دوران کالکان، عضو کمیته اجرایی پ‌ک‌ک، با بیان اینکه در مورد روند [حل مسئله] اظهارات مثبتی در سطح سخن گفته شده اما هیچ گام عملی برداشته نشده است، تاکید کرد که برای اینکه این روند به راه‌حل منجر شود، همه باید مسئولیت بپذیرند.
دوران کالکان در یک برنامه ویژه که از تلویزیون مدیا هابر پخش شد، با ارزیابی دیدار اعضای هیئت امرالی با رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور، گفت که مداخله اردوغان در این روند مهم است. دوران کالکان با بیان اینکه در حال حاضر سخنان مثبت و خشنودکننده‌ای وجود دارد اما گام‌های عملی دیده نمی‌شود، گفت: «بدون دیدن عمل، صرفا سخن گفتن کافی نیست. بر اساس حرف نمی‌توان چیزی گفت. از این نظر، هم دیدار و هم اظهارات مهم هستند. امیدواریم عمل نیز متعاقبا صورت بگیرد، به نتیجه برسد و راه‌حل تولید کند. اما افکار عمومی، به ویژه افکار عمومی کورد، افکار عمومی دموکراتیک، زنان، جوانان باید این را بدانند؛ اینها در سطح حرف و در سطح آرزو هستند. نباید آنها را تحقق‌یافته تلقی کرد. ممکن است برداشت اشتباهی نیز صورت بگیرد. حتی ممکن است به دنبال آن جنگ ویژه رخ دهد. ما مجبوریم از هر جهت به مسئله نگاه کنیم. نمی‌توانیم خودمان را فریب دهیم، نمی‌توانیم گمراه شویم.»
کالکان با اشاره به اینکه دولت ترکیه هم نظام امرالی را اعمال می‌کند و هم انتظار دارد که آنها خواسته‌های رهبر آپو را برآورده کنند، گفت: «اما اگر واقعا چنین شود و رهبر آپو کنگره برگزار کند و بتواند آن را اداره کند، عمل پیش خواهد رفت. مشکلی نیست. از طرف ما هیچ مشکل بازدارنده‌ای وجود ندارد. برعکس، همیشه رویکردهای تسهیل‌کننده وجود داشته است.»
کالکان با بیان اینکه رهبر آپو برای حل مسئله تلاش می‌کند و وظایف و مسئولیت‌های خود را انجام می‌دهد، گفت: «اما در ترکیه، رهبر آپو صلح را به تنهایی نمی‌تواند تامین کند. جنگ و صلح طرف می‌خواهند. یعنی با یک طرف نمی‌شود. رهبر آپو بیش از ۳۰ سال است که برای صلح تلاشی بی‌امان می‌کند اما به تنهایی چیزی حل نمی‌شود. آزادی‌ها و دموکراسی‌ها، دموکراتیزاسیون، با تلاش یک نفر محقق نمی‌شود؛ همه باید در آن شرکت کنند. وظیفه و مسئولیت آن بر عهده همه است.»
ارزیابی‌های دوران کالکان، عضو کمیته اجرایی حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک)، به شرح زیر است:
«ابتدا با احترام به مقاومت تاریخی امرالی و رهبر آپو درود می‌فرستم. متاسفانه انزوای امرالی ادامه دارد. هیچ اطلاعات جدی مبنی بر تغییرات که به ما منعکس شده باشد، وجود ندارد. یک ماه و نیم از آن زمان گذشته است. در حالی که رهبر آپو یک فراخوان تاریخی داد که مورد تحسین همگان قرار گرفت، انتظار می‌رفت که بر اساس آن تحولات عملی صورت بگیرد و تغییراتی رخ دهد. اما متاسفانه چنین وضعیتی وجود ندارد. انزوای امرالی ادامه دارد. نظام شکنجه، انزوا و نسل‌کشی امرالی ادامه دارد.
رهبر آپو به شرایطی که آزادانه زندگی و کار کند، دست نیافته است. در حالی که گفته شده بود ظرف یک هفته به آن دست خواهد یافت. اما هیچ تغییری رخ نداده است. تا کنون وضعیت جدی که در این زمینه منعکس و مشاهده شده باشد، وجود ندارد. از سوی دیگر، بحث‌هایی در مورد فراخوان رهبر آپو و وضعیت امرالی در جریان است... آنچه ما می‌دانیم و می‌فهمیم این است. وقتی فراخوان در عمل پاسخی نیافت، این امر منجر به بحث و بحران جدی شد. ما نیز به عنوان مدیریت حزب موضع خود را بسیار واضح بیان کردیم. ما گفتیم که این کار به این شکل پیش نخواهد رفت. ما فکر می‌کنیم موضع رهبر آپو نیز چنین است. برخی گفتند 'نخواست در نوروز پیام بدهد' و غیره، اما اصل مسئله آن نبود.
ما تخمین می‌زنیم که در امرالی نیز که رهبری برای عادی نشدن وضعیت موضع گرفته است، وضعیت بحرانی وجود دارد. با برخی اظهارات و دیدارهای اخیر، گفته می‌شود که این وضعیت بحرانی پشت سر گذاشته شده است. اینکه واقعا چنین شده است یا نه؛ البته اطلاعات بسیار مشخصی در این مورد نداریم. اما تلاش شده است تا یک فضای مثبت به افکار عمومی منعکس شود.
می‌توانم بگویم؛ محتوای فراخوان رهبر آپو باید مورد بحث قرار گیرد. در مورد نظام امرالی، آزادی جسمانی رهبر آپو و حل مسئله کورد نیز هر کسی می‌تواند نظر خود را بیان کند. اما نباید گفته شود که 'از کسی شنیده‌ام' که رهبر آپو چنین گفته یا چنین رفتار کرده است. نباید به نام رهبر آپو صحبت کرد. باید به این موضوع توجه کرد. این وضعیت تصور اشتباهی ایجاد می‌کند. ممکن است کسانی بخواهند آن را هدایت کنند. از این نظر، احتیاط لازم است.
نیروهایی که نسل‌کشی می‌کنند از سیاست‌های خود دست خواهند کشید!
از طرف دیگر، رهبر آپو بیش از حد وظایف خود را انجام داده است. واقعا همه شگفت‌زده شدند. عموما اظهاراتی مبنی بر 'کاری غیرمنتظره انجام داد، کاری کرد که به راحتی قابل انجام نبود' بیان شد. رهبر آپو بیانیه‌ای فراتر از همه، مطمئن به خود، راه‌حل‌ساز و پیشگامانه ارائه داد. این البته بسیار معنادار و مهم بود. اما نباید گفت که تمام مشکل را رهبر آپو حل خواهد کرد و با بیانیه رهبر آپو همه چیز حل شده است، نباید چنین انتظاری داشت. این مشکل را رهبر آپو ایجاد نکرده است. مسئله کورد در پس آن قرار دارد. این را نظام مدرنیته سرمایه‌داری بین‌المللی و ساختار دولت جمهوری ترکیه ایجاد کرده‌اند. با انکار کوردها، با آغاز حملات نابودگرانه و با اعمال نسل‌کشی بر کوردها آن را ایجاد کرده‌اند. این مشکل بر اساس ذهنیت و سیاستی که دشمنی با کوردها دارد و می‌خواهد کوردها را نابود کند و نادیده بگیرد، ایجاد شده است. اساس مشکل این است. و آنها آن را بر خشونت بنا نهاده‌اند. بنابراین، حل مشکل از اینجا خواهد گذشت. کسانی که خشونت اعمال می‌کنند، کسانی که ۱۰۰ سال، ۲۰۰ سال است که بر کوردها قتل‌عام و نسل‌کشی اعمال می‌کنند، از این ذهنیت و سیاست دست خواهند کشید. کسانی که کوردها را نادیده می‌گیرند و حتی کوچکترین حق موجودیت را برای آنها قائل نیستند و می‌خواهند آنها را نابود کنند، از این دست خواهند کشید. رهبر آپو و پ‌ک‌ک این واقعیت را آشکار کردند و پیش روی همه قرار دادند.
