«جمیل بایک» از روسای مشترک «شورای رهبری کنفدرالیسم جوامع کردستان, ک.ج.ک» بیان داشت که «بسته دموکراسی» دولت آ.ک.پ بسته‌ای برای رد چاره‌یابی مسایل است. وی افزود:«این بسته پیشنهادی اثبات کرد که پیشنهاد پ.ک.ک به ک.ج.ک برای متوقف ساختن روند خروج نیروهای گریلا, تاچه‌اندازه بجا بود. لذا باردیگر مشخص شد که آ.ک.پ با مسئله‌کرد برخوردی جدی ندارد».

«جمیل بایک» از روسای مشترک شورای رهبری ک.ج.ک در مقاله این هفته خود در روزنامه «آزادی ولات» در مورد «بسته دموکراسی» دولت آ.ک.پ ترکیه تحلیلاتی به انجام رساند و آن را بسته رد چاره‌یابس مسایل ترکیه و مسئله کرد خواند. بایک در این مورد نوشت:

«دولت آ.ک.پ بسته پیشنهادی خود را که هفته‌ها در مورد آن تبلیغات می‌کرد, اعلام کرد. این بسته آ.ک.پ صرفا برای بی‌نتیجه ماندن تلاش‌های رهبر ملت‌کرد در راستای صلح, تهیه شده. آشکارا می‌گوید«دیدارهای ما با اوجالان برای مشغول‌سازی کردهاست و مطابق میل خود عمل می‌کنم». دولت آ.ک.پ و اردوغان با چنین برخوردی آیا روند صلح را برهم نزده‌اند؟ هر کسی که ذره‌ای ذکاوت در سر داشته باشد و از سیاست سرش بشود, بخوبی می‌داند که روند صلح اینگونه ادامه نخواهد یافت.

دولت آ.ک.پ هربار که در تنگنا قرار می‌گیرد, هیأتی به امرالی روانه می‌کند. توقف جنگ در یک سال گذشته هم در سایه گفتگوها با رهبر ملت‌کرد, بوده. جنبش آزادیخواهی کردها برای اینکه دولت آ.ک.پ ترکیه رهبر ملت‌کرد را مخاطب مسئله کرد بداند و مذاکرات صلح را آغاز کند, جنگ رامتوقف ساخت. حتی نیروهای خود را به خارج از مرزها گسیل داشت. مسلما تازمانی که کردها بعنوان یک جامعه به رسمیت شناخته نشوند, به دیدگاه‌های سیاسی آنها توجه نشود, مسلما مذاکره برای حل مسئله کرد هم غیرممکن می‌گردد. کسانی که اراده سیاسی کردها را به رسمیت نشناسند, نمی تواند مسئله کرد را حل کنند. آنها باید نخست از ذهنیت قدرت‌طلبی سابق دست بردارند. نوع ذهنیت سابق آنها هم ذهنیت نسل‌کشی فرهنگی و نابودی کردها بود.

رهبر ملت کرد در چارچوب گفتگوهای انجام شده در امرالی طرح چاره‌بابی را در قالب سه مرحله ارایه داد. طرف کرد تمامی موجبات مراحل اول و دوم صلح را بدون هیچگونه ترددی بجای آوردند, اما دولت آ.ک.پ ترکیه چنان رفتار کرد که انگار هیچ گفتگویی در امرالی صورت نگرفته , لذا هیچ گامی عملی برنداشت. این بود که یازدهمین کنگره پ.ک.ک پیشنهاد کرد که روند خروج نیروهای گریلا متوقف شود و شورای رهبری ک.ج.ک هم این پیشنهاد را پذیرفت و عملی ساخت. بسته به اصطلاح دموکراسی دولت اردوغان هم اثبات کرد که پیشنهاد پ.ک.ک به ک.ج.ک برای متوقف ساختن روند خروج گریلاها, تا چه اندازه بجا بود.

