«جمیل بایک» از روسای مشترک «شورای رهبری ک.ج.ک» گفت ممنوع ساختن آموزش به زبان مادری تنها در سیستم‌های دیکتاتوری مشاهده می‌شود و خاطرنشان ساخت که غیر از ترکیه هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که ممنوعیت به زبان مادری را آشکارا اعمال می‌کند. بایک افزود که بایکوت مدارس ترکیه , غیرمشروع بودن این اقدامات ترکیه را آشکار می‌سازد, به همین دلیل بایکو, یک فعالیت بسیار باارزش است.

«جمیل بایک» از روسای مشترک «شورای رهبری ک.ج.ک» در مقاله این هفته خود که در روزنامه «آزادی ولات» منتشر شد, ضمن اشاره به نامشروع بودن اعمال ممنوعیت علیه زبان مادری و اهمیت بایکوت مدارس گفت:

«خانواده‌های کردها باید با نفرستادن فرزندانشان به مدرسه, مدارس ترکیه را بایکوت کنند و در عین حال مطالبات خود در قبال آموزش به زبان کردی را بیان دارند. آموزش به زبان مادری مطالبه همه کردهاست و این حق از سوی بخش بزرگ افکار عمومی ترکیه مورد قبول واقع شده و بازهم این مسئله موضوع اصلی طرح شده در ترکیه می‌باشد. با انجام این بایکوت, مسلما نامشروع بودن ممنوعیت‌های دولت ترک علیه زبان کردی که همانا اصرار این دولت بر تداوم نسل‌کشی فرهنگی است, باردیگر طرح می‌شود.

اگر تصور کنیم که این ممنوعیت‌ها برای یک بار بر خلق‌ ترک و فرزندان آن خلق اعمال می‌شد, درک می‌کردند که چنین ممنوعیت‌هایی به چه معناست. فراتر از آن, چنان ستمی در جهان دیده نشده. اگر امروزه می‌بینیم که چنین ستم‌هایی اعمال می‌شود, آن, نشان می‌دهد که جامعه ترکیه تا چه اندازه به لحاظ حقوق, عدالت و برابری فقیر گردانده شده. درواقع دولت ترکیه با رواداشتن این ظلم و ستم‌ها, خلق‌ ترکیه را هم با شرمساری روبرو می‌سازد. دولت و حکومت گناهکارند, اما آنهایی که در قبال سیاست‌های دولت سکوت کرده‌اند هم مسئول می‌باشند.

امروزه و در قرن 21 یک دولت ترکیه همچنان به سیاست‌های ممنوعیت زبان مادری ادامه می‌دهد, این امر هم آشکارا به معنای اصرار بر سیاست‌های نسل‌کشی فرهنگی علیه کردها است. از گفته که «آموزش به زبان کردی موجب تجزیه ترکیه می‌شود» به معنای آسمیله‌کردن کردها و تداوم آن است. در سراسر جهان هیچ کشوری باقی نمانده به این سیاست آشکارا ادامه دهد. اگر می‌بینیم که مقامات ترکیه پیشاروی جهانیان می‌گویند «ما مسئله کرد را حل نمی‌کنیم» برخاسته از همین ذهنیت است.

بدون آموزش زبان مادری, دموکراسی غیرممکن است

اگر ترکیه به لحاظ آموزش به زبان مادری تغییری ذهنیتی ایجاد کند, حل مسئله کرد هم آسان می‌شود. آنگاه دیگر از اینکه کردها به اداره و مدیریت خود بپردازند, شکایتی نخواهد داشت. آنها در این خیال هستند که اگر حق خودمدیریتی را به کردها اعطا کنند, دیگر نخواهند توانست به سیاست نسل‌کشی فرهنگی ادامه دهند. به همین خاطر به رسمیت شناحتن دو حقوق اصلی کردها اهمیت یافته. امروزه دموکراسی به معنای خودمدیریتی جوامع است. دیگر کسی انتخاب مدیریت‌ها را دموکراسی نمی‌نامد. ذهنیت حزب حاکم آ.ک.پ ترکیه در مورد دموکراسی از طریق پیروزی در انتخابات همانا انکار خود دموکراسی است.

در هیچ کشور دموکراتی در جهان آموزش به زبان کردی ممنوع اعلام نمی‌شود. در کشوری که خلقی نتواند به زبان مادری خود آموزش ببیند, آن کشور تهی از دموکراسی است. تنها دیکتاتورهای شوون و فاشیست تلاش می‌کنند که زبان مادری را ممنوع سازند. امروزه سیستمی ستمکار و خشونت‌طلب بر سر قدرت است. نخست‌وزیر ترکیه همه روزه با اظهارات عجیب و غریب خود اثبات می‌کند که ضددموکراسی است. اینکه می‌گوید «من یک دیکتاتور نیستم» خود یک نوع عوام‌فریبی است. دیکتاتور که چهارپا نیست. امروزه می‌بینیم که قریب ده هزار سیاستمدار کرد به زندان انداخته شده‌اند که فراتر از این, دیکتاتوری وجود ندارد. آشکارترین خصوصیت دیکتاتورها این است که مخالفان خود را به زندان می‌اندازند. آ.ک.پ هم این کار را آشکارا می‌کند. در سراسر جهان حکومتی همچو حکومت ترکیه وجودندارد که اینهمه سیاستمدار را به زندان انداخته باشد. حتی در هنگام کودتای 12 سپتامبر ترکیه اینهمه سیاستمدار زندانی نشده بودند.»

بایک در خاتمه نوشت, کمپین آموزش به زبان مادری در شمال کردستان و ترکیه, مسلما کاراکتر اصلی احزاب آ.ک.پ, ج.ه.پ و م.ه.پ ترکیه را برملا خواهد ساخت. حزب حاکم آ.ک.پ می‌توانست بخشنامه‌ای صادر و آموزش به زبان کردی را رسمی سازد, اما این کار را نکرد. ذهنیت هر سه حزب نامبرده ترکیه, مشابه هم است. آنها می‌گویند آموزش به زبان مادری موجب تجزیه ترکیه می‌شود و از آن واهمه دارند. مسلما امسال کمپین آموزش به زبان مادری نیرومندانه‌تر ادامه خواهد یافت و موجب تنگنای بیشتر دولت ترکیه خواهد شد.