همه باید در حل مسئله مشارکت کنند
رهبر آپو گفت: 'من این مشکل را ایجاد نکرده‌ام. دیگران آن را ایجاد کرده بودند؛ من آن را پیش روی خود یافتم. اما همه می‌دیدند و نادیده می‌گرفتند. من نتوانستم مثل همه رفتار کنم. با اینکه می‌دیدم نتوانستم نادیده بگیرم؛ گفتم اینجا مشکلی وجود دارد. همین... برای حل آن نیز تلاش می‌کنم. 'رهبر آپو تلاش می‌کند. او الزامات وظایف و مسئولیت‌های خود را انجام می‌دهد. اما در ترکیه، صلح را به تنهایی رهبر آپو نمی‌تواند تامین کند. جنگ و صلح طرف می‌خواهند. یعنی با یک طرف نمی‌شود. رهبر آپو بیش از ۳۰ سال است که برای صلح تلاشی بی‌امان می‌کند اما به تنهایی چیزی حل نمی‌شود. آزادی‌ها و دموکراسی‌ها، دموکراتیزاسیون با تلاش یک نفر محقق نمی‌شود. همه باید در آن شرکت کنند. وظیفه و مسئولیت آن بر عهده همه است. بنابراین، نباید گفت 'رهبر آپو آن را حل می‌کند، آن را حل کرده است، بنابراین راه‌حل خواهد بود، کافی است'، نباید چنین انتظاری داشت و نباید چنین انتظاری را در جامعه گسترش داد. ایجاد چنین تصور و برداشتی اشتباه است.
به ویژه جامعه کورد، جوانان و زنان باید نسبت به این واقعیت بسیار حساس باشند. چه کسی چقدر مسئول است، چگونه مسئله حل خواهد شد، چه نوع وظایفی بر عهده هر کسی است؛ به ویژه وظایف مبارزاتی از نظر خودشان چیست؛ باید اینها را به خوبی بدانند و الزامات آن را انجام دهند. وضعیت کنونی، توسعه و تداوم همه جانبه و مؤثر کارزار جهانی آزادی با هدف آزادی جسمانی رهبر آپو را می‌طلبد.
بر این اساس، کنفرانس، نشست و بحثی در رم برگزار شد که مهم بود و در آن تحولات نیز ارزیابی شدند. در مورد اقدامات بعدی نیز بحث می‌شود. از همه کسانی که این تلاش را انجام می‌دهند، استقبال می‌کنیم. اما لازم است که کارزار جهانی آزادی با هدف آزادی جسمانی رهبر آپو را در همه زمینه‌ها، در هر چهار بخش کوردستان و در سراسر جهان به طور بسیار مؤثر، گسترده، بدون تضعیف و بدون وقفه، گسترش و عینیت بخشید.
مخاطب این فراخوان، هر کسی است که در جهان زندگی می‌کند
بیانیه ۲۷ فوریه رهبر آپو با عنوان 'فراخوان برای صلح و جامعه دموکراتیک'، واقعا فراخوانی تاریخی با محتوای عمیق بود. بسیار معنادار، مؤثر بود و بر همه تأثیر گذاشت. بر اکثریت قریب به اتفاق - حداقل در ظاهر و در حد سخن - تأثیر مثبتی گذاشت. برخی نیز تأثیر منفی پذیرفتند. کسانی که مخالفت کردند و حتی اتهامات سنگینی وارد کردند نیز بودند، اما به طور کلی بر همه تأثیر گذاشت. تأثیر مثبت نیز غالب بود. چرا؟ زیرا این فراخوانی بود که هر کسی نمی‌توانست انجام دهد، هر کسی نمی‌توانست ریسک آن را بپذیرد و گامی بود که هر کسی نمی‌توانست آن را بردارد. اما رهبر آپو این گام را برداشت.
دوما؛ این فراخوان به همه وظیفه و مسئولیت‌هایی محول کرد. این فراخوان نه خطاب به این شخص، نه آن شخص و نه هیچ مکان خاصی، بلکه خطاب به هر کسی بود که در این جهان زندگی می‌کند. هیچ کس نمی‌تواند بگوید که این فراخوان برای من نیست. حتی ستمدیده‌ترین، مستعمره‌نشین در دورافتاده‌ترین نقطه جهان نیز به دلیل وضعیت خود مخاطب این فراخوان بود. زیرا این سیستم فشار، استثمار و سرکوب بر اساس ذهنیت و سیاستی که کوردها را نادیده می‌گیرد و می‌خواهد آنها را نابود کند، ایجاد شده است. بنابراین، مبارزه آزادیبخش کوردها همه اینها را در بر می‌گیرد. چنین مبارزه مؤثری است. از این نظر، می‌توان گفت که همه، هرچند نه در یک سطح، مخاطب این فراخوان هستند.
تصمیمات کنگره را فقط رهبر آپو می‌تواند بگیرد
ما به عنوان جنبش - من در برنامه قبلی نیز وقایع را توضیح دادم - فورا پاسخ دادیم. بیانیه‌ای یک ماده‌ای صادر کردیم و موضع گرفتیم. برای تسهیل و تسریع عملی شدن آن، آتش‌بس اعلام کردیم. مهم‌تر از همه، موضع خود را مشخص کردیم. گفتیم اگر شرایط مناسب ایجاد شود، این فراخوان قابل اجرا است. و ما از نظر محتوا، اعلام کردیم که کاملا موافقیم، از آن پیروی خواهیم کرد و آن را اجرا خواهیم کرد. برای شرایط مناسب نیز، آزادی جسمانی رهبر آپو یا فراهم شدن شرایط زندگی و کار آزادانه برای او را مطرح کردیم. چرا؟ زیرا کنگره را فقط رهبر آپو می‌توانست برگزار کند. تصمیماتی که قرار بود در کنگره گرفته شود را فقط رهبر آپو می‌توانست بگیرد و فقط رهبر آپو می‌توانست آن را به اجرا بگذارد. غیر از این، نه هیچ نیرو، شخص یا نهادی در داخل جنبش ما و نه هیچ نهادی خارج از جنبش ما نمی‌توانست این کار را انجام دهد. زیرا مدیریت و سایر سازوکارهای داخل جنبش ما همگی بر اساس جنگ بنا شده‌اند. آنها می‌توانند جنگ را اداره کنند.
گفته می‌شود 'کنگره پ‌ک‌ک را منحل کند'. برای نابودی پ‌ک‌ک، جهان متحد شد، از هر نوع سلاحی استفاده کردند، به هر راه و روشی متوسل شدند. هیچ قانون اخلاقی و حقوقی را رعایت نکردند. چهل سال است که حمله می‌کنند. اما نتیجه‌ای نگرفته‌اند. ده سال است که بر اساس 'طرح اقدام برای فروپاشی' هر نوع حمله‌ای را انجام داده‌اند، نتیجه‌ای نگرفته‌اند و موفق نشده‌اند. آنها نمی‌توانند پ‌ک‌ک را نابود کنند؛ نتوانسته‌اند پ‌ک‌ک را از بین ببرند و نتوانسته‌اند انکار کوردها را ادامه دهند.
