در طی سالهای اخیر گرانی و کمبود دارو در ایران شدت بسیاری پیدا کرده به طوری که سخنگوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس دولت ایران در این باره گفته است:

«متاسفانه اولویت ندادن به دارو در کشور مارا با مشکلات جبران‌ناپذیری در این حوزه مواجه خواهد کرد.» وی اظهار کرد: «آماری که اخیرا دریافت شده حاکی از این است که کشور با کمبود ۳۴۰ قلم داروی ضروری مواجه است.»

این درحالی است که بسیاری از گزارش‌ها حاکی از صدور همین داروهای ضروری از ایران به لبنان در طی جنگ لبنان و اسرائیل بوده و ضمن صدور دارو، بسیاری دیگر از کالاهای ضروری و ابزار پزشکی و بهداشتی از ایران به لبنان صادر شده است و ایران به عنوان یک حامی نظامی، سیاسی، اقتصادی و بهداشتی نقش موثری در تامین دارو برای لبنان دارد.

این رخداد، روند کمبود دارو و گران شدن آن را در داخل ایران سرعت بخشیده و موجب تشدید فشارهای روانی و جسمانی و همچنین اقتصادی بر روی مردم ایران شده‌است.

با این وجود بسیاری از وزرای مربوط به مدیریت قیمت داروها در ایران مدعی کذب بودن اخبار مربوط به افزایش قیمت دارو به ویژه داروی بیماری‌های خاص در کشور هستند؛ این درحالی است که به نقل از چند تن از بیماران مبتلا به دیابت که از جمله بیماری‌های خاص است، قیمت خرید داروهای مربوط به دیابت و داروی انسولین به صورت آزاد، بسیار بالا بوده و بیماران توان خرید آن را ندارند.

اما برخی از مسئولان ایران و مدیران مالی داروخانه‌های مرکزی و محلی معتقدند که روند تغیر قیمت داروها تدریجی بوده و تاثیر مستقیمی بر روی قیمت‌ها در طی جنگ، اعمال نشده و این تغییرات روزمره و طبیعی هستند.

برخی از صاحب‌منصبان در حوزه تامین دارو نیز مدعی برقرار بودنِ امنیت دارویی در ایران بوده و وجود مشکلات مربوط به دستیابی مردم به دارو، کمبود دارو و ناتوانی اقتصادی مردم در خرید دارو را رد کرده و آن را دروغ شمرده‌اند؛ درحالی که طبق تحقیقاتِ صورت گرفته در این زمینه، از زمان وقوع جنگ اسرائیل و لبنان و حمایت‌های دارویی ایران از لبنان حتی قیمت داروهای عادی و مورد مصرف برای بیماری‌های سطحی نیز افزایش چشمگیری یافته و با جهش ناگهانی قیمت مواجه بوده است؛ به طوری که قیمت برخی از داروها مانند: داروها و شربت‌های مورد مصرف برای بیماری سرماخوردگی ، از ۳۶ هزارتومان به ۹۶ هزار تومان رسیده است!

این درحالی است که ناتوانی اقتصادی مردم به دلیل فشارهای ناشی از تورم چند درصدی، مشکلات بسیاری را به ویژه برای زنان سرپرست خانوار و افراد دارای بیماری‌های خاص در ایران پدید آورده است.

باوجود تناقض‌ها در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌های دارویی از طرف صاحب‌منصبان، امکان بهبود بخشیدن به وضعیت حاکم، بسیار کاهش یافته است؛ از طرفی بی‌توجهی به نیازهای داخلی و صدور داروهای حیاتی و ابزار پزشکی به خارج از ایران، نگرانی‌های مردم را در رابطه با حفظ سلامتی و توان خرید دارو با قیمت مناسب و عادلانه را افزایش داده است.