صبری اوک، عضو شورای اجرایی کنفدرالیسم جوامع کوردستان (ک‌ج‌ک) طی سخنانی در برنامه ویژه پخش شده از تلویزیون استرک تی‌وی، ارزیابی‌هایی را در مورد دستور کار انجام داد.

اوک با یادآوری اینکه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان، ۲۶ سال است که در امرالی گروگان است و در ۳۹ ماه گذشته هیچ اطلاعی از وضعیت او دریافت نشده است، گفت: «رهبر آپو بار تاریخی و سنگینی بر دوش دارد. می‌توانیم تصور کنیم که او چقدر تحت فشار است. فشار و مقاومت زیادی در امرالی وجود دارد. جنگ واقعی در امرالی در حال وقوع است. دولت ترکیه، امرالی را حوزه‌ای می‌داند که باید نابود شود. دولت ترکیه، اردوغان و باغچلی جنگ نسل‌کشی علیه مردم کورد را اجرا می‌کنند.»

صبری اوک عضو شورای اجرایی ک‌ج‌ک تاکید کرد که دولت ترکیه که بر حملات نسل‌کشی علیه مردم کورد پافشاری می‌کند، می‌خواهد با سیاست‌های قیم خود اراده کوردها را بار دیگر غصب کند و تاکید کرد که این بسیار مهم است که مردم کورد و ترکیه نیروهای دموکراتیک با هم علیه این سیاست‌ها مبارزه کنند. اوک با اشاره به اینکه حملات اشغالگرانه دولت ترکیه به مناطق حفاظتی مدیا ادامه دارد، گفت: «گاهی اوقات انگار دو دنیا وجود دارد. از یک سو جنگ بزرگی در مناطق حفاظتی مدیا در جریان است و از سوی دیگر هرکسی بر اساس مشکلات خود زندگی می‌کند. اما اینطوری قابل قبول نیست. اگر دولت ترکیه علیه گریلاها نتیجه بگیرد، همه باید بدانند که در باکور یا ترکیه هیچ کس نمی‌تواند نفس بکشد. به همین دلیل است که دولت ترکیه با تمام توان به گریلا حمله می‌کند. این که هنوز به نتیجه نرسیده‌اند، به یمن مقاومت گریلا‌ها است.»

مصاحبه صبری اوک عضو شورای اجرایی ک‌ج‌ک که از تلویزیون استرک تی‌وی پخش شد به شرح زیر است:

۳۹ ماه است که از رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان خبری نیست. هیچ کس نمی‌داند که وضعیت در امرالی چگونه است و چه می‌گذرد. مردم کورد به اعتراضات خود برای آزادی جسمانی رهبر آپو ادامه می‌دهند. هم مقاومت و مبارزه در امرالی و هم کنش‌های مردم کورد و دوستانشان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

دستور کار اصلی ما وضعیت رهبر آپو است. نه تنها جنبش و مدیریت، بلکه مردم و دوستان ما نیز باید هر روز وضعیت رهبر آپو را سرلوحه کار خود قرار دهند، همدلی کنند و در مورد اینکه چه چیزی درست است، چه وظیفه و مسئولیتی مطرح است و چه کاری می‌توان کرد باید گفتگو شود. این یک وظیفه اخلاقی، سیاسی و انسانی است. رهبر آپو می‌گوید زندگی من چه باشد، سلامتی و حتی مرگم، دلیلش سیاسی است. رهبر آپو ۲۶ سال است که در امرالی گروگان است و ۳۹ ماه است که هیچ اطلاعی از وضعیت وی دریافت نمی‌شود. ۲۴ ساعت شبانه روز با دوربین رهبر آپو را نظارت می‌کنند. بار تاریخی سنگینی بر دوش رهبر آپو است. می‌توانیم تصور کنیم که او چقدر تحت فشار است. فشار و مقاومت زیادی در امرالی وجود دارد. جنگ واقعی در امرالی در حال وقوع است. دولت ترکیه، امرالی را حوزه‌ای می‌داند که باید نابود شود. دولت ترکیه، اردوغان و باغچلی جنگ نسل‌کشی علیه مردم کورد را اجرا می‌کنند. اگر امروز زندگی در امرالی کمی عادی می‌بود، اگر رهبر آپو زندگی عادی داشت، اگر دولت ترکیه به واقعیت رهبری احترام می‌گذاشت و آن را می‌پذیرفت، این وضعیت بر ترکیه تاثیر مثبت می‌گذاشت. این چیزی نیست که واقعیت نداشته باشد یا اغراق‌آمیز باشد.