از این نظر، غیر از رهبر آپو، هیچ کس نمی‌توانست آن تصمیمات را بگیرد و اجرا کند. اکنون ما بر این نظر و بیانیه خود تاکید می‌کنیم؛ معتبر است. هنوز هم معتبر است. زمان زیادی گذشته است. کار دشواری نیز بود. ارزیابی‌های مختلفی نیز انجام دادیم. اما با این حال، به دلیل اهمیت، محتوا و دشواری‌های مسئله، این روند را با هدف عدم عجله و دادن فرصت بیشتر به عمل، ادامه دادیم. بیانیه‌های فعلی ما برای امروز نیز معتبر است. در این زمینه، هنوز هیچ چیز بسیار مشخصی مبنی بر اینکه رهبر آپو در سطح انجام این کار برای برگزاری کنگره و گرفتن تصمیمات باشد، به ما نرسیده است.
اگر رهبر آپو کنگره برگزار کند، عمل پیش خواهد رفت
رهبر آپو قاطعیت خود را ابراز کرد، ما آن را دیدیم و برای آن اهمیت قائل شدیم. این قاطعیت را معنادار و ارزشمند نیز یافتیم. ما مخالف تحقق آن نیستیم، بلکه خواهان آن هستیم. اما آشکار است که شرایط لازم برای تحقق آن در امرالی فراهم نشده است. بیش از چهل و پنج روز، بیش از یک ماه و نیم گذشته است و انزوا ادامه دارد. هیچ تحول جدید یا تغییری در شرایط زندگی و کار آزادانه رهبر آپو رخ نداده است. نظام امرالی ادامه دارد؛ لغو نشده یا هیچ گامی در آن راستا برداشته نشده است. رهبر آپو نمی‌تواند با کسی دیدار کند و در وضعیتی نیست که بتواند هیچ کاری در مورد کنگره انجام دهد. اگر عملا و به طور عملی به وضعیتی برسد که بتواند این کار را انجام دهد، روند را پیش خواهد برد.
دفعه قبل نیز گفتیم؛ تصمیم گرفته و می‌گوید 'من این کار را خواهم کرد'. اگر واقعا محافل حکومت و دولتی نیز خواهان انجام آن باشند، نیرویی که اعلام کرده آن را انجام خواهد داد، وجود دارد. آنها راه را باز می‌کنند، فرصت می‌دهند، تصمیم او را اجرا می‌کنند - او قبلا به وعده‌اش عمل کرده است - و مشکل حل می‌شود. اگر واقعا هدف 'حل مشکل' است - همانطور که می‌گویند، 'هدف خوردن انگور است نه کتک زدن باغبان' - به این شکل حل می‌شود.
نه، اگر گفته شود که هم نظام امرالی را اعمال خواهیم کرد، انزوا و نظام گروگان‌گیری را ادامه خواهیم داد و هم برخی الزامات آن فراخوان را برآورده خواهند کرد، طبیعتا چنین نخواهد شد. این در عمل محقق نمی‌شود. و در واقع نیز محقق نمی‌شود. اکنون گفته می‌شود، 'مثبت است، گام‌های عملی برداشته می‌شود'... هیئت امرالی گفت، 'تغییراتی در شرایط امرالی ایجاد خواهد شد، اقدامات قانونی انجام خواهد شد، حق امید به اجرا در خواهد آمد و اینها تضمین قانونی خواهند یافت. 'سطح و محتوای دقیق آن را نمی‌دانیم. اما اگر واقعا چنین شود و رهبر آپو کنگره برگزار کند و بتواند آن را اداره کند، عمل پیش خواهد رفت. مشکلی نیست. از طرف ما هیچ مشکل بازدارنده‌ای وجود ندارد، برعکس، همیشه رویکردهای تسهیل‌کننده وجود داشته است.
مابقی به نیروهای حکومت و دولت مربوط می‌شود. به کسانی که این مشکل را ایجاد کرده‌اند، کسانی که نظام امرالی را به وجود آورده‌اند و کسانی که این سنگین‌ترین نظام گروگان‌گیری شناخته شده توسط بشریت را ادامه می‌دهند، مربوط می‌شود. آنها تا کنون آن را به تعویق انداخته‌اند... نمی‌دانم گفتند 'قانون وجود ندارد'. در حالی که در قوانین اروپا وجود داشت. اجرای قوانین اروپا برای قوانین ترکیه الزام‌آور است. آنها عملا نیز می‌توانستند آن را اجرا کنند. آنها می‌توانستند در عرض سه روز مقررات قانونی را وضع کنند. ما می‌دانیم. وضعیت غیرقابل انجامی نبود، اما تا کنون آن را انجام نداده‌اند، تعلل کرده‌اند و آن را به تاخیر انداخته‌اند. اگر چنین شود، آنها روند را مسدود می‌کنند و مسئولیت آن بر عهده خودشان خواهد بود.
نه سخن، بلکه عمل لازم است
پس از مدت طولانی؛ تقریبا دو هفته بعد دیدار صورت گرفت. بحث بر سر اینکه آیا دیدار انجام خواهد شد یا نه نیز مطرح شده بود، زیرا زمان زیادی بین آن افتاده بود. اما سرانجام دیدار انجام شد. طبیعتا دیدار دولت جمهوری ترکیه و رئیس جمهور با هیئت امرالی دم پارتی مهم است. ما آن را مهم و معنادار یافتیم. آنها با رئیس مجلس، روسای دیگر احزاب و محافل مختلف دیدار کرده بودند. اما دیدار با رئیس جمهور به عنوان مسئول اول حکومت و دولت که مخاطب اصلی است و مداخله رئیس جمهور در این سطح در این امر مهم است. یعنی معنادار است. ما انجام آن را معنادار می‌دانیم. تصویر و اظهارات نیز بسیار مثبت بود. این بر همه تأثیر گذاشت. اما همانطور که قبلا نیز اشاره کردیم؛ آرزوها و سخنان زیادی وجود دارد؛ اما عمل وجود ندارد. هیچ گام عملی برداشته نمی‌شود. اکنون سخنان و اظهارات بسیار مثبت و خشنودکننده‌ای وجود دارد. نمی‌دانیم عمل چگونه خواهد بود. واقعا هیچ اطلاعاتی در مورد محتوای آن نداریم. نمی‌دانیم در مورد چیزی تصمیم‌گیری شده است یا فقط آرزوهایی بیان شده است و نتایج چگونه عملی خواهند شد؛ نمی‌دانیم. امیدواریم در جهت مثبت باشد و روند را پیش ببرد. این مشکل حل شود. نمی‌دانیم، اظهارات در جهت مثبت است اما هنوز در سطح سخن است. اگر عملی دیده شود، می‌توان کاری کرد.
یعنی تا عمل دیده نشود، صرفا حرف زدن کافی نیست. بر اساس سخن نمی‌توان چیزی گفت. از این نظر، هم دیدار مهم است و هم اظهارات. امیدواریم عمل نیز بیاید، ادامه پیدا کند، عملی شود، از نظر عملی محتوای آن پر شود و به نتیجه برسد و راه‌حل تولید کند.
