نهادهای امنیتی حکومت ایران از ماه‌ها پیش تاکنون زینب جلالیان را از حق دیدار با خانواده و وکلای خود در تبعیدگاه زندان یزد محروم کرده‌اند تا او را در پانزدهمین سال حبس در انزوای مطلق قرار دهند.

زینب جلالیان در سال‌های قبل گفته بود پس از دستگیری با کابل به پاهایش شلاق زدند تا حدی که خیلی وحشتناک کبود شده بودند. زینب جلالیان آنقدر شکنجه شده بود که دیگر هیچ چیز را احساس نمی‌کرد.

او به دلیل دفاع از مردم فرودستش و به دلیل دفاع از حق زن و محیط زیست به زندان افتاده و این فداکاری او را مردم فراموش نکرده‌اند. در هر فرصتی می‌بینیم که درخواست آزادی زینب جلالیان به اشکال گوناگون مطرح می‌شود. حکومت ایران نخواهد توانست با قطع ملاقات‌های زینب جلالیان، یاد و خاطر او را از ذهن مردمی که برایش جنگیده است پاک کند.

این زن انقلابی کورد پیش از این گفته بود علیرغم بیماری‌هایش انتظاری از این رژیم ندارد.

طبیعتا با محروم کردن چنین زنی از حق درمان نمی‌توان که او را به تسلیم واداشت. زینب جلالیان با فروتنی و از خودگذشتگی، خود یک داوطلب پرداخت بهایی بوده که برای آزادی سرزمینش لازم بود. این بها را او با گذراندن دوره جوانی خود پشت میلەهای زندان می‌دهد.

سابقا زینب جلالیان از حق درمان محروم بود و بیش از یکسال و نیم است از حق ملاقات هم محروم شده؛ آنهم در زندان یزد که صدها کیلومتر از خانه مادری او دورتر است. او یک زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد است که عملا یک اسیر یا یک گروگان به حساب می‌آید. هیچ قانون و هیچ اخلاق و منشی نمی‌تواند برخوردهای کینه‌توزانه با زینب جلالیان را توجیه کند.