قلب و نبض جامعه ترکیه و مردم کورد در امرالی می‌تپد. هیچ کس نمی‌تواند خلاف آن را ثابت کند. بنابراین، آینده ترکیه، دموکراتیزه شدن آن و آزادی مردم کورد صد در صد با آزادی جسمانی رهبر آپو پیوند خورده است. همه مسئول این وضعیت و تامین آزادی جسمانی رهبر آپو هستند. اولاً مردم ما و ما، نیروهای انقلابی و هر کس که دارای ارزش‌های انسانی است، مسئول است. از این رو، کارزاری که ۸ ماه پیش برای آزادی جسمانی رهبر آپو راه‌اندازی شد، در سراسر جهان مورد حمایت قرار گرفت. این بسیار معنادار است. کارزار همچنان ادامه دارد. برای درک پارادایم رهبر آپو، آکادمیسین‌ها، نیروهای انقلابی، جوانان دفاعنامه‌ها را می‌خوانند و بحث می‌کنند. پارادایم رهبری در برابر مدرنیته سرمایه‌داری به هوای تازه برای بشریت تبدیل می‌شود. بدون شک کارزار به سطحی رسیده است، اما ما هرگز نباید راضی باشیم. کارزار باید هر روز با هم‌افزایی جدید ادامه یابد و همه خود را مسئول این کارزار بدانند. هر کورد و هر کسی که ارزش‌های انسانی دارد باید از خود بپرسد که برای این کارزار چه کرده است. تا آزادی جسمانی رهبر آپو به دست نیامده، کسی نگوید ما خیلی کار کردیم، موفق شدیم، حالا می‌توانیم راحت باشیم.

یکی از اهداف اصلی ما آزادی جسمانی رهبر آپو است. انزوا که در واقع امری غیرانسانی است و به طور معمول خانواده و وکلا باید بتوانند ملاقات کنند. اما هدف اصلی ما آزادی جسمانی رهبر آپو است. البته برای این کار مبارزه می‌شود، اما باید مبارزه گسترده‌تر و قوی‌تری انجام داد. همانطور که مردم در سراسر جهان از ماندلا حمایت کردند، ما نیز باید از رهبری حمایت کنیم. نه تنها مردم کورد، بلکه دوستان واقعی ما کارزار را آغاز کردند. این نیز بسیار مهم است. نیروهای دموکراسی، دوستان ما، نیروهای سوسیالیست، جنبش‌های زنان و جوانان باید این کارزار را به جوامع خود منتقل کنند. این کارزار نه تنها با مشارکت برخی دوستان، بلکه با مشارکت کل جامعه انجام شود. در این خصوص نیز بحث‌ها و برنامه‌ریزی‌هایی صورت گرفته است. روژاوا نیز برای این کارزار سر پا ایستاده است. ما به کارهای انجام شده در باکور و ترکیه احترام می‌گذاریم، مبارزه‌ای در حال انجام است، اما کافی نیست. به خصوص مردم باکور ما، نیروهای دموکراتیک، نیروهای سوسیالیست و جنبش‌های کوردی باید از خود بپرسند. در این میان چیزی هست که حقوقی، قانونی و اخلاقی نیست. این دلیلی است که مستلزم انجام کاری است.

ما مبارزه برای آزادی جسمانی رهبر آپو در باکور و ترکیه را ناقص می‌بینیم. جامعه نباید راحت باشد، باید همدلی کند. رهبر آپو مردم کورد را از قبری که در آن زنده به گور شده بودند بیرون آورد. مردم کورد صاحب مبارزه، اراده و ارزش‌ها شد. رهبری مردم را به این مرحله رساند. جامعه کورد و دوستانش و نیروهای آزادی و دموکراسی هم باید بگویند که بی‌عدالتی وجود دارد. آینده جامعه در شخص رهبر آپو در حال نابودی است. آیا این نیاز به مبارزه گسترده‌تر و بزرگتر از هر زمان دیگری ندارد؟ این یک معیار بشردوستانه است. همانطور که گفتم سطح مشخصی از کار وجود دارد، اما ظلم و شکنجه در امرالی ادامه دارد. به همین دلیل است که جامعه باید قیام کند و مبارزه خود را به تمام معنا ادامه دهد. مبارزه حقوقی نیز باید گسترش یابد. به عنوان مثال هزاران وکیل در ترکیه موضوع را در دستور کار قرار دادند. این بسیار مهم است. دروغ‌های دولت ترکیه و چهره واقعی اردوغان باید به همه جامعه گفته شود.