اما افکار عمومی، به ویژه افکار عمومی کورد، افکار عمومی دموکراتیک، زنان، جوانان باید این را بدانند: اینها در سطح سخن و در سطح آرزو هستند. نباید آنها را تحقق‌یافته تلقی کرد. ممکن است برداشت اشتباهی نیز صورت بگیرد. حتی ممکن است به دنبال آن جنگ ویژه رخ دهد. ما مجبوریم از هر جهت به آن نگاه کنیم. نمی‌توانیم خودمان را فریب دهیم، نمی‌توانیم گمراه شویم.
حملات در عرصه نظامی و سیاسی ادامه دارد
باید با دقت به مسئله نزدیک شویم، آن را به صورت همه جانبه بررسی کنیم و درست ارزیابی کنیم. در واقع، اقداماتی نیز وجود دارد که این گفته‌های ما را موجه می‌سازد. ممکن است گفته شود: 'شما به دیدار اهمیت می‌دهید، اظهارات مثبت بوده است، پس چرا این سخنان مخالف بیان می‌شود؟' ما برای آن نیز دلایلی داریم. چه دلایل دیگری داریم؟
اولا؛ جنگ و حملات ادامه دارد. قرارگاه فرماندهی مرکزی ما، مرکز اطلاع‌رسانی و مطبوعاتی ه‌پ‌گ، نتایج حملات روزانه به گریلا‌ها را اعلام می‌کند. ۵ شهید در زاپ، ۲ شهید در گاره... تقریبا روزانه ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ بار بمباران صورت می‌گیرد. از سلاح‌های ممنوعه استفاده می‌شود. هواپیماها بمباران می‌کنند.
من یک بار دیگر به مقاومت گریلاهای‌مان درود می‌فرستم. یاد شهدای‌مان را که در مقابل این حملات به شهادت رسیدند، با احترام، عشق و سپاس گرامی می‌دارم. در این شرایط، چنین استوار ایستادن و استفاده از حق دفاع مشروع در برابر حملات، مهم و معنادار است. هیچ کس نمی‌تواند چیز دیگری بگوید. اما مثلا نهادی که می‌گوید 'مبارزه مسلحانه متوقف شود، سلاح‌ها زمین گذاشته شود'، اگر از یک طرف چنین حملات نظامی انجام دهد و طرف مقابل را از نظر نظامی مجبور به توقف و جنگیدن کند، چگونه ممکن خواهد بود؟ چقدر درخواست برای زمین گذاشتن سلاح‌ها باورپذیر خواهد بود؛ این وضعیت قابل بحث است.
اگر چنین است، همانطور که می‌گویند، این چه پرهیز و این چه ترشی کلم است؟ چرا این حملات هنوز ادامه دارد؟ در واقع تصویر مناسبی از صلح ارائه نمی‌دهد. نیرویی که در حال آتش‌بس حمله می‌کند، فردا اگر سلاح را زمین بگذارند، با آن افراد مسلح چه خواهد کرد؟ ما نادان و کودک نیستیم. هیچ کس نباید سعی کند ما را فریب دهد. به همین دلیل باید این واقعیت را به خوبی ببینیم و ارزیابی کنیم.
ذهنیت و سیاست هنوز بر اساس دشمنی با کوردها است
از سوی دیگر، حکومت فعلی نه تنها در جبهه نظامی، بلکه در جامعه و عرصه سیاسی نیز به طور مشابه حمله می‌کند. آنها اینها را حملات نسل‌کشی سیاسی در عرصه سیاست دموکراتیک می‌نامند. این ادامه دارد. اقشار مختلف جامعه و نهادهای دموکراتیک مدام دستگیر می‌شوند. زندان‌ها پر شده‌اند. به اپوزیسیون حمله می‌کنند. این فشارهای وارده بر حزب جمهوری‌خواه خلق (ج‌ه‌پ)، حملات و فشارهای وارده بر سایر احزاب است. رفیق کاراسو بیان کرد؛ آیا می‌توان از دموکراتیک بودن رویکرد، ذهنیت و سیاستی که تحمل اپوزیسیون را ندارد، سخن گفت؟ آیا چنین ذهنیت و سیاستی می‌تواند دولت و جامعه را دموکراتیک کند؟ آیا می‌تواند راه‌حل دموکراتیک برای مشکلات ایجاد کند؟ غیرممکن است. اگر واقعا خودش نتواند دموکراتیک باشد، آنگاه نمی‌تواند دموکراسی را بنا کند. نمی‌تواند راه‌حل دموکراتیک برای مشکلات ایجاد کند. از این نظر، در واقع، رژیم فعلی آک‌پ و م‌ه‌پ، از این روند و فرصت‌های ایجاد شده توسط آن، برای تحکیم قدرت خود استفاده می‌کند. و این کار را به بی‌پرواترین شکل ممکن انجام می‌دهد. یعنی هر نوع حمله‌ای را انجام می‌دهد. از نهادهای حقوقی گرفته تا وکلا، از قوه قضاییه به عنوان یک سلاح کامل استفاده می‌کند.
با این رویکرد، دموکراسی به ترکیه نخواهد آمد. ذهنیت و سیاستی که نتواند ترکیه را دموکراتیک کند، نمی‌تواند مسئله کورد را نیز حل کند. برای کسی که نتواند مسئله کورد را حل کند، تغییر نظام امرالی و شرکت در روند پیش‌بینی شده توسط رهبر آپو نیز ممکن نیست. این نیز یک وضعیت عینی است که به وضوح قابل مشاهده است.
فقط اینها نیست. تماس‌های خارجی نیز وجود دارد. مثلا در سازوکار مشترکی که با عراق ایجاد کرده‌اند، نشستی برگزار کرده‌اند. تنها دستور کار، 'تروریسم پ‌ک‌ک' است، چگونه مبارزه مشترک علیه پ‌ک‌ک صورت خواهد گرفت؟ مگر شما با پ‌ک‌ک توافق نمی‌کردید؟ مگر شما نمی‌خواستید پ‌ک‌ک کنگره برگزار کند، منحل شود و سلاح را زمین بگذارد؟ بسیار خب، اگر این واقعیت دارد، به سراسر جهان بدوید، به سوریه، عراق، ایران، نمی‌دانم اروپا بروید، با همه بر سر 'توافق علیه تروریسم پ‌ک‌ک' توافق کنید... چرا اینگونه است؟ هیچ تغییری در ذهنیت و سیاست وجود ندارد. دشمنی با کوردها، انکار کوردها و خصومت با کوردها به عنوان ذهنیت و سیاست، همانطور که در رویکرد حکومت فعلی وجود دارد، ادامه دارد. آنها این را در همه جا ادامه می‌دهند. همانطور که سعی می‌کنند از دستیابی کوردها به کوچکترین حقی جلوگیری کنند، می‌خواهند کوردها را نیز نابود کنند. هر نوع حمله‌ای را نیز انجام می‌دهند. حملات به روژاوا و مبارزه در سوریه بسیار آشکار است. بنابراین، در اینجا هیچ نشانه‌ای از به رسمیت شناختن موجودیت و حقوق دموکراتیک کوردها دیده نمی‌شود.
