ببرهای تامیل بار دیگر خود را سازماندهی می‌کنند
ببرهای تامیل بار دیگر خود را سازماندهی می‌کنند
تامیل قریب 10 هزار کیلومتر از کردستان دور است و سرنوشت این ملت نیز همانند سرنوشت ملت کرد است. ملت تامیل علیه دولتی قتل‌عامگر که از حمایت نیروهای بین‌المللی برخوردار است، برای دست‌یابی به حقوق خود در مبارزه می‌باشد. این ملت در سال 2009 رهبر خود را از دست دادند، اما تامیلی‌ها هیچگاه باور ندارند که رهبرشان "ولوپیلای پرابهاکاران" مرده است.
در مقابل این ملت، رژیمی وجود دارد که جنایات بشری زیادی مرتکب شده و به معاهده‌های سازمان ملل توجه نمی‌کند. بارها بر آنها قتل‌عام‌هایی صورت گرفته و در زندان‌ها شکنجه شده‌اند، اما به مانند کردها زبان مادری آنها ممنوع نشده است.
زبانی با قدمت 2 هزار سال
زبان تامیلی که دارای قدمت نوشتاری 2 هزار ساله می‌باشد، یکی از اولین زبان‌های هندی است که دارای ادبیات کلاسیک است. زبان "تامیلی" و زبان "دراوید" که زبان مناطق سریلانکا و جنوب هند می‌باشد، دو زبان اصلی هستند که از جایگاه بسیار مهمی برخوردارند.
بنا به سرشماری سال 2009، جمعیت این ملت در حدود 80 میلیون نفر می‌باشند که قریب 70 میلیون تن در هندوستان و بیش ار 10 میلیون نیز در سریلانکا زندگی می‌کنند. تامیلی‌هایی که در هند زندگی می‌کنند با تامیلی‌هایی که در سریلانکا می‌باشند از لحاظ فرهنگی تفاوتی ندارند اما از لحاظ لهجه زبانی تفاوت‌های اندکی وجود دارد.
قریب 33 سال جنگ
این ملت نیز به مدت 33 سال است که در مقابل دولت سریلانکا، مبارزات مسلحانه انجام می‌دهد. سازمان ببرهای آزاد تامیل در سال 1976 تأسیس شد و برای تشکیل یک دولت مستقل مبارزه کرد. سازمان ببرهای آزاد تامیل توسط دولت‌های آمریکا، اتحادیه اروپا، انگلیس و هندوستان به عنوان سازمانی تروریستی اعلان شد.
در تاریخ 25 ژانویه 2009 ارتش سریلانکا با 50 هزار سرباز به شهر کوچک مولایتیو حمله کرده و آنرا تصرف کرد. در این شهر قریب 2 هزار مبارز تامیلی وجود داشته و مبارزه کردند. در تاریخ 25 آوریل ببرهای تامیل به مناطق پوتوماتلان عقب نشینی کردند. در این منطقه قریب 50 هزار تن محاصره و قریب 100 هزار تن نیز از این منطقه کوچ کردند.
ارتش سریلانکا منطقه تامیل‌ها را در تاریخ 17 می 2009 محاصره کرد و بعد از یک روز خبر کشته شدن "ولوپیلای پرابهاکاران" رهبر تامیل اعلان شد. تصاویر کشته شدن وی در مطبوعات و رسانه‌های جهان منتشر شد. در مقابل چشمان جهانیان یک قتل‌عام بزرگ صورت گرفت. بنا به گزارش سازمان ملل در این جنگ قریب 30 هزار تن کشته شدند. اما آمار حقیقی بسیار بیشتر از این می‌باشد.
در مدت چند ماه قریب 170 هزار تن کشته شدند
رئیس کمیته "تامیل الام" در شهر پاریس فرانسه، اظهار داشت که به غیر از 30 هزار نفری که در دسامبر 2008 و 2009 به قتل رسیدند، 146 هزار و 679 نفر دیگر که بیشتر آنها زن و کودک می‌باشند به قتل رسیده‌اند. بیشتر آنها مفقود می‌باشند و کسی از سرنوشت آنها اطلاعی ندارد. اما مرده محسوب می‌شوند.
T. Thiruchchoti رئیس کمیته "تامیل الام" در شهر پاریس با خبرگزاریمان ANF گفتگویی کرده و بیان داشت که تمامی مبارزینی که بعد از جنگ تسلیم شده‌اند به زندان محکوم شده‌اند. وی بیان داشت که آنها قریب 20 هزار نفر می‌باشند و برخی ها تحت نظارت پلیس آزاد شده‌اند.