گفته می‌شود که دولت ترکیه در ماه‌های تابستان در حال برنامه‌ریزی حملات بزرگ به مناطق حفاظتی مدیا است. به همین دلیل دیدارهای زیادی بین دو کشور عراق و ترکیه صورت گرفت. نتایج این گفتگوها چه بود و جنگ بین دولت ترکیه و گریلاها در چه مرحله‌ای است؟

جنگ بسیار سختی هم در مناطق حفاظتی مدیا و هم در اِمرالی در جریان است. در واقع، در ترکیه نیز جنگ سختی در جریان است. آیا کسی در ترکیه می‌تواند راحت نفس بکشد؟ این یک جنگ روانی، اقتصادی و سیاسی است. دولت ترکیه راهبردی را تعیین کرد. او گفت که در تابستان مناطق حفاظتی مدیا را اشغال خواهد کرد و با نابودی گریلاها به موفقیت دست خواهد یافت. این جنگ در واقع شروع شده است. از ۱۶ آوریل جنگ سختی در جریان است. مردم کورد و نیروهای دموکراسی نمی‌توانند این را به طور کامل بخوانند. گاهی انگار ۲ دنیا وجود دارد. از یک سو جنگ بزرگی در مناطق حفاظتی مدیا در جریان است و از سوی دیگر هرکسی بر اساس مشکلات خود زندگی می‌کند. اما اینطوری قابل قبول نیست. اگر دولت ترکیه علیه گریلاها نتیجه بگیرد، همه باید بدانند که در باکور یا ترکیه هیچ کس نمی‌تواند نفس بکشد. به همین دلیل است که دولت ترکیه با تمام توان به گریلا حمله می‌کند. اینکه هنوز به نتیجه نرسیده‌اند، به یمن مقاومت گریلاهاست. مقاومتی با سالها تجربه و روحیه ایثارگری در تمامی مناطق حفاظتی مدیا از جمله زاپ، متینا، خاکورک و گاره به نمایش گذاشته می‌شود. هیچ کس نمی‌تواند در برابر این اراده بایستد.

اینکه دولت ترکیه، دومین ارتش قدرتمند ناتو، چه می‌کند مهم نیست، هیچ کس پاسخگو نیست. آنها همچنین بسیار بد اخلاق هستند و ناتو از آنها حمایت می‌کند. با وجود تمام اینها باز نمی‌تواند در برابر گریلا نتیجه بگیرد. مردم ما باید این را بدانند و شجاعت داشته باشند. حتی در اوایل ماه‌های بهار، هیئت ترکیه‌ای جلسات مستمری با دولت عراق داشت. آنها به عراق و حزب دمکرات کوردستان (پ‌دک) پیشنهاد کردند که با هم علیه پ‌ک‌ک بجنگند. ما کم و بیش می‌دانیم که در جلسات چه بحث‌هایی مطرح شد و چه نتایجی به دست آمد. من می‌خواهم چند نکته را به دولت عراق بگویم. دولت عراق می‌داند که پ‌ک‌ک از زمان صدام بیش از ۴۰ سال است که در کوهستان‌های کوردستان حضور داشته است. پ‌ک‌ک هرگز به جامعه عراق، مردم باشور، مردم کورد و حتی دولت عراق آسیب نرسانده است. برعکس، پ‌ک‌ک همیشه از کوردها، عرب‌ها، ترکمن‌ها، آشوری‌ها و همه مردم و جوامع دیگر دفاع کرده است. با این حال، با وجود این، شرم‌آور است که دولت عراق، بغداد، پ‌ک‌ک را یک سازمان ممنوعه اعلام کرد. ما می‌دانیم این به چه معناست. این فقط یک بیانیه نیست. این تصمیم صحیح نیست و دولت عراق باید هر چه سریعتر این تصمیم اشتباه را بررسی و اصلاح کند.

