در تاریخ ۱۵ تیرماه ۱۴۰۴، گروهی از جوانان و معتمدین منطقه شیرآباد زاهدان در نشستی با سرپرست دفتر امور اجتماعی و فرهنگی استانداری و شهردار سابق زاهدان، اعتراض خود را نسبت به وضعیت نابسامان منطقه ابراز داشتند.

شرکت‌کنندگان در این نشست، با صراحت و شجاعت، یورش خونین نیروهای نظامی جمهوری اسلامی ایران به روستای «گونیچ» در شهرستان خاش را محکوم کرده و آن را نمونه‌ای از نقض آشکار حقوق بشر و سرکوب زنان بلوچ دانستند.

یکی از جوانان حاضر در جلسه، با لحنی قاطع مسئولان را مورد خطاب قرار داد و به تناقض رفتار جمهوری اسلامی در دفاع از حقوق زنان در دیگر کشورها مانند لبنان، سوریه و یمن در برابر سرکوب بی‌رحمانه زنان بلوچ در داخل کشور اشاره کرد.

او همچنین با یادآوری حادثه «جمعه خونین زاهدان» و کشته شدن بیش از صد شهروند بلوچ، هشدار داد که عدم برخورد با عوامل امنیتی دخیل و هدف‌گیری مستقیم زنان بلوچ، بیانگر عبور از خط قرمزهای اخلاقی و انسانی است و ادامه سکوت در برابر این وقایع غیر قابل قبول خواهد بود.

جوان بلوچ معترض با ابراز نگرانی از وضعیت آموزشی منطقه، خاطرنشان کرد که مدرسه‌ای که وعده ساخت آن سال‌ها قبل داده شده، هنوز در مرحله وعده باقی مانده و حتی زمین اختصاص‌یافته از سوی مردم نیز بلاتکلیف رها شده است.

او همچنین با اشاره به فقر شدید اقتصادی در شیرآباد، هشدار داد که بی‌توجهی به اشتغال و معیشت خانواده‌ها باعث گسترش آسیب‌های اجتماعی، ناامیدی جوانان و افزایش ناهنجاری‌ها خواهد شد.

در پایان این نشست، شرکت‌کنندگان خواستار اقدامات فوری و موثر مسئولان برای بهبود زیرساخت‌های آموزشی، ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار و رسیدگی به وضعیت بحرانی معیشت مردم شدند.