«جمیل بایک» از روسای مشترک شورای رهبری کنفدرالیسم جوامع کردستان, ک.ج.ک, در مقاله این هفته خود که در روزنامه «آزادی ولات» منتشر می‌شود, یاد و خاطره شیرکو بی‌کس شاعر نامدار کرد را که چندروز پیش در کشور سوئد چشم از جهان فروبست, گرامی داشت.

بایک در نوشته خود در مورد شیرکو بی‌کس آورده:

«دوستمان, شاعر نامدار کرد , شیرکو بی‌کس چشم از جهان فروبست. خلق‌کرد, یک شاعر پرآوازه را از دست داد. شیرکو بی‌کس یکی از معدود شاعران نامدار کرد بود که رنجی بی‌وقفه برای زنده‌ساختن احساسات, روح, عشق به حیات دموکراتیک و آزادیخواهانه خلق‌کرد کوشید. ارزش‌هایی که برای خلق‌کرد حاصل نموده, هیچگاه فراموش نخواهند شد. خلق‌کرد تاوقتی که هست حضور مستمر بی‌کس را احساس خواهد کرد. ای شاعر جاودان, من به نمایندگی از سوی جنبش‌ و خلقمان مراتب سپاسگذاری خود را از شما اعلام می‌داریم. در آرامش باش! کودکان کردی که شاعران بزرگ به آنها روح بخشیده‌اند, همه بخش‌های کردستان را به آزادی و حیات دموکراتیک واصل خواهند ساخت.

ای شاعر بزرگ, از اینکه دوستی چون شما داشتم, بسیار افتخار می‌کنم. سربلندی را که برایم به ارمغان آوری را هیچگاه فراموش نخواهم کرد. یادبود تو وظایف و مسئولیت‌هایم را سنگین‌تر کرده است. فراتر از لایق بودن برای ادامه راه تو, راهی دیگر در پیش ندارم.

یک فیلسوف یونانی گفته «عشق به کسانی که ترانه می‌سرایند, بیش از قانونگذاران است». پس از درگذشتتان, ما باردیگر به حقانیت این گفته پی بردیم. نیرومندی و تأثیرگذاری شما هیچگاه تقلیل نخواهد یافت و مستدام خواهد ماند. خلافیت آفرینندگی شما مدام در یادها خواهد ماند. حضور, تأثیرگذاری و نیرومندی تو در میان خلق بیش از پیش خواهد بود. نیرومندی شاعران, هنرمندان و ادیبان مدام جاودانه خواهد ماند. زیرا آن کار, کاری مقدس است. به همین خاطر شخصیت آنها هم مقدس است. جاودانگی‌شان هم برخاسته از همین است.

شاعران با احساس و اندیشه خود, حیات می‌آفرینند

جامعه‌ای که برای شاعران ارزش قایل شود و هنرمندان و ادیبان هم از آن آن جامعه نیرومند خواهند شد. شاید کردها پیشتر به اهمیت این مقوله پی نبرده بودند, اما اگر امروزه می‌بینیم که موجودیت کردها پابرجاست و از کردخواهی دم می‌زنیم, آن, در سایه تلاش‌ها و رنجهای شاعران, هنرمندان و ادیبان است. اگر دهها اثر ماندگار برای ما به میراث نمی‌ماند, آیا امروزه می‌توانستیم از کردخواهی دم زنیم؟ این حقیقت بیانگر اهمیت شاعران و هنرمندان و تأثیر آنها در تداوم موجودیت جامعه است.

آنانکه خدمت‌های زیادی به جامعه و مردم کرده‌اند, شاعران هستند که بسیار پرمعنا می‌باشد. بخاطر خدمت به خلق بوده که به این سطح از بزرگی رسیده‌اند. به همین دلیل تا آخرین نفس با روحیه بودند. با خیالی راحت هم سر بر زمین گذاشته و جهان را ترک کردند. به همین دلیل شاعران, هنرمندان و ادیبان با چهره‌ای خوشحال چشم از جهان فروبستند. آیا حیاتی انسانی پرمعنی‌تر و خوش‌تر از این وجود دارد؟

خلق به راهت ادامه خواهند داد

ای شاعر بزرگ من هیچگاه فراموشت نخواهم کرد! کتاب‌هایی که امضا و به من هدیه دادی, مدام نزدم خواهند ماند. مدام از تو سخن خواهم گفت. این جنبش هم برای همیشه یادت را گرامی‌خواهد داشت و از اشعار و احساسات تو صاحبداری خواهد کرد!

شنیدم که وصیت‌نامه خود را نوشته‌ای, این امر تأثیر بسیاری بر من گذاشت و احساسی عجیب به من دست داد. وقتی که رفقا خبر درگذشتت را آوردند, تصمیم گرفتن که نامه‌ای بنویسم, اما بخاطر اینکه از وضعیت شما بخوبی مطلع نشدم, نتوانستم در زمان خود آن را بنویسم. این بود خواستم احساسات خود را با این جملات بیان دارم.

شناساندن تو کاری غیرممکن است. برای اینکه انسان بتواند تورا بشناساند, باید همچو خود تو شاعر آفریننده احساسات باشد. بازهم با نوشتن این جملات قصار, خواستم وظایف رفاقت در قبال تو را بجای آورم. بخاطر اینکه می‌دانستم که بخوبی سخنانم را خواهی پذیرفت, این نامه را مکتوب کردم.

تو از این خلق صاحبداری کرد, خلق هم از تو صاحبداری خواهد کرد».