کسی که چنین نیست، چگونه می‌تواند فراخوان رهبر آپو را پیش ببرد؟ خلاصه؛ بله، دیدارها وجود دارد، برخی اظهارات سیاسی وجود دارد، اما از نظر ذهنیت و سیاست تغییرات زیادی دیده نمی‌شود. در راس همه، دولت باغچلی موضع گرفت و گفت: 'رهبر آپو بیاید و در آنکارا بماند و در مجلس صحبت کند. 'گفت 'ممکن است'، اما در حد سخن باقی ماند. آیا اینها را عملی خواهند کرد؟ بر این اساس، از خواهری-برادری کورد و ترک و مسائل تاریخی سخن گفت. اما حکومت فعلی وارد تغییر ذهنیت و سیاستی نمی‌شود که موجودیت کوردها را به عنوان یک ملت و حقوق دموکراتیک آنها را به رسمیت بشناسد. با ذهنیت و سیاستی که ضد کورد، دشمن کورد و خواهان نابودی کوردها است، چه می‌توان کرد؟ نسل‌کشی قابل اجرا است. این روند قابل پیشبرد نیست. از این نظر نیز، بله، ما اهمیت دادیم، اظهارات خوشبینانه‌ای وجود دارد و آنها ابراز امیدواری می‌کنند. گفته می‌شود 'گام‌هایی برخواهیم داشت'. این نیز با گذشت زمان و تعلل صورت می‌گیرد. هیچ گام عملی وجود ندارد. اما با نگاه به همه اینها، 'چه گامی برخواهند داشت و چه چیزی را عملی خواهند کرد؟' انسان نمی‌تواند به درستی ببیند و بفهمد. یک وضعیت مبهم و غیرشفاف وجود دارد و ادامه دارد.
اپوزیسیون پیشگام نیست، نمی‌تواند پروژه ارائه دهد، نمی‌تواند سیاست را توسعه دهد
نباید نسبت به اپوزیسیون خیلی ناامید بود یا دوباره انکارگرایانه رفتار کرد. در برخی محافل، محافل دموکراتیک، جنبش‌های زنان و جوانان و محافل چپ و سوسیالیست، هم در داخل و هم در خارج، بحث‌های مهمی در جریان است. آنها همانطور که وضعیت و حقوق رهبر آپو را مورد بحث قرار می‌دهند، ۲۷ سال نظام شکنجه و انزوای امرالی و ۱۰۰ تا ۲۰۰ سال مسئله کورد و کسب موجودیت و حقوق دموکراتیک مردم کورد را نیز مورد بحث قرار می‌دهند. اینها بحث‌های مهمی هستند و مورد صحیح نیز همین است.
راه‌حل از اینجا می‌آید. اگر چنین نشود، راه‌حلی نخواهد آمد. اما برخی بحث‌ها نیز وجود دارد. واقعا انسان را شگفت‌زده می‌کند. آیا انسان می‌تواند اینقدر تنگ‌نظر، شووینیست و ناسیونالیست باشد؟ آیا می‌تواند اینقدر نژادپرست باشد؟ آیا می‌تواند اینقدر قدرت‌طلب و منفعت‌طلب باشد؟ برخی بحث‌ها اصلا ربطی به واقعیت ترکیه ندارد. آنها در منافع خود غرق شده‌اند و در یک درگیری قدرت تنگ‌نظرانه، آینده ترکیه را خفه می‌کنند و مشکلات آن را عمیق‌تر می‌کنند. در واقع، اینها هستند که مانع دموکراتیزاسیون ترکیه و آزادی کوردها می‌شوند. آنچنان ذهن‌های آشفته‌ای دارند که حتی مشخص نیست چه می‌خواهند.
تنها چیزی که دیده می‌شود این است؛ آنها دشمن رهبر آپو و دشمن پ‌ک‌ک هستند و از دهانشان شرارت می‌بارد. وقتی دهان باز می‌کنند، (جز آن) چیز دیگری وجود ندارد. با چنین افرادی نمی‌توان به جایی رسید. در واقع باید واقعیت ترکیه، واقعیت جهان و واقعیت منطقه را به آنها یادآوری کرد: 'شما چه می‌گویید و چه می‌کنید؟' همانطور که می‌گویند، شما در جریان کار نیستید؛ بار تخم‌مرغ بر پشت ندارید. سوار بر اسب دولت شده‌اید و می‌گویید 'هر چه بخواهیم انجام می‌دهیم'. 'به هر حال پشتمان محکم است'. اما دولتی که شما می‌شناسید، 'تُرک تُرک تُرک' می‌گوید. در جستجوی راهی برای نجات فردا است. در وضعیت بسیار خطرناکی قرار گرفته و از آن خبر ندارد. در واقع، دغدغه 'بقای دولت' را ندارند. مشکلی به نام آینده کشور ندارند. مشکلی به نام زندگی آزاد، دموکراسی و حقوق بشر جامعه ندارند. تنها مشکل دولت، منافع تنگ‌نظرانه خودشان است. چنان فضای فردگرایانه، منفعت‌طلبانه و مادی‌گرایانه‌ای حاکم است که... این وضعیت بسیار بدی است. باید اینها را مورد انتقاد قرار داد و واقعا منزوی کرد.
در محافل قدرت نیز بحث‌های مشابهی وجود دارد. از نظر اپوزیسیون نیز، آک‌پ واقعا با روش‌های خود آن را سرکوب کرده است. ج‌ه‌پ را درگیر چیزی کرده و آن را هدایت می‌کند. چیزهای زیادی جعل کرده است، اما ج‌ه‌پ نیز نتوانسته است از اینها فراتر رود. سایر احزاب اپوزیسیون آرزوهای مثبتی بیان کرده‌اند، اما نمی‌توانند گامی بردارند. آنها پیشگام نیستند، نمی‌توانند پروژه ارائه دهند و نمی‌توانند سیاست را توسعه دهند. برای مثال، نتوانستند مجلس را به کار بیندازند. رهبر آپو نیز به مجلس اشاره می‌کرد. ما نیز آن را مهم می‌دانستیم. این امور با مقررات قانونی انجام خواهد شد. نهادی که در درجه اول راه‌حل تولید خواهد کرد، مجلس است. و این احزاب هستند که مجلس را به کار خواهند انداخت. بسیاری از احزاب در مجلس گروه یا نماینده دارند. آنها در وضعیتی هستند که می‌توانند در مجلس کار کنند.
آنها نمی‌توانند با انتقاد صرف، حکومت را عقب برانند، بلکه آن را بیشتر تقویت می‌کنند
ج‌ه‌پ زمانی گفت: 'ما در حال تهیه یک پروژه هستیم. ' گفت: 'ما در مورد دموکراتیزاسیون و حل مسئله کورد به مجلس ارائه خواهیم داد'؛ هیچ چیز نیامد. در حالی که مهم بود. آنها هیچ گام مشابهی برنداشتند. آنها فقط از غیرقابل اعتماد بودن حکومت می‌گویند، تردیدهای خود را ابراز می‌کنند و از حکومت انتقاد می‌کنند. بسیار خب، آنها این کار را بکنند؛ اما اگر واقعا می‌خواهند با این حکومت مبارزه کنند، اگر پروژه‌ها و راه‌حل‌هایی فراتر از آن ارائه دهند، موفق خواهند شد. در غیر این صورت، آنها نمی‌توانند با انتقاد صرف، حکومت را عقب برانند، بلکه آن را بیشتر تقویت می‌کنند.
از این نظر، مثلا در جهت به کار انداختن مجلس و توسعه پروژه و برنامه، گام‌های بسیار مؤثری برنداشته‌اند. هنوز ندیده‌ایم. می‌گویند 'غیرممکن است'. حتی سخنان مثبت حکومت را رد می‌کنند و به تدریج به آن وضعیت می‌افتند. اینگونه نمی‌شود.
