بسه ارزینجان عضو شورای هماهنگی ک‌ژ‌ک به برنامه «خوَبون» شبکه ژن تی‌وی پیوست و به سوالات روزنامه‌نگار آرژین بایسال در مورد سیستم کنفدرالیسم زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک) پاسخ داد.

بسه ارزینجان ابتدا به گذشته سیستم ک‌ژ‌ک اشاره کرد و گفت: «کار زنان از زمان تاسیس پ‌ک‌ک انجام شده است. سیستم ما ابتدا با سکینه جانسز شروع شد. زیرا سکینه یکی از اعضای موسس پ‌ک‌ک است. رهبری همواره کار زنان را مهم می‌دانسته است. در خاورمیانه بارها احزاب تشکیل شد، اما هیچ‌گاه زنانی در بین بنیانگذاران آن نبودند. رهبری، تاریخ کوردستان، خاورمیانه، بین‌النهرین و جامعه را ارزیابی کردند و به این نتیجه رسیدند که اگر زنان نباشند، مبارزه پیروز نخواهد شد. برای آزادی و دموکراسی زنان باید حتماً به نیروی کار بپیوندند. وقتی به زندگی رهبری توجه می‌کنیم، رویکرد ایشان همیشه اینگونه بوده است. یعنی زمانی که ک‌ژ‌ک تشکیل شد، مبارزه‌ای بود که ۴۰ سال ادامه داشت. با رفیق سکینه شروع شد. همیشه زنان در ارتش حضور داشتند.

هر سطح از سازماندهی یک گام بزرگ بود

بعد از سال ۱۹۸۶ رهبری خانواده را ارزیابی کردند. سپس اظهار داشت که تشکل مستقل زنان تشکیل شود. ی‌ژ‌و‌ک بر این اساس تاسیس شد. ارتش زنان در سال ۱۹۹۳ و اتحادیه آزادی زنان کوردستان (ی‌آ ژ‌ک) در سال ۱۹۹۵ تأسیس شد. در سال ۱۹۹۹ حزب زنان بوجود آمد. در  ۲۰۰۵ پس از اعلام کنفدرالیسم دموکراتیک، ک‌ژ‌ب (جمعیت زنان بلند) تشکیل شد. و نهایتا در سال ۲۰۱۴ جمعیت زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک) اعلام شد.

هر مرحله گام بزرگی برای کار زنان بود. در هر مرحله کار زنان رشد، تعمیق و گسترش یافت. در ابتدا در عرصه نظامی تعمیقی وجود داشت. همچنین در حوزه سیاسی و اجتماعی نیز تعمیق وجود داشت اما پراکنده بود. رهبری تصریح کرد که وقتی نظام زنان ایجاد شود نیاز به کادر وجود دارد. در نهایت حزب زنان بر همین اساس بنا شد. به عبارت دیگر ک‌ژ‌ک بر اساس میراثی ۴۰ ساله ساخته شد. با این حال این سیستم دارای یک پارادایم و فلسفه بزرگ است. در این زمان سازماندهی و حمایت از زنان گسترش یافت که گسترش بزرگی بود. هدف ما سازماندهی زنان و ساختن زندگی تحت رهبری زنان است.

بسه ارزینجان اعلام کرد که سیستم ک‌ژ‌ک در زمینه‌های مختلف کار می‌کند و ادامه داد: «رهبری همیشه خواستار این بود که زنان اراده مستقل، تفکر و شعور مستقل داشته باشند و بتوانند خود را سازماندهی کنند. در نظام کنونی عرصه زندگی برای زنان باقی نمانده است. زن به عنوان «متعلق به مرد، متعلق به دولت، متعلق به نظام» دیده می‌شود. او به عنوان یک شخصیت پذیرفته نمی‌شود، او نمی‌تواند در مورد خودش و زندگی‌اش تصمیم بگیرد، به او گفته شده است که نمی‌تواند روی پای خود بایستد. در سیستم دولت-ملت اینگونه است. به همین دلیل است که زنان نمی‌توانند انرژی، ایده‌ها و پتانسیل خود را نشان دهند. خودسازماندهی مهم است تا بتوانید خودتان را بشناسید، درک کنید، دور هم جمع شوید و کار جمعی انجام دهید.