چند سال پیش پ‌ک‌ک آینده مردم عراق، کورد، آشوری، ایزدی و عرب را در برابر داعش نجات داد. جنگی جسورانه به راه انداخت و خودش را ثابت کرد. بی‌انصافی است که به جای احترام به چنین جنبشی و ایجاد یک اتحاد دوستانه، چنین تصمیمی بگیریم. اگر دولت عراق می‌گوید که کشوری مستقل است، چگونه دولت ترکیه صدها کیلومتر از خاکش را اشغال می‌کند، در ده‌ها نقطه پایگاه ایجاد می‌کند و چگونه هزاران سربازش وارد خاک آن می‌شوند؟ این الان الحاق است و شما یک کشور مستقل هستید. پس چگونه این اتفاق می‌افتد؟ نه از حقوق قانونی بین‌المللی خود استفاده می‌کنی، نه محکوم می‌کنی و نه پاسخگو می‌کنی؟ علاوه بر این از واکنش جامعه جلوگیری می‌کنی. شما جلوی واکنش مردم عرب و کورد را می‌گیرید. شما اجازه نمی‌دهید مطبوعات به دولت ترکیه چیزی بگویند. این واقعیت دولتی است که خود را مستقل می‌نامد.

دولت عراق هرگز ضرری از ما ندیده است

دولت سوریه، بشار اسد، بیش از ۱۳ سال است که جنگ بسیار سختی را پشت سر گذاشته است. سوریه توسط داعش، دولت ترکیه و بسیاری از تبهکاران غارت و اشغال شد. این کشور دارای یک اداره خودمدیریتی در شمال شرق سوریه است و طرفدار حل مشکلات از طریق گفتگو است، اما دولت ترکیه خاک سوریه را اشغال کرده است. این کشور همچنین سیستم اداری خود را در خاک سوریه که آن را ضمیمه کرده و بخشی از آن می‌داند، اداره می‌کند. او هزاران تبهکار را در آنجا مستقر کرد. با وجود همه اینها، دولت سوریه به درخواست دولت ترکیه برای برگزاری این نشست پاسخ می‌دهد: تا زمانی که دولت ترکیه که سرزمین‌های ما را اشغال کرده است، سرزمین‌های ما را ترک نکند و نیروهای خود را خارج نکند، هیچ مذاکره‌ای نخواهیم کرد. مردم واقعا به شما احترام می‌گذارند. آنها موضع اصولی می‌گیرند و می‌گویند که ما به عنوان یک کشور با کسی که سرزمین‌های ما را اشغال کند مذاکره نمی‌کنیم.

انتظار داشتیم عراق چنین موضعی اتخاذ کند. گاهی بصورت خجولانه به ما می‌گوید که از سرزمین‌هایمان بیرون بروید، اما در عین حال ده‌ها جلسه برگزار می‌کند. این درست نیست. دولت عراق باید این را بداند، نباید شبانه‌روز به تهدیدهای اردوغان توجه کند، اردوغان مثل ۲۰ سال، ۱۰ سال و حتی ۴ سال پیش نیست. او دیگر هیچ قدرتی در جامعه ندارد. او فقط بوروکراسی و قدرت دولتی دارد. آنها قرار نیست همیشه در قدرت باشند. دولت عراق باید استراتژیک‌تر و گسترده‌تر فکر کند و بر این اساس سیاست را انجام دهد. ما به عنوان یک جنبش می‌خواهیم این بی‌عدالتی از بین برود، روابط دوستانه با مردم کورد، جنبش ما، جامعه عرب و دولت عراق توسعه یابد. چون هیچ وقت از ما آسیبی ندیده‌اند.

آنها باید یک بار دیگر به نقطه درست برسند. البته کسانی هم هستند که می‌خواهند بین دولت‌های عراق و ترکیه سازش ایجاد کنند و آنها را در مقابل پ‌ک‌ک به موضع‌گیری وادارند و این را وظیفه خود می‌دانند. فؤاد حسین وزیر امور خارجه عراق رهبری این امر را بر عهده دارد. بغداد و آنکارا در تلاش برای دستیابی به توافق هستند. باز هم افرادی در پارلمان عراق هستند که فریب دولت ترکیه را خورده‌اند. مثلاً رئیس پارلمان عراق و وزیر دفاع. من اینها را محکوم می‌کنم. مردم ما باید بدانند که این افراد عامل بسیاری از مشکلات هستند. بدون شک این روند ادامه دارد. دولت ترکیه هیچ نتیجه‌ای به دست نیاورده است، در حال حاضر در حال سقوط است. ما می‌دانیم که او از تمام قدرت خود علیه ما استفاده خواهد کرد. ما به قدرت، تجربه و سطحی که به تکنیک خود رسیده‌ایم اعتماد داریم و خود را با روحیه فداکاری آماده می‌کنیم.