اگر شما واقعا از فشار، استثمار و مواضع غیردموکراتیک حکومت انتقاد می‌کنید، پس دموکراسی را به کار بیندازید، دموکراسی را توسعه دهید، گام‌هایی در جهت دموکراتیزاسیون بردارید و پروژه‌ها را توسعه دهید. در جهت دموکراتیک کردن مجلس تلاش کنید. اما در این سطح، عملکردهای عملی توسعه نیافته است. این امر باعث محدودیت و انسداد می‌شود. طوری عمل می‌کند که مانع حل مشکلات بسیار تاریخی، بسیار مهم و بسیار فوری مانند حل مسئله کورد و دموکراتیزاسیون ترکیه می‌شود یا این راه‌حل را در درگیری قدرت تنگ‌نظرانه محبوس می‌کند و بدین ترتیب خود را از 'نیروی حل مسئله' خارج می‌کند. این وضعیت خوبی نیست. همه باید از این نوع رویکرد منفعت‌طلبانه و تنگ‌نظرانه دوری کنند. حل مسئله‌ای مانند مسئله کورد و موضوعی مانند دموکراتیزاسیون ترکیه نمی‌تواند ابزار محاسبات قدرت تنگ‌نظرانه قرار گیرد. نمی‌توان با منافع تنگ‌نظرانه به آن پرداخت. حکومت اینگونه برخورد می‌کند، آک‌پ اینگونه برخورد می‌کند و بر این اساس حملات را انجام می‌دهد. انجام مشابه آن، نمی‌تواند از آن فراتر رود!
بنابراین، باید رویکردی را توسعه داد که مشابه آن نباشد، بلکه دموکراسی را توسعه دهد. اپوزیسیون واقعا باید بتواند به یک 'اپوزیسیون دموکراتیک' تبدیل شود و گام به گام صاحب عملکردی شود که مجلس را برای دموکراتیزاسیون ترکیه به کار می‌اندازد و راه‌حل تولید می‌کند. فراخوان ما این است. اگر چنین شوند، مؤثر خواهند بود. سخنانشان قابل فهم خواهد بود، می‌توانند اشتباهات حکومت را محکوم کنند و در جامعه پایگاه پیدا کنند. ما معتقدیم که چنین مشکلاتی واقعا با یک ذهنیت دموکراتیک، در چارچوب اتحاد و همبستگی دموکراتیک و با رویکرد و تلاشی که تقریبا همه را به نوعی درگیر می‌کند، موفق خواهد شد. فراخوان ما به همه نیز همین است. اگر اپوزیسیون این کار را انجام دهد، موفق خواهد شد. در غیر این صورت، موفق نخواهد شد.
توسعه دموکراتیک مبتنی بر آزادی کوردها، ترکیه را به یک کشور نمونه تبدیل می‌کند
اینکه حکومت تا این حد همه چیز را برای منافع خود انجام می‌دهد و اپوزیسیون نمی‌تواند به طور مؤثر ذهنیت و سیاستی فراتر از آن ارائه دهد، در واقع وضعیتی را بیان می‌کند که ترکیه را دچار انسداد و بی‌راه حلی کرده و در چنین فضای بحرانی با خطرات روبرو می‌کند. وضعیت خطرناک نیز همین است. همه چیز آشکار است. به نقطه‌ای که جنگ جهانی سوم رسیده است نگاه کنید. ترامپ به قدرت رسید؛ گفت 'جنگ‌های تجاری' و جنگ به راه انداخت. با چین مسئله‌ای را دنبال می‌کند، با روسیه نظام روابطی دارد، با ایران مذاکراتی انجام می‌دهد و با همه در سطوح مختلف در حال مذاکره است.
اسرائیل از حمله ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آمد و سوریه به کانون اصلی کشمکش و درگیری تبدیل شده است. رسیدن سوریه به این وضعیت، رسیدن آن به مرز ترکیه است. ما گفتیم 'نوبت ترکیه رسیده است'. وضعیت قبرس آشکار است. بازسازی خاورمیانه در اطراف مسیر جدید انرژی که از هند به یونان امتداد می‌یابد و از شرق مدیترانه می‌گذرد، وجود دارد.
دیگر نظام برآمده از جنگ جهانی اول در حال فروپاشی است. وضعیت موجود دولت-ملت در حال گذار است، نظام‌های دولت-ملت در حال گذار است. در عرصه عربی شکست خورد، با ایران نیز نوعی مبارزه وجود دارد و مذاکراتی نیز انجام می‌دهند. این نظام و کسانی که این حملات را انجام می‌دهند، در ایران نیز به دنبال تولید راه‌حل‌های خاص خود هستند. این نظامی است که ترکیه در آن جای دارد. آنها از ترکیه می‌خواهند که خاورمیانه‌ای تحت سلطه اسرائیل را بپذیرد و تسلیم آن شود.
ما در گذشته گفتیم که در این نظام، دو راه برای ترکیه وجود دارد؛ یا خواهد جنگید یا تسلیم خواهد شد. راه سوم، راه پیشنهادی رهبر آپو است؛ راه دموکراتیزاسیون ترکیه مبتنی بر آزادی کوردها. این راه ترکیه را متحد می‌کند و قدرت دموکراتیک آن را آشکار می‌کند. این راه ترکیه را در خاورمیانه پیشرو و به یک کشور نمونه تبدیل می‌کند. مردم خاورمیانه و جهان اسلام را پیرامون خود جمع می‌کند. بنابراین، این راه با غلبه بر وضعیت موجود دولت روسیه، راه‌حل دموکراتیک را با توسعه آلترناتیو مدرنیته دموکراتیک آشکار می‌کند.
اکنون، گویا به رهبر آپو مراجعه شده و فراخوان داده شده است. خواسته شده است که راه‌حل با پیشگامی رهبر آپو باشد، اما رویکردی که همه اینها را به عنوان یک ذهنیت و سیاست جدی و منسجم برآورده کند، وجود ندارد. منافع سیاسی عملی تنگ‌نظرانه مبنا قرار می‌گیرد. نوعی فریبکاری در جریان است. گویا تصور می‌کنند که نه به شکلی که رهبری پیش‌بینی کرده‌اند، بلکه با توسعه روابط بر اساس منافع خودشان، می‌توانند موفق شوند. یعنی نمی‌توانند. در همه جا مذاکره می‌کنند، این یک فرصت است... در جستجوی این هستند که آیا می‌توانند از این فرصت استفاده کرده و پ‌ک‌ک را منحل کنند، اگر نشد، تهدید می‌کنند و آیا می‌توانند با اسرائیل و غیره توافق کنند. ما اینها را می‌دانیم.
نیازی به طولانی کردن نیست. گفتیم که مبارزه در خاورمیانه به نقاط اساسی رسیده است. به ایران و ترکیه... و در مرکز آن کوردستان و کوردها قرار دارند. مبارزه برای بازسازی منطقه به اینجا رسیده است. این وضعیت همه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. کوردها، ترکیه، ایران و همه مردمی که در آن زندگی می‌کنند را تحت تاثیر قرار می‌دهد. نظام سابق برای کوردها اصلا خوب نبود. آنها صد سال تقسیم شده، تکه‌تکه شده و مورد نسل‌کشی قرار گرفته بودند. اکنون این فضای درگیری، حداقل امکانات و فرصت‌های جدیدی برای خروج ایجاد می‌کند. خطرات، تهدیدات و تهدیدات قتل‌عام وجود دارد. اینگونه نیست که ما اینها را نمی‌بینیم و نمی‌فهمیم.