زنان نباید تحت تأثیر اقتدار دولت و مردان باشند. برای اولین بار در تاریخ، سازمانی از این دست وجود دارد. زنان در گذشته در مبارزه دور هم جمع می‌شدند، اما بعد از انقلاب چون نمی‌توانستند تشکل مستقلی تشکیل دهند، به خانه‌هایشان می‌رفتند و مثل سابق زندگی می‌کردند. گفتیم ما این اشتباه را نکنیم. رهبر آپو کل انقلاب را ارزیابی کرد. او کاستی‌های زیادی را از ناحیه زنان می‌دید. گفت بیایید یک انقلاب واقعی انجام دهیم. برای اینکه همه زنان بتوانند در انقلاب شرکت کنند، اراده و نظر خود را بیان کنند، نیاز به تشکیلاتی مستقل بود. اگر ما خودمان را به صورت عمومی و کلی سازماندهی کرده بودیم، رنگ و تاثیر زنان پیدا نبود. ما باید مانند زن مبارزه کنیم. ما نمی‌توانیم فقط انقلاب ملی و طبقاتی بکنیم.

ما از نظام مدرنیته سرمایه‌داری جدا شدیم. ما می‌خواهیم زندگی جدیدی برای زنان، مردان و جامعه بسازیم. سیستم ک‌ژ‌ک فقط برای زنان نیست. ما می‌خواهیم جامعه را رهبری کنیم. نه تنها برای آزادی زنان، بلکه برای آزادی مردان و جامعه نیز تلاش می‌کنیم. وقتی روی انقلاب‌های دیگر تمرکز می‌کنیم، می‌بینیم که آن‌ها هدف گسترده‌ای ندارند. با این حال سیستم ک‌ژ‌ک در سیستم کنفدرال نقش اساسی دارد.»

بسه ارزینجان در ادامه اعلام کرد که سیستم ‌ک‌ژ‌ک مانند یک چتر است و گفت: «یک سیستم مرکزی وجود ندارد. در داخل سیستم ک‌ژ‌ک، پاژک وجود دارد، سازمان‌های جوانان و همچنین یژا استار وجود دارد. هر نهادی خود را در این سیستم سازماندهی می‌کند، اما هر کدام از نهادها در درون خودشان مستقل هستند. هر نهادی برای خود تصمیم می‌گیرد، برنامه خودش را دارد. البته پاژک اینجا فرق می‌کند. پاژک کل سیستم را پیشاهنگی می‌کند. هر سازمانی یک مکانیزم مستقل دارد. می‌توان گفت مثل یک شبکه کار می‌کند. سپس مردم دور هم جمع می‌شوند و در مورد مسائل استراتژیک تصمیم می‌گیرند.

سیستم ک‌ژ‌ک بسیار جامع و اجتماعی است. کادرها آن را پیشاهنگی می‌کنند، اما سلسله مراتبی در آن وجود ندارد. همه کسانی که خواهان آزادی، برابری، عدالت، سوسیالیسم، آزادی زنان هستند و می‌خواهند کار کنند، می‌توانند به سازمان بپیوندند. پارادایم ما روشن است: پارادایم دموکراتیک، اکولوژیک و آزادی زنان. ما می‌خواهیم جامعه را بر اساس کمون‌ها، شوراها، آکادمی‌ها و تعاونی‌ها سازماندهی کنیم. ما با این سیستم می‌خواهیم یک جامعه جدید و یک زندگی جدید بسازیم. نظام دولت-ملت بر اساس بردگی زنان استوار است. ما این را رد می‌کنیم و می‌گوییم که زندگی جدیدی بر اساس آزادی زنان خواهیم ساخت. ما می‌خواهیم یک زندگی دموکراتیک، آزاد و اکولوژیک بسازیم.»

بسه ارزینجان عضو شورای هماهنگی ک‌ژ‌ک اعلام کرد که این سیستم فقط برای کوردستان نیست و گفت: «این سیستم برای کل خاورمیانه و جهان است، ممکن است که از کوردستان شروع شده باشد، اما هدف ما ایجاد یک سیستم کنفدرال است که رهبری زنان و جامعه را به دست بگیرد. هر چند ممکن است در جاهای دیگر ک‌ژ‌ک نامیده نشود، اما ماهیتش همین خواهد بود. اگر ما یک سیستم کنفدرال از زنان در خاورمیانه و جهان بسازیم که متکی بر دموکراسی، آزادی و اکولوژی باشد، آنگاه می‌توانیم مدرنیته دموکراتیک را بسازیم.»