سیاست در ترکیه در حال جوشش است. همه در حال حفر چاه یکدیگرند. فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ بار دیگر می‌خواهد اراده مردم کورد را از طریق قیم‌ها غصب کند. از سوی دیگر، دولت دستورکارهای نادرستی ایجاد می‌کند و مخالفان ترکیه نیز با آنها مشغول می‌شوند. آنها از بحث در مورد مشکلات واقعی جلوگیری می‌کنند. نیروهای دموکراسی و انقلابی ترکیه در مواجهه با چنین وضعیتی چه موضعی باید داشته باشند؟

همه چیز در مورد دولت ترکیه، به ویژه اردوغان-باغچلی، در مورد تقلب است. ارزشی ندارند. آنها یک دستور کار جعلی به نام عادی‌سازی ایجاد کردند. حتی اسمش هم من را ناراحت می‌کند. چرا؟ چون زبان، هویت و هستی مردم کورد را قبول ندارید، آنها را رد می‌کنید. مردم کورد نباید در این مورد بحث کنند و کدام عادی‌سازی است. وضعیت رهبر آپو و جنگی که در حال انجام است نیز آشکار است. آنها می‌خواهند با این دستورکارهای جعلی حواس همه را پرت کنند. اردوغان در ۲۲ سال قدرت هرگز به اندازه امروز ضعیف و درمانده نبوده است. مشکلات زیادی در درون خود دارند، از هر طرف در کثیفی غوطه‌ور هستند. حتی خودشان هم می‌گویند مواظب باشیم. آنها احتمالاً با جامعه مانند گوسفند رفتار می‌کنند. اکنون چشمان جامعه باز شده است. به همین دلیل واکنش نشان می‌دهند. اما ایجاد دستور کار چیز دیگری است. مثلا؛ ۲ چیز هست. ترکیه مشکلات جدی دارد. یا کسی پیدا می‌شود که به آینده ترکیه فکر کند، خود را مسئول بداند و راه حل‌های انسانی و دموکراتیک ارائه دهد. یا افرادی هستند که این مشکلات را بزرگتر کرده و به آنها فشار می‌آورند. آک‌پ-م‌ه‌پ در حال حاضر این کار را انجام می‌دهد.

قیم نیز به این موضوع مرتبط است. مثلاً در مناطق حفاظتی مدیا جنگ است، علیه رهبر آپو شکنجه صورت می‌گیرد، اما از طرف دیگر براحتی می‌گویند چرا شهرداری‌ها را کسب کردند؟ نه، ذهنیت فاشیسم این را نمی‌پذیرد. ما نیروهای دموکراتیک و مردم کورد نیز باید سازماندهی کنیم، وارد عمل شویم و با این آگاهی پاسخ دهیم. و باید بدانند که زمان برای ما بسیار ارزشمند است. هر روزی که می‌گذرد علیه اردوغان کار می‌کند، وضعیت او خوب نیست. به همین دلیل است که مقاومت در برابر قیم‌ها در وان و جولمرگ بسیار مهم است. نیروهای دموکراسی، سوسیالیست‌ها، زنان، جوانان، کل ترکیه، کل مردم کورد با هم عمل می‌کنند. مردم از این موضوع هیجان‌زده می‌شوند. من این را مهم می‌دانم که چنین اراده‌ای ظهور کند و با هم عمل کنند، هیجان‌زده هستم. روی این هم باید پافشاری کرد. به همین دلیل مقاومت وان بسیار خوب و موفق بود. مردم جولمرگ نیز در حال مقاومت هستند و باید بر مقاومت پافشاری کنند. اتحاد مردم کورد و نیروهای دموکراتیک بسیار مهم است. هر سازمان دموکراتیک در ترکیه باید در کنار مبارزات مردم کورد بایستد و مردم کورد نیز باید در کنار نیروهای دموکراتیک ترکیه بایستند. دولت ترکیه هم اکنون از این اتحاد می‌ترسد.