برای حل مسئله کرد دو طرف وجوددارند. مسئله کرد, مسئله‌ای صد ساله است. کردها 40 سال است با پیشاهنگی پ.ک.ک علیه استعمارگری و نسل‌کشی از سوی ترکیه, می‌جنگد. دولت آ.ک.پ در سال‌های اخیر بارها درخواست آتش‌بس کرد, برای این مهم هم بارها دست به دامن رهبر ملت‌کرد شده و ک.ج.ک هم پیشنهادات رهبر ملت کرد را پذیرفته است. اما تاکنون دولت آ.ک.پ ملزومات آتش‌بس‌ها و توقف جنگ‌ها را نقض کرده است. لذا دیگر دلیلی برای ادامه آتش‌بس در میان نمانده. ترکیه چنان وانمود می‌کند که انگار او نبود که خواستار توقف جنگ شده است. حتی چنان جلوه می‌دهد که جنبش آزادیخواهی کردها طرف مسئله نیست. این برخورد دولت آ.ک.پ پست‌فطرتانه است.

روند چاره‌یابی و صلح فقط بصورت دوطرفه می‌تواند تداوم یابد. کردها بخوبی به وظایف خودعمل می‌کنند, اما دولت ترکیه غیرجدی است.

آ.ک.پ وقتی که از حل مسئله کرد دم بزند, مجبور است طرف کردها را هم بعنوان مخاطب اصلی بپذیرد. به همین خاطر باید شرایط برای مذاکره با رهبر ملت کرد را هموار ساخته و مذاکرات را آغاز کند. اگر نه بدان معنا خواهد بود که دولت ترکیه بصورت یک‌طرفه روند چاره‌یابی را برهم زده است. البته هم‌اکنون روند صلح برهم زده شده. رهبر ملت‌کرد, با توجه به نگرانی‌هایی که برای به موفقیت رسانده روند چاره‌یابی داشت, برای آخرین بار پیشنهادی سه گانه ارایه داد. اگر این پیشنهادات عملی نشوند, مسلما جنبش آزادیخواهی کردها هم مسئله را مجددا بررسی خواهد کرد. نباید هیچ کس در این خیال باشد که خلق‌کرد امر تعیین سرنوشت خود را به وجدان دولت آ.ک.پ بسپارد.

هم‌اکنون مباحث زیادی پیرامون محتوای بسته پیشنهادی دولت ترکیه صورت می‌گیرد. هر راهکار و بسته‌ای که اراده کردها را به رسمیت نشناسد, پوچ  و بی‌محتوا خواهد بود. حتی می‌توان گفت که هدفشان هم حل مسئله کرد نیست. تاوقتی که اراده خلق‌کرد به رسمیت شناخته نشود, از کسی هم خواسته نخواهد شد که مسئله‌کرد را حل کند. تاوقتی که این حقیقت مشاهده و درک نشود, بحث بر سر سیاست‌های آ.ک.پ و بسته پیشنهای آن هم به معنای بازیچه دست دولت آ.ک.پ شدن است.

هم‌اکنون بسته پیشنهادی آ.ک.پ اراده کردها را نپذیرفته است. هنوز نمی‌پذیرند که کردها بخشی از جامعه بنیادین بوده و در تأسیس جمهوری سهیم بوده‌اند. آموزش زبان مادری در مدارس ویژه بدین معناست که آن زبان یک زبان بیگانه است. زبان مادری بحث‌ناپذیر است. بسته پیشنهادی دولت چنان است که «ترکها» با یک زبان بیگانه آموزش ببینند. خود نخست‌وزیر هم تأکید کرد که اکثریت مطلق دروس آن مدارس ویژه بازهم ترکی خواهند بود.

با این کار می‌خواهند زبان کردی, ترویج اجتماعی نیابد و از نقشی خشک و بی‌سود برخوردار شود.

در چنین شرایطی بحث از چاره‌یابی بیهوده خواهد بود. از این بسته برای سرپوش گذاشتن بر سیاست‌های نکارگرایانه و نسل‌کشی استفاده می‌شود. باردیگر اثبات شد که دولت آ.ک.پ قصد چاره‌یابی مسئله کرد را ندارد».