثیر می‌گذارد.

ابتدا بسیار شگفت‌زده شدم که جنبش زاپاتیستا، هزاران کیلومتر دورتر، جنبش آزادی کوردستان را اینقدر از نزدیک دنبال می‌کند. وقتی دیدم زاپاتیستا در فرآیند پیشبرد انقلاب خود و گسترش شبکه‌های همبستگی‌شان نیاز به الهام گرفتن دارند و در این راستا در هر فرصتی بر اهمیت انقلاب روژاوا برای خود تاکید می‌کنند، شگفتی من از بین رفت.

«در فرآیندهای صلح باید با وجود همه‌ی مشکلات، اصرار ورزید»

در کلمبیا، پس از ۵۲ سال درگیری و ۴ سال مذاکره صلح بین دولت و سازمان گریلایی فارک (نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا)، در سپتامبر ۲۰۲۶ توافقنامه‌ی صلح امضا شد. روند صلح بر ۶ محور اصلی مدیریت شد: اصلاحات ارضی، مشارکت در سیاست، خلع سلاح، حل مشکل مواد مخدر غیرقانونی، حقوق قربانیان و اجرای توافقنامه‌ی صلح.

در پرتو این تجربیات، زمانی که روند ۲۰۱۳-۲۰۱۵ برای حل و فصل عادلانه و برابر مسئله‌ی کورد مذاکره شد و فشار و خشونت شدید پس از آن فرآیند، هنوز در ذهن ماست، بازیگران سیاسی و رفقای مبارزه‌ی ما در آن زمان حکم ده‌ها سال زندان گرفتند. دشوار است که یک‌باره الزامات زمان مذاکره‌ی جدید را توضیح دهیم که در ترکیه در اکتبر ۲۰۲۴ با دعوت دولت باغچلی آغاز شد. هیچ راه و روش قطعی وجود ندارد، اما لازم است اصول اساسی تعیین شوند.

در اینجا می‌خواهم بگویم که صلح، مذاکره و راه‌حل مسئله‌ای نیست که در چند ماه حل شود و مهم‌تر از همه این است که اگر سازماندهی‌های خودمدیریتی ما قوی نباشند، دستاوردهای موجود می‌توانند از بین بروند. اگر به سؤال 'در ترکیه چه باید کرد' پاسخ دهیم، باید صلح را تنها به ابتکار دولت واگذار نکنیم و به سرعت سازماندهی‌هایی را ایجاد کنیم که همه‌ی اقشار جامعه بتوانند در این فرآیند مشارکت داشته باشند. همانطور که در کلمبیا انجام شد، باید در این مرحله انجمن‌ها و بحث‌ها را سازماندهی کرده و راه‌ها و روش‌هایی را برای غلبه بر نگرانی‌ها با مداخله‌ی سیاسی پیدا کنیم.

«اصرار زنان کورد بر صلح بسیار مهم است»

اوزگول ساکی بر اهمیت اصرار زنان کورد در صلح تاکید کرد و گفت: «زنانی که برای صلح اصرار می‌ورزند، با آگاهی از اینکه این راه آسان نیست، سازماندهی خود را بر پایه‌ای که نیاز به حمایت بین‌المللی را نیز می‌بیند، ادامه می‌دهند.»

اوزگول ساکی اشاره کرد که مبارزه‌ی صلح زنان کورد به همه‌ی زنان رسیده است و اظهار داشت که مبارزه‌ی سازماندهی‌شده در این زمینه مهم است و گفت: «صدای این مبارزه به همه‌ی زنان می‌رسد.»

اوزگول ساکی اظهار داشت که تصمیم حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) برای پایان دادن به فعالیت‌ها تحت نام پ‌ک‌ک و پایان دادن به مبارزه‌ی مسلحانه مرحله‌ی مهمی در گسترش مبارزه‌ی صلح است و گفت: «جنبش‌های زنان در برابر این تلاش‌ها شروع به اقدام کرده‌اند. حمایت بین‌المللی برای پایان دادن به فعالیت‌ها تحت نام پ‌ک‌ک و 'فراخوان صلح و جامعه‌ی دموکراتیک' در حال افزایش است. اکنون لازم است که مبارزه در حوزه‌ی سیاسی و اجتماعی گسترش یابد، از طریق مبارزه‌ی طبقاتی در جنبش جوانان سازماندهی شود، به اقداماتی سرعت بخشیده شود که باعث شود دولت گام‌های درستی بردارد و همبستگی با همه‌ی نهادهای سیاسی که از این روند حمایت کرده‌اند، ایجاد شود.

همانطور که در ابتدا گفتیم، ایجاد صلح کاری بسیار جدی است؛ نباید به دولت سپرده شود. بر اساس این جدیت، سازماندهی، بحث‌های سیاسی و ساختارها ضروری است.»