در کوردستان ظلم و غصب قیم علیه مردم کورد وجود دارد، اما در طرف ترکیه گرسنگی وجود دارد. انسان‌ها خودکشی می‌کنند. بیکار هستند، نمی‌توانند امرار معاش کنند، در مقابل این وضعیت، نیروهای دمکراتیک، دم پارتی، باید با هم تجمع کنند، کنش‌هایی انجام دهند، مشکلات اقتصادی و سیاسی جامعه را در مجلس بیان کنند، با راهپیمایی و کنش‌ها توضیح دهند. باید یک سیاست کلی را دنبال کنند. اگر این کار را انجام دهند، آینده اتحاد روشن است و رشد بیشتری خواهد داشت. مبارزه نباید ضعیف شود، نباید گفت در مقابل عزم دولت ترکیه به نتیجه نمی‌رسیم، اگر بر مبارزه پافشاری کنیم نتیجه حاصل می‌شود. اما باید به صورت سازماندهی شده و رادیکال‌تر عمل کرد، نه منفعلانه، یعنی نه فقط با نشستن یا آواز خواندن. اردوغان بعد از انتخابات ضعیف شد و اراده‌اش شکسته شد. او می‌خواهد دستور کار را به نرم‌کردن، عادی‌سازی، دیدار با ج‌ه‌پ و غیره تغییر دهد و دستورکارهای جعلی ایجاد کند. این نشان می‌دهد که او چقدر ضعیف شده است.

اردوغان مدتی است؛ از گفتمانی مانند «نمی‌گذاریم تروریستانی در مرز تاسیس شود» استفاده می‌کند. هدف از گفتمان تروریستان اردوغان چیست؟

همه جهان به ویژه مردم کورد و جامعه ترکیه می‌دانند که اردوغان بزرگترین تروریست تمام دوران است. دشمنی او با مردم کورد آشکار است. شب و روز به گفتن تروریست ادامه می‌دهند. بزرگترین تروریست خودش است. کوردهای مقیم ژاپن می‌خواهند زبان خود را متناسب با قوانین ژاپن یاد بگیرند. اردوغان حتی برای این هم تلاش زیادی کرد. او گفت: وای، کوردها در ژاپن چگونه می‌توانند چنین کاری انجام دهند؟ هر کورد باید این پیام را دریافت کند. پ‌دک نیز باید این پیام را دریافت کند. اردوغان دشمن مردم کورد است. رهبر آپو می‌گوید وقتی زبان را بند می‌زنی به قلب و مغز و آینده انسان دستبند می‌زنی. آنها به زبان مردم کورد دستبند زده‌اند و می‌گویند که آنها نمی‌توانند زبان خود را یاد بگیرند و آیا این بزرگترین تروریسم نیست؟ او مردم را تروریست تعریف می‌کند. اگر یادتان باشد اردوغان در رفراندوم باشور؛ تهدید کرد که ما ارتش خود را به مرز رساندیم و اگر عقب ننشینید هر کاری لازم باشد انجام می‌دهیم. به نظر می‌رسد بارزانی‌ها این را فراموش کرده‌اند یا به خاطر منافع خود آن را کنار گذاشته‌اند. اما این حقیقت است؛ آنها نمی‌خواهند کوردها صاحب چیزی باشند، حتی در فضا.

تمام دنیا شاهد جنگیدن مردم کورد، عرب و مسیحی با داعش در روژاوا بود. بیش از ۲۰ هزار شهید تقدیم شد. این اردوغان بود که داعش را از موصل بیرون کرده و به سمت دمشق هدایت کرد، داعش را منصرف کرد و به کوبانی هدایت کرد. حتی داعشی‌های بازداشت شده هم این را قبول دارند. مدرک وجود دارد. این اردوغان بود که از داعش حمایت، محافظت، تقویت و حمایت مالی کرد. انتخابات در شمال شرق سوریه برگزار می‌شود، شهرداری‌ها هستند، چه قبول داشته باشید چه نپذیرید، میلیون‌ها نفر در آن منطقه زندگی می‌کنند. این افراد در گذشته انتخاب می‌کردند، چرا اکنون تروریست می‌شوند؟ کوردها باید بدانند که؛ این خصومت محض با کوردهاست. مردم کورد، جامعه ترکیه، جامعه عرب باید بدانند. این خودش را خلیفه پنجم می‌بیند، او می‌خواهد لیبی، عراق، همه جا را اشغال کند.