وی در اینباره گفت: "امروز مقامات دولت سریلانکا بیان می‌دارند که کسانی که دستگیر شده‌اند را مطابق خواست خود آموزش می‌دهند. برای آموزش مبارزین پیشین، کمپ‌هایی تأسیس شده‌اند. در این کمپ‌ها زبان رسمی سنگال، سرود ملی سینگال و احترام به پرچمشان به آنها آموزش داده می‌شود".
تداوم شکنجه‌ها در زندان‌های سریلانکا
اکنون مشخص نیست که رهبران نظامی دستگیر شده در چه محلی نگهداری می‌شوند. در زندان‌های سریلانکا شکنجه و نقض حقوق بشر کماکان ادامه دارد. در فصل تابستان دو زندانی بر اثر شکنجه جان خود را از دست داده‌اند.
Thiruchchoti همچنین گفت: "یکی از زندانیانی که در نتیجه شکنجه جان باخت، در اعتصاب غذا به سر می‌برد. خانواده‌های آنها از اینکه فرزندانشان در زندان هستند خبری نداشتند. به مدت 10 سال است که در زندان‌ها به سر می‌برند".
به غیر از آنها هزاران زندانی دیگر وجود دارند که تا کنون دادگاهی نشده‌اند.
بنا به تخمین‌ها شمار تامیل‌هایی که در سریلانکا وجود دارند حدود 12 میلیون نفر می‌باشد. بر اساس گزارش کمیته تامیلی‌ها قریب 2 الی 3 میلیون نفر نیز مهاجر و پراکنده می‌باشند. تامیل‌ها می‌توانند به زبان مادری خود آموزش ببینند و دارای احزاب سیاسی نیز هستند.
سریلانکا را بایکوت کنید
هنوز زخم‌های جنگ به تمامی التیام نیافته است. تامیلی‌ها می‌خواهند تا مسئولان این قتل‌عام‌ها را که در مقابل چشم جهانیان انجام گرفت، محاکمه کنند. سازمان‌های مهاجر می‌خواهند به خاطر انجام این قتل‌عام‌ها دولت سریلانکا بایکوت شود و به همین منظور نیز چندین کمپین راه‌اندازی کرده‌اند. آنها از توریست‌ها و خارجی‌ها درخواست می‌کنند تا به سریلانکا سفر نکنند.
Thiruchchoti در اینباره اظهار داشت: "در جنوب هند قریب 70 میلیون تامیلی زندگی می‌کنند و هرچند دولت هندوستان از ما حمایت نمی‌کند، اما آنها از ما حمایت می‌کنند". تامیل‌ها در سریلانکا و همچنین دولت فدرال هندوستان زندگی می‌کنند، خواستار ایجاد میهنی مشترک نیستند.
مبارزات سیاسی در میهن
تامیلی‌ها دارای کمیته‌ها و احزاب سیاسی می‌باشند و قریب 20 نماینده آنها در پارلمان حضور دارند. (TNA) اتحادیه ملی تامیل یک حزب سیاسی بوده و برای دست‌یابی حقوق این ملت، مبارزات سیاسی انجام می‌دهد.
اما این حزب درصدد ایجاد یک دولت مستقل نیست. برای خودمدیریتی، بدنبال راه‌حلی سیاسی است و برای دست‌یابی به آن مبارزه می‌کند.
رئیس کمیته تامیل‌ها اظهار داشت: "مطالبات ما تغییری نکرده. چون در واقع ما مبارزاتی دموکراتیک پیشبرد می دهیم. به دلیل سیاست‌های 30 ساله دولت سریلانکا، ملت‌مان تصمیم به استقلال گرفته است. هدف ما نیز استقلال است. اما برای چاره‌یابی در ابتدا می‌توان بحث از کنفدراسیون کرد".
امید‌هایشان را از سازمان ملل قطع کرده‌اند
تامیلی‌ها می‌خواهند سازمان ملل حساب این قتل عام را بپرسد و تحقیقات بین‌المللی در اینباره انجام گیرد. اما در واقع خیلی به سازمان ملل امیدوار نیستند. رئیس کمیته تامیل بیان می‌دارد که همانگونه که علیه ملت کرد جنایات و جرائم ضد بشری صورت می‌گیرد و کشورهای غربی سکوت کرده و از آن حمایت هم می‌کنند، ملت تامیل نیز به همان گونه هستند.
