مادران شنبه از سرنوشت دوغان پرسیدند

مادران شنبه درباره سرنوشت محمد زکی دوغان که ۳۰ سال پیش در بازداشت در جولمرگ ناپدید شد، پرسیدند.

مادران شنبه

کنشگران/مادران شنبه برای صد و چهارمین بار در میدان گالاتاسرای گرد هم آمدند تا جویای سرنوشت بستگان خود که ناپدید شده و در بازداشت به قتل رسیده‌اند شوند و عاملان آن را به دادگاه بکشانند. بسیاری از مدافعان حقوق از کنش مادران شنبه حمایت کردند که میخک و عکس ناپدید‌شدگان را در دست داشتند. کنشگران/مادران شنبه در کنش این هفته خود در مورد سرنوشت محمد زکی دوغان (۳۷ ساله) که پس از بازداشت در منطقه چله (چوکورجا) جولمیرگ در ۷ ژوئن ۱۹۹۴ ناپدید شد، پرسیدند.

در این تجمع، آیسل اوجاک، خواهر حسن اوجاک، که در بازداشتگاه شکنجه و به قتل رسید، متن مطبوعاتی را خواند.

داستان دوغان

آیسل اوجاک با اشاره به روند ناپدید شدن محمد زکی دوغان که در سال ۱۹۹۴ در منطقه چله (چوکورجا) جولمیرگ ناپدید شد، گفت که در سال ۱۹۹۴، زمانی که دوغان به عنوان پرسنل دولتی در دبیرستان چوکورجا کار می‌کرد، دبیرستان توسط پلیس عملیات ویژه مورد حمله قرار گرفت و سپس دوغان را سوار نفربر کردند. آیسل اوجاک با بیان اینکه افراد زیادی شاهد لحظه بازداشت دوغان بودند، گفت: «خانواده وی با مجوزی که با مراجعه به مقامات رسمی دریافت کرده بودند، شروع به جستجو در منطقه کردند. یک فعالیت جستجوی جامع با مشارکت مردم چوکورجا انجام شد. در نتیجه جستجو بر اساس اظهارات شاهدان، کفش و ژاکت محمد زکی دوغان در لبه آب زاپ در نزدیکی روستای نارلی، که در ۵ کیلومتری چوکورجا رها شده بود، پیدا شد. در جایی که لباس‌ها بود آثار خون نیز دیده می‌شد. با این حال، جست‌وجوها بی‌نتیجه بود و به محمد زکی دوغان دسترسی پیدا نشد.»

آیسل اوجاک با بیان اینکه مدیریت مدرسه و اداره آموزش ملی در آن زمان هیچ اقدامی انجام ندادند، گفت: «خانواده پرسیدند: "آیا محمد زکی دوغان پس از بازداشت کشته شد و به رودخانه زاپ انداخته شد؟" مقامات رسمی در برابر این سوال سکوت کردند. دولت به تعهدات خود مبنی بر حمایت از حق حیات محمد زکی دوغان در برابر مداخله قدرت عمومی عمل نکرد. مقامات مسئول کشف شواهد حادثه، افشای حقایق مادی، شناسایی و مجازات عاملان و مسببان، موضعی که به مصونیت مجازات جرم می‌انجامید اتخاذ کردند. خانواده او به مدت ۳۰ سال نتوانستند بفهمند چه بر سر پسرشان آمده است.»

آیسل اوجاک سخنان خود را اینگونه به پایان رساند: «هرچقدر هم که بگذرد، ما خواهان عدالت برای محمد زکی دوغان و برای همه ناپدید‌شده‌هایمان هستیم. ما از یادآوری اینکه دولت باید در چارچوب معیارهای قانون جهانی عمل کند باز نخواهیم ایستاد.»