مدام در مطبوعات گزارش می‌شود که رئیس سابق این گروه‌های آرمان‌گرا، سینان آتش، در آنکارا کشته شده است. همسر او نیز برای پرونده خود از حزبی به حزبی دیگر سر می‌زند و با اوزل و اخیراً با اردوغان ملاقات می‌کند. خصومت اردوغان با کوردها اینجا هم دیده می‌شود. ۱۷ هزار قتل فاعل مجهول در کوردستان انجام شد و کوردها قتل‌عام شدند. مادران و پدران سال‌هاست که هر شنبه با در دست داشتن عکس فرزندانشان دست به تظاهرات می‌زنند. برخی از والدین قبل از اینکه قبر فرزندان خود را ببینند جان خود را از دست دادند. پرونده آنها در دستور کار کسی نبود. مَدَد سرهات یک وکیل بود. او در قلب استانبول به قتل رسید، چه کسی در مورد او صحبت کرد؟ چه کسی به موسی آنتر اشاره کرد؟ طاهر اَلچی به صورت زنده مقابل دوربین‌ها به شهادت رسید. عامل جنایت چند روز پیش تبرئه شد، چه کسی درباره او صحبت کرد؟ ۷ نفر از اعضای خانواده دَدَاوغوللاری در قونیه به قتل رسیدند، اما هرگز در دستور کار قرار نگرفت. آیا اینها انسان نبودند؟ اینها را برای ج‌ه‌پ هم می‌گویم. هزاران نفر مانند ساواش بولدان و بهجت جانتورک به قتل رسیدند. هیچ قانونی برای مردم کورد در ترکیه وجود ندارد. آیا آنچه با رهبر آپو انجام شد، آیا قتل و مفقود شدن ۱۷ هزار نفر قانونی است؟ دیروز مرکز اطلاع‌رسانی و مطبوعاتی نیروهای مدافع خلق (ه‌پ‌گ) اعلام کرد؛ تنها در یک روز ۳۰ منطقه از جمله قندیل بمباران شد و ۲۴ ساعت شبانه روز از سلاح‌های شیمیایی استفاده می‌شود. آیا اینها قانونی است؟

نه تنها مردم کورد، بلکه مردم با وجدان، دمکرات و حتی لیبرال نیز باید این استاندارد دوگانه و دشمنی اردوغان و باغچلی را با کوردها ببینند. آنها استخوان‌های فرزندش را برای دایه خالصه در یک گونی از طریق پست فرستادند. باز هم به پدری استخوان‌های فرزندش را در کیسه دادند، بگذار فکر کنند که چگونه روانشناسی یک انسان می‌تواند این را تحمل کند. اینگونه با کوردها دشمنی می‌کنند. نیز تحصن و جستجوی عدالت دایه امینه شن‌یاشار ادامه دارد. به طور خلاصه، این اردوغان، دولت ترکیه و حزب عدالت و توسعه هستند که همه چیز را به وحشت می‌اندازند و خود را در هرج و مرج و بحران زنده نگه می‌دارند. آنها می‌گویند که تأسیس تروریستان را قبول ندارند، اما می‌خواهند تبهکارستان را تأسیس کنند. نه دولت سوریه و نه مردم روژاوا اینها را نمی‌شناسند و نمی‌پذیرند. مردم کورد به تمام معنا به مقاومت خود در برابر تمامی حملات دولت آک‌پ ادامه خواهند داد.

در انتخابات اروپا، راست‌گرایان آرای بالایی به دست آوردند. فکر می‌کنید دلیل اینکه جناح‌های راست رادیکال تا این حد رای آورده‌اند چیست ؟ این وضعیت چه تاثیری بر سیاست ترکیه خواهد داشت؟

در اروپا نیز جریان ناسیونالیستی وجود دارد. در آن زمان جنگ‌هایی بین آلمان، فرانسه، انگلیس و ایتالیا درگرفت. داعش و القاعده مدتی در اروپا دست به اقداماتی زدند و افرادی از جمله زنان و کودکان جان خود را از دست دادند. جامعه اروپایی با بیان این که این افراد از خاورمیانه و آفریقا آمده‌اند و بیشتر آنها مسلمان هستند، واکنش نشان می‌دهد. به نظر من این یک دلیل است. دلیل دیگر جنگ روسیه و اوکراین است. اگر روسیه امروز به اوکراین حمله کند، اروپا دقیقاً در کنار آن است. به همین دلیل به راست‌گرایان روی آوردند. اما موضوعی که بیشتر به آن واکنش نشان می‌دهند، مسئله مهاجرت است. این موضوعی است که ترکیه را نیز نگران می‌کند. میلیون‌ها نفر از عراق و سوریه به ترکیه مهاجرت کردند. اردوغان نیز آگاهانه و عمدا درهای خود را باز نگه داشت. زیرا می‌خواست آن را به ابزاری برای معامله و چانه‌زنی برای خود تبدیل کند. نشست G7 چندی پیش برگزار شد. تا آنجا که من می‌دانم، دولت ترکیه ۵-۶ سال است که در این جلسه شرکت نکرده است. او امسال شرکت کرد. آنها بر سر مهاجران مذاکره کردند، به اردوغان گفتند: «ما به شما اینقدر پول می‌دهیم، درها را باز نکنید، اجازه ندهید به اروپا، به کشور ما بیایند.»