اما راه برای کوردها بیشتر باز است. چرا؟ زیرا ذهنیت و نظام نسل‌کش که کوردها را نادیده می‌گیرد و می‌خواهد آنها را نابود کند، در حال فروپاشی و گذار است. حتی اگر در جهت دموکراتیک گذار نکند، فروپاشی این نظام قطعی است. اگر با اتحاد و هوشمندانه‌تر عمل کنند و کوردها مبارزه خوبی انجام دهند، می‌توانند خروج مؤثرتری داشته باشند. از این نظر مهم است.
ترکیه چنین نیست. اگر ترکیه واقعا مسئله کورد را حل نکند و دموکراتیک نشود، یا با اسرائیل و نیروهای پشت سر آن خواهد جنگید و درگیر خواهد شد یا کاملا تسلیم آنها خواهد شد. در منطقه به یک نیروی درجه دو یا سه تنزل خواهد یافت. راه دیگری وجود ندارد. این تحمیل شده است. دعوا بر سر سوریه، دعوای همین است. اسرائیل به آمریکا رفت و گفت: 'آنطور که می‌خواهم مداخله کن، وگرنه مجبور به درگیری خواهیم شد. '
کسانی که واقعا ترکیه را اداره می‌کنند، کسانی که آن را دوست دارند، سیاستمداران، روشنفکران، زنان و جوانان باید این واقعیت را به خوبی ببینند. ما واقعا متأسفیم و از خود می‌پرسیم که چرا این دیده نمی‌شود و چرا بر اساس الزامات آن عمل نمی‌شود. آیا این جامعه نمی‌بیند که آینده‌اش کجاست و نمی‌تواند آینده‌ای عاقلانه‌تر برای خود ترسیم کند؟ نقطه تأسف انسان واقعا همین جاست. یعنی آشکار است که وضعیت چقدر مهم و خطرناک است. اما چنین تحولی در جامعه وجود ندارد.
محافل حکومت فعلی نیز در گذشته هزار و یک حیله به کار برده‌اند. واقعا یک سخن مهم است که نباید هرگز فراموش کرد: در عثمانی بازی (دسیسه) زیاد است! بازی در جمهوری ترکیه دو برابر عثمانی شده است. دیگر خودتان بگویید که در داخل چه می‌کنند. در مقابل مردم چه می‌کنند؟ در مقابل کوردها چه کردند؟ در سال ۱۹۱۸ چه گفتند، در سال ۱۹۱۹ چه گفتند، در سال ۱۹۲۰، ۱۹۲۲ و پس از ۱۹۲۴ چه کردند؟ در چه دره‌هایی بودند و چه نوع حملات و قتل‌عام‌های وحشیانه و نسل‌کشانه‌ای را بر کوردها آزمودند؟ ما اینها را می‌دانیم. قرن گذشته چنین بوده است.
از این نظر، می‌خواهم بگویم: کسانی که سعی می‌کنند بگویند 'پ‌ک‌ک تحت فشار قرار گرفته، پ‌ک‌ک شکست خورده، پ‌ک‌ک به دلیل وضعیت دشوار خود این گام‌ها را برمی‌دارد' و غیره، اشتباه می‌کنند و چنین چیزی وجود ندارد. اگر پ‌ک‌ک امروز خود را منحل کند، اگر تحول دموکراتیکی صورت نگیرد، سازمان‌هایی که سخت‌تر از پ‌ک‌ک می‌جنگند نیز ظهور خواهند کرد. جامعه کورد آگاه شده، سازماندهی شده و نحوه مبارزه را دیده است. هر نوع سازماندهی دموکراتیک خود را نیز توسعه خواهد داد. طبیعتا تحت فشار قرار خواهد گرفت، اما بیشتر از آنچه اکنون تجربه می‌کند، تحت فشار قرار نخواهد گرفت. حداکثر درجه سختی را تجربه کرده است.
به همین دلیل به برخی نگاه می‌کنیم. حرف‌های کلیشه‌ای می‌زنند: 'پ‌ک‌ک وجود ندارد، پ‌ک‌ک شکست خورده، نمی‌دانم تسلیم خواهند شد، مجبور شده‌اند. 'پس چرا اینقدر دنیا را زیر و رو می‌کنید، از پ‌ک‌ک شکایت می‌کنید و سعی می‌کنید علیه پ‌ک‌ک ائتلاف تشکیل دهید؟ دهان باز می‌کنید و به پ‌ک‌ک ناسزا می‌گویید. آیا با چیزی که وجود ندارد؛ یعنی مثل جنگیدن با آسیاب‌های بادی، با نیستی می‌جنگید؟ باید جدی بود، باید منسجم بود. چنین چیزی وجود ندارد. کسانی که چنین تصور می‌کنند، اشتباه می‌کنند. پ‌ک‌ک اصلا در چنین وضعیت دشواری نیست. کوردها نیز بله، جنگ بزرگی کردند، مقاومت کردند، هزینه دادند و سختی‌هایی دارند، اما قدرت غلبه بر آنها را نیز دارند. آنها یاد گرفته‌اند که در سختی‌ها مبارزه کنند و پیروز شوند. آنها این کار را خواهند کرد. هیچ کس در ترکیه نباید تصور کند که 'ما کوردها را نابود کردیم، کوردها شکست می‌خورند و ما نجات پیدا می‌کنیم. '
به همین دلیل، باید فعالانه، مؤثر و مشترکا با این رویکردهای تعلل‌آمیز که وضعیت را به درگیری قدرت تنگ‌نظرانه می‌کشانند و در نتیجه راه‌حل مبتنی بر آزادی کوردها و دموکراتیزاسیون ترکیه را به تعویق می‌اندازند، مانع می‌شوند، خرابکاری می‌کنند و تحریک می‌کنند، مبارزه کرد. در غیر این صورت، ترکیه خود با بزرگترین خطر روبرو خواهد شد. من می‌گویم کسانی که ترکیه را دوست دارند، کمی به اصل مطلب بپردازند، واقعیت را ببینند و از آینده خود محافظت کنند.
وارد دوره‌ای شده‌ایم که باید چندجانبه مبارزه کرد و پیروز شد
آنچه به نیروهای جامعه سوسیالیستی و دموکراتیک خواهیم گفت، مهم است. رهبر آپو این روند را 'فراخوان برای صلح و جامعه دموکراتیک' توصیف کرد. صلح، بیانگر توافق دو طرف است. شامل پایان دادن به درگیری‌ها و ورود از موضع انکار و نابودی یکدیگر به موضع توافق و تمایل به سازش است. اما اصل، جامعه دموکراتیک است. برای اینکه چنین شود، باید جامعه دموکراتیک توسعه یابد. تضمین و خالق چنین وضعیتی و کسب موفقیت بر این اساس، جامعه دموکراتیک است. بنابراین، جنبه جامعه دموکراتیک این کار بسیار مهم است. از این نظر، درگیری‌های قدرت و بلوک‌های قدرت مختلف بین نیروهای مختلف وجود دارد.