وی در ادامه گفت: "بایستی سازمان ملل قبل از هرچیز ما را به عنوان یک ملت به رسمیت بشناسد" و در ادامه خاطر نشان ساخت که برای اجرای عدالت، بایستی مسئولان این قتل‌عام‌ها مجازات شوند، حقوق ملت تامیل به رسمیت شناخته شده و برای خانواده‌های قربانیان نیز مبلغی به عنوان جبران خسالات مالی و جانی در نظر گرفته شود.
مبارزین مسلح همچنان حضور دارند
بر اساس سخنان رئیس کمیته تامیل‌ها، هنوز مبارزین مسلح تامیل در سریلانکا حضور دارند،اما بسیار مخفیانه حرکت می‌کنند. وی تنها می‌گوید که این مبارزین وجود دارند و اطلاعات دیگری را بیان نمی‌دارد. وی می‌گوید که بر اساس مرحله کنونی، آغاز مبارزه‌ای مسلحانه جدید دشوار می‌باشد و بیان داشت که برای اینکه حمایت بین‌المللی را دریافت کنند، مبارزات سیاسی گسترده‌ای را آغاز کرده‌اند.
تا کنون نیز تامیل‌ها باور نمی‌کنند که رهبر آنها کشته شده است. اما تصاویر جنازه وی برای تمامی مطبوعات جهان فرستاده شده بود. رئیس کمیته تامیل‌ها در اینباره گفت: "ما هنوز نمی‌دانیم که مرده است یا نه. ارتش تصاویر یک جسد را پخش کرد، اما به وی هیچ شباهتی نداشت. بنا به باوری‌های ملت تامیل، وی هنوز زنده است. باور نمی‌کنند که کشته شده و یا در دست دولت باشد".
وی در ادامه گفت: "در هنگام جنگ ارتش هند در سریلانکا، رهبر تامیل‌ها مفقود شد. تا 5 سال کسی نمی‌دانست که زنده است یا نه. ارتش هند اظهار می‌داشت که مرده است. بعد از 5 سال به یکباره بار دیگر بازگشت".
خود وی نیز بر این باور است که "ولوپیلای پرابهاکاران" نمرده است. اما اظهار می‌دارند: "اگر مرده باشد نیز وی آخرین رهبر نخواهد بود. مبارزه‌ای در راستای ایدئولوژی وی پیبرد داده می‌شود".
در مقابل این ملت، رژیمی وجود دارد که جنایات بشری زیادی مرتکب شده و به معاهده‌های سازمان ملل توجه نمی‌کند. بارها بر آنها قتل‌عام‌هایی صورت گرفته و در زندان‌ها شکنجه شده‌اند، اما به مانند کردها زبان مادری آنها ممنوع نشده است.
زبانی با قدمت 2 هزار سال
زبان تامیلی که دارای قدمت نوشتاری 2 هزار ساله می‌باشد، یکی از اولین زبان‌های هندی است که دارای ادبیات کلاسیک است. زبان "تامیلی" و زبان "دراوید" که زبان مناطق سریلانکا و جنوب هند می‌باشد، دو زبان اصلی هستند که از جایگاه بسیار مهمی برخوردارند.
بنا به سرشماری سال 2009، جمعیت این ملت در حدود 80 میلیون نفر می‌باشند که قریب 70 میلیون تن در هندوستان و بیش ار 10 میلیون نیز در سریلانکا زندگی می‌کنند. تامیلی‌هایی که در هند زندگی می‌کنند با تامیلی‌هایی که در سریلانکا می‌باشند از لحاظ فرهنگی تفاوتی ندارند اما از لحاظ لهجه زبانی تفاوت‌های اندکی وجود دارد.
قریب 33 سال جنگ
این ملت نیز به مدت 33 سال است که در مقابل دولت سریلانکا، مبارزات مسلحانه انجام می‌دهد. سازمان ببرهای آزاد تامیل در سال 1976 تأسیس شد و برای تشکیل یک دولت مستقل مبارزه کرد. سازمان ببرهای آزاد تامیل توسط دولت‌های آمریکا، اتحادیه اروپا، انگلیس و هندوستان به عنوان سازمانی تروریستی اعلان شد.