چندی پیش یک قایق دیگر در ایتالیا غرق شد و ده‌ها نفر جان خود را از دست دادند. این کاری است که آگاهانه انجام می‌شود. به موقع دخالت نمی‌کنند، می‌خواهند مردم بترسند، بگویند به هر حال به هدفمان نمی‌رسیم، در دریا غرق می‌شویم. وضعیت اقتصادی ترکیه مشخص است، آنها به پول، ارز و سرمایه نیاز دارند، بنابراین یک مقدار پول می‌دهند و می‌گویند قبول است. مهم نیست که آنها چه هستند، مردم به دلیل جنگ، گرسنگی و فقر مجبور به ترک سرزمین خود شدند، اما آنها به عنوان انسان با آنها برخورد نمی‌شود، بلکه با آنها تجارت می‌کنند. این غیر اخلاقی است. اروپا که در مورد حقوق بشر صحبت می‌کند، این کار را با ترکیه انجام می‌دهد. همه ارزش‌های انسانی را زیر پا می‌گذارند. به همین دلیل است که فکر می‌کنم راست افراطی در اروپا در حال افزایش است.

۲۸ ژوئن سالروز اعدام شیخ سعید و ۳۰ ژوئن سالگرد عملیات ایثارگرانه شهید زیلان است. پیام شما برای هر دوی این سالگردها چیست؟

نخست رفیق زیلان، سما، گولان - ما هر روز شهید می‌دهیم -؛ من یاد همه شهدایمان را با احترام گرامی می‌دارم. من همچنین یاد شیخ سعید را با احترام گرامی می‌دارم که در قلب و تاریخ مردم کورد جایگاهی دارد. ما پیروان آنها هستیم. فرهنگ پ‌ک‌ک چگونه ظهور کرد؟ مثلاً اگر مظلوم، کمال، خیری و فرهاد در زندان‌ها نبود، چنین فرهنگی وجود نداشت. اگر عگید نبود، اگر ده‌ها رفیقی که در جریان توطئه بدنشان را به آتش کشیدند، اگر زیلان که عملیات فدائیانه انجام داد نمی‌بود، فرهنگ پ‌ک‌ک چگونه می‌شد؟ همه اینها این فرهنگ را ایجاد کردند. همه آنها تاریخ و واقعیت پ‌ک‌ک هستند. وظیفه ما پیروی از این رفقا و حفظ ارزشهای آنهاست. به همین دلیل بار دیگر یاد و خاطره همه شهدای‌مان را گرامی می‌دارم و با احترام یاد و خاطره آنها را گرامی می‌دارم. جنبش ما، مردم ما، پ‌ک‌ک، ک‌ج‌ک قدرت خود را از اینجا می‌گیرند. با وجود همه چیز، مبارزه ادامه دارد. ما معتقدیم که به موفقیت خواهد رسید.

آنها شیخ سعید و سیدرضا را اعدام کردند، کسی نمی‌داند قبر آنها کجاست. این البته سیاست دولت ترکیه است. او می‌خواهد حافظه تاریخی مردم کورد را از بین ببرد و آنها را به فراموشی بسپارد. پ‌ک‌ک امروز هزاران شهید دارد، مشخصات و مکان آنها مشخص است. چند روز پیش هزاران نفر از آرامگاه‌های شهدا در باکور، روژاوا و باشور دیدن کردند. وقتی شیخ سعید را اعدام کردند، چنین فرصتی وجود نداشت، بنابراین او را اعدام کردند، اما کسی نمی‌داند قبر او کجاست. پ‌ک‌ک در اینجا نیز پاسخ تاریخ بود. شیخ سعید را فقط به این دلیل که به عنوان یک فرد مذهبی ظاهر شده بود اعدام نکردند. او فردی هوشیار بود، ۵ زبان می‌دانست. علی‌رضا پسر شیخ سعید نیز گفت: پدرم آگاهی ملی بیشتری داشت. تمام تلاش ما این است که رویاهای ناتمام آنها محقق شود. رهبر آپو گفت: آنچه ناتمام مانده را تمام می‌کنم، موفق می‌شوم. ما همیشه با این مسئولیت، این عشق و هیجان نقش خود را ایفا خواهیم کرد. ما تلاش خواهیم کرد که شایسته ارزش‌ها و شهدای خلق کورد باشیم.