نیروهای آزادی و دموکراسی، به طور کلی نیروهای جامعه دموکراتیک، باید بدانند که چگونه خود را آزادانه و به عنوان یک اراده در این زمینه موجودیت بخشند. فراخوان رهبر آپو خطاب به همه بود. هم به حکومت، هم به اپوزیسیون و هم به تمام نیروهای جهان، اما بیشتر از همه به نیروهای جامعه دموکراتیک کوردستان و ترکیه بود. زنان، جوانان، کارگران و زحمتکشان، روشنفکران و هنرمندان، نیروهای دموکراتیک و سوسیالیستی آنها نیروهایی هستند که هم آزادی کوردها و هم دموکراتیزاسیون ترکیه را ایجاد خواهند کرد. آنها نیروهایی خواهند بود که تضمین چنین آزادی و دموکراسی خواهند بود. بنابراین، مخاطب این روند و مخاطب اصلی این فراخوان، این نیروها هستند. آنها نیز باید از انتقاد از دیگران با این سؤال که 'آک‌پ چه می‌کند، ج‌ه‌پ چه می‌کند، چرا این کار را نمی‌کنند' دست بردارند. نگاه کردن به دیگران و داشتن انتظار چیزی از آنها، یعنی انتظار از نیروهای حکومت یا نیروهای دموکراتیک جامعه و سوسیالیستی که از خودشان چیزی انتظار داشته باشند؟ باید از خودشان انتظار داشته باشند. بنابراین، این نیروهای سوسیالیستی، دموکراتیک، اکولوژیست و آزادیبخش زنان باید این روند را بهتر بفهمند و بیشتر از آن حمایت کنند.
جامعه کورد، زنان و جوانان باید بسیار هوشیارتر و حساس‌تر باشند. تمام محافل دموکراتیک نیز... اولا؛ بازی‌های جنگ ویژه مختلفی وجود دارد. آنها همچنین تصور نرمی ایجاد می‌کنند و سعی می‌کنند روند را وارونه نشان دهند. باید هوشیار و مراقب بود. همانطور که گفته شد، هیچ چیز آسان نیست. مبارزه سختی وجود دارد و وضعیت بسیار شدید و پیچیده است. هیچ کس چیزی به ما نخواهد داد. باید هوشیار بود و با مبارزه پیروز شد. ما وارد دوره‌ای شده‌ایم که باید بیشتر مبارزه کرد، چندجانبه مبارزه کرد و پیروز شد.
رهبر آپو گفت: سازماندهی شوید، سازماندهی کنید
پیروزی ممکن است، اما برای این کار باید سازماندهی کرد و مبارزه کرد و این کار را به عنوان نیروی ارادی خود انجام داد. با دنباله‌روی از دیگران و داشتن انتظار از دیگران ممکن نمی‌شود. بنابراین، هم جامعه کورد و هم تمام نیروهای دموکراتیک ترکیه و نیروهای ضد فاشیست، دموکراتیک و آزادیبخش باید بیشتر متحد شوند و بیشتر گرد هم آیند. گفته شد 'راه سوم، خط سوم'. آلترناتیو سوم، آلترناتیو جامعه دموکراتیک است. برای توسعه آن، باید وحدت آن را بین خودشان ایجاد کنند. باید اندیشه، برنامه و سازمان خود را داشته باشند و بر این اساس به عنوان یک نیروی آلترناتیو ظهور کنند.
باید در یک کار سازماندهی و کنش فشرده بود. گاهی اوقات کنش‌ها و جشن‌هایی برگزار می‌شود؛ اما پس از آن محدود می‌ماند. در حالی که رهبر آپو گفت 'باید فرد به فرد، خانه به خانه، روستا به روستا و محله به محله گشت'. فراخوان رهبر آپو نیز همین بود. فراخوان و انتقاد او به جوانان نیز بر این اساس بود. او گفت 'سازماندهی خواهید شد، سازماندهی خواهید کرد». این برای تمام نیروهای دموکراتیک معتبر است. این تلاش‌ها همچنین وضعیتی برای باز کردن راه و ایجاد زمینه برای توسعه چنین سازماندهی دموکراتیک و مبارزه دموکراتیک است. باید الزامات آن را برآورده کرد. از این نظر، هنوز پراکندگی، تنگنا و انتظار وجود دارد؛ انتظار از محافل حکومت وجود دارد. این اشتباه است. باید بر این اشتباه غلبه کرد. من به ویژه بر این تاکید می‌کنم. هیچ کس چیزی به آنها نخواهد داد؛ نه چیزی به کوردها خواهند داد و نه به نیروهای دموکراتیک ترکیه. برعکس، آنها را خفه خواهند کرد. هر کس منافع خود را در نظر می‌گیرد؛ بیشتر عقب می‌راند، بیشتر فشار می‌آورد و بیشتر استثمار می‌کند. کاری که محافل قدرت و دولت انجام خواهند داد، همین است. نمی‌توان از آنها چیزی انتظار داشت. در واقع، تمام نیروهای دموکراتیک ترکیه، جامعه کورد، زنان، جوانان و تمام ساختارهای موجود در جامعه دموکراتیک، مخاطب درجه اول این فراخوان هستند. آنها مسئول برآورده کردن الزامات این فراخوان هستند. از این نظر، نیروی اولی که راه‌حل تولید خواهد کرد، همین‌ها هستند.
بنابراین، باید برای تبدیل شدن به یک نیرو، سازماندهی کنند، سازماندهی شوند و سازماندهی کنند. باید سازماندهی را بر اساس کنش دموکراتیک انجام دهند، بیشتر مبارزه کنند و اراده خود را نشان دهند. بر این اساس، من این محافل را به درک صحیح روند، توسعه بیشتر اتحادهای ارادی و دموکراتیک و بلوک‌های آزادی و دموکراسی و تبدیل شدن به خالق و تضمین موفقیت روند، فرا می‌خوانم.
مستند پ‌ک‌ک باید دیده شود
دو بخش از یک کار مستند در مورد مبارزه، تاریخ پ‌ک‌ک و واقعیت و حقیقت رهبر آپو منتشر شده است. مورد توجه نیز قرار گرفته است. کار مهمی است. کار بسیار آموزنده‌ای است. از نظر روند نیز مهم است و خیلی جدا نیست. همه در مورد رهبر آپو و پ‌ک‌ک بحث می‌کنند.
مستند از نظر توضیح و بیان اینکه پ‌ک‌ک چیست و واقعیت رهبر آپو چه چیزی را تشکیل می‌دهد، جایگاه، تلاش و محتوای مهمی دارد. بنابراین، به جای گفتن چیزهای حفظی و شنیده‌شده، چه مثبت و چه منفی، بهتر است حقیقت را در واقعیت خودش دید و فهمید و بر اساس آن مخالفت یا حمایت کرد. مستند از این نظر چنین موضوعی را بیان می‌کند.
کار مهم، جامع و تاریخی است. از نظر زمان‌بندی نیز کاری است که به روند کمک خواهد کرد. تلاش زیادی برای آن صرف شده است. گفته شده است که بخش بزرگی از اسناد مبارزه پ‌ک‌ک، اسناد اصلی، منتشر خواهد شد. این نیز توجه زیادی را به خود جلب می‌کند. ما آن را از نظر روند معنادار یافتیم.
ما کسانی را که تلاش کرده‌اند به دلیل موفقیت‌هایشان تبریک می‌گوییم و به آنها درود می‌فرستیم. ما اعتقاد خود را مبنی بر اینکه کارهای مشابه را موفق‌تر انجام خواهند داد، ابراز می‌کنیم. ما به تمام مردم‌مان، به ویژه جوانان، دوستان‌مان و هر کسی که به پ‌ک‌ک علاقه‌مند است، می‌گوییم که در حالی که سعی می‌کنند واقعیت پ‌ک‌ک و رهبر آپو را بر اساس تحلیل‌ها و دفاعیات رهبر آپو درک کنند، از این مستند نیز به میزان قابل توجهی بهره‌مند خواهند شد و آنها را به تماشای آن با علاقه دعوت می‌کنیم.»