در تاریخ 25 ژانویه 2009 ارتش سریلانکا با 50 هزار سرباز به شهر کوچک مولایتیو حمله کرده و آنرا تصرف کرد. در این شهر قریب 2 هزار مبارز تامیلی وجود داشته و مبارزه کردند. در تاریخ 25 آوریل ببرهای تامیل به مناطق پوتوماتلان عقب نشینی کردند. در این منطقه قریب 50 هزار تن محاصره و قریب 100 هزار تن نیز از این منطقه کوچ کردند.
ارتش سریلانکا منطقه تامیل‌ها را در تاریخ 17 می 2009 محاصره کرد و بعد از یک روز خبر کشته شدن "ولوپیلای پرابهاکاران" رهبر تامیل اعلان شد. تصاویر کشته شدن وی در مطبوعات و رسانه‌های جهان منتشر شد. در مقابل چشمان جهانیان یک قتل‌عام بزرگ صورت گرفت. بنا به گزارش سازمان ملل در این جنگ قریب 30 هزار تن کشته شدند. اما آمار حقیقی بسیار بیشتر از این می‌باشد.
در مدت چند ماه قریب 170 هزار تن کشته شدند
رئیس کمیته "تامیل الام" در شهر پاریس فرانسه، اظهار داشت که به غیر از 30 هزار نفری که در دسامبر 2008 و 2009 به قتل رسیدند، 146 هزار و 679 نفر دیگر که بیشتر آنها زن و کودک می‌باشند به قتل رسیده‌اند. بیشتر آنها مفقود می‌باشند و کسی از سرنوشت آنها اطلاعی ندارد. اما مرده محسوب می‌شوند.
T. Thiruchchoti رئیس کمیته "تامیل الام" در شهر پاریس با خبرگزاریمان ANF گفتگویی کرده و بیان داشت که تمامی مبارزینی که بعد از جنگ تسلیم شده‌اند به زندان محکوم شده‌اند. وی بیان داشت که آنها قریب 20 هزار نفر می‌باشند و برخی ها تحت نظارت پلیس آزاد شده‌اند.
وی در اینباره گفت: "امروز مقامات دولت سریلانکا بیان می‌دارند که کسانی که دستگیر شده‌اند را مطابق خواست خود آموزش می‌دهند. برای آموزش مبارزین پیشین، کمپ‌هایی تأسیس شده‌اند. در این کمپ‌ها زبان رسمی سنگال، سرود ملی سینگال و احترام به پرچمشان به آنها آموزش داده می‌شود".
تداوم شکنجه‌ها در زندان‌های سریلانکا
اکنون مشخص نیست که رهبران نظامی دستگیر شده در چه محلی نگهداری می‌شوند. در زندان‌های سریلانکا شکنجه و نقض حقوق بشر کماکان ادامه دارد. در فصل تابستان دو زندانی بر اثر شکنجه جان خود را از دست داده‌اند.
Thiruchchoti همچنین گفت: "یکی از زندانیانی که در نتیجه شکنجه جان باخت، در اعتصاب غذا به سر می‌برد. خانواده‌های آنها از اینکه فرزندانشان در زندان هستند خبری نداشتند. به مدت 10 سال است که در زندان‌ها به سر می‌برند".
به غیر از آنها هزاران زندانی دیگر وجود دارند که تا کنون دادگاهی نشده‌اند.
بنا به تخمین‌ها شمار تامیل‌هایی که در سریلانکا وجود دارند حدود 12 میلیون نفر می‌باشد. بر اساس گزارش کمیته تامیلی‌ها قریب 2 الی 3 میلیون نفر نیز مهاجر و پراکنده می‌باشند. تامیل‌ها می‌توانند به زبان مادری خود آموزش ببینند و دارای احزاب سیاسی نیز هستند.
سریلانکا را بایکوت کنید
هنوز زخم‌های جنگ به تمامی التیام نیافته است. تامیلی‌ها می‌خواهند تا مسئولان این قتل‌عام‌ها را که در مقابل چشم جهانیان انجام گرفت، محاکمه کنند. سازمان‌های مهاجر می‌خواهند به خاطر انجام این قتل‌عام‌ها دولت سریلانکا بایکوت شود و به همین منظور نیز چندین کمپین راه‌اندازی کرده‌اند. آنها از توریست‌ها و خارجی‌ها درخواست می‌کنند تا به سریلانکا سفر نکنند.
Thiruchchoti در اینباره اظهار داشت: "در جنوب هند قریب 70 میلیون تامیلی زندگی می‌کنند و هرچند دولت هندوستان از ما حمایت نمی‌کند، اما آنها از ما حمایت می‌کنند". تامیل‌ها در سریلانکا و همچنین دولت فدرال هندوستان زندگی می‌کنند، خواستار ایجاد میهنی مشترک نیستند.
مبارزات سیاسی در میهن
تامیلی‌ها دارای کمیته‌ها و احزاب سیاسی می‌باشند و قریب 20 نماینده آنها در پارلمان حضور دارند. (TNA) اتحادیه ملی تامیل یک حزب سیاسی بوده و برای دست‌یابی حقوق این ملت، مبارزات سیاسی انجام می‌دهد.
اما این حزب درصدد ایجاد یک دولت مستقل نیست. برای خودمدیریتی، بدنبال راه‌حلی سیاسی است و برای دست‌یابی به آن مبارزه می‌کند.
رئیس کمیته تامیل‌ها اظهار داشت: "مطالبات ما تغییری نکرده. چون در واقع ما مبارزاتی دموکراتیک پیشبرد می دهیم. به دلیل سیاست‌های 30 ساله دولت سریلانکا، ملت‌مان تصمیم به استقلال گرفته است. هدف ما نیز استقلال است. اما برای چاره‌یابی در ابتدا می‌توان بحث از کنفدراسیون کرد".
امید‌هایشان را از سازمان ملل قطع کرده‌اند
تامیلی‌ها می‌خواهند سازمان ملل حساب این قتل عام را بپرسد و تحقیقات بین‌المللی در اینباره انجام گیرد. اما در واقع خیلی به سازمان ملل امیدوار نیستند. رئیس کمیته تامیل بیان می‌دارد که همانگونه که علیه ملت کرد جنایات و جرائم ضد بشری صورت می‌گیرد و کشورهای غربی سکوت کرده و از آن حمایت هم می‌کنند، ملت تامیل نیز به همان گونه هستند.
وی در ادامه گفت: "بایستی سازمان ملل قبل از هرچیز ما را به عنوان یک ملت به رسمیت بشناسد" و در ادامه خاطر نشان ساخت که برای اجرای عدالت، بایستی مسئولان این قتل‌عام‌ها مجازات شوند، حقوق ملت تامیل به رسمیت شناخته شده و برای خانواده‌های قربانیان نیز مبلغی به عنوان جبران خسالات مالی و جانی در نظر گرفته شود.
مبارزین مسلح همچنان حضور دارند
بر اساس سخنان رئیس کمیته تامیل‌ها، هنوز مبارزین مسلح تامیل در سریلانکا حضور دارند،اما بسیار مخفیانه حرکت می‌کنند. وی تنها می‌گوید که این مبارزین وجود دارند و اطلاعات دیگری را بیان نمی‌دارد. وی می‌گوید که بر اساس مرحله کنونی، آغاز مبارزه‌ای مسلحانه جدید دشوار می‌باشد و بیان داشت که برای اینکه حمایت بین‌المللی را دریافت کنند، مبارزات سیاسی گسترده‌ای را آغاز کرده‌اند.
تا کنون نیز تامیل‌ها باور نمی‌کنند که رهبر آنها کشته شده است. اما تصاویر جنازه وی برای تمامی مطبوعات جهان فرستاده شده بود. رئیس کمیته تامیل‌ها در اینباره گفت: "ما هنوز نمی‌دانیم که مرده است یا نه. ارتش تصاویر یک جسد را پخش کرد، اما به وی هیچ شباهتی نداشت. بنا به باوری‌های ملت تامیل، وی هنوز زنده است. باور نمی‌کنند که کشته شده و یا در دست دولت باشد".
وی در ادامه گفت: "در هنگام جنگ ارتش هند در سریلانکا، رهبر تامیل‌ها مفقود شد. تا 5 سال کسی نمی‌دانست که زنده است یا نه. ارتش هند اظهار می‌داشت که مرده است. بعد از 5 سال به یکباره بار دیگر بازگشت".
خود وی نیز بر این باور است که "ولوپیلای پرابهاکاران" نمرده است. اما اظهار می‌دارند: "اگر مرده باشد نیز وی آخرین رهبر نخواهد بود. مبارزه‌ای در راستای ایدئولوژی وی پیبرد داده